μαχαιροβγαλτη δεν εχω δει κ το ειχα ξεχάσει εντελως. Τα άλλα 2 πάντως μ’αρεσαν αρκετά αν και το ψυχή στο στώμα ηταν πολύ πιο ώρημο απο το σπιρτοκουτο για μενα. Πιο σοβαρό με περισσότερες εναλλαγές μεταξυ εντονων και χαμηλων τόνων σκηνες!
Αναφέρθηκε ο κυνόδοντας π είναι ΤΑΙΝΙΑΡΑ. Γι’αυτο άλλωστε κ σάρωσε τόσα βραβεία.
Για να δουμε κ μαχαιροβγαλτη…
Προσωπικά, μου άρεσε περισσότερο το Σπιρτόκουτο. Στα χώνει όλα στη μούρη: την καταπίεση, το άγχος, τα νεύρα, το μικροαστισμό, τα κόμπλεξ που κουβαλάει ο καθένας και επιμελώς κρύβει, την υποκρισία και γενικά την κατάντια αυτού που αποκαλούμε “νεοελληνική οικογένεια”.
Έχοντας δει μόνο κάποια αποσπάσματα από την Ψυχή στο στόμα, τη θεωρώ πιο ακραία, με μπινελίκι το οποίο ίσως να μη χρειαζόταν σε τέτοιο βαθμό. Εμένα προσωπικά τόση αθυροστομία με ενόχλησε, αν και θα διαμορφώσω πλήρη γνώμη όταν δω την ταινία ολόκληρη.
Θεωρώ τον Οικονομίδη κάτι το μεστό και διαφορετικό στο ελληνικό σινεμά, μια όαση στο καρακατσουλιό του I love Karditsa, Σούλα Έλα Ξανά και άλλες φαιδρότητες. Επίσης, ο Λίτσης δείχνει πόσο ηθοποιάρα είναι. Μπορεί κανείς να τον δει και σε έναν πιο δεύτερο ρόλο στην αρκετά αστεία ταινία “Τσίου Τσίου”, με θέμα μια μέρα από τη ζωή κάποιον πρεζονιών που ψάχνουν εναγωνιωδώς τη δόση τους.
Εμενα μ φαινεται το ακριβως αντιθετο για σπιρτοκουτο και ψυχη! Οτι στο σπιρτοκουτο ριχνει το μπινελικι σε υπερβολικο βαθμο.
Μπορεί…όπως εξάλλου έγραψα και παραπάνω, από την Ψυχή έχω δει κάποια αποσπάσματα μόνο. Επιφυλάσσομαι όταν δω όλη την ταινία, για να διαμορφώσω καλύτερη γνώμη.
Bασικα ο Λιτσης μ αρεσει και μενα στις ταινιες του Οικονομιδη αλλα γενικως δεν τρελαθηκα…Πχ στο χωρα προελευσης μου φαινοταν οτι αγκομαχουσε λιγο σε σημεια που δεν χρειαζοταν…Μαλλον ειναι για συγκεκριμενους ρολους.8)
Το ειδα και το τρίτο του. Μπορεί να φανώ λίγο αιρετικός αλλά η εντύπωση που μου δίνει ο τύπος είναι ότι προσπαθεί να γίνει ο νέος Αγγελόπουλος στο πιο μηδενιστικό (βλέπε βρισιές που έστω και μειωμένες είναι πάλι παρουσες σαν σημα κατατεθεν της μικροαστικης πραγματικότητας) και στο πιο καλτ (αν και καλτ με το ζόρι σημαίνει δηθεν). Επίσης, όπως ο Αγγελόπουλος, έχει εμμονή με μια συγκεκριμένη θεματολογία και δεν ασχολείται με τίποτα άλλο περαν αυτής. Στον “Μαχαιροβγάλτη” μου φάνηκε σαν να θέλει να γυρίσει την νέα “Αναπαράσταση” (με το δικό του στυλ πάντα) ενώ μια συγκεκριμένη σκηνή νομίζω πως είναι φόρος τιμής στον “Θίασο” (όποιοι έχουν δει και τις δυο ταινίες θα καταλάβουν ποιά εννοώ). Οι προθέσεις του θα μπορούσαν να βγάλουν κάτι το αριστουργηματικό αλλά μέχρι στιγμής κινείται στην μετριότητα. Δυστηχώς οι προθέσεις δεν φτάνουν αν και στον “Μαχαιροβγάλτη” είναι λίγο πιο ώριμος σε σχέση με τα δυο πρώτα. Δεν τον αφορίζω, ίσως στο μέλλον να ωριμάσει κι άλλο και να πετύχει τελικά κάποια στιγμή να μας δώσει μια πραγματικα μεγάλη ταινία. Για την ώρα όμως δεν…
Απολαυστικός Μουρίκης για μια ακόμα φορά πάντως, πολύ καλός και ο “ανιψιός”. Ο γυναικείος χαρακτήρας δεν με έπεισε. Αυτά.
Ο Μαχαιροβγάλτης προσωπικά με εξέπληξε πολύ ευχάριστα.
Οι 2 πρώτες ταινίες είναι επιτηδευμένες όσο δεν πάει, ενώ σε αυτό, όπως ειπώθηκε, ωρίμασε, χαλάρωσε και του βγήκε πιο αβίαστα.
true, true.
Το Σπιρτόκουτο μ άρεσε πολύ, γιατί βρήκα και τη θεματική του και το ‘‘ακραίο’’ (aka βρισίδια και ωμή βία) στυλ του, στοχευμένο στην αποκάλυψη της ΓΛΙΤΣΑΣ που στάζει η ελληνική μικροαστική Αγία Οικογένεια…δεν ξέρω αν το επεδίωξε, αλλά για μένα τα κατάφερε. Στην ‘‘Ψυχή στο Στόμα’’, απλά πονέσανε τ αυτάκια μου. Ένιωσα ότι επαναλαμβάνεται χωρίς αποτέλεσμα και μ εκνεύρισε που όλοι οι διάλογοι ήταν δομημένοι στο ίδιο πάνω κάτω στυλ. Δεν υπήρχανε χαρακτήρες, απλά τυποποιημένες ‘‘φιγούρες’’.
12παρα10 σήμερα σε νεριτ εχει τον μαχαιροβγαλτη
επισης…
Aποψη μου:Πολυ ενδιαφερον δημιουργος,με πραγματικα ιδιαιτερες κ χαρακτηριστικες ταινιες.
Η πιο αδυναμη του ταινια για μενα ειναι μακραν ο ‘’[B]Μαχαιροβγαλτης[/B]’’ και φυσικα η καλυτερη πιο ωριμη και με μεγαλυτερη προσωπικοτητα και ευρος ταινια του το ‘’[B]Μικρο Ψαρι[/B]’’…
Ρε εχουμε θρεντ για Οικονομιδη?
Τον αγαπαω πραγματικα, ευτυχως προλαβα και ειδα Σπιρτκουτο και Ψυχη στο Στομα στην εποχη τους, πριν γινουνε καλτ για να γελαει ο καθε καγκουρας (εδω υπαρχουν ανθρωποι που βαζουν το Σπιρτοκουτο στην ιδια κατηγορια και επιπεδο με το Τσιου. Με το Τσιου μαλακα μου) οποτε με ειχανε χτυπησει παρα πολυ ασχημα. Τελος Σπιρτοκουτου, εξουθενωση. Τελος Ψυχης, μια μαυριλα, ενας μηδενισμος για τα παντα. Μαχαιροβγαλτης πολυ αλλαγη τεμπου, πανεμορφα πλανα του Αττικου βιομηχανικου τοπιου, Μικρο Ψαρι εξαιρετικο σε ολα τα επιπεδα. Επισης περασα παρα πολυ καλα και με την Μπαλαντα, εξαιρετικη, χωρις να πεσει στην παγιδα της αυτοπαρωδιας, ειναι μια ταινια Οικονομιδικη, σοβαρα γραμμενη και εκτελεσμενη, απλα χωρις να παιρνει τον εαυτο της τοσο σοβαρα, οπως θα επρεπε να ειναι καθε μαυρη κωμωδια δηλαδη.
Περιμενω πως και πως την καινουρια.
Δεν τρελαίνομαι με τη μπαλάντα (από συζητήσεις έχω παρατηρήσει ότι είναι η αγαπημένη του mainstream κοινού) αλλά οι υπόλοιπες είναι φανταστικές. Πώς να ξεχάσω την πρώτη φορά που είδα το μικρό ψάρι…
σαν meme generator of all thing economides φανταζει, για να δουμε τι θα πιουμε
btw, μουσικαρα, αλλα αναμενομενο για οσα νιωθουν 
Είναι σίκουελ της “τρύπιας καριδάς”; Γιατί και ο τίτλος και οι κοινοί πρωταγωνιστές κάτι τέτοιο φανερώνουν.
Επειδή ο μικροαστισμός, είναι αστείος και κουραστικός, δεν θέλω να τον βλέπω και σε ταινίες.
Οικονομίδης : καρικατούρες χαρακτήρων, διαβρωμένοι απο χρήμα και ύλη με το εγώ υπερθεματισμένο σε μια άρενα. Οκ.
Και το “μιούζικαλ” τι ήταν ? Μια αρπαχτή? Γιατί όχι ?! Κυνικό !
Πραγματικά, θεωρώ οτι ο τύπος έκανε ένα φθηνό πείραμα, έπιασε σ’ενα βαθμό και τώρα μας τα έχει κάνει τσουρέκια κι αυτός και ο μουρικής/ η μούσα του. Τι φριχτό τις πέντε που βραδιάζει να παίζουν τέτοιες μ@λακίες.
Θεματική : Ο τάκης χρωστάει και τα κάνει όλα μουνί καπέλο, περιθωριακοί χαρακτήρες και οχετός απο βρισιές. Οι μόνες 2 σκηνές που γέλασα, γιατί για γέλια είναι - είναι το μαλάκα τάκη και τα ντούι - ρε μαλάκα, λιγότερο όμως.
Tο σπιρτοκουτο ήταν τραυματικό με το γυμνό και το ιδρωμένο φανελάκι και τα σαπιόδοντα.
Ένας παπάς και ένας δημόσιος υπάλληλος έλειπαν απο όλες αυτές τις ταινίες.
Να κάνει μία που να είναι 2 τέτοιοι κυνηγημένοι εραστές με κόμπλεξ κι άλλα ψυχολογικά και να τους κάνει ο μουρίκης τον ηγούμενο και να τους μπινελικώνει Η να παίξει όλους τους χαρακτήρες ο μουρίκης - σαν άλλος τζον μαλακοβιτς. Μιλάμε για σίγουρα φράγκα.
Άρχισε να κουράζει ο μαν, αν δεν κούρασε ήδη. Δεν είναι για πολλά το στυλ αυτό. Κι ο Μπισμπίκης είναι copy/paste. Θα το δω, λογικά, αν και είμαι σχεδόν σίγουρος πως…θα κουραστώ 
Άντε το σπιρτόκουτο είχε λίγο γούστο, το επόμενο που σκηνοθέτησε ( ψυχή στο στόμα; ) δοκίμασε τα όρια μου. Τώρα και να με πληρώνεις δεν… ούτε για την καλτιλα.
