Ο Γιαννης Οικονομιδης, γεννημενος εις την Λεμενον της Τσιπρου το '67, ειναι ο σκηνοθετης των ταινιων ‘σπιρτοκουτο’ και ‘ψυχη στο στομα’…πολυ συζητηση εχει πεσει γυρω απο αυτες τις ταινιες λογω του υφους τους και της συννειδητης επιλογης του σκηνοθετη να χρησιμοποιει μια ακραια προσσεγγιση των καταστασεων που θιγει του μεσω μιας ακαταπαυστης υβρεολογιας και μπινελικιων ανευ προηγουμεου+ σωματικης βιας σε δευτερο πλανο…


και στις 2 ταινιες σχολιαζει αρχικα την τυπικη ελληνικη μικροαστικη οικογενεια και στη συνεχεια την μικροαστικη κοινωνια γενικοτερα…με αυτη τη συνεχομενη φασαρια και λεκτικη/σωματικη βια, ο Οικονομιδης βρισκει το δικο του τροπο να μεταφερει την αγωνια, την πιεση, το αγχος, το ‘στριψιμο της βιδας’, την απογνωση και την τρελα που περικλυει την ζωη του ελληνα μικροαστου, χωρις υπεκφυγες και διχως να κρυβει απολυτως τιποτα…

Ο κοσμος που ειδε τις ταινιες πανω κατω χωριστηκε σε δυο στρατοπεδα, εκεινους που απλα γελουσαν με το συνεχες μπινελικι και εβλεπαν τις ταινιες σαν σκουπιδια ή κωμωδιες, φορεις ατακων και γελοιοτητων, ενω οι υπολοιποι εκνευριστηκαν, ενιωσαν την πιεση και την ψυχολογικη κατα βαση βια στο πετσι τους και μετα που ηρεμησαν καταλαβαν οτι παρ’ολο το περιεργο του εγχειρηματος, ο σκηνοθετης ειχε πραγματα να πει, πραγματα που ενδομυχα τα γνωριζουμε ολοι και το χειροτερο, τους εκανε να τα νιωσουν με την επιπονη για τα νευρα θεαση των ταινιων του…οκ, υπηρχε βεβαια και το τριτο στρατοπεδο που απλα δεν του αρεσε και δεν ενεκρινε αυτη τη τακτικη που ειναι προφανως δεκτον, μιας και μιλαμε για ακραιες ταινιες…

εγω ανοικω σε αυτους που ζοριστηκαν για να τελειωσουν και τα δυο εργα, τσατιστηκα, νευριασα, αγχωθηκα και εκλεισα εν τελη το dvd οταν τελειωσε η ταινια, θελοντας τσιγαρο και κανα ποτο για να ηρεμησω…γενναιο ελληνικο σινεμα των ακρων, διχως ταμπου και κολληματα και ριζοσπαστικο οσο μπορει…για την καθε ταινια ξεχωριστα δεν μπορω να γραψω τωρα τη γνωμη μου αλλα το συζηταμε αν ψηθει κανεις…

Φετος βγηκε η καινουρια του ταινια, ονοματι ‘‘Μαχαιροβγαλτης’’, την οποια δεν εχω δει ακομα, εχω ακουσει οτι ξεφευγει απο το στυλ των παραπανω ταινιων-καλυτερα γτ νομιζω το εξαντλησε-, παιρνει πατημα απο το βιβλιο ‘ο ταχυδρομος χτυπαει παντα δυο φορες’(δεν το εχω διαβασει αλλα εχω δει την ταινια με τον Νικολσον και την Λανγκ)+ αρκετα καλα σχολια απο πολυ κοσμο-ειναι μεσα στα αμεσα μου σχεδια για σινεμα…οποιος το εχει δει (ρεδραμ8) ) να πει καμια γνωμη…

Νομιζω οτι ο Οικονομιδης αξιζει δικο του τοπικ, αφου ξεχωριζει και αυτος σαν τη μυγα μεστο γαλα απο τους υπολοιπους ελληνες σκηνοθετες με την ριζοσπαστικη του ματια και τη θαραλλεα γνωμη του οπου ξεγυμνωνει τον νεοελληνα μικροαστο απο καθε καθωπρεπισμο και υποκρισια, παρουσιαζοντας τον ετσι οπως κατα βαθος ειναι…δεν εχω δει ακομα (δυστυχως) τον Κυνοδοντα αλλα μπορω να υποθεσω οτι ανηκουν ολοι μαζι στην ιδια ομαδα των νεων ανησυχων και ταλαντουχων ελληνων σκηνοθετων που προσπαθουν να κανουν κατι το διαφορετικο αλλα και παραλληλα αιχμηρο/ουσιαστικο μεσα στην κλασσικη πλεον ελληνικη κινηματογραφικη παρωδια των σεξοκωμωδιων που κατακλυουν καθε λιγο και λιγακι τις αιθουσες…

Την καλυτερη προταση για να περιγραψει παντως τις ταινιες του Οικονομιδη την εδωσε ο ιδιος ο σκηνοθετης, λεγοντας ‘‘Οι ταινίες μου είναι πυροβολισμός εξ επαφής’’…

υγ. ειχα δει το σπιρτοκουτο στο σινεμα…διπλανε μου μεσε ελληνα εμετικε θεατη, ΚΩΛΟΣ,ΜΟΥΝΙ,ΠΟΥΤΑΝΑ,ΑΡΧΙΔΙΑ,ΓΑΜΗΣΙ,ΚΩΛΟΣ,ΠΟΥΤΣΟΣΚΑΜΠΙΛΟ,ΤΣΙΜΠΟΥΚΙ,ΠΟΥΤΣΑ!ΧΑ, τρομερα αστειο ε?μπορω και γω να βρισω!γαμω τα γελια ε?ειδες μπινελικι σε μεγαλη οθονη και γελασες ε?που να δεις εμενα να τα απαγγελω μπροστα σου,ποσο θα γελασεις?βλακα!

αν ήταν 12 έχει ένα δίκιο το παιδάκι…αν ήταν παραπάνω γιατί δεν τον χτύπησες?? και πως βρέθηκε εκεί μέσα??

:lol:νταξ, τα ανηλικα συχγωρουντε προφανως…αλλα γμτ, ναι και μενα στην αρχη με επιασε λιγο γελιο-ειναι αναποφεκτο-…οταν ομως βλεπεις οτι ολη η ταινια παει ετσι, καταλαβαινεις οτι δεν ειναι τυχαιο αλλα αποσκοπει καπου…γιατι να μην κατσεις σοβαρα να δεις τι θελει να πει ο ποιητης, αλλα να συνεχισεις και να μπεις στο τριπακι να γελοιοποιησεις τα παντα επειδη σε ξαφνιασε ενα ξαφνικο ‘γαμω το σταυρο σου πουτανα’ και ψιλογελασες?εκτος βεβαια αν ναι, εισαι κατω των 16 που παιζει να κλασεις πανω σου, οκ…

Σπιρτοκουτο & Ψυχη Στο Στομα τα εχω δει τοσες φορες που τα ξερω απεξω. Ο Μαχαιροβγαλτης εμαθα πως ειναι διαφορετικο στυλ απο αυτα τα δυο και οταν μου δωθει η ευκαιρια θα το δω και αυτο.

Την Ψυχη Στο Στομα την εκτιμω πιο πολυ απο το Σπιρτοκουτο. Ειναι πιο καλοδουλεμενη σκηνοθετικα και πραγματικα περα απο τα μπινελικια (που οσο και να μην θες να γελασεις σε κατι σκηνικα δεν μπορεις) κρυβει μια δραματικη ιστορια μεσα της.

Φοβερη ερμηνεια απο τον Βαγγελη Μουρικη σε αυτην την ταινια και μ’αρεσει πως ο ρολος του (ο “Περης”) αλλαζει κατασταση κατα την διαρκεια της

το λογικό είναι πως ήξερε οτι δεν μπήκε στο die hard οπότε μετά απο το αρχικό γέλιο θα έπρεπε να το βουλώσει…

δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απο το να πας κινηματογράφο και να σου τύχει κάτι τέτοιο…εκτός αν ειναι ταινία του στυλ machete που είναι λίγες οι πιθανότητες να να μην γίνει αυτο

Εμενα αυτες οι δυο ταινιες δεν μου αρεσαν. Θεωρώ πως ήταν πολύ… “εύκολες”. Δηλαδή οκ, δεν μου λεει κατι μια ταινια με μηδαμινή εξέλιξη και πολλα πολλά βρισιδια. Και άντε, το “Σπιρτοκουτο” με τους διαλόγους να προσεγγίζει μια πραγματικότητα, η “Ψυχη…” είναι αυτή η πραγματικότητα τραβηγμένη απο τα μαλλιά εμπλουτισμένη με πολλές πολλές βρισιες. Προσωπικα δεν σοκαρίστηκα ιδιαίτερα, ουτε γελασα, ουτε τιποτα… Απλά δεν μου ειπε κατι. Προπαθησε να θιξει την πραγματικότητα της μικροαστικης κοινωνιας… οκ, μπορει εύκολα να το κανει μέσα από ένα ριαλιτι, επίσης δεν μου λέει κατι. Φανταστικός παντως ο Μουρίκης στην “Ψυχη…” (όπως και όπου έχει παίξει γενικότερα ο κερατάς) και εξίσου γαμάτος ο Ερίκος Λίτσης (με την αγριοφωνάρα του στο Σπιρτοκουτο και το παγωμένο, αλλά τόσο εκφραστικό βλέμμα του στην Ψυχη-το απόλυτο κοντραστ, μεσα από το οποίο δείχνει πως είναι ηθοποιάρα). Μέχρι εκει ομως. Θα δουμε με τον Μαχαιροβγάλτη, με έχει ψαρωσει το τρέηλερ, ίσως και να έχει να πει πραγματα…

Συμφωνώ με κάθε λέξη.

Εγώ δεν είμαι μέγας φαν, αλλά μαρέσουν πολύ οι δουλειές του που τις είδα πρόσφατα, λόγω της φετινής ταινίας.

Ο σκηνοθέτης λοιπόν προσφέρει κάτι παραπάνω από απλό ρεαλισμό. Πέρα από την κινηματογραφική δεξιοτεχνία, έχει και μία πολύ δυνατή αναλυτική ικανότητα, έχοντας σαν απώτερο σκοπό ο θεατής να μπορέσει να συνθέσει τα δεδομένα για να βγάλει στο τέλος το συμπέρασμά του.

[B][I]Το σπιρτόκουτο[/I] [/B]είναι το απόλυτο ξεγύμνωμα της μέσης ελληνικής μικροαστικής οικογένειας και πανέξυπνο.

[I][B]Η [/B][B]ψυχή στο στόμα[/B][/I] είναι μια πολύ δυνατή ακτινογράφηση της βίας. ψυχικής και σωματικής, σε διαφορετικά επίπεδα από το κουρδιστό πορτοκάλι και το θα χυθεί αίμα (εν μέρει γιατί αναφέρονται και σε διαφορετικές εποχές).

Για το [B][I]μαχαιροβγάλτη[/I][/B] δε θα πω και πολλά μέχρι να το δείτε οι άλλοι εδώ πέρα, μπορούμε να κουβεντιάσουμε αρκετά μετά, απλά αρκούμαι στην προειδοποίηση πως είναι αρκετά διαφορετικό από τις προηγούμενες, εμένα βέβαια μου άρεσε εξίσου ίσως και περισσότερο, και κάποια από τα side μηνύματα που πετάει μες στο έργο δίνουν τροφή για πολλή σκέψη και τα βρίσκω πάρα πολύ ενθαρρυντικά για το έργο και την αντίληψη του Οικονομίδη.

bump…

Το σπιρτοκουτο και η ψυχη στο στομα μελετανε το ιδιο θεμα με την ιδια περιπου οπτικη(λιγο πιο ακραια η ψυχη) αλλα η ψυχη θεωρω οτι το κανει πιο μεστα και με μεγαλυτερο βαθος…Το σοκ μετα τη πρωτη φορα που ειδα το Σπιρτοκουτο ε ηταν λιγο απεριγραπτο…
Ο μαχαιροβγαλτης αλλαξε το βλεμμα του κρατωντας ομως τη θεματικη γυρω απο τον νεο ελληνα(ή μικροαστο)…Το στυλιζαρισμα του μ αρεσε πολυ…Η ταινια μιλαγε αρκουντως χωρις να εχει λογια και προσαρμοσε μια κλασικη υποθεση στα μετρα αυτου που ηθελε να παρουσιασει…Δεν ξερω αν μ αρεσε περισσοτερο απο τα αλλα 2 χαρηκα ομως που το ελληνικο σινεμα εχει τις δυνατοτητες να μιλαει και διαφορετικα.Ο Μουρικης φοβερος…

Περιμενουμε το επομενο βημα του…

Μανσον,γουστα ειναι αυτα αλλα [I]Προπαθησε να θιξει την πραγματικότητα της μικροαστικης κοινωνιας… οκ, μπορει εύκολα να το κανει μέσα από ένα ριαλιτι, επίσης δεν μου λέει κατι.[/I] αλλα νομιζω οτι εδω τον ριχαινεις επικινδυνα…Ασε που ο Ελληνικος κινηματογραφος στο συνολο του εχει αγνοησει επιδεικτικα τα διαφορα λουμπεν απο τις θεματικες του και αυτο λεει πολλα πραγματα…

μαχαιροβγαλτη δεν εχω δει κ το ειχα ξεχάσει εντελως. Τα άλλα 2 πάντως μ’αρεσαν αρκετά αν και το ψυχή στο στώμα ηταν πολύ πιο ώρημο απο το σπιρτοκουτο για μενα. Πιο σοβαρό με περισσότερες εναλλαγές μεταξυ εντονων και χαμηλων τόνων σκηνες!

Αναφέρθηκε ο κυνόδοντας π είναι ΤΑΙΝΙΑΡΑ. Γι’αυτο άλλωστε κ σάρωσε τόσα βραβεία.

Για να δουμε κ μαχαιροβγαλτη…

Προσωπικά, μου άρεσε περισσότερο το Σπιρτόκουτο. Στα χώνει όλα στη μούρη: την καταπίεση, το άγχος, τα νεύρα, το μικροαστισμό, τα κόμπλεξ που κουβαλάει ο καθένας και επιμελώς κρύβει, την υποκρισία και γενικά την κατάντια αυτού που αποκαλούμε “νεοελληνική οικογένεια”.

Έχοντας δει μόνο κάποια αποσπάσματα από την Ψυχή στο στόμα, τη θεωρώ πιο ακραία, με μπινελίκι το οποίο ίσως να μη χρειαζόταν σε τέτοιο βαθμό. Εμένα προσωπικά τόση αθυροστομία με ενόχλησε, αν και θα διαμορφώσω πλήρη γνώμη όταν δω την ταινία ολόκληρη.

Θεωρώ τον Οικονομίδη κάτι το μεστό και διαφορετικό στο ελληνικό σινεμά, μια όαση στο καρακατσουλιό του I love Karditsa, Σούλα Έλα Ξανά και άλλες φαιδρότητες. Επίσης, ο Λίτσης δείχνει πόσο ηθοποιάρα είναι. Μπορεί κανείς να τον δει και σε έναν πιο δεύτερο ρόλο στην αρκετά αστεία ταινία “Τσίου Τσίου”, με θέμα μια μέρα από τη ζωή κάποιον πρεζονιών που ψάχνουν εναγωνιωδώς τη δόση τους.

Εμενα μ φαινεται το ακριβως αντιθετο για σπιρτοκουτο και ψυχη! Οτι στο σπιρτοκουτο ριχνει το μπινελικι σε υπερβολικο βαθμο.

Μπορεί…όπως εξάλλου έγραψα και παραπάνω, από την Ψυχή έχω δει κάποια αποσπάσματα μόνο. Επιφυλάσσομαι όταν δω όλη την ταινία, για να διαμορφώσω καλύτερη γνώμη.

Bασικα ο Λιτσης μ αρεσει και μενα στις ταινιες του Οικονομιδη αλλα γενικως δεν τρελαθηκα…Πχ στο χωρα προελευσης μου φαινοταν οτι αγκομαχουσε λιγο σε σημεια που δεν χρειαζοταν…Μαλλον ειναι για συγκεκριμενους ρολους.8)

Το ειδα και το τρίτο του. Μπορεί να φανώ λίγο αιρετικός αλλά η εντύπωση που μου δίνει ο τύπος είναι ότι προσπαθεί να γίνει ο νέος Αγγελόπουλος στο πιο μηδενιστικό (βλέπε βρισιές που έστω και μειωμένες είναι πάλι παρουσες σαν σημα κατατεθεν της μικροαστικης πραγματικότητας) και στο πιο καλτ (αν και καλτ με το ζόρι σημαίνει δηθεν). Επίσης, όπως ο Αγγελόπουλος, έχει εμμονή με μια συγκεκριμένη θεματολογία και δεν ασχολείται με τίποτα άλλο περαν αυτής. Στον “Μαχαιροβγάλτη” μου φάνηκε σαν να θέλει να γυρίσει την νέα “Αναπαράσταση” (με το δικό του στυλ πάντα) ενώ μια συγκεκριμένη σκηνή νομίζω πως είναι φόρος τιμής στον “Θίασο” (όποιοι έχουν δει και τις δυο ταινίες θα καταλάβουν ποιά εννοώ). Οι προθέσεις του θα μπορούσαν να βγάλουν κάτι το αριστουργηματικό αλλά μέχρι στιγμής κινείται στην μετριότητα. Δυστηχώς οι προθέσεις δεν φτάνουν αν και στον “Μαχαιροβγάλτη” είναι λίγο πιο ώριμος σε σχέση με τα δυο πρώτα. Δεν τον αφορίζω, ίσως στο μέλλον να ωριμάσει κι άλλο και να πετύχει τελικά κάποια στιγμή να μας δώσει μια πραγματικα μεγάλη ταινία. Για την ώρα όμως δεν…

Απολαυστικός Μουρίκης για μια ακόμα φορά πάντως, πολύ καλός και ο “ανιψιός”. Ο γυναικείος χαρακτήρας δεν με έπεισε. Αυτά.

Ο Μαχαιροβγάλτης προσωπικά με εξέπληξε πολύ ευχάριστα.
Οι 2 πρώτες ταινίες είναι επιτηδευμένες όσο δεν πάει, ενώ σε αυτό, όπως ειπώθηκε, ωρίμασε, χαλάρωσε και του βγήκε πιο αβίαστα.

true, true.

Το Σπιρτόκουτο μ άρεσε πολύ, γιατί βρήκα και τη θεματική του και το ‘‘ακραίο’’ (aka βρισίδια και ωμή βία) στυλ του, στοχευμένο στην αποκάλυψη της ΓΛΙΤΣΑΣ που στάζει η ελληνική μικροαστική Αγία Οικογένεια…δεν ξέρω αν το επεδίωξε, αλλά για μένα τα κατάφερε. Στην ‘‘Ψυχή στο Στόμα’’, απλά πονέσανε τ αυτάκια μου. Ένιωσα ότι επαναλαμβάνεται χωρίς αποτέλεσμα και μ εκνεύρισε που όλοι οι διάλογοι ήταν δομημένοι στο ίδιο πάνω κάτω στυλ. Δεν υπήρχανε χαρακτήρες, απλά τυποποιημένες ‘‘φιγούρες’’.

12παρα10 σήμερα σε νεριτ εχει τον μαχαιροβγαλτη

επισης…

Aποψη μου:Πολυ ενδιαφερον δημιουργος,με πραγματικα ιδιαιτερες κ χαρακτηριστικες ταινιες.
Η πιο αδυναμη του ταινια για μενα ειναι μακραν ο ‘’[B]Μαχαιροβγαλτης[/B]’’ και φυσικα η καλυτερη πιο ωριμη και με μεγαλυτερη προσωπικοτητα και ευρος ταινια του το ‘’[B]Μικρο Ψαρι[/B]’’…