το λογικό είναι πως ήξερε οτι δεν μπήκε στο die hard οπότε μετά απο το αρχικό γέλιο θα έπρεπε να το βουλώσει…
δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απο το να πας κινηματογράφο και να σου τύχει κάτι τέτοιο…εκτός αν ειναι ταινία του στυλ machete που είναι λίγες οι πιθανότητες να να μην γίνει αυτο
Εμενα αυτες οι δυο ταινιες δεν μου αρεσαν. Θεωρώ πως ήταν πολύ… “εύκολες”. Δηλαδή οκ, δεν μου λεει κατι μια ταινια με μηδαμινή εξέλιξη και πολλα πολλά βρισιδια. Και άντε, το “Σπιρτοκουτο” με τους διαλόγους να προσεγγίζει μια πραγματικότητα, η “Ψυχη…” είναι αυτή η πραγματικότητα τραβηγμένη απο τα μαλλιά εμπλουτισμένη με πολλές πολλές βρισιες. Προσωπικα δεν σοκαρίστηκα ιδιαίτερα, ουτε γελασα, ουτε τιποτα… Απλά δεν μου ειπε κατι. Προπαθησε να θιξει την πραγματικότητα της μικροαστικης κοινωνιας… οκ, μπορει εύκολα να το κανει μέσα από ένα ριαλιτι, επίσης δεν μου λέει κατι. Φανταστικός παντως ο Μουρίκης στην “Ψυχη…” (όπως και όπου έχει παίξει γενικότερα ο κερατάς) και εξίσου γαμάτος ο Ερίκος Λίτσης (με την αγριοφωνάρα του στο Σπιρτοκουτο και το παγωμένο, αλλά τόσο εκφραστικό βλέμμα του στην Ψυχη-το απόλυτο κοντραστ, μεσα από το οποίο δείχνει πως είναι ηθοποιάρα). Μέχρι εκει ομως. Θα δουμε με τον Μαχαιροβγάλτη, με έχει ψαρωσει το τρέηλερ, ίσως και να έχει να πει πραγματα…
Συμφωνώ με κάθε λέξη.
Εγώ δεν είμαι μέγας φαν, αλλά μαρέσουν πολύ οι δουλειές του που τις είδα πρόσφατα, λόγω της φετινής ταινίας.
Ο σκηνοθέτης λοιπόν προσφέρει κάτι παραπάνω από απλό ρεαλισμό. Πέρα από την κινηματογραφική δεξιοτεχνία, έχει και μία πολύ δυνατή αναλυτική ικανότητα, έχοντας σαν απώτερο σκοπό ο θεατής να μπορέσει να συνθέσει τα δεδομένα για να βγάλει στο τέλος το συμπέρασμά του.
[B][I]Το σπιρτόκουτο[/I] [/B]είναι το απόλυτο ξεγύμνωμα της μέσης ελληνικής μικροαστικής οικογένειας και πανέξυπνο.
[I][B]Η [/B][B]ψυχή στο στόμα[/B][/I] είναι μια πολύ δυνατή ακτινογράφηση της βίας. ψυχικής και σωματικής, σε διαφορετικά επίπεδα από το κουρδιστό πορτοκάλι και το θα χυθεί αίμα (εν μέρει γιατί αναφέρονται και σε διαφορετικές εποχές).
Για το [B][I]μαχαιροβγάλτη[/I][/B] δε θα πω και πολλά μέχρι να το δείτε οι άλλοι εδώ πέρα, μπορούμε να κουβεντιάσουμε αρκετά μετά, απλά αρκούμαι στην προειδοποίηση πως είναι αρκετά διαφορετικό από τις προηγούμενες, εμένα βέβαια μου άρεσε εξίσου ίσως και περισσότερο, και κάποια από τα side μηνύματα που πετάει μες στο έργο δίνουν τροφή για πολλή σκέψη και τα βρίσκω πάρα πολύ ενθαρρυντικά για το έργο και την αντίληψη του Οικονομίδη.
bump…
Το σπιρτοκουτο και η ψυχη στο στομα μελετανε το ιδιο θεμα με την ιδια περιπου οπτικη(λιγο πιο ακραια η ψυχη) αλλα η ψυχη θεωρω οτι το κανει πιο μεστα και με μεγαλυτερο βαθος…Το σοκ μετα τη πρωτη φορα που ειδα το Σπιρτοκουτο ε ηταν λιγο απεριγραπτο…
Ο μαχαιροβγαλτης αλλαξε το βλεμμα του κρατωντας ομως τη θεματικη γυρω απο τον νεο ελληνα(ή μικροαστο)…Το στυλιζαρισμα του μ αρεσε πολυ…Η ταινια μιλαγε αρκουντως χωρις να εχει λογια και προσαρμοσε μια κλασικη υποθεση στα μετρα αυτου που ηθελε να παρουσιασει…Δεν ξερω αν μ αρεσε περισσοτερο απο τα αλλα 2 χαρηκα ομως που το ελληνικο σινεμα εχει τις δυνατοτητες να μιλαει και διαφορετικα.Ο Μουρικης φοβερος…
Περιμενουμε το επομενο βημα του…
Μανσον,γουστα ειναι αυτα αλλα [I]Προπαθησε να θιξει την πραγματικότητα της μικροαστικης κοινωνιας… οκ, μπορει εύκολα να το κανει μέσα από ένα ριαλιτι, επίσης δεν μου λέει κατι.[/I] αλλα νομιζω οτι εδω τον ριχαινεις επικινδυνα…Ασε που ο Ελληνικος κινηματογραφος στο συνολο του εχει αγνοησει επιδεικτικα τα διαφορα λουμπεν απο τις θεματικες του και αυτο λεει πολλα πραγματα…
μαχαιροβγαλτη δεν εχω δει κ το ειχα ξεχάσει εντελως. Τα άλλα 2 πάντως μ’αρεσαν αρκετά αν και το ψυχή στο στώμα ηταν πολύ πιο ώρημο απο το σπιρτοκουτο για μενα. Πιο σοβαρό με περισσότερες εναλλαγές μεταξυ εντονων και χαμηλων τόνων σκηνες!
Αναφέρθηκε ο κυνόδοντας π είναι ΤΑΙΝΙΑΡΑ. Γι’αυτο άλλωστε κ σάρωσε τόσα βραβεία.
Για να δουμε κ μαχαιροβγαλτη…
Προσωπικά, μου άρεσε περισσότερο το Σπιρτόκουτο. Στα χώνει όλα στη μούρη: την καταπίεση, το άγχος, τα νεύρα, το μικροαστισμό, τα κόμπλεξ που κουβαλάει ο καθένας και επιμελώς κρύβει, την υποκρισία και γενικά την κατάντια αυτού που αποκαλούμε “νεοελληνική οικογένεια”.
Έχοντας δει μόνο κάποια αποσπάσματα από την Ψυχή στο στόμα, τη θεωρώ πιο ακραία, με μπινελίκι το οποίο ίσως να μη χρειαζόταν σε τέτοιο βαθμό. Εμένα προσωπικά τόση αθυροστομία με ενόχλησε, αν και θα διαμορφώσω πλήρη γνώμη όταν δω την ταινία ολόκληρη.
Θεωρώ τον Οικονομίδη κάτι το μεστό και διαφορετικό στο ελληνικό σινεμά, μια όαση στο καρακατσουλιό του I love Karditsa, Σούλα Έλα Ξανά και άλλες φαιδρότητες. Επίσης, ο Λίτσης δείχνει πόσο ηθοποιάρα είναι. Μπορεί κανείς να τον δει και σε έναν πιο δεύτερο ρόλο στην αρκετά αστεία ταινία “Τσίου Τσίου”, με θέμα μια μέρα από τη ζωή κάποιον πρεζονιών που ψάχνουν εναγωνιωδώς τη δόση τους.
Εμενα μ φαινεται το ακριβως αντιθετο για σπιρτοκουτο και ψυχη! Οτι στο σπιρτοκουτο ριχνει το μπινελικι σε υπερβολικο βαθμο.
Μπορεί…όπως εξάλλου έγραψα και παραπάνω, από την Ψυχή έχω δει κάποια αποσπάσματα μόνο. Επιφυλάσσομαι όταν δω όλη την ταινία, για να διαμορφώσω καλύτερη γνώμη.
Bασικα ο Λιτσης μ αρεσει και μενα στις ταινιες του Οικονομιδη αλλα γενικως δεν τρελαθηκα…Πχ στο χωρα προελευσης μου φαινοταν οτι αγκομαχουσε λιγο σε σημεια που δεν χρειαζοταν…Μαλλον ειναι για συγκεκριμενους ρολους.8)
Το ειδα και το τρίτο του. Μπορεί να φανώ λίγο αιρετικός αλλά η εντύπωση που μου δίνει ο τύπος είναι ότι προσπαθεί να γίνει ο νέος Αγγελόπουλος στο πιο μηδενιστικό (βλέπε βρισιές που έστω και μειωμένες είναι πάλι παρουσες σαν σημα κατατεθεν της μικροαστικης πραγματικότητας) και στο πιο καλτ (αν και καλτ με το ζόρι σημαίνει δηθεν). Επίσης, όπως ο Αγγελόπουλος, έχει εμμονή με μια συγκεκριμένη θεματολογία και δεν ασχολείται με τίποτα άλλο περαν αυτής. Στον “Μαχαιροβγάλτη” μου φάνηκε σαν να θέλει να γυρίσει την νέα “Αναπαράσταση” (με το δικό του στυλ πάντα) ενώ μια συγκεκριμένη σκηνή νομίζω πως είναι φόρος τιμής στον “Θίασο” (όποιοι έχουν δει και τις δυο ταινίες θα καταλάβουν ποιά εννοώ). Οι προθέσεις του θα μπορούσαν να βγάλουν κάτι το αριστουργηματικό αλλά μέχρι στιγμής κινείται στην μετριότητα. Δυστηχώς οι προθέσεις δεν φτάνουν αν και στον “Μαχαιροβγάλτη” είναι λίγο πιο ώριμος σε σχέση με τα δυο πρώτα. Δεν τον αφορίζω, ίσως στο μέλλον να ωριμάσει κι άλλο και να πετύχει τελικά κάποια στιγμή να μας δώσει μια πραγματικα μεγάλη ταινία. Για την ώρα όμως δεν…
Απολαυστικός Μουρίκης για μια ακόμα φορά πάντως, πολύ καλός και ο “ανιψιός”. Ο γυναικείος χαρακτήρας δεν με έπεισε. Αυτά.
Ο Μαχαιροβγάλτης προσωπικά με εξέπληξε πολύ ευχάριστα.
Οι 2 πρώτες ταινίες είναι επιτηδευμένες όσο δεν πάει, ενώ σε αυτό, όπως ειπώθηκε, ωρίμασε, χαλάρωσε και του βγήκε πιο αβίαστα.
true, true.
Το Σπιρτόκουτο μ άρεσε πολύ, γιατί βρήκα και τη θεματική του και το ‘‘ακραίο’’ (aka βρισίδια και ωμή βία) στυλ του, στοχευμένο στην αποκάλυψη της ΓΛΙΤΣΑΣ που στάζει η ελληνική μικροαστική Αγία Οικογένεια…δεν ξέρω αν το επεδίωξε, αλλά για μένα τα κατάφερε. Στην ‘‘Ψυχή στο Στόμα’’, απλά πονέσανε τ αυτάκια μου. Ένιωσα ότι επαναλαμβάνεται χωρίς αποτέλεσμα και μ εκνεύρισε που όλοι οι διάλογοι ήταν δομημένοι στο ίδιο πάνω κάτω στυλ. Δεν υπήρχανε χαρακτήρες, απλά τυποποιημένες ‘‘φιγούρες’’.
12παρα10 σήμερα σε νεριτ εχει τον μαχαιροβγαλτη
επισης…
Aποψη μου:Πολυ ενδιαφερον δημιουργος,με πραγματικα ιδιαιτερες κ χαρακτηριστικες ταινιες.
Η πιο αδυναμη του ταινια για μενα ειναι μακραν ο ‘’[B]Μαχαιροβγαλτης[/B]’’ και φυσικα η καλυτερη πιο ωριμη και με μεγαλυτερη προσωπικοτητα και ευρος ταινια του το ‘’[B]Μικρο Ψαρι[/B]’’…
Ρε εχουμε θρεντ για Οικονομιδη?
Τον αγαπαω πραγματικα, ευτυχως προλαβα και ειδα Σπιρτκουτο και Ψυχη στο Στομα στην εποχη τους, πριν γινουνε καλτ για να γελαει ο καθε καγκουρας (εδω υπαρχουν ανθρωποι που βαζουν το Σπιρτοκουτο στην ιδια κατηγορια και επιπεδο με το Τσιου. Με το Τσιου μαλακα μου) οποτε με ειχανε χτυπησει παρα πολυ ασχημα. Τελος Σπιρτοκουτου, εξουθενωση. Τελος Ψυχης, μια μαυριλα, ενας μηδενισμος για τα παντα. Μαχαιροβγαλτης πολυ αλλαγη τεμπου, πανεμορφα πλανα του Αττικου βιομηχανικου τοπιου, Μικρο Ψαρι εξαιρετικο σε ολα τα επιπεδα. Επισης περασα παρα πολυ καλα και με την Μπαλαντα, εξαιρετικη, χωρις να πεσει στην παγιδα της αυτοπαρωδιας, ειναι μια ταινια Οικονομιδικη, σοβαρα γραμμενη και εκτελεσμενη, απλα χωρις να παιρνει τον εαυτο της τοσο σοβαρα, οπως θα επρεπε να ειναι καθε μαυρη κωμωδια δηλαδη.
Περιμενω πως και πως την καινουρια.
Δεν τρελαίνομαι με τη μπαλάντα (από συζητήσεις έχω παρατηρήσει ότι είναι η αγαπημένη του mainstream κοινού) αλλά οι υπόλοιπες είναι φανταστικές. Πώς να ξεχάσω την πρώτη φορά που είδα το μικρό ψάρι…
