Πάλι η Παπούλια σε ταινία του Λάνθιμου; Με το ζόρι μας πείσει ότι είναι ηθοποιός;;
Αιδοιάρα η Αριάν Λαμπέντ.
Αν και νο, ούτε αυτή τη λες ηθοποιό…
όταν λέμε Τζόνι Βεκρής, εννοούμε αυτός του παναθηναϊκού? :-s
Εχει ξαναπαιξει…Οπως και σε Οικονομιδη…Αρχικα νομιζα παντως την αλλη τη γνωστη Παπουλια:!:
:lol::lol:
τι γελάς? αφού αυτός είναι(απλά παίζει τον εαυτό του)…ασχολούνται με όλα …
τώρα έχει και την άνεση να παίξει και ο βαρδινογγαννης:p
A, ναι είχε παίξει και στο Σπιρτόκουτο. Εκεί καλή ήταν… Την μπερδεύω με την Λαμπέντ ρε, σαν δίδυμες ειναι οι τυπισες…
Λοιπόν, έκατσα να την ξαναδώ μετά από αρκετά χρόνια για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί στο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στην πρώτη φορά που την είδα και την σημερινή έχω διαβάσει μπόλικο υπαρξισμό και διαρκώς είχα την αίσθηση ότι το φινάλε της ταινίας είναι η επιτομή του υπαρξισμού, κάτι που στο μυαλό μου το κάνει αρκετά ενδιαφέρον και δεύτερον, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που με τα χρόνια έχω αλλάξει άποψη για μια ταινία και μου φαινόταν άδικο να μην δώσω μια δεύτερη ευκαιρία σε μια τόσο πολυσυζητημένη ταινία. Δυστυχώς, είναι απίστευτο το πόσο κοινές εντυπώσεις αποκόμισα σε σχεση με την πρώτη φορά που την είδα.
Το κόνσεπτ είναι πραγματικά ενδιαφέρον αλλά εξαντλείται πάρα πολύ γρήγορα. Ο Λάνθιμος σου δίνει την εντύπωση ενός δημιουργού που ενώ έχει μια πολύ καλή αρχική ιδέα διακατέχεται από μια αμηχανία για το πως θα πάει αυτή του την ιδέα ένα βήμα παραπέρα και θα την μετουσιώσει σε εξισου καλή ταινία. Του λείπει ένας καλός σεναριογράφος (γιατί ο ίδιος δεν το έχει) και αυτό κάνει μπαμ από χιλιόμετρα όσο το αρχικό στόρι επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά με κουραστικό τρόπο.
Αυτό που με ενόχλησε ακόμα περισσότερο σε σχέση με την πρώτη φορά που την είδα είναι ο τρόπος που ξεπέταξε την εξέλιξη του βασικού χαρακτηρα της ταινίας, ο οποίος έστω και οριακά είναι ο χαρακτήρας που υποδύεται η Παπούλια (η μεγάλη κόρη του μπαμπά-αφέντη δηλαδή). Αν και η Παπούλια εχει τα φόντα να παίξει έναν τέτοιο ρόλο, το ταλέντο της πάει εντελώς ανεκμετάλλευτο από τον Λάνθιμο και η εξέλιξη του χαρακτήρα της θάβεται από την ανυπαρξία του σεναρίου.
Η ταινία μπουχτίζει από τους προφανείς συμβολισμούς: η εξουσία είναι κακό πράγμα, η άγνοια θρέφει την υποδούλωση, η πατριαρχία είναι μάστιγα, ο θεσμός της οικογένειας είναι ένα σάπιο κατασκεύασμα της εξουσίας κτλ κτλ-τόσο προφανείς συμβολισμοί που καταλήγεις να μην ξέρεις με τι πρέπει να εκνευριστείς: με το ότι ο Λάνθιμος θεωρεί ανίδεο τον θεατή ή με το ότι ίσως ο ίδιος παρουσιάζει αυτά τα ζητήματα μόνο με υπεραπλουστεύσεις και ηθικοπλαστικές ευκολίες ντυμένες με συμβολισμούς επειδή απλά δεν μπορει να το κάνει αλλιως;
Αυτό που θα έσωζε την ταινία θα ήταν το κεντρικό και τελικά αισιόδοξο μήνυμα που θέλει να περάσει ο Λάνθιμος αλλά το οποίο δίνεται με πολύ πρόχειρο τρόπο: ο άνθρωπος δεν διαμορφώνεται από το περιβάλλον του περισσότερο απ΄όσο το διαμορφώνει, όσο δοσμένες και αν είναι κάποιες καταστάσεις, όσο εγκλωβισμένες και αν ειναι οι συνειδήσεις μας, οι αντιλήψεις μας και τα “θέλω” μας μέσα σε αυτές, στο τέλος της ημέρας εμείς αποφασίζουμε, στο τέλος της ημέρας εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι του εαυτού μας και των πραξεων μας. Ανεξάρτητα από τι μας λένε, εμείς αποφασίζουμε αν ο “Κυνόδοντας” μας θα πέσει ή αν θα μείνει σταθερός. Κι όμως, ενώ με αυτό το κόνσεπτ και με αυτη την κεντρική ιδέα θα έπρεπε να έχει δημιουργηθεί ένα αριστούργημα, ο Λάνθιμος τα σκατώνει. Ο χαρακτηρας της Παπούλιας που είναι τόσο μα τόσο κομβικός για την ταινία δεν δουλεύεται καθόλου σεναριακά, η εξέλιξη του χαρακτήρα δεν γίνεται ποτέ, η προχειρότητα γύρω από το πιο ουσιαστικό κομμάτι της ιστορίας, γυρω από την κατακλείδα της ταινίας, είναι τρομακτική…
Κρίμα και πάλι κρίμα.