Όχι και το αγνοήσαμε απλά αυτά είναι αντικειμενικές σταθερές που σχετίζονται άμεσα με τρίτα πράγματα και οι όποιοι συσχετισμοί με την αξία της μουσικής καθαυτής είναι έμμεσοι.
Εκεί λοιπόν που έψαχνα για τον Adorno και είχα γράψει και μία γαμάτη παραγραφούλα - συμπύκνωση της θεωρίας του κι αισθανόμουν έξυπνη, έπεσα πάνω σε ένα [I]απίστευτο[/I] κείμενο. Θα κάνω λοιπόν μία μικρή σούμα, θα σας δώσω λινκ και θα κουοτάρω τα σημεία που είναι κεντρικά.
(Btw - νοερό edit - αυτός που έγραψε/ μετάφρασε το κείμενο προφανώς έχει χρησιμοποιήσει google translator και σε 1-2 παραγράφους που δεν έχει γίνει επιμέλεια χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, αλλά τουλάχιστον φαίνονται οι πηγές και βγαίνει νόημα)
-
Οι κεντρικές έννοιες (αντικειμενικές, αν θέλετε) στη θεωρία του Adorno για την τέχνη είναι οι εξής: [I]import[/I] (με την έννοια της σημασίας, αλλά εσωτερική και καοινωνική σημασία), [I]λειτουργία, περιεχόμενο, φόρμα, αλήθεια[/I]. Κάπου εκεί ανάμεσα και με αυτά τα κριτήρια μπορεί κανείς να αξιολογήσει ένα έργο τέχνης. Βασική προϋπόθεση για να χαρακτηριστεί μία δημιουργία ως τέχνη είναι να εξυπηρετεί ένα κοινωνικό σκοπό και να εντάσσεται σε ένα κοινωνικο-ιστορικό-πολιτικό πλαίσιο. Δεν μιλάμε για στρατευμένη τέχνη. Θέλουμε να πούμε το εξής: αν εγώ τώρα γράψω στον 21ο αιώνα ρομαντική μουσική, σε στυλ Chopin, είμαι εκτός τόπου και χρόνου. Δεν κάνω τέχνη, κάνω elevator music. Αν πάω να παίξω σαν τον Hendrix, είμαι ποζεράς, δεν κάνω τέχνη.
-
Για όσους έχουν σπουδάσει κάποιου είδους μουσική, η μουσική σύνθεση (κλασσική και σύγχρονη, μπακάλικη και σοβαρή) υποτάσσεται σε πολύ αυστηρά καθορισμένους κανόνες που υπαγορεύονται από τη μουσική Αρμονία και Μορφολογία. [SPOILER]
Μερικά από τα αισθητικά στοιχεία που εκφράζονται στη μουσική περιλαμβάνουν λυρισμός, αρμονία, υπνωτισμός, emotiveness, χρονική δυναμική, αντήχηση, playfulness, και χρώμα (δείτε επίσης μουσική ανάπτυξη). Εντούτοις, έχει υπάρξει μια ισχυρή τάση στην αισθητική της μουσικής να υπογραμμιστεί η μουσική δομή ως σημαντικότερο (ή ακόμα και μόνο) αισθητικό στοιχείο που είναι σημαντικό στην εμπειρία της μουσικής.
[/SPOILER]
Το τι είναι “αισθητικά” αποδεκτό την εκάστοτε χρονική περίοδο υπαγορεύεται [I]και [/I]από κοινωνικούς κανόνες. Οποιοδήποτε μουσικό κομμάτι μπορεί να αναλυθεί στα μουσικά συστατικά του, και εκεί είναι βασικά που η Μπεζεντάκου τρώει τη σκόνη του Davis, αντικειμενικά.
- Η διάκριση μεταξύ τέχνης και μη στη μουσική έγινε μόλις τον 20ο αιώνα και προέκυψε από την προσβασιμότητα και την εμπορευματοποίηση της τέχνης.
Θεικό λινκ για την [B]αισθητική της μουσικής[/B], με ιστορικές και φιλοσοφικές αναδρομές/ αναφορές. Βάζω σημεία που θεωρώ ότι κολλάνε εδώ σε σπόιλερ.
http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Aesthetics_of_music
Για τη μουσική στον 20ο αιώνα
[SPOILER]
Μεταξύ των συνθετών του εικοστού αιώνα, Igor Stravinsky είναι ο πιό προεξέχων συνθέτης για να υπερασπίσει τη νεωτεριστική ιδέα της μουσικής αυτονομίας. Όταν ένας συνθέτης δημιουργεί τη μουσική, οι αξιώσεις Stravinsky, [B]το μόνο σχετικό πράγμα «είναι η ανησυχία του του περιγράμματος της μορφής, για τη μορφή είναι όλα. Δεν μπορεί να πει τίποτα οποιοσδήποτε για τις έννοιες. «(Stravinsky 1962, σελ. 115) Αν και οι ακροατές ψάχνουν συχνά τις έννοιες στη μουσική, Stravinsky προειδοποίησε ότι αυτές είναι αποσπάσεις της προσοχής από τη μουσική εμπειρία.[/B]
Η πιό διακριτική ανάπτυξη στην αισθητική της μουσικής στις δεκαετίες του 20ου αιώνα ήταν προσοχή που κατευθύνθηκε στη διάκριση μεταξύ της «υψηλότερης» και «χαμηλότερης» μουσικής, που έγινε κατανοητής τώρα για να ευθυγραμμίσει με τη διάκριση μεταξύ της τέχνης και δημοφιλής μουσική, αντίστοιχα. Theodor Adorno πρότεινε ότι οι βιομηχανίες πολιτισμού αναδεύουν έξω μια υποτιμημένη μάζα των απλών, συναισθηματικών προϊόντων που έχουν αντικαταστήσει τις «δυσκολότερες» και κρίσιμες μορφές τέχνης που άνθρωποι μολύβδου δυνάμεων για να εξετάσει πραγματικά την κοινωνική ζωή. Ψεύτικες ανάγκες καλλιεργείται στους ανθρώπους από τις βιομηχανίες πολιτισμού. Αυτές είναι ανάγκες που μπορούν και να δημιουργηθούν και να ικανοποιήσουν από το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, και που αντικαθιστούν αληθινές» ανάγκες των ανθρώπων τις «- ελευθερία, πλήρης έκφραση της ανθρώπινης δυνατότητας και δημιουργικότητα, γνήσια δημιουργική ευτυχία. Κατά συνέπεια, εκείνοι που είναι παγιδευμένοι στις ψεύτικες έννοιες της ομορφιάς σύμφωνα με έναν κεφαλαιοκρατικό τρόπο, είναι μόνο ικανοί της ομορφιάς ακρόασης στους ανέντιμους όρους.[/SPOILER]
Ο Adorno για την “δημοφιλή” μουσική (αυτό μπορεί να μην σας “αρέσει” και τόσο, αλλά δείχνει πολύ εύγλωττα τις ιδέες του Adorno για την κοινωνικοπολιτική λειτουργία της τέχνης)
[SPOILER]Theodor Adorno είναι ο πιό προεξέχων φιλόσοφος για να γράψει στην αισθητική της δημοφιλούς μουσικής. Α Μαρξιστής, Adorno είναι εξαιρετικά εχθρικό στη δημοφιλή μουσική. Διατύπωσε τη θεωρία του σε απάντηση στην αυξανόμενη δημοτικότητα της αμερικανικής μουσικής στην Ευρώπη μεταξύ του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Κατά συνέπεια, Adorno χρησιμοποιεί συχνά «την τζαζ» ως παράδειγμα αυτό που του κάνει λάθος με τη δημοφιλή μουσική. Εντούτοις, για Adorno αυτός ο όρος περιλαμβάνει του καθενός από το Louis Armstrong σε Bing Crosby. Επιτίθεται σε όλη τη δημοφιλή μουσική όπως απλοϊκή και επαναλαμβανόμενη, και για την ενθάρρυνση μιας φασιστικής νοοτροπίας (1973, σελ. 126). [B]Όσο καλό ή κακό ηχεί στο ακροατήριό του, η μουσική είναι πραγματικά καλή μόνο εάν εκπληρώνει μια θετική πολιτική λειτουργία. [/B]Αν και πολλοί δημοφιλείς μουσικοί φαίνονται επιφανειακά να αντιτάσσουν το πολιτικό καθεστώς, η χρήση τους γνωστών μορφών τραγουδιού και η συμμετοχή τους στα αποτελέσματα κεφαλαιοκρατίας στη μουσική που ενθαρρύνει τελικά το ακροατήριο δέχεται τα πράγματα όπως είναι. [B]Μόνο η πραγματικά πειραματική μουσική μπορεί να ενθαρρύνει τα ακροατήρια για να γίνει επικριτικά με την επικρατούσα κοινωνία[/B]. [B]Εντούτοις, τα μαζικής επικοινωνίας μέσα δεν μπορούν να χειριστούν την αντιπαραθετική φύση της καλής μουσικής, και τις προσφορές αντ’ αυτού μια σταθερή διατροφή της ανακυκλωμένης, απλουστευμένης και πολιτικά ατελέσφορης μουσικής.[/B][/SPOILER]
Και τέλος για όποιον μερακλή θέλει να τσεκάρει Adorno
http://plato.stanford.edu/entries/adorno/#4
Όσον αφορά στην σημαντικότητα ενός καλλιτέχνη/ μίας κυκλοφορίες, έννοια που δεν ταυτίζεται απαραίτητα πάντα με την έννοια του “καλύτερου”, συμφωνώ 100% με ποστ shadowcaster πιο πάνω.
Sorry για το ποζεροσεντόνι:roll:
ε, βασικά, η αισθητική θεωρία υπάρχει ολόκληρη στο scribd για όσους θέλουν να διαβάσουν το βιβλίο (και μπορούν να το κάνουν απ’ το πισι). επίσης αυτό το wordlingo είναι τίγκα εκνευριστικό και τελευταία πετάγεται συχνά στις αναζητήσεις δυστυχώς. κατά τ’ άλλα προφανώς καλά τα λέει για κατεστημένα, κοινωνίες και εκπλήρωση θετικής πολιτικής (ιδεολογικής καλύτερα) λειτουργίας, αλλά το θέμα είναι ποια από αυτές τις ιδεολογίες είναι αντικειμενικά η καλύτερη, πρώτα λύνεις αυτό και μετά πας στη μουσική που σε οδηγεί προς τα εκεί. κοινώς αυτό που είπα στο προηγούμενο ποστ μου 