(κάποια στιγμή πρέπει να ψηφίσω κιόλας, αλλά θέλει σκέψη που δεν μπορώ να κάνω τώρα :p)
Νο1 California Πρωτη με διαφορα!!!
[SIZE=“6”]Guns N’ Roses
Metallica
Santana[/SIZE]
[SIZE=“5”]
Red Hot Chili Peppers
Eagles
The Doors
Van Halen
Green Day[/SIZE]
Νο2 Washington (περιλαμβάνει Seattle)
[SIZE=“6”]Nirvana [/SIZE]
[SIZE=“5”]Soundgarden
Alice in Chains
Pearl Jam[/SIZE]
και φυσικα ο [SIZE=“6”]Jimi Hendrix[/SIZE]:bow2:
No3 Massachusetts (Βoston)
[SIZE=“6”]Aerosmith[/SIZE]
[SIZE=“5”]Boston[/SIZE]
Τώρα με τι κριτήριο ακριβώς πάμε;; Που γεννήθηκε κάποιος;;; Πού έγινε κάποια σκηνή;; Όλα έναν αχταρμά;;
Γιατί εγώ το σκέφτομαι αναλόγως με τις μουσικές σκηνές, και αναλόγως με τις σκηνές της η Νέα Υόρκη πατάει κάτω ΟΛΕΣ τις άλλες πόλεις & πολιτείες!!! Μόνο η τζάζ της φτάνει, συγκεκριμένα το bebop (Charlie Parker Thelonius Monk, Dizzy Gillespie κλπ), αργότερα ήταν ο Miles Davis εκεί, και οι: Ornette Coleman, John Coltrane, Sun Ra, John Zorn κλπ. Αλλά δεν είναι μόνο η τζάζ, είναι οι Velvet Underground, το studio54 (το κέντρο της disco), το Cbgb’s (το κέντρο του αμερικάνικου punk), το no-wave μετά, το χιπ-χοπ που βγήκε κυρίως απ’το bronx και τον Kool Herc, το knitting factory που υπάρχει ακόμα και μέχρι σήμερα κλπ κλπ. 
Δεν υπάρχει πολιτεία “Boston”!
Από μένα, Florida, California και μάλλον Texas.
Iσχύει αυτό που λες, αλλά νομίζω πως με την παρένθεση του Seattle ξεκαθαρίζεται εν μέρη αυτό το πράμα.
Κατα τ’ άλλα πραγμαιτικά μακάρι να μπορούσα να βάλω όλες τι πολεις γιατί όλες έχουν βγάλει εξαιρετικους καλλιτέχνες και μπάντες, όπως λέει και ο mindcrimek
Πάμε μια επανάληψη
Λίγα με NJ γιατί όπως λέει κι ο ποιητής μπορεί “Ο τόπος μας είναι κλειστός,
όλο βουνά που έχουν σκεπή
το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.” Αλλά έχει βγάλει Bon Jovi, Bruce Springsteen, Frank Sinatra, George Clinton, The Fugees, Skid Row, Overkill, The Misfits. 
Having said that (copyright Seinfeld) σίγουρα California, γιατί εκτός από Thrash και Stoner μιλάμε για τον τόπο που έβγαλε Neurosis και Sleep.
Στα 00s σίγουρα Georgia για Mastodon, Kylesa, Torche (και το Scion festival) αλλά πιο πριν από κει ξεκίνησε o james Brown, οι Black crows, οι “Αθηναίοι” REM…
Maryland τα είπε ο παραπάνω (Βάλε και το Deathfest μέσα)
Από Mass ξεχάσατε Cave In…
NOLA για Eyehategod, Down και την τιτανοτεράστια blues/jazz σκηνή (τσεκάρετε το Treme)
Νέα Υόρκη έχει αναφερθεί ότι έβγαλε τον Miles; στο Julliard σπούδασε, οπότε εδώ πράγματι μιλάμε για μουσική παιδεία…
Οπότε ψήφος (άκρως προβλέψιμα) σε Cali, NYC και άλλο :p:wink:
Γεια σου ρε Ad1stt Αμερικάνε!!!
Πρέπει να μας κάνεις εκτεταμένο αφιέρωμα έπειτα από έρευνα που θα έχεις διεξάγει!
Πάντως θα ήταν πολύ ωραίο να αναφερθούμε και να αναλύσουμε τις πολιτείες στις οποίες “έδρασε” το blues σαν μουσική κτλ.Πιστεύω πως μουσικά είναι,αν όχι η κορυφαία,μία από τις κορυφαίες στιγμές της Αμερικής.
Αλλά οκ,το poll μιλάει για “αγαπημένες” πολιτείες οπότε είναι καθαρά υποκειμενικό το θέμα
Είχα τη τύχη (ατυχία ίσως για κάποιους) να μεγαλώσω στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στο L.A. Η μνήμη μου για τη δεκαετία του ?60 δεν είναι πολύ δυνατή, αφού ήμουν ακόμα μικρός και από τότε έχει περάσει σχεδόν μια ολόκληρη ζωή. Όσα θυμάμαι από την δεκαετία αυτή έρχονται σχεδόν αποκλειστικά από τα τρία τελευταία χρόνια της. Αυτό που θυμάμαι επίσης, είναι την αντίθεση στη μουσική που άκουγε τότε ο ξάδερφός μου κι αδερφός μου (που ήταν δέκα χρόνια μεγαλυτερός μου και είχε προλάβει να ενηλικιωθεί όταν η μουσική κατεύθυνση της αμερικής άλλαζε τόσο έντονα) και σε αυτή που άκουγαν οι θείοι μου με τους οποίους κυρίως μεγαλώσαμε. Υπήρχαν κάποια κοινά πράγματα για τα οποία δεν χρειαζόταν να γίνει πόλεμος πρώτα ώστε να καταλήξουμε αν είναι καλό οι μικρότεροι στο σπίτι να τα παρακολουθήσουν, αλλά τις περισσότερες φορές ο αδερφός μου κι ο ξαδερφός μου έπαιρναν εμένα και τη ξαδέρφη μου στις συναυλίες χωρίς την εγκριση των θείων μου. Μέσα στους γνωστούς αμερικάνους και άγλλους καλλιτέχνες εκείνης της εποχής που πέρασαν από τη California ήταν και κάποιοι που βγήκαν από αυτή την πολιτεία. Από τη μια μουσικοί όπως ο Buck Owens κι ο Merle Haggard κι από την άλλη μπάντες και μουσικοί που έμπλεκαν παλιότερους ήχους με τον ήχο και τη rock νοοτρόπία. Creedence Clearwater Revival, Grateful Dead, Jefferson Airplane, Love, Captain Beefheart, Byrds, The Beau Brummels και από τους αγαπημένους μου τότε ήταν οι Canned Heat. Τα πρώτα χρόνια του ?70 ο αδερφός μου άρχισε να προτιμάει αγγλικές κυρίως μπάντες του progressive & psychedelic rock, ενώ σε έμενα όλο και περισσότερο έκαναν εντύπωση θορυβώδης και προκλητικά συγκρότηματα όπως οι Stooges, New York Dolls, Alice Cooper, Black Sabbath etc. Μέσα στο ?75 άρχισα να κάνω παρέα με έναν Κινέζο που ήταν το ίδιο κακός με μένα στο σχολείο και άκουγε πολλά από τα groups που μου άρεζαν. Την ίδια περίοδο η επαφή μου με τον αδερφό μου γινόταν συνεχώς μικρότερη και η αδιαφορία για το σχολείο συνεχώς περισσότερη. Το καλαοκαίρι του 1976 ο Danny, που πλέον περνούσαμε σχεδόν όλη τη μέρα μαζί, έφερε αγόρασε δυο δίσκους που τον επόμενο χρόνο έπαιξαν εκατοντάδες φορές. Go girl crazy! & Ramones. Αρχή του 1977 ήταν η πρώτη φορά που είδα τους Ramones, μαζί με άλλη μια New York based band, τους Blondie, οι οποίοι δεν μου άρεσαν καθόλου τότε και συνέχισαν να μη μου αρέσουν και αργότερα. Το 1977 ήταν η αρχή μιας πολύ διαφορετικής περιόδου στη ζωή μου? μουσικά αλλά και γενικά. Οι ώρες που περνούσα στο σπίτι με την οικογένεια μου ήταν ελάχιστες και το σχολείο το είχαμε σχεδόν παρατήσει και εγώ και ο Danny. Με την έκριξη του punk rock πολλά παιδιά στην ηλικία μας άλλαξαν τρόπο ζωής. Πλέον τα shows σε μεγάλους χώρους είχαν εξαφανιστεί για εμάς και όλη μας η καθημερινότητα γυρνούσε γύρω από τα μικρά clubs στα οποία έπαιζαν οι τοπικές μπάντες. Bands & clubs δημιουργούνταν και διαλύουνταν σχεδόν με τον ΄διο ρυθμό. Πλέον δεν υπήρχε ο μεγάλος αδερφός να με προσέχει και ήταν δική μου ευθύνη να περάσω όσο το δυνατόν απαρατήρητος, αφού δεν άργησε ο καιρός που τα πράγματα γίνονταν πιο άγια. Τη διετία ?77-?78 κατάφερα επιτέλους να τελειώσω το σχολείο, ενώ στις δουλειές που μου έβρισκε ο θείος μου συνήθως δεν κατάφερνα να μείνω περισσότερο από δυο μήνες. Έτσι σχεδόν ποτέ δεν είχα χρήματα και δεν ήταν λίγες οι φορές που έπρεπε να βρω άλλους τρόπους για να δω τις συναυλίες οι οποίες ήταν σχεδόν καθημερινές. Ήταν πολύ περίεργη περίοδος αυτή, από τη μια είχα βρει τη μουσική που ήθελα και αγάπησα πάρα πολύ, από την άλληη σκήνή αυτή συγκέντρωνε όλους όσους δεν ταίριαζαν στις υπόλοιπες ομάδες. Η ζωή που είχαν οι περισσότεροι punks ήταν ακραία και αντικοινωνική. Όσο περνούσε ο καιρός έβλεπες παντού ναρκωτικά, ποτό και πολύ βία. Ακόμη κι αν ήθελες να τα αποφύγεις ήταν δύσκολο από τη στιγμή που ήσουν μέρος όλου αυτού. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που θυμάμαι μέχρι τότε είναι στο ξεκίνημα του 1979. Εκείνο το διάστημα έμενα αποκλειστικά σε καταλήψεις ακατοικιτων κτιριων και σπάνια έβλεπα κάποιον από την οικογένεια μου. Ήταν η εποχή που ακόμη και ο αδερφός μου είχε αρχίσει να ανησυχεί για μένα βλέποντας το κυνήγι εναντίον τέτοιων ομάδων. Έτσι μου είχε προτείνει να μείνω για λίγο καιρό μαζί του και με την τότε κοπέλα του για να ηρεμίσουν και οι γονείς μας. Πρωτοχρονιά πήγα στο σπίτι τους, συνέχισα όμως κανονικά να πηγαίνω σε gigs, μερικές βδομάδες μετά, μετά το τέλος μιας συναυλίας των Dead Kennedys με τους Germs στο Hollywood ξεκινάμε με τον Danny και έναν ακόμη φίλο για το σπίτι και ενώ είχαμε απομακρυνθεί αρκετά από το club μας σταμάτησε μια ομάδα bikers? το ξύλο που φάγαμε τότε ίσως είναι και το χειρότερο που έχω φάει στη ζωή μου, χωρίς κάποιον λόγο , just because you?re punks. Στο σπίτι του αδερφού μου πήγα μια βδομάδα μετά όταν τα σημάδια είχαν φύγει κάπως, αλλά ήταν αρκετά έντονα ώστε το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν hope you?ll stop this before you?re dead. Μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο βίαια, μουσικά και κοινωνικά. Τα περισσότερα clubs έκλεισαν, οι καυγάδες ήταν πιο συχνοί, ακόμη και μεταξύ των punks, η αστυνομία βέβαια ήταν αυτή που έδερνε χειρότερα από όλους. Πολλά έγιναν λοιπόν, μέσα στα τρία χρόνια ?77-?80, μερικές από τις καλύτερες bands της σκηνής αυτής ήταν οι παρακάτω: alley cats, avengers, X, dickies, screamers, weirdos, the bags, dils, crime, skulls, the gears, the nuns, the zeros. Την ίδια εποχή που η βία γινόταν μεγαλύτερη άρχισαν να εμφανίζονται και μπάντες που έπαιζαν πιο σκληρά, hardcore. Τα πρώτα live των black flag που γρήγορα τους αρνήθηκαν την είσοδο σε πολλά clubs, οι dead Kennedys, middle class, circle jerks, red cross, rf7, circle one, rhino 39, wasted youth. Μέχρι το 1980 πολλοί μουσικοί και οπαδοί της σκηνής είχαν φύγει ήδη, δυστυχώς για μένα, αφού μέσα από όλη αυτή τη βία και την παρακμή γεννήθηκε για μένα η καλύτερη περίοδος του punk στη California, στις ΗΠΑ και στην Αγγλία, μέσω του hardcore & του anarcho-punk. Εκτός της μουσικής, ιδέες όπως η άρνηση εργασίας με σκοπό το κέρδος , η καταλήψεις, το diy (byo, alternative tentacles, dischord, sst, touch and go), civil disobedience, ο αγώνας εναντίον των διακρίσεων etc μπήκαν βαθιά στην κουλτούρα του punk και έβγαλαν τον κόσμο που έμπαινε σε αυτό από το μονόδρομο της βίας. Αρκεί να ήθελε και ο ίδιος να βγει. Μερικές σπουδαίες punk bands από την California: social unrest, adolescents, angry samoans, minutemen, black flag, social distortion, bad religion, battalion of saints, descendents, Gun club, TSOL, youth brigade, shattered truth, nig-heist, DI, fear, anti, fuck-ups, sick pleasure, flipper, aggression, agent orange, circle jerks, MIA, CH3, china white, saccharine trust, circle one. Τα καλύτερα χρόνια της πρώτης νιότης μου σίγουρα δεν ήταν αυτά στο los angeles, αλλά το υπόλοιπο της δεκαετίας του ?80 που το πέρασα σε dc και massachusetts, σίγουρα ήταν όμως αυτά που με καθόρισαν όχι μόνο μουσικά αλλά και σαν άνθρωπο.
Συγγνώμη για τα λάθη, ελπίζω να μην σας κούρασαν. Είχα καιρό να γράψω ελληνικά και δε μου βγαίνουν εύκολα.
=D>=D>
τώρα να σου πω ότι θέλω να γράψεις άλλες τόσες αράδες για κάθε μία συναυλια που είδες?
(άντε τώρα να πούμε εμείς για το ποια θεωρούμε την καλύτερη πολιτεία της Αμερικής…ο τύπος τα έχει ζήσει όλα, τότε που έπρεπε.)
Φίλε Παναγιώτη νομίζω λιγότερο θα μου έπαιρνε να δω άλλες τόσες από το να γράψω γι’ αυτές. Ήμουν αρκετά τυχερός πάντως ώστε να ζήσω την εξέλιξη του rock ήχου μέχρι το 1995 που έφυγα από τις ΗΠΑ. Ίσως κάποια άλλη στιγμή γράψω κάποιες εμπειρίες από dc&massachusetts
οκ, όποτε σου έρθει όρεξη εδώ είμαστε να ακούσουμε… (έστω για τους Ramones!!!)
πάντως είσαι τυχερός που έζησες όλες αυτές τις κοσμοϊστορικές αλλαγές για την μουσική από κοντά…αν ήσουν στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, το πολύ πολύ να πήγαινες σε καμμιά συναυλία των Παρθενογένεσις στα τέλη του 79/αρχές 80 και να έπαιζες ξύλο στα ντου που γινόντουσαν από τους “κλασσικο-ροκάδες” (βλέπεις, τότε για το ελληνικό κοινό… Deep Purple κ άγιος ο Θεος, όλοι οι άλλοι: punks/new wave κλπ ήταν του Σατανά). Έπρεπε να περάσουν 3-4 χρόνια από τότε, και να γίνει μια σκηνή η οποία έκανε την αίσθησή της (έστω και με πρωτογονα μέσα).
Νestora: Το ποστ αυτό είναι ίσως από τα καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα (για μένα) μηνύματα που έχω διαβάσει μέσα σε αυτό το φόρουμ τα 2 χρόνια που είμαι μέλος.
Μπορεί φίλε οι δυσκολίες που πέρασες εκείνα τα χρόνια να ήταν μεγάλες, ωστόσο να ξέρεις πως είσαι πολύ τυχερός που τα έζησες όλα αυτά, που είδες από κοντά τόσα πράγματα, που βιώσες στο πετσί σου μια σκηνή που τόσα χρόνια μετά 20άρηδες, όπως εγώ, αγαπάμε και ονειρευόμαστε να είχαμε αγγίξει έστω και λίγο το ξεκίνημα της.
Μακάρι να γράφεις πιο συχνά και απλά να “σε διαβάζουμε”.
Kαι μιας και τα πρωτεία τα έχει η υπεραγαπημένη California, ας την δούμε λίγο πιο καλά
Aυτό.
Το ποστ του Νέστωρα να γίνει sticky. Χτες!
Το διάβασα και ανατρίχιασα!
Φίλε τα έχεις δει όλα! Αμερική 79-95! Τι άλλο να πω…
Δε σε ζηλεύω. Σε θαυμάζω!
Να κανονίσει κάποιος από τον Rocking μία συνέντευξη στον Νέστορα ρε παιδιά.Να καταγραφούν όλα αυτά που γράφει εδώ πέρα!Εκτός από μουσικά είναι και πάρα πολύ πολιτικά και κοινωνιολογικά ενδιαφέρον το post του!
Aυτό ακριβώς το τελευταίο. Post of the millenium όμως!
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια…
Παναγιώτη για τους Ramones τι να γράψω, έχουν περάσει και πολλά χρόνια και είναι δύσκολο να θυμηθώ πολλά πράγματα, τα οποία συχνά μπερδεύονται μεταξύ τους. Όπως έγραψα τους πρωτοείδα αρχές του 1977 στο Whisky. Αν θυμάμαι καλά έπαιξαν πέντε ή έξι συνεχόμενες μέρες εκεί, εγώ τους είδα τις δυο. Περίμενα τρελός να τους δω αφού είχα πάθει shock με τον δίσκο και τον χρόνο που έπαιζαν οι Blondie έιχα εκνευριστεί, χαχαχα, θυμάμαι να μου έχει φύγει το κέφι, αλλά τουλάχιστον το να βλέπεις μια γυναίκα σαν τη Debbie από κοντά ήταν μια ανταμιβή. Όταν έπαιξαν οι Ramones δεν μπορούσες να πάρεις ανάσα, it was a fucking whirlwind. Νομίζω θα το έχεις νιώσει κι εσύ όταν σου έγινε εμμονή ένας δίσκος ή ένα τραγούδι και απλώς δεν μπορείς να ελέγξεις τις πράξεις σου, νιώθεις την αδρεναλίνη να σε κουμαντάρει κάθε φορά που το ακούς.Αυτό ακριβώς ήταν οι πρώτες φορές που είδα τους Ramones. Εκείνο το διάστημα είχε κυκλοφορίσει το Leave Home LP που δεν το είχα ακούσει μέχρι το show, μετά το show θυμώσουν όλα τα τραγούδια… το ίδιο έγινε και στο τέλος του χρόονυ με το Rocket to Russia. Μπορεί να ήταν συνηθισμένο τότε να μαθαίνεις τα τραγούδια από τα live shows (ιδιαίτερα για παιδιά σαν εμένα που προτιμούσα να πηγένω στα shows παρά να αγοράζω τους δίσκους) αλλά δεν ήταν συνηθισμένο να σου μένουν τόσο πολύ με μια φορά. Τους Ramones τους είδα κάποιες ακόμη φορές από τότε (πιο πολύ μάλλον μου άρεσε όταν τους είδα την περίοδο Too Tough to Die), αλλά αλλάξανε αυτοί άλλαξα και εγώ και ποτέ δεν ήταν η ίδια έντονη εμπειρία με τις πρώτες φορές.
Παναγιώτη ναι, νιώθω τυχερός που έζησα κάποια πράγματα, αλλά την αξία και το νόημα σε αυτά που ζούμε το δίνουμε εμείς, όχι τα ίδια τα γεγονότα. Νιώθω τυχερός, όχι γιατί έτυχε απλώς να τα ζήσω, αλλά γιατί κάποια από αυτά οδήγησαν τη ζωή μου προς τα εκεί που ήθελα να την πάω. Έζησα πολύ πιο “σημαντικές” εξελίξεις στη μουσική από ότι ήταν το hardcore, αλλά δεν μου άλλαξαν τη ζωή. Είδα τον Elvis, τους Beatles, τον Hendrix, αλλά το μόνο που μπορώ να πω για αυτό είναι ότι απλώς έτυχε να είμαι εκεί, αυτά που με καθόρισαν ήταν αυτά που ήθελαν να καταστρέψουν αυτά που έχτισαν οι παραπάνω και πιο πολύ αυτά που δεν έμειναν σε αυτό, αλλά έκαναν κάτι ουσιαστικό. Πάρα πολύ punks του '77 ή ακόμα και του '82 το μόνο που έχουν να πούνε από τότε είναι πως ήταν για αυτούς η περίοδος του ποτού, των ναρκωτικών, των καβγάδων και ενός fuck everything attitude. Τώρα είναι αυτό που ήθελαν τότε να καταστρέψουν, πόση αξία έχουν τέτοιες εμπειρίες;
Νομίζω μερικά από όσα έγραψα στον Παναγιώτη ταιριάζουν και εδώ. Θέλω να μείνω λίγο ότι την αξία στα πράγματα την δίνουμε εμείς, καταλαβαίνω ότι αγαπάς τη συγκεκριμένη μουσική και ότι θα ήθελες να έχεις πάρει μια γεύση από τότε, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να πάρεις από εκεί όσα έχουν σημασία για σένα και να κάνεις κάτι ουσιαστικό με τα πράγματα που σου συμβαίνουν τώρα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν η μουσική που σου αρέσει σε κάνει να νιώθεις ότι είναι κάτι περισσότερο από μουσική, χτίσε πάνω σε αυτό κάτι ουσιστικό και όχι απλά μερικές αναμνήσεις για τα γεράματά σου.
Thanx για τη συμβουλή!
Πρέπει να μπεί η επιλογή όλες, αφού και οι 50 πολιτείες βγάζουν τζαμάτη μουσική :p:lol:
Αλλά θα πω California λόγω Merle Haggard, Fear Factory και Jerry Goldsmith
Τέξας λόγω Waylon Jennings, George Jones και Willie Nelson
από εκεί και πέρα δεν μπορώ να επιλέξω, από τις περισσότερες πολιτείες υπάρχουν πολλοί μουσικοί που λατρεύω.
Τείνω σε μεγάλο βαθμό να συμφωνήσω με όσα γράφεις λόγω jazz αλλά και γενικότερου κλίματος της πόλης που την κρατά ανοιχτή σε νέες μουσικές κλπ.
Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως χωρίς τα blues μάλλον δεν θα υπήρχε… τίποτα.
Και αυτά ξενκίνησαν σε νότιες πολιτείες και αυτό πρέπει να αναγνωριστεί κάπως…
Aπό εκεί “βγήκαν” -πέρα όσων αναφέρονται πιό πάνω- ο Otis Redding, οι Allman Brothers, ο Ray Charles, οι Widespread Panic και πολλοί άλλοι σημαντικοί μουσικοί. Μιλάμε για απίστευτο μουσικό πλούτο!!!