Ναι, επιμένω, πες με δογματικό αν θες, δε με ενοχλεί. Ίσως έχουμε μπλέξει με τις ορολογίες. Αν όχι ο “πόνος”, τουλάχιστον η γενικευμένη απογοήτευση, η δυσφορία απο την οποία νιώθεις πως δε μπορείς πια να βγεις, οι αρνητικές καταστάσεις εν ολίγοις είναι εκείνες που σπρώχνουν τους ανθρώπους σε κάτι τέτοιο. Και για μένα η ουσία της συζήτησης θα έπρεπε να είναι εκείνες, όπως ανέφερα πίσω, και τι κάνουμε με αυτές.
Πέραν της γενικευμένης απογοήτευσης, ο κάθε άνθρωπος προφανώς και είναι ξεχωριστός και έχει τη δική του ιστορία και λόγο για τον οποίο έκανε ό,τι έκανε. Καταλαβαίνω την θέληση σου να μη τοποθετούμε τα πάντα στο ίδιο καλούπι και τη συμμερίζομαι.
Όχι όμως στο θέμα της απογοήτευσης, το οποίο βρίσκω οτι είναι καθολικό. Κανένας που ένιωθε ικανοποιημένος με τη ζωή του, που είχε στόχους και κίνητρα που τον έσπρωχναν μπροστά δεν αυτοκτόνησε (εξαιρείται μόνο η περίπτωση της αυτοθυσίας, που ωστόσο τη βάζω σε ξεχωριστή κατηγορία). Για τον δυτικό κατά κύριο λόγο πολιτισμό μας, η αυτοκτονία συνεπάγεται μια γενικευμένη απογοήτευση.
Εγώ, ναι, βλέπω “πόνο” σ’αυτό, με την ευρύτερη έννοια. Οι έννοιες πόνος, απογοήτευση, στενοχώρια δεν ταυτίζονται μεν, ο πόνος όμως για μένα, έτσι όπως εγώ τον ερμηνεύω, είναι κοινή συνιστώσα σε όλα αυτά. Αλλά ας μην κολλάμε εδώ. Αυτές οι “ορθολογικές ψυχρές αποφάσεις” εμένα δε με πείθουν (πάντα). Συχνά υποκρύβουν παγιδευμένο συναίσθημα. Σχετίζεται με δυσάρεστα βιώματα, κανενός η λογική του δεν αποδεσμεύται απο το συναίσθημα χωρίς να έχει υπάρξει μια αιτία (“παγωμένη λογική”, σχήμα λόγου ήταν η έκφραση μου προφανώς, η λογική και το συναίσθημα ναι μεν αφορούν ξεχωριστούς πόλους του ανθρώπινου νου/ψυχισμού, ποιός είπε οτι δεν επικοινωνούν μεταξύ τους και δεν επηρεάζουν ο ένας τον άλλο όμως? πρόκειται για συγκοινωνούντα δοχεία)
Αυτό που εσύ λες “συναισθηματική ουδετερότητα”, εγώ λέω αποδεσμευση του συναισθήματος απο τη λογική. Και αυτή η αποδέσμευση, αυτό το “φράγμα” που τίθεται ανάμεσα τους, έχει αιτίες που γίνεται.
Δε προσπαθώ να αποδείξω τίποτα (απλά ομολογώ προβληματίζομαι λίγο με την δική σου επιμονή πάνω στο θέμα), λίγο πολύ εκθέτω την άποψη μου, απο κει και πέρα αυτές είναι λίγο πολύ οι θέσεις μου πάνω στο ζήτημα. Μπορεί να έχω άδικο. Μπορεί να έχεις εσύ. Μπορεί και οι δύο να έχουμε δίκιο.
Α, και κάτι τελευταίο… Ακόμα και αν υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους η αυτοκτονία είναι μια “ορθολογική απόφαση” (για το οποίο δε διαφωνώ καθόλου, απλά εγώ εστιάζω στις αιτίες πίσω απο την απόφαση αυτή), υπάρχουν και άλλοι που πραγματικά υποφέρουν (ειδικά, το ξαναλέω, στις κοινωνίες που ζούμε εμείς). Το να έβγαινε κάποιος και να τους έλεγε “έλα μωρέ, υπάρχουν τόσοι που αυτοκτονούν λόγω ψύχραιμης απόφασης”, πίστεψε με, δεν θα τους βοηθούσε καθόλου.
ΥΓ - Συμφωνώ με το peace του αποπάνω, θα ήταν ωραίο να δούμε το (βαρύ ομολογουμένως) αυτό θρεντ να χαλαρώνει… και να καταλήξουμε πως η αυτοκτονία, ανεξαρτήτως των αιτίων, πρόκειται για μια εξαιρετικά λεπτή υπόθεση, που όπως κάθε άνθρωπος, έτσι και αυτή έχει την λεπτή της ιδιαιτερότητα για τον κάθε έναν…
(νομίζω πως μπορεί κανείς να αναγνωρίσει εύκολα την αμφισημία/ “παγίδα” αυτής της πρότασης, βάση όλων των προηγούμενων:roll:)
)[/SPOILER]