Νομίζω δεν υπάρχει στην ενότητα κάτι ανάλογο (απ? όσο μπόρεσα να ψάξω).
Εφόσον υπάρχουν λοιπόν εδώ τόσο ωραία θέματα για σκέψη, γιατί όχι κι αυτό;
Πρόκειται για την αυτοκτονία.
Πράξη θάρρους ή δειλίας;
Κάτι που όλοι το έχουμε σκεφτεί σε κάποια φάση της ζωής μας κι ας μην το ομολογούμε;
Έχει ζήσει κανείς κάποιο περιστατικό για το οποίο θα ήθελε να μιλήσει;
Ας πει ο καθένας ότι νομίζει…
Πράξη δειλίας. Αναμφισβήτητα. Εγκαταλείπεις τα όπλα και το χειρότερο όλων είναι πως δε σκέφτεσαι πως εάν και εφόσον έπιασες πάτο, το αύριο δε μπορεί να είναι χειρότερο. Θα είναι σίγουρα καλύτερο. “Ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό” λέει ο Πορτοκάλογλου και η αυτοκτονία είναι η απόλυτη μορφή αδυναμίας.
Πάνω κάτω αυτό αν και υπάρχει μια τρίτη κατηγορία που μπορεί να δικαιολογηθεί στο βαθμό που δεν την έχει πάρει και χαμπάρι κάποιος, πιθανόν και αυτός που την έχει. Μιλάω για την περίπτωση της μανιοκατάθλιψης φυσικά
επίσης
karvou Ότι δε σε σκοτώνει, σου αφήνει σημάδια…
Πράξη δειλίας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί οταν ο άλλος είναι σε μια νορμάλ κατάσταση…
εξαιρετικα ενδιαφερον, ευαισθητο αλλα και προσωπικο θεμα
κατα την αποψαρα μου ναι, ειναι πραξη δειλιας, αλλα δε μπορω να πω πως ειναι φορες που δεν την κατανοω σαν πραξη.
δυστυχως ειχα βιωμα τετοιο με ατομο στη ζωη μου που οδηγηθηκε στην αποπειρα, και με ταρακουνησε παρα πολυ.
Ναι, ειμαι/ημουν/ θα ειμαι μιζερος, με ολη την εννοια της λεξης, αλλα κατι τετοια συμβαινουν και σου αλλαζουν λαηφ περσπεκτιβ και τα λοιπα,
Επειτα, βρηκα και αυτο μια οργανωση που αγαπησα γιατι χτυπησε ευαισθητη χορδη, και εγινει και το μοτο τους εξαιρετικα σημαντικο για μενα
αυτα, δακρυβρεχτο ποστ
Ιστοριες για αγριους για ατομα που οδηγηθηκαν στην ‘αποπειρα’ για λογους προβολης (χαπια κυριως) και attention whoring, θλιβερες καταστασεις λεμε
Δεν ξέρω, το θέμα το θεωρώ αρκετά σημαντικό και είναι τεράστιο λάθος που είναι θέμα ταμπού στα ελληνικά σχολεία. Όταν πήγαινα λύκειο, είχαμε από παιδιά του σχολείου μου 5 (!) απόπειρες σε 3 χρόνια. 2 πετυχημένες και 3 αποτυχημένες. Θυμάμαι ακόμη το λυκειάρχη να μας ανακοινώνει την αυτοκτονία συμμαθητή μας με τη φράση “συνέβη κάτι τραγικό αυτά τα Χριστούγεννα, αλλά η ζωή συνεχίζεται οπότε ας λύσουμε τις ασκήσεις”. Λες και το να ξεκινήσεις συζήτηση περί αυτοκτονίας με έφηβους είναι περιττό. Ίσα ίσα, εκεί κι αν είναι απαραίτητο να εξηγήσεις κάποια πράγματα. Στον έφηβο που είναι συναισθηματικά ευάλωτος, υπερβολικός στις κρίσεις του, παρορμητικός κι ανώριμος.
Η αυτοκτονία στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μια βουβή κραυγή για βοήθεια. Για αυτό και τα ποσοστά αποτυχίας είναι τόσο τεράστια ανά τον κόσμο (give me a break, αν θες όντως να πεθάνεις δεν είναι τόσο δύσκολο). Οι περισσότεροι από αυτούς που κάνουν την απόπειρα δεν επιζητούν το θάνατο, αλλά το να γνωστοποιήσουν στους γύρω τους πως δεν είναι καλά και χρειάζονται βοήθεια.
@ Crimson:
Εξαιρέσεις μπορεί να υπάρχουν. Στα πάντα μπορεί να υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Ακόμη και στους νόμους της κβαντομηχανικής. Προσωπικά όμως, εμένα δε με ενδιαφέρει η εξαιρέση. Αν εγώ ξύπναγα μια μέρα και ήθελα να αυτοκτονήσω, θα προτιμούσα να μου συμπεριφερθούν σα να μην είναι η περίπτωση μου η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Αν αρχίσουμε παντού να βλέπουμε εξαιρέσεις και να αναρωτιούμαστε “βρε μήπως;”, τότε θα αρχίσουμε να βλέπουμε αυτοκτονίες που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.
Και όσο για τα σημάδια, welcome to real life. “Happy people have no stories” λένε οι Therapy? και εγώ συνεχίζω λέγοντας “δεν υπάρχουν 100% happy people άρα όλοι έχουμε τα σημάδια μας” . Όποιος είναι τόσο βέβαιος πως αυτός περνάει τη μαρτυρική ζωή και οι άλλοι είναι μέσα στη τρελή χαρά, πλανάται πλάνην οικτρή και βλέπει πολλές διαφημίσεις και STAR. Εγώ του προτείνω να ζητήσει βοήθεια από τους γύρω του και από ειδικούς που θα τον βοηθήσουν. Ακόμη και ψυχοσωματικά να είναι τα αίτια αυτής της επιθυμίας του, μπορεί να λάβει ιατρική βοήθεια
Το πόσο χειρότερα ή καλύτερα είναι τα πράγματα μετά το θάνατο, αυτό πραγματικά δεν το ξέρουμε, γι? αυτό και οι συζητήσεις περί νοήματος της ζωής δεν βγάζουν πουθενά.
Προσωπικά είμαι υπέρ της αυτοκτονίας, απλά επειδή πιστεύω στο δικαίωμα κάθε ανθρώπου στην αυτοδιάθεσή του.
Αναρωτιέμαι γιατί αντιμετωπίζεται ως ταμπού στη χώρα μας (κάποιος που π.χ. έχει κάνει απόπειρα αυτοκτονίας δεν είναι δακτυλοδεικτούμενος?) και στις δυτικές χώρες γενικότερα, ενώ στην Ανατολή (Ιαπωνία π.χ.) έχουν (ή είχαν) εντελώς διαφορετική φιλοσοφία. Φυσικά έχει να κάνει με το όλο θέμα της αντιμετώπισης του θανάτου γενικότερα?
Και στην ιστορία, υπάρχουν παραδείγματα όπου η αυτοκτονία θεωρείται όχι απλά πράξη θάρρους, αλλά ηρωισμού? Και μάλιστα μέγιστου?
Ας θυμηθούμε π.χ. τις Σουλιώτισσες και το Ζάλογγο και άλλα παρόμοια περιστατικά.
Επίσης, αν υποστηρίξουμε την άποψη πως όποιος αυτοκτονεί είναι ανώριμος, δειλός, αχάριστος (κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο) πως κρίνετε διάφορους χαρισματικούς καλλιτέχνες (μουσικούς, ποιητές κτλ) που υπήρξαν αυτόχειρες;
Ζόρικο θεματάκι.
Για έναν “ράντομ φυσιολογικό τύπο” φαντάζει σίγουρα δειλια. Αλλά τι ορίζουμε ως “φυσιολογικό”? Σίγουρα άμα μάθαινα ότι ο τάδε γνωστός μου τα τίναξε θα έλεγα “ε τον χέστη!”
Αλλά διαβάζω κατά καιρούς για ακραίες περιπτώσεις και θα τη διακαιολογούσα απόλυτα. Π.χ. διάβαζα για ένα σκουπίδι του είδους μας που είχε κλειδώσει τα παιδιά του και τα βίαζε στερώντας τους κάθε επαφή με τον έξω κόσμο και κάθε δικαίωμα στη ζωή.
Αν κάποιο από αυτά τα παιδιά αυτοκτονούσε απελπισμένο θα το κατανοούσα απόλυτα.
Αλλά βέβαια τις προάλλες έπεσα πάνω στην ιστορία του ανθρώπου-ελέφαντα και τη διάβασα όλη, που ο άνθρωπος αυτός ήταν η απόδειξη ότι δεν υπάρχει θεός ή αν υπάρχει απλά βρήκε έναν κακομοίρη και έσπαγε μαζί του πλάκα, και παρόλα αυτά ο άνθρωπος είχε τόση θέληση να ζήσει ακόμη και αυτό το μίζερο πράγμα που ήταν η ζωή του, και εκεί λες “α και γαμήσου, ό,τι κι αν συμβεί μια χαρά είσαι, η αυτοκτονία είναι ΚΟΤΙΑ.”
Δεν ξέρω, είμαι μπερδεμένος. Πάντως δε μου’χει περάσει ποτέ από το μυαλό.
Μαλάκες
Θα συμφωνήσω με ποστ karvou στα πιο πολλά. Μα ειδικά στους έφηβους τα ποσοστά αποτυχημένων αποπειρών αυτοκτονίας (αλλά και επιτυχημένων δυστυχώς) είναι πολύ υψηλά για να τα αγνοούν έτσι εύκολα. Βέβαια από την άλλη φαντάζομαι και πιθανές αντιδράσεις της εκκλησίας σε περίπτωση που καθηγητές στο σχολειό προσπαθούσαν να κάνουν έστω απόπειρα να μιλήσουν στα παιδιά για κάτι τέτοιο. Το χειρότερο είναι μια τέτοια εκκλησιαστική αντίδραση θα είχε και θετική ανταπόκριση από το αρμόδιο υπουργείο. Κατά την εκκλησία αυτά τα θέματα θεωρούνται λεπτά και “πρέπει” να τα χειρίζονται μόνο οι ιερείς κατά την διάρκεια της εξομολόγησης. Αλήθεια πόσοι έφηβοι πάνε σήμερα για εξομολόγηση; Εγώ παλιά δεν πήγαινα ούτε καν για να χάσω μάθημα και ήμουν πρωταθλητής της κοπάνας.
Η σκέψη περνάει πιο εύκολα στους εφήβους γιατί δεν μπορούν να διαχειριστούν σωστά και κυρίως τόσο ψύχραιμα μια άσχημη κατάσταση που μπορεί να του παρουσιαστεί. Οι αποτυχημένες προσπάθειες δεν προέρχονται όμως μόνο από μια προσπάθεια του εφήβου να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου στους γύρω του, αλλά σαφώς και από φόβο και όχι δεν είναι και τόσο εύκολο να πεθάνεις, ένας λάθος χειρισμός μπορεί εύκολα να γίνει (και όχι δεν έχω κάνει απόπειρα για να ξέρω). Δεν ξέρω τα ποσοστά στην Ελλάδα αλλά ξέρω πως σχεδόν κανένας φορέας δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα.
Τώρα τι γίνεται όμως με όσους πάσχουν από χρόνιες ασθένειες και επιλέγουν αυτή την οδό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα με περισσότερες προεκτάσεις (ευθανασία).
Δεν ξέρω, τον Καρυωτάκη ας πούμε, μόνο μαλάκα δεν θα τον χαρακτήριζα…
Φυσικά, αυτή είναι η δική μου γνώμη.
Ο καρυωτάκης εμπίπτει στην κατηγορία των μανιοκαταθληπτικών. Το γεγονός ότι κάποιος είναι καλλιτέχνης και σπουδαίος δεν του στερεί τις αδυναμίες του. Άνετα μπορώ να δεχτώ έναν καλλιτέχνη σαν πιο ταλαντούχο από εμένα ή και πολύ πιο έξυπνο αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα είναι και λιγότερο μαλάκας και με εντελώς λανθασμένη κρίση και λιγότερα ελαττώματα από τον οποιονδήποτε.
Επίσης πέρα από την απαλεψιά του καθενός η αυτοκτονία έχει πολλά κοινά με το φόνο. Η διαφορά είναι ότι δε θα υπάρχει κάποιος να μπει στη φυλακή όπως και το μίσος για αυτόν αλλά από εκεί και πέρα και στις 2 περιπτώσεις μένει ένα κενό ύπαρξης πίσω. Ένας άνθρωπος πεθαίνει στη μια περίπτωση, ένας και στην άλλη. Μπορεί ο καθένας να έχει τη ζωή του αλλά πέρα από αυτό κάθε άνθρωπος αφήνει πίσω του ένα κόσμο χωρίς αυτόν. Οπότε υπό αυτό το πρίσμα το θεωρώ και εξαιρετικά εγωιστικό
Πολύ λεπτό θέμα
Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι αυτοί που κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας είναι “κότες”. Φυσικά για όσους δεν βιώνουν αυτό που βιώνει αυτός φαίνεται σαν η εύκολη λύση, για να ξεφύγει από τις δυσκολίες (που κακά τα ψέματα λίγο πολύ όλοι βιώνουν). Αλλά δεν μπορείς να μπεις στο μυαλό αυτού του ανθρώπου και να καταλάβεις τι ακριβώς σκέφτεται. Το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται βοήθεια και αυτή του η πράξη είναι μια απελπισμένη κραυγή για να τον βοηθήσουν οι άλλοι. Υπάρχουν φυσικά και περιπτώσεις ατόμων που το παίζουν καταθλιπτικοί για να ασχολούνται οι άλλοι μαζί τους (οι emo που το έπαιζαν δαρμένοι και κλαμένοι και βγαίναν στα κανάλια τα θλιμένα τα παιδιά).
Αυτό είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον στο οποίο εγώ προσωπικά δεν είμαι σίγουρος για την απάντηση.
Είναι εγωιστική πράξη η αυτοκτονία;
Αν και νομίζω πως και πάλι θα πέσουμε πάλι στις περιπτώσεις κάθε ανθρώπου και καταστάσεων, η αυτοκτονία για μια ερωτική απογοήτευση η χρέη π.χ. μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί και ως δειλία και ως εγωιστική πράξη. Μπορεί αναλόγως όμως να χαρακτηριστεί εγωιστική η πράξη όσων κρατάν στην ζωή άτομα που θέλουν να τελειώσουν την ζωή τους μέσω της ευθανασία (ουσιαστικά και εδώ για αυτοκτονία μιλάμε έτσι; ) και τους το αρνούνται;
Τι είναι πιο εγωιστικό να αφήσεις αυτό το κενό πίσω σου με μια τέτοια απόφαση η να κρατάς κάποιον δίπλα σου ενώ αυτός θέλει να “φύγει”. Σίγουρα διαφορετικές περιπτώσεις αλλά και στις 2 μιλάμε για το κενό που αφήνει πίσω του κάποιος.
*Το ερώτημα είναι γενικότερο φυσικά το quote το έκανα απλά περνωντας αφορμή από αυτό που διάβασα δεν είναι προσωπική απάντηση.
karvou για αρχή σαγαπω και εσένα με έναν οχι γκέι τρόπο… Happy people have no stories 
η πράξη δειλίας , για μένα είναι πολύ λάθος έκφραση για ενα τέτοιο θέμα…
όταν κάνεις μια τέτοια πράξη για να χαρακτηριστεί τέτοια πρέπει να είσαι και σε μια α κατάσταση(ψυχική/σωματική)…άμα είσαι σμπαραλιασμένος πως μπορείς να να την χρεώσεις σε κάποιον…? πως να πεις αυτός διάλεξε τον “εύκολο δρόμο”?
για να φτάσει κάποιος εκει μάλλον δεν ειναι και ολα εντάξει…
και δύσκολα μπορούμε να βρούμε ποιο είναι το “όριο/γραμμή” που θα μπορέσει να τον χαρακτηρίσει εξαίρεση/κανόνα/ή κάτι άλλο…
οσο για την κραυγή βοήθειας που λες έχεις δίκιο…πολλές φορές είναι έτσι…πολλοί είναι αυτοί που κάνουν ενέργειες με σκοπό την προσοχή…
όπως υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που αυτός που ειναι χώμα και τρελαίνεται και πάει να αυτοκτονήσει με οτι του κατεβεί εκει την ωρα ειναι φυσικό να μην τα καταφέρει σε πολλές περιπτώσεις…οπως ειναι φυσικό να μην σχεδιάζεις και αιώνες την "πραγματική "αυτοκτονία …είσαι σε μια χάλια κατάσταση και κάτι λίγο σε σπρώχνει να το κάνεις…
*θεοτεραστιο θέμα που μπορεί να σε οδηγήσει σε άλλα χίλια δυο θέματα…
Μια φίλη μου έκανε απόπειρα το καλοκαίρι 
,δεν ήταν καλά όμως αυτό δεν το περίμενα με τίποτα. Μάλλον επειδή συνειδητοποίησε απότομα πως ως ηθοποιός δεν θα πάει πουθενά αφού δεν μπήκε (ούτε ήθελε/προσπάθησε να μπει) στην βλαμμένη την κλίκα της σχολής της. Είναι πολύ απογοητευτικό το πως όλα δουλεύουν με τις οικογένειες, τους κύκλους/γνωστούς σ’αυτή την χώρα, και η αξιοκρατία μένει πίσω.
Πράξη ούτε θάρρους ούτε δειλίας για’μενα, απλά θολούρας/τρέλας.
Dead για να μην έχουμε μπερδέματα αυτοκτονία εγώ εννοώ το “είμαι καλά, αρτιμελής, με ζωή μπροστά μου, κάποιες απαλλεψιές, παίρνω το πιστόλι/ξυράφι/πέτρα στο λαιμό και τινάζω τα μυαλά μου στον αέρα/κόβω τις φλέβες μου/φουντάρω στο λιμάνι” μην το μπερδεύουμε με το “Ο Τζώνυ πήρε το όπλο του”.
Κάθε άνθρωπος υπάρχει αναφορικά με τον εαυτό του και αναφορικά με τον περίγυρο του. Όταν λαμβάνει υπόψη του μόνο το δικό του σημείο αναφοράς τότε σκέφτεται καθαρά εγωκεντρικά γράφοντας όλους αυτούς που τον αγαπάνε στα παλιά του τα παπούτσια. Σκέψου μόνο ότι σε πολλές περιπτώσεις στη ζωή μας χωρίσαμε με γκόμενα και γίναμε κομμάτια, ακολούθησε το λιώσιμο με ατελείωτο ποτό, πολλά τσιγάρα, “γιατί με παράτησε ρε Μήτσο?” / αγκαλιές και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη από το Μήτσο σκηνικά και είμαι σίγουρός ότι αν ρωτούσες το Μήτσο θα σου έλεγε ότι υπό ορισμένες συνθήκες η Σούλα / Κούλα / Τσούλα φέρθηκε πολύ εγωιστικά που έκανε τον κολλητό του να υποφέρει τόσο και στην τελική φέρθηκε εγωιστικά και πολλές φορές αυτά είναι τραύματα που σημαδεύουν κόσμο για πολύ καιρό.
Σκέψου τώρα εσένα να αποφασίζεις να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια από τον 8ο. Έχεις δικαίωμα να κάνεις όσους είναι πίσω σου να υποφέρουν για το χαμό σου ή που δε θα σε έχουν γύρω τους για να μοιραστούν μαζί σου όλες τις πονεμένες και χαρούμενες στιγμές τους? ούτε καν θα είσαι εκεί για να ακούσεις το “άη γαμήσου ρε μαλάκα” για αυτό που έκανες.
Μέσα σε όλα τα άλλα μια άλλη οπτική που μου ήρθε (καθώς έβλεπα House:p) είναι ότι κάθε τι που σου δόθηκε σε αυτό τον κόσμο είναι δώρο. Μέσα σε όλα αυτά είναι και η ζωή. Υπάρχει κόσμος που το ήθελε αυτό το δώρο και δεν του δόθηκε ή του πάρθηκε με τη βία. Το να πετάς όλα αυτά τα δώρα που σου δόθηκαν είναι και λίγο προσβολή προς αυτούς που δεν τα είχαν ποτέ. Μπορεί τώρα να μου πεις ότι “ποιος τα σκέφτεται αυτά όταν είναι να φουντάρει?” ε για μένα το να πάρει κάποιος τη ζωή του είναι η σημαντικότερη απόφαση του μέσα σε αυτή(και η τελευταία προφανώς) και θα είναι και τρομερά ανεύθυνος αν για να την πάρει δε το σκεφτεί σε βάθος υπολογίζοντας όλες τις παραμέτρους.
To be, or not to be: that is the question:
Whether 'tis nobler in the mind to suffer
The slings and arrows of outrageous fortune,
Or to take arms against a sea of troubles,
And by opposing end them? To die: to sleep;
No more; and by a sleep to say we end
The heart-ache and the thousand natural shocks
That flesh is heir to, 'tis a consummation
Devoutly to be wish’d. To die, to sleep;
To sleep: perchance to dream: ay, there’s the rub;
For in that sleep of death what dreams may come
When we have shuffled off this mortal coil,
Must give us pause: there’s the respect
That makes calamity of so long life;
For who would bear the whips and scorns of time,
The oppressor’s wrong, the proud man’s contumely,
The pangs of despised love, the law’s delay,
The insolence of office and the spurns
That patient merit of the unworthy takes,
When he himself might his quietus make
With a bare bodkin? who would fardels bear,
To grunt and sweat under a weary life,
But that the dread of something after death,
The undiscover’d country from whose bourn
No traveller returns, puzzles the will
And makes us rather bear those ills we have
Than fly to others that we know not of?
Thus conscience does make cowards of us all;
And thus the native hue of resolution
Is sicklied o’er with the pale cast of thought,
And enterprises of great pith and moment
With this regard their currents turn awry,
And lose the name of action.
Είμαι ο μόνος που πιστεύω πως αν κάποιος είναι δειλός ΔΕΝ μπορεί να αυτοκτονήσει???
Γιατί άλλο να κάνεις απόπειρα κόβοντας τις φλέβες σου πχ και άλλο να παίρνεις ένα όπλο και να ανατινάζεις το κεφάλι σου…
Το 2ο κατά την γνώμη μου θέλει ΑΠΕΙΡΟ θάρρος να γίνει.Έχεις πλήρη επίγνωση του ότι θα πεθάνεις άμα πατήσεις την σκανδάλη (στις περισσότερες περιπτώσεις τουλάχιστον).Δεν θα το λεγα δειλία.Θα το λεγα άγνοια,αχαριστία ή αναισθησία για το τι θα αφήσεις πίσω σου,αν έχεις κάτι να αφήσεις πια σε εκείνο το σημείο…
Αν και το έχω επεξεργαστεί στο μυαλό μου άπειρες φορές ηθικά,δεν μπορώ να καταλήξω αν τελικά κάποιος έχει το δικαίωμα (στα μάτια μου) να αυτοκτονήσει…ίσως είναι το μόνο πράγμα για το οποίο να μην μπορώ να εκφέρω άποψη,επειδή απλά δεν μπορώ να καταλήξω όσες φορές κι αν το σκεφτώ.
Ο φόβος του θανάτου υπάρχει σε όλους, ανθρώπους και ζώα?
Το να ξεπεράσεις αυτό το φόβο, θέλει μια αρκετή δόση θάρρους?
Θα ήθελα πάντως να αναφέρω επίσης, ότι αν και σπάνιο, υπάρχουν και ζώα (τα οποία δεν έχουν σίγουρα κοινωνικές προκαταλήψεις) που έχουν στην ουσία αυτοκτονήσει?
Κάποια είδη πουλιών π.χ., που αν χάσουν το ταίρι τους, αφήνονται να πεθάνουν από ασιτία.
Ή ένας πιστός σκύλος που χάνει το αφεντικό του και δεν τρώει μέχρι που πεθαίνει κι αυτός? (και αυτό το ξέρω και από προσωπική πείρα, εννοώ το σκύλο κάποιου γνωστού μου).
Άρα δεν είναι και τόσο αφύσικο το θέμα αυτοκτονία?
Τέλος, το ένστικτο της επιβίωσης δύναται να οδηγήσει και σε καταστροφή (και αυτοκαταστροφή). Ειδικά στους ανθρώπους, τα πιο αντιφατικά και συναισθηματικά μπερδεμένα πλάσματα της φύσης…