THE OCEAN - PRECAMBRIAN
Εντάξει… δεν είναι όλος ο δίσκος ποίηση αλλά τα περισσότερα κομμάτια είναι ποιήματα από τα Ασματα του Μαλντορόρ του Comte de Lautreamont… Μιλάμε για την απόλυτη σαπίλα και μισανθρωπιά και οι The Ocean έχουν ντύσει τους στίχους με απίστευτες μουσικές. Αξίζει σίγουρα (παραπάνω από) μία ακρόαση…
Αυτο ακριβως, τιποτα άλλο.
Τεράστιο έργο και εκπληκτικές ερμηνείες (όπως πάντα άλλωστε) από τον Ψαρονίκο.
Ακριβώς έτσι!
Ο Ψαρονίκος βέβαια έχει τραγουδίσει και άλλου ποιητές, σε συνθέσεις διαφόρων μουσικών. Ένας ακόμα υπέροχος δίσκος είναι το Σάλπισμα σε μουσική Λουκά Θάνου, όπου μελοποιούνται Βάρναλης, Καρυωτάκης, Άρης Αλεξάνδρου, καθώς και στίχοι του ίδιου του συνθέτη. Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου είναι εδώ, οι πόνοι της παναγιάς, το “εις το άγαλμα της ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο”, οι ιδανικοί αυτόχειρες κτλ
http://www.youtube.com/watch?v=hU4h3pMNXfA
http://www.youtube.com/watch?v=sIqjV_-P55g&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=Gx6TtDIvzns&p=D962F70470B5D79C&playnext=1&index=5
Επίσης ο Ξυλούρης έχει τραγουδίσει και Σεφέρη και Νερούντα.
Πολύ ωραίο θρεντ, έχει πολύ πράμα. Πολύ καλά και τα ποστ από όλα τα παιδιά. Μπράβο στον μιστερ νο που το άνοιξε.
Έντιτ: παράλειψη: στο “σάλπισμα” υπάρχει βέβαια και το “κι αν έσβησε”
http://www.youtube.com/watch?v=8UbjWHPqJU0
Και μιας και ο λόγος για τον Καρυωτάκη, πολύ καλή μελοποίηση στο Gala, έχουν κάνει οι magic de spell:
http://www.youtube.com/watch?v=8RVhVatm91A
Έντιτ2: (αυτά συμβαίνουν όταν προσπαθείς να γράψεις κάτι ενώ δουλεύεις ταυτόχρονα)
Πολύ καλός ο δίσκος των ocean που ποσταρίστικε παραπάνω. Και όντως υπάρχει πολύς Λωτρεαμόν μέσα.
Μόνο που στον Ισίδωρο Ντικάς, εγώ δεν είδα πουθενά μισανθρωπία. Έτσι κι αλλιώς το να προσπαθήσει κανείς να κάνει μια σοβαρή κριτική στα “άσματα του Μαλντορόρ” είναι σισίφειο έργο.
Ο Ιζιντόρ Ντικάς έγραψε χρησιμοποιώντας υπερρεαλιστικές τεχνικές, πριν τον υπερρεαλισμό. Απελευθέρωσε το υποσυνείδητο και εκτοξεύτηκε μόνος του στην υπερπραγματικότητα. Γι’ αυτό τον λάτρεψαν και οι υπερρεαλιστές κατόπιν. (Αυτός και ο Ρεμπώ είναι οι πιο μυστήριες και επιδραστηκές περιπτώσεις στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ποίηση. Έγραψαν ότι έγραψαν πολύ νέοι και επηρέασαν αμετάκλητα την ποίηση μετά από αυτούς. Μεγαλοφυείς σίγουρα, τραγικά μεγαλοφυείς). Όπως και να χει δεν είναι η ώρα κατάλληλη για να καταπιαστώ με ένα τέτοιο ζήτημα (την κριτική δλδ των “ασμάτων”), άσε που πιστεύω πώς δεν έχω την ικανότητα. Πάντως τον όρο “μισανθρωπία” δεν τον δέχομαι. Τραγική κραυγή για την ανθρώπινη ύπαρξη, ίσως…
(Λυρα, 1975)
[I][B]A
[/B][/I]Έτσι πρέπει να γίνει-έτσι θα γίνει
Κομαντάντε Τσε Γκεβάρα
Μπαλάντα για τους ασφαλίτες
Η μπαλάντα του οπερατέρ
Ο σύντροφος Χουλιάν Γκριμάου
Αυτούς τους έχω βαρεθεί
[I][B]B[/B][/I]
Μικρόκοσμος
Αν η μισή μου καρδιά
Το έπος του σεϊχη Μπεντρεντίν
Tο έπος του σεϊχη Μπεντρεντίν ΙΙ
Χιονίζει μες στη νύχτα
Η πιο όμορφη θάλασσα
Αυτό είναι
O πρώτος δίσκος του Μικρούτσικου, δίσκος ευαγγέλιο για μια ολόκληρη γενιά και εποχή, και εδώ ο όρος μελοποιημένη ποίηση ξεφεύγει από τα στεγανά, και παίρνει υπόσταση σε ζωντανότατους και διαχρονικούς ύμνους που ακούγονται 35 χρόνια μετά και συγκλονίζουν, συγκινούν και προβληματίζουν. Η επιλογή των ποιητών πανέξυπνη. Τα ποίηματα του Βολφ Μπίρμαν στην πρώτη πλευρά διαθέτουν οξύτατη κριτική στα προβλήματα του σοσιαλισμού της DDR αλλά και στο βάναυσα δυτικά καθεστώτα, ενώ του Χικμέτ που αποδίδονται στη Β, μια απαράμιλλη διεθνιστική αλληλεγγύη και έναν μοναδικό ανθρωπισμό. Δείτε τα αντίστοιχα παραδείγματα
(“αυτούς τους έχω βαρεθεί” του μπίρμαν)
Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.
(απόσπασμα από τη “στηθάγχη” του Χικμέτ)
Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα
η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται
με τη στρατιά που κατεβαίνει προς το κίτρινο ποτάμι
Η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται.
Κι ύστερα, γιατρέ, την κάθε αυγή
την κάθε αυγή, γιατρέ, με τα χαράματα
πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται.
Πέραν από την πολιτική υφή του δίσκου η οποία λογοκρίθηκε από το καθεστώς και τα τραγούδια απαγορεύτηκαν στο γεμάτο από χουντικά κατάλοιπα κρατικό ραδιόφωνο , γεγονός είναι πως η μουσική του αξία ήταν πρωτόγνωρη για την εποχή της και τεράστια. Οι φόρμες και οι ενορχηστρώσεις είναι απλά εκπληκτικές και πολύ συμπυκνωμένες, και είναι χαρακτηριστικό πως τα πιο δυνατά κομμάτια είναι τα μικρότερα σε διάρκεια. Τώρα για τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη τα πολλά λόγια περιττεύουν. Με το επικο-λυρικό μέταλλο της φωνής της και τις συγκλονιστικές της ερμηνείες, μετατρέπει κάθε τραγούδι σε ορόσημο, τραγουδώντας σα να μην υπάρχει αύριο. Αν είναι μια φορά δύσκολο να ξεχωρίσεις πλευρά, τόσο είναι να διαλέξεις τραγούδι, αλλά αν ήταν να διαλέξω ένα παρόλα αυτά θα διάλεγα το προτελευταίο στην δεύτερη πλευρά.
Αντί επιλόγου, οι στίχοι του ποιητή, που από μόνοι τους λένε τα πάντα.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε
Στηρίζουμε το σύντροφο Ρεντ Ραμ.
Αλλά πάμε και λίγο στα ξένα:
Αrcturus - Alone, όπου οι Arcturus στον καλύτερο δίσκο τους επιλέγουν να προσθέσουν μια μελοποίηση του Alone του Edgar Allan Poe, βρίσκοντας το ιδανικό συμπλήρωμα για τους ήδη τέλειους στίχους τους.
From childhood’s hour I have not been
As others were - I have not seen
As others saw - I could not bring
My passions from a common spring
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I lov’d, I lov’d alone
Then - in my childhood - in the dawn
Of a most stormy life - was drawn
From ev’ry depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain
From the sun that 'round me roll’d
In it’s autumn tint of gold -
From the lighting in the sky
As it pass’d me flying by -
From the thunder and the storm,
And the cloud that look the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view.
μπραβο και στους δυο. ποσο υπεροχη ειναι αυτη η Μαρια Δημητριαδη.
Στ’αληθεια ομορφο θρεντ.
Για την Υδρα των Πουλιων τα ειπατε, στηριζω με παθος κι εγω.
Και.
Λιγα πραγματα εχω σκουσει τοσο ομορφα οσο Ο Μεγάλος Ερωτικός ? Χωρίον ο Πόθος, του Χατζιδάκι. Δεν ξερω αν υπαρχει πιο γλυκια μουσικη. Δεν ξερω αν υπηρξε αλλη τοσο ονειρικη φωνη σαν της Νταντωνακη. Οσο για στιχους:
Ποίηση: Ελύτης, Μυρτιώτισσα, Καβάφης, Σαραντάρης, Γκάτσος, Σολωμός, Σαπφώ, Ευριπίδης, Χορτάτζης, Σολομώντας.
Ω θελω να τα ψαξω ολα που ποσταρατε.
Αυτο που ανεφερε ο panagiotis, θα εχει πρωτο την τιμη. Μδγ, για καποιον μυστηριο λογο τα χαικου μου φαινονταν παντα εξαιρετικα γοητευτικα.
Bump γιατί:
~ είναι θρεντάρα
~ είναι ντροπή να βρίσκεται στα “διάφορα”
~ σήμερα την τιμητική του είχε [I]αυτό [/I]
~ με την ευκαιρία ξανάκουσα ωχρά σπειροχαίτη μετά από καιρό και μπορεί να διέλυσαν αλλά άφησαν την παρακαταθήκη τους
το σερτς συνουσιάζεται ε.
loipoooon
parte ligo kavafi:
Apo [B]Lost Bodies[/B]
Bonus kai ena apo tous [B]A-Sterhtiko[/B]
to teleuataio einai diaskeuh vasika se stixous tou kavafi kai oxi pisti metafora (an thimamai kala).
tsekarete kai edw tous stixous
[SPOILER]
[/SPOILER]
akouste kai to kommati omws pou eina poli wraio episis… prosekste kai to simeio me tin “iperoxi stimmeni sinaulia”…
Ο καβάφης τελικά συνοδεύετε εκπληκτικά απο τέτοια μουσική
Ένα κ’ ένα τα κομμάτια
[I]ΟΥΛΑΛΟΥΜ . . .
Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ’ τα νερά
κι από τα δάσα.
Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .
Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:
. . . Πως ? να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ’ έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.
Τόσο πολύ σ’ αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ’ τα νερά;
κι εσύ κοντά μου . . .[/I]
ποίηση: Γιάννης Σκαρίμπας
http://www.mikrosapoplous.gr/extracts/skaribas-p.htm
1η ηχογράφηση Νικόλας Άσιμος το 1979 στην “Τριπλή Κασέτα Μπέλα με Χωρίς Ταμπέλα”, από την 1η κασέτα εκ των τριών: “Είμαι Παλιάνθρωπος 000002”
[I][U]http://www.youtube.com/watch?v=qNQFSNmuibg[/U][/I]
…
Πανέμορφο τραγούδι. Ειδικά το τελευταίο τετράστιχο και ο τρόπος ερμηνείας του Άσιμου μοναδικός!
μεγιστο κομματι και κασετα.
και επειδη τρεχουν πολλα αγγουρια στον πρωκτο που λεει και ο METAL_LAWS…
τις μερες αυτες θα παιζει το πιο σκατοψυχο ελληνικο και ελληνοφωνο αλμπουμ που εγραφθει ποτε. ειναι ενας μελοποιημενος Καρυωτακης, ο πρωτος συνθετικος δισκος της Λενας Πλατωνος και στη φωνη η Σαβινα Γιαννατου. ο δισκος εχει τρομαχτικη ατμοσφαιρα, η φωνη της Σαβινας απλα ανατριχιαστικη, εκ το πραγματων δε μπορω να σκεφτω αλλη εκτος κι απ’ τη Πλατωνος που θα μπορουσε να παιξει και να ερμηνευσει κατι τοσο βαρυ το 1983. πολυ μαυριλα, οποιος αντεχει…
Ήμερος ύπνος από τον κλασικό Βραχνό Προφήτη (Το προοίμιο σε παραδοσιακή μουσική, η αλλαγή ύφους μετά και το βιολί μετά το θά-να-τος τα θεωρώ πολύ γοητευτικά)
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ποίηση: Χρήστος Μπράβος
Τραγούδι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Προοίμιο:
Μέσα στου νεκρού το μάτι
δέντρα βλέπω και πουλιά.
Χιόνι, σεντόνι τρυφερό
για του φιδιού τον ύπνο.
Χιόνι και πένθιμο σκυλί,
βραχνός προφήτης.
Κι όμως το πιο γλυκό βιολί
το παίζει ο θάνατος.
Κοιτάς απ’ το παράθυρο,
καπνίζουν τα πηγάδια.
Χιόνι κι ανάψαν τις φωτιές
στον κάτω κόσμο.
Κι όμως το πιο γλυκό βιολί
το παίζει ο θάνατος.
Ο κυνηγός στο πέρασμα
το σπίρτο πίνει.
Το λύκο που εχίμηξε
πίσω του δεν τον βλέπει.
[B]Νίκος Καββαδίας-Yara Yara[/B]
"Kαθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος.
Σε σπίτι μέσα, ξέχασες προχτές το φυλαχτό.
Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δύο centavos
κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Bηρυττό.
Mε πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω.
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά.
Aπάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.
Kούκο φορούσες κάτασπρο μικρός και κολαρίνα.
Nαυτάκι του γλυκού νερού.
Σε πιάνει ―μην το πεις αλλού― σα γάτα η λαμαρίνα
και σε σαστίζει ξαφνικό προβέτζο του καιρού.
Tο ντύμα πάρε του φιδιού και δώσ’ μου ένα μαντίλι.
Eγώ, ―και σ’ έγδυσα μπροστά στο γέρο Tισιανό.
Bίρα, Kεφαλονίτισσα, και μάινα το καντήλι.
Σε λόφο γιαπωνέζικο κοιμάται το στερνό.
Σου πήρ’ από τη Nάπολη μια ψεύτικη καμέα
κι ένα κοράλλι ξέθωρο μαζί.
Πίσω απ’ το φριγκορίφικο στην άδεια προκυμαία
έβενος, ―γλώσσα της φωτιάς, στο βάθος κρεμεζί.
Φώτα του Melbourne. Bαρετά κυλάει ο Yara Yara
ανάμεσα σε φορτηγά πελώρια και βουβά,
φέρνοντας προς το πέλαγος, χωρίς να δίνει διάρα,
του κοριτσιού το φίλημα, που στοίχισε ακριβά.
Γερά την ανεμόσκαλα. Kαφέ για τον πιλότο.
Λακίζετε, αλυσόδετοι του στεριανού καημού.
Kαι σένα, που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο,
σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού.
Mια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι,
όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές.
Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; ―Mατώνει, δε σκοτώνει.
Ποιός είπε φούντο; Ψέμματα. Δε φτάσαμε ποτές. "
This Is Past - Lady Lazarus
http://www.youtube.com/watch?v=NvoqsgSm5OA
“Lady Lazarus” written by Sylvia Plath, (October 27, 1932 – February 11, 1963)
"I have done it again.
One year in every ten
I manage it-----
A sort of walking miracle, my skin
Bright as a Nazi lampshade,
My right foot
A paperweight,
My featureless, fine
Jew linen.
Peel off the napkin
O my enemy.
Do I terrify?-------
The nose, the eye pits, the full set of teeth?
The sour breath
Will vanish in a day.
Soon, soon the flesh
The grave cave ate will be
At home on me
And I a smiling woman.
I am only thirty.
And like the cat I have nine times to die.
This is Number Three.
What a trash
To annihilate each decade.
What a million filaments.
The Peanut-crunching crowd
Shoves in to see
Them unwrap me hand and foot ------
The big strip tease.
Gentleman , ladies
These are my hands
My knees.
I may be skin and bone,
Nevertheless, I am the same, identical woman.
The first time it happened I was ten.
It was an accident.
The second time I meant
To last it out and not come back at all.
I rocked shut
As a seashell.
They had to call and call
And pick the worms off me like sticky pearls.
Dying
Is an art, like everything else.
I do it exceptionally well.
I do it so it feels like hell.
I do it so it feels real.
I guess you could say I’ve a call.
It’s easy enough to do it in a cell.
It’s easy enough to do it and stay put.
It’s the theatrical
Comeback in broad day
To the same place, the same face, the same brute
Amused shout:
'A miracle!'
That knocks me out.
There is a charge
For the eyeing my scars, there is a charge
For the hearing of my heart—
It really goes.
And there is a charge, a very large charge
For a word or a touch
Or a bit of blood
Or a piece of my hair on my clothes.
So, so, Herr Doktor.
So, Herr Enemy.
I am your opus,
I am your valuable,
The pure gold baby
That melts to a shriek.
I turn and burn.
Do not think I underestimate your great concern.
Ash, ash—
You poke and stir.
Flesh, bone, there is nothing there----
A cake of soap,
A wedding ring,
A gold filling.
Herr God, Herr Lucifer
Beware
Beware.
Out of the ash
I rise with my red hair
And I eat men like air."
Λατρεια ο Σταυρος του Νοτου (ιδιαιτερα οι αυθεντικες εκτελεσεις του Κουτρα οπως ειπωθηκε πιο πανω, συμφωνω), τον εχω λιωσει σε τρελο βαθμο τον τελευταιο χρονο.
Ειδικα αυτο το κομματι (και το απιστευτο ποιημα φυσικα) μου σηκωνουν την τριχα:
Οσο για μελοποιημενη ποιηση σε ροκ, παντα ξεχωριζα τα Διαφανα Κρινα:
κλασσικοτατο:
Εξαιρετικη μελοποιηση σε ποιημα του Ουρανη:
Κρινα διασκευαζουν Καρυωτακη:
[B]Άλμπατρος[/B] σε ποίηση του Μπωντλέρ (μεταφρασμένο βέβαια), μουσική Νίκος Ξυδάκης και ερμηνεία Σωκράτης Μάλαμας
Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί,
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.
Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ’ ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τα κουρασμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.
Πως κείτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός
τ’ ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει
ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πως πετούσε παρασταίνει.
[B]Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ’ αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μεσ’ στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.[/B]
μελωδία, φωνή Σωκράτη στα συν για την απόδοση ενός τέτοιου ποιήματος που, εκτός από τις όμορφες εικόνες που δημιουργεί, η σκέψη παέι και πιο πέρα. Γιατί πολλοί μπορεί να έχουν αισθανθεί σαν τον ποιητή.
http://www.youtube.com/watch?v=jJ0BG4eSTlQ
Πόσο όμορφο thread!!
Τα πρώτα που μου ήρθαν στο μυαλό ήταν Σταυρός του Νότου/Γραμμές των Οριζόντων, Πολιτικά Τραγούδια (λατρεία η Μαρία Δημητριάδη), Καπνισμένο Τσουκάλι. Και Θεοδωράκης ofc, αλλά προς το παρόν δε θα αποτολμήσω να αναφερθώ σε δικά του έργα. Θα τσεκάρω άμεσα και οτιδήποτε έχει αναφερθεί εδώ και δεν έχει τύχει να ακούσω/δε γνωρίζω.
Για την ώρα, θυμήθηκα το The Rime of the Ancient Mariner (Η Μπαλάντα του Γέρου Ναυτικού στην ελληνική μετάφραση). Έργο του Samuel Taylor Coleridge, εν έτει 1797-98.
Σε αυτό βασίστηκε το ομώνυμο κομμάτι των Maiden. Μιας και πρόκειται ουσιαστικά για αναδιήγηση της ιστορίας του “γέρου ναυτικού”, με παράθεση μόλις 2 αυτούσιων στροφών του ποιήματος, δεν είμαι σίγουρη αν πολυκολλάει με το thread, αλλά ok, το θεώρησα άξιο αναφοράς.
Το ποίημα http://www.online-literature.com/coleridge/646/ και οι στίχοι του τραγουδιού http://www.darklyrics.com/lyrics/ironmaiden/powerslave.html#8
[I]Day after day, day after day,
we stuck nor breath nor motion
as idle as a painted ship upon a painted ocean
Water, water everywhere and
all the boards did shrink
Water, water everywhere nor any drop to drink[/I]
…
[I]One after one by the star dogged moon,
too quick for groan or sigh
each turned his face with a ghastly pang
and cursed me with his eye
four times fifty living men
(and I heard nor sigh nor groan)
with heavy thump, a lifeless lump,
they dropped down one by one.[/I]
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=ovGUYwlFvAU#t=84s
Και ανατριχιάζω με τη νεαρή φωνή της [B]Πρωτοψάλτη[/B].
Παναγιά μου.
[CENTER][B][U][SIZE=“2”]Η Πόλις
[/SIZE][/U][/B]
Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γή, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου – σαν νεκρός – θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού – μη ελπίζεις –
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γή την χάλασες.
[I]Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)[/I] [/CENTER]
