Δεν εχεις και πολυ αδικο παντως.
Εχεις αποκλεισει, με πρωτη σκεψη, ολα τα Πρηστ απο Βritish Steel εως Painkiller!
Βρε συ martian. Διάβασε λίγο πιο προσεκτικά τί έγραψε!
οι πρηστ μετά από 5 δίσκους δεν παίζανε τα ίδια όμως 
Ναι στα 70ς αντε να ειχαν και λιγο πιο χαρντ ροκ στοιχεια…Αλλα μπορεις να πεις πως παιζουν σε καθε δισκο χεβυ μεταλ. Δηλαδη παιζουν στο ιδιο μοτιβο. Ασχετο που εγραφαν τον ενα υμνο μετα τον αλλο. Επαιζαν, ουσιαστικα, με το ιδιο στυλακι σε καθε δισκο!
Έλα, δεν ισχύει. Δεν το σώζεις.
άσε που είπε “μετα από 5 άλμπουμς” ο πηρούνιας. ε μετά βγήκε το british steel που δεν είναι μεταλ ούτως ή άλλως
Προς τι η φατσα ρε ντουντ??? Δυσκολο μου φαινεται να το πεις μεταλ το British Steel. Ροκ/Χαρντ ροκ καλυτερα και σωστοτερα…
η φάτσα πάει για τον γράκχο, ξέρει αυτός :lol:
Μαλλον περι ανακυκλωσης μιλαει ο fork κι οχι απλα ιδιο ηχο(το δευτερο δε παει απαραιτητα μαζι με το πρωτο).Γιατι αν ηταν ετσι επρεπε να το χαν ληξει πχ κι οι Thrower στο Mercenary:p
Ντουντ έχεις καταντήσει εντελώς γραφικός όμως ε.
Το 1990 ήταν μια καλή χρονιά, όχι για το κρασί αλλά στη ζωή μου… η χρονιά βέβαια όταν είσαι 15 και πας σχολείο τελειώνει αρχές Ιουνίου όπου ξέρεις ότι δε θα δεις τη Μαρία από το Γ2 για τρεις μήνες αλλά (κυρίως) εκεί όπου μόλις έχεις χάσει το πρωτάθλημα για Τρίτη χρονιά και θα ακολουθούσαν κι άλλες καθώς θα βολευόμασταν στα τσιμέντα σιχτιρίζοντας κάτι περίεργους τύπους που είχαμε στη θέση του προέδρου (όπως τον Αργύρη Σαλιαρέλη). Το καλοκαιράκι εκείνο ήταν χαλαρό, είχε ατελείωτα μπάνια στο Αυλάκι, μπαλίτσα στα πίσω χωράφια (τώρα πια όλα χτισμένα) και πολύ Double Dragon στα φλιπεράκια τέρμα αριστερά μετά την Αγία Μαρίνα στο Αυλάκι/Πορτο Ράφτη. Είχαμε γράψει σε κασσέτα το νέο Pantera (Cowboys From Hell) και το Left Hand Path(Entombed) που μόλις είχαν βγει, ο γείτονας είχε φέρει το ομώνυμο από Deicide, ενώ περιμέναμε πως και πως το Persistence of Time (Anthrax) και Empire(Queensryche) που θα βγαίνανε τέλη αυγούστου και θα μας τρώγανε όλο το χαρτζιλίκι στο τέλος του καλοκαιριού. Καλά το 1990 ήταν φοβερή χρονιά, σκέψου τι βγήκε…
Τα σχόλια για το Turbo δε τα θυμάμαι αλλά το Ram It Down είχε θαφτεί και ΟΛΟΙ λέγανε «ας το κλείσουν το μαγαζί». Ο νέος τους δίσκος θα ερχόταν αρχές σεπτέμβρη νομίζω αλλά οι γονείς δε δίνανε μία (στρώσου αγόρι μου) οπότε περίμενα τον ξάδερφο που θα το έπερνε πρώτος και θα μου το έγραφε σε κασσέτα (ξέρω, μερικοί είναι δύσκολο να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς torrent και youtube αλλά τότε προσπαθούσαμε να σκοτώσουμε τη μουσική με Raks Petrakis κασσέτες). Δεν ξέραμε τίποτα γι?αυτόν το δίσκο λοιπόν, (φαντάζομαι) δεν είχαμε πάρει hammer εκείνο το μήνα και φυσικά δεν είχαμε ακούσει νότα από κει (άσχετο αλλά δε ξενερώνετε όταν μπορείτε να ακούσετε δείγμα μόνο του νέου δίσκου στο utube/myspace ή όπου αλλού?).
Anyway, Θυμάμαι σαν τώρα να ακουμπάει η βελόνα το δίσκο και μάλλον θα πρέπει να έπαιζε non stop όλη τη μέρα και μετά σε κασσέτα, όλη μέρα κάθε μέρα (σνιφ, θυμήθηκα το παλιό Sony walkman, πρέπει να βρω thread γιαυτό…)
A ναι, λίγες μέρες μετά μας έδωσαν τα μυαλά στο μπλέντερ κάποιοι άλλοι τελειωμένοι (σιγά μη βγάλει πλέον καλό δίσκο ο Dave λέγαμε, ο καμένος πρεζάκιας), μέσα στο φθινόπωρο (νομίζω) βγήκε το Rust In Peace και μετά το Seasons In The Abyss από Slayer (το οποίο για κάποιους δεν ήταν South Of Heaven που με τη σειρά του δεν ήταν R.I.B. και πάει λέγοντας). Έχει πλάκα τελικά η όλη φάση…
Δυο χρόνια πριν κάποιοι παλιοί(=γκουρού για μένα που ήμουν στα 13) μου είχαν πει να αποφύγω το Seventh Son γιατί έχει πολλά πλήκτρα, έχουν ξεπουληθεί κτλ Το έχω γράψει και αλλού νομίζω αλλά εγώ κρυφά το ζήτησα για δώρο και το λάτρεψα.
Μεγαλώνοντας κάνεις τα ίδια, επειδή χάρηκες νωρίς τους ACCEPT πχ λες στους άλλους «ας το κλείσουν το μαγαζί» και ξαφνικά (2010!!, πλάκα κάνεις…) βγάζουν νέο δίσκο οι ACCEPT και μάλιστα χωρίς UDO πάλι… να μην τα σκάσω ε?..
Σόρυ αλλά δε θέλω να αποσυρθεί κανείς, το internet σου δίνει τη δυνατότητα να ακούσεις ΔΩΡΕΑΝ ότι θέλεις πια και να διαλέξεις αν θα τα σκάσεις στον παλιό ή στο νέο, στον τρου, στο ποζέρι, στον ψαγμένο ή στους Russian Circles (respect!).
Ας χαλαρώσουμε… εδώ εμείς τα σκάγαμε για την ομάδα του Αργύρη σας λέω… 
Άψογο Post!
Μπορείς ελεύθερα να πεθάνεις.
Xμ, πολύ ενδιαφέρουσες οι σκέψεις σου. Θα προσπαθήσω να είμαι λακωνικός αν και το ξέρω πως δε θα είμαι. Επίσης, να παρατηρήσω πως εμείς οι δύο συμφωνούμε στο να διαφωνούμε (και το αντίστροφο). 8)
Οκ, σαφώς και καταλαβαίνω με ποια έννοια λες πως είναι δώρο για τον άνθρωπο η τέχνη και εν μέρει συμφωνώ. Όμως, από τη στιγμή που ο άλλος από αυτό ζει, καταργείται η έννοια του “δώρου”. Περνάμε σε σχέση παραγωγής και κατανάλωσης. Δεύτερο πόιντ, εγώ προφανώς και δεν έχω καμία απαίτηση από τον τάδε καλλιτέχνη που το έργο του πλέον το προσπερνώ. Αυτό σημαίνει όμως πως δεν έχω δικαίωμα, εφόσον έχω έρθει σε επαφή με το έργο του πρότερα, έχω συνδεθεί με αυτό και με τον ίδιο τον καλλιτέχνη, να κριτικάρω το έργο του, τι προσφέρει στους άλλους και να έχω απαιτήσεις γι’αυτό? Πραγματικά αυτό μου φαίνεται ακατανόητο.
Λοπόν εδώ με οδηγείς αναγακαστικά σε πιο οφτόπικ μονοπάτια, οπότε μπαίνουν σε σπόιλερ.
[SPOILER]
Αφού άνοιξε η κουβέντα λοιπόν, θα προτιμήσω να εξετάσω τα πράγματα λίγάκι διαλεκτικά, ιδωμένα μέσα στις συνθήκες και τα δεδομένα της εποχής. Η τέχνη, όπως και όλες οι άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες που είναι μέρος του κοινωνικού εποικοδομήματος, δεν μπορεί παρά να διέπεται από τους ίδιους κανόνες που διέπουν και τη βάση, που είναι οι παραγωγικές-οικονομικές σχέσεις. Ως γνωστόν, στον καπιταλισμό που ζούμε, οι νόμοι που διέπουν και τη βάση και το εποικοδόμημα είναι οι νόμοι προσφοράς-ζήτησης. Υπό αυτό το πρίσμα, είτε το θέλω εγώ, είτε δεν το θέλω, η τέχνη μετατρέπεται αυτόματα σε εμπόρευμα με σκοπό το κέρδος. Άρα δεν ισχύει το “όπως το βλέπετε εσείς” του ποστ σου. Έτσι είναι τελεία και παύλα. (συντόμως) Εγώ αυτό που έχω σα μέλημα είναι να προτρέπω τους άλλους να μην τη βλέπουν μόνο σα προϊόν και εμπόρευμα, να έχουν απαιτήσεις από τον καλλιτέχνη.
(Νταξ, το τι έχω να αντιπροτείνω είναι μια άλλη κουβέντα που δεν την κάνω από ίντερντετ στα σίγουρα)
Με το σκεπτικό της απάντησής σου πάντως, οδηγείσαι σε μια ερμηνεία της τέχνης αν μη τι άλλο ρομαντική, που πηγάζει από άλλες εποχές. Πρόκειται για τέχνη για την τέχνη, αποκομμένη και υπερβατική από τη ζωή, που δεν είναι ανθρωπιστική και κοινωνική. Κοινώς ο καλλιτέχνης πετάει το έργο του, και δεν τον νοιάζει τι απίδια πιάνει ο σάκος. Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος.[/SPOILER]
Πάντως αυτό για το απαγκίστρωμα δεν το καταλαβαίνω. Σαφώς και δε διαφωνώ με το ότι μπορεί να έχουν να δώσουν πράγματα στους δωδεκάχρονους οι μέηντεν. (Κανονικά πρέπει να διδάσκεται η ιστορία του ροκ στα σχολεία) Το πρόβλημα δεν είναι οι 12χρονοι αυτού του κόσμου, το πρόβλημα είναι οι 25άρηδες και οι 30άρηδες που ακούνε ΑΚΟΜΑ μέηντεν. Διαφωνείς?
Α, και επειδή είπες για μότορχεντ, πιστεύω αυτό να το έχεις υπόψη σου και να τους ανέφερες.
βτς,http://rocking.gr/modules/forum/showthread.php?t=551
To αναφερω επειδη εχει και μπολικες σελιδες,μερτζ λιγο δυσκολο ολο αυτο:p
το ‘χεις μωρέ, απλώς, όταν από την κριτική, η οποία εν τέλει μπορεί να ξυπνήσει τόσο τους ακροατές όσο και τον ίδιο τον μουσικό ως προς το τι ήταν και τι έχει γίνει, περνάς έτσι εύκολα σε κάτι τόσο μη αναστρέψιμο όπως είναι η διάλυση, καταλαβαίνεις ότι σβήνεις μονομιάς πολλά whorehouse blues και, ακόμη σημαντικότερο, βάζεις τη δική σου κρίση και ανάγκη πολύ πιο πάνω από τις αντίστοιχες ενός 12χρονου ή ενός 25χρονου που γουστάρει ακόμα. όσο προβληματική είναι η κατάσταση του 30χρονου, άλλο τόσο είναι και αυτή νομίζω. προφανώς κι εγώ μπροστά στη σκέψη ενός καινούργιου maiden ή queensryche απελπίζομαι, αλλά αυτό έχει να κάνει με μένα, όχι μ’ αυτούς.
Σωστά τα λες για το ποιος είναι εν τέλει ο σκοπός της σήμερα, όπως λίγο πολύ των πάντων. Το θέμα είναι όμως πως ασχέτως με τις βλέψεις ορισμένων, η τέχνη μέχρι να πάρει μορφή και ρόλο στην κοινωνία μπορεί να αλλάξει χίλιους δυο δρόμους. Πολλή από αυτήν θα παραμείνει απλώς εμπόρευμα, κάποια ποσότητα όμως θα μεταβληθεί σε κάτι πιο ουσιαστικό. Κι αυτό προφανώς επιτυγχάνεται ακριβώς με τον τρόπο που λες παρακάτω. Να μην την αντιμετωπίζουμε σαν εμπόρευμα δηλαδή. Αυτό όμως δεν είναι απαίτηση από τον καλλιτέχνη, απαίτηση από τον εαυτό μας είναι. Εγώ ας πούμε ένα άτομο γνωρίζω που το κάνει αυτό. Το πώς νοηματοδοτείς εσύ το οτιδήποτε είναι αυτό που μετράει, αυτό μπορεί να μεταλλάξει την ουσία και τον σκοπό των πάντων.
Καταρχάς να σου πω πως εμένα η τέχνη για την τέχνη, ως στάση, μου φαίνεται άκρατα κυνική, οπότε όχι ιδιαιτέρως ρομαντική. Νομίζω πως η τελευταία μου φράση πιο πάνω είναι αρκετά ξεκάθαρη περί αυτού. Ενδιαφέρον πάντως που κατάλαβες κάτι τέτοιο, γιατί ακριβώς το αντίθετο έχω στο μυαλό μου, ειδικά τον τελευταίο χρόνο
“ο καλλιτέχνης πετάει το έργο του, και δεν τον νοιάζει τι απίδια πιάνει ο σάκος”
Δεν κατάλαβα ακριβώς πώς το εννοείς αυτό, οπότε θα σου απαντήσω στις δυο περιπτώσεις που πάει ο νους μου. Αν το λες σε φάση ότι δημιουργεί και δεν νοιάζεται καν για το αν αυτό που δημιούργησε είναι κάτι αξιόλογο, θα σου πω ότι δεν βλέπω κάτι μεμπτό σε αυτό από τη στιγμή όμως που αυτό που έχει δημιουργήσει σημαίνει όντως κάτι γι’ αυτόν. αν κατάφερε να εκφράσει κάτι που ήθελε και ένιωθε, δεν δίνουμε δεκάρα για το αν εφάρμοσε κάποιον αισθητικό έλεγχο πριν το μοιραστεί. γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ, να το περάσουμε από δεκαπέντε κόσκινα πριν το δεχτούμε, πριν το δεχτούμε για εμάς όμως, πάνω σε αυτόν και σε όλους τους άλλους δεν έχουμε δικαιοδοσία. επίσης, τούτο εδώ θυμίζει πολύ περισσότερο τέχνη για την τέχνη (όπως επίσης και το θρεντ στο σύνολό του*).
αν πάλι αυτό που είχες στο μυαλό σου είναι ότι δημιουργεί και δεν τον νοιάζει τι αντίκτυπο θα έχει σ’ αυτούς που θα ασχοληθούν, οπότε κατά κάποιον τρόπο είναι αποκομμένος από τον κόσμο, πάλι διαφωνώ. εν μέρει όμως, όχι απόλυτα. σίγουρα δείχνει ότι πρωταρχικός σκοπός του δεν είναι η επικοινωνία, από την άλλη όμως σίγουρα δεν είναι αποκομμένος αφού τα πάντα στην τέχνη έχουν την μορφή που έχουν λόγω του γενικότερου περιβάλλοντος στο οποίο ζει αυτός που δημιουργεί. και, εν τέλει, μπορεί να φαίνεται ότι δεν αποσκοπεί στην επικοινωνία, αλλά σίγουρα τον ενδιαφέρει να μοιραστεί αυτά που έχει μέσα του αυτός. κουτσουρεμένη και μη υγιής μορφή της, αλλά δεν είναι απούσα.
- στο αναφέρω αυτό, γιατί στην ουσία τέχνη για την τέχνη σημαίνει δημιουργία απλώς για να δημιουργήσεις κάτι ωραίο ή έστω αξιόλογο, σε ένα πιο γενικευμένο πλαίσιο. χωρίς κάποια περαιτέρω χρησιμότητα. ε, εγώ σου είπα ήδη ποια η χρησιμότητα ενός μη αξιόλογου και όμορφου (για σένα, για μένα, για την πλειονότητα και την κοινή λογική) δίσκου. δεν είναι αυτό αρκετό ώστε να του επιτρέψεις να υπάρξει;
χαχα, βασικά προβοκατόρικα τους ανέφερα, αφού μετά το ‘80 είναι ελάχιστα τα motorhead τραγούδια που έχω υπόψη. αυτό, παραδόξως, είναι ένα από αυτά. και πάλι όμως, έχω δει τουλάχιστον 20 μπάντες εδώ που θα προτιμούσα να συνεχίσουν σε σχέση με τους μοτορχεντ. ακόμη και οι μέηντεν είναι μέσα σ’ αυτά :lol:
Ο δίσκος των Maiden είναι τραγικά αδιάφορος, όπως και ο τελευταίος Priest αλλά και πάλι δεν θα ήθελα να σταματήσουν να βγάζουν δίσκους, αυτές οι μεγάλες μπάντες δεν ξέρεις πότε μπορεί να ξανακάνουν ένα μπαμ και να παραμιλάει ο κόσμος.
Μ’ άρεσε αυτό.
edώ λογικά πρέπει να έχει πέσει καλό ξαμάλλιασμα αλλά βαριέμαι να διαβάζω βραδιάτικα, οντόπι όμως:
Κανονικά θα’πρεπε να διαλυθούν όλοι όσοι δισκογραφούν από '95 και πίσω και να μείνουν μόνο οι Celtic Frost και οι Neurosis. χαχ. καλό.
Γενικά καλά κάνουν και συνεχίζουν όλοι οι δεινόσαυροι.
Το θέμα είναι γιατί ασχολείται κόσμος μαζί τους.
Αλλά από την άλλη πάντα θα υπάρχει πολύς κόσμος που κοιμάται όρθιος και καταλαβαίνει τι παίζει κατόπιν εορτής. Δηλαδή οκ είμαι στη φάση 16-17 χρόνια και τα’δα με τα μάτια μου, οι prodigy όταν άλλαζαν τον κόσμο ήταν οι “είναι πουτάνες των ρεηβάδων οι μάνες” και πετροπόλεμος και πάμε να γαμήσουμε τους φαρδυπαντέλονους και τώρα “όλοι μέσα στην μπαντάρα” χαίρω πολύ τώρα είναι γερόντια πια, πού ήσουν το '96?
Βλέπω πολλούς να λέτε ότι τα 90ς ήταν από τις καλύτερες δεκαετίες του ροκ. Έχει κανείς το τεύχος του Ποπ&Ροκ τέλη '95 με το γράμμα του τύπου από την Ξάνθη που ωρυόταν για την κατάντια της μουσικής των 90ς λέγοντας “οι πατέρες μας ακούγανε Φλόιντ και Ζέπελιν, εμείς έχουμε τους East 17 και το Cotton Eye Joe” και η πλάκα είναι ότι στάνταρ ο πατέρας του δε θα είχε πάρει μυρωδιά τους Ζεπελιν τότε γιατί θα άκουγε ακόμα Έλβις “γιατί είναι κλάσικ” και θα καμάκωνε με Bay City Rollers και Μiddle Of The Road. Όπως κι ο ίδιος δεν πήρε μυρωδιά τι συνέβαινε γύρω του. Σέημ ολντ στόρι λοιπόν.
Απλά πραματάκια. Μην κολλάτε στο παρελθόν, ακούστε τα κλασσικά αριστουργήματα του παρελθόντος, αλλά μην περιμένετε τα αριστουργήματα του παρόντος να γίνουν κλασσικά για να τα ανακαλύψετε, είναι πιο κάβλα να τα ακούς φρέσκα μόλις βγουν από το φούρνο.