Πω
Το διάβασα χθες στο zougla αλλά ήταν ακόμη σε κρίσιμη κατάσταση…δεν τα κατάφερε τελικά
αυτό το “συλλυπητήρια” ποτέ δε μου άρεσε, ποτέ δε μου έβγαινε.Τόσο τυπικό. Νομίζω πως όποιος νοίαζεται πραγματικά φαίνεται έστω με μία αγκαλιά προς τους δικούς του/της ανθρώπους. Τα λόγια είναι πλέον περιττά. Θα έρθω να συμφωνήσω πως ειδικά όταν είναι οι πρώτες μέρες καλύτερα όχι τηλεφωνήματα, για να ηρεμήσουν αυτοί οι άνθρωποι και για να έχουν το χρόνο να θρηνήσουν.Σίγουρα χρειάζονται να μείνουν μόνοι.Και μετά από λίγο καιρό μπορείς να κάνεις ένα τηλεφώνημα ή επίσκεψη.Και πάλι όμως όπως εσύ νομίζεις.It was just an opinion.Απλά έχω περάσει κι εγώ παρόμοια φάση.
Σε περιπτώσεις σαν αυτές, και απο τη στιγμή που δεν υπάρχει δυνατότητα να παρευρεθείς σε κηδείες, η όσο το δυνατόν πιο διακριτική προσέγγιση είναι η καλύτερη. Μερικές φορές καλύτερα να κρατάς μια ασφαλή απόσταση και να δίνεις στον άλλο να καταλάβει πως είσαι διαθέσιμος όποτε και αν σε χρειαστεί. Δε χρειάζονται πολλά πολλά. Αν ο άλλος θέλει περισσότερη επαφή μαζί σου, θα σου το δείξει.
Αυτό ακριβώς, η σιωπή και η απλή παρουσία ή μια αγκαλιά είναι πολυτιμότερο απ’ τα τυπικά “συλληπητήρια” και “ζωή σε σας”.
Κρίμα ρε γαμώτο. Πόσο άδικο είναι να ‘‘φεύγουν’’ άνθρωποι σε αυτή την ηλικία. Σε καταλαβαίνω απόλυτα ρε Σάμαν…Πρόσφατα, ήρθα αντιμέτωπη με ένα παρόμοιο περιστατικό. Δεν ήταν αυτοκτονία, αλλά δεν αλλάζει κάτι…παραμένει το ίδιο τραγικό. Και τί να πεις σε αυτές τις περιπτώσεις όταν χάνεται ένας άνθρωπος σε τέτοια ηλικία.; Να ‘‘πιάσεις’’ τους γονείς του και να τους πείς ‘‘συλλυπητήρια’’ ή ‘‘ζωή σε σας’’ ; Τί ζωή να 'χουν μετά απ’αυτό; Όταν το παιδί σου κάνει όνειρα, έχει όλη τη ζωή μπροστά του και έρχεται μία γαμημένη στιγμή και χάνεται…
Γενικά, συμφωνώ με τα παιδιά, ότι το καλύτερο για όλους σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η σιωπή! Ή μία αγκαλιά και ένας καλός λόγος. Το θέμα αυτό μην το θίξεις ποτέ…να μιλάς κανονικά σα ‘‘να πήγε κάπου και κάποια μέρα θα γυρίσει’’…δεν ξέρω τί άλλο…
Και εγώ μέχρι τώρα δεν έχω δει κανέναν, δεν έχω μιλήσει σε κανέναν και δεν έχω συλλυπηθεί κανέναν (και μετανιώνω για αυτό)…και στην τελετή καθόμουν πίσω πίσω, γιατί δε μπορούσα εκείνη την ώρα να πω ‘‘κάτι’’ και εν τέλει συμφωνώ με την Angel που λέει ότι αυτό το ‘‘συλλυπητήρια’’ είναι πολύ τυπικό και ‘‘κρύο’’…και δε σου βγαίνει εύκολα όταν έχεις ζήσει με τον άλλον κάποια πράγματα…
πιστευω καλυτερα (αν εχες κ την απαραιτητη οικειοτητα) να πεις “λυπαμαι πολυ και για οτιδηποτε χρειαστεις ειμαι εδω”
Ναι, όντως! Αυτό θέλουν και οι γονείς, ψυχολογική υποστήριξη και να ξέρουν ότι ό,τι κι αν γίνει θα 'σαι εκεί -έτσι τιμάς και τη μνήμη του αποθανόντος. Τώρα τα άλλα ‘‘πόσο λυπάμαι’’, ‘‘τί σας βρήκε’’, ‘‘το καημένο το παιδί’’ ή το άλλο ‘‘ήταν γραπτό’’ (στο άκουσμα αυτής της φράσης γίνομαι έξαλλη) είναι περιττά και ανούσια. Ο πόνος φαίνεται στα μάτια και στο βλέμμα του άλλου…