Νομίζω ότι καταναλωτική συνείδηση είναι να μην ξοδεύεις περισσότερα από αυτά που αμοίβεσαι (με όποιον τρόπο αμοίβεσαι) aka να μη δανείζεσαι (βλ. δάνεια & πιστωτικές).
Από κει και πέρα το πόσα ξοδεύεις και πώς κατανέμεις τα χρηματά σου είναι προσωπικό σου θέμα. Αν ξοδεύεις το μισθό σου για κατανάλωση τότε ενισχύεις την αγορά αγαθών, αν τα αφήνεις στην τράπεζα τότε (θεωρητικά) ενισχύεις το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ο καπιταλισμός δεν τρέφεται από την κατανάλωση, από την υπεραξία της εργασίας τρέφεται.
Στην ανισότητα υπεραξία του εκάστοτε προϊόντος - αγαθού με την υπεραξία της εργασίας ποιο έχει μεγαλύτερη συμβολή; Και αν το ένα επιβάλλεται από τα αφεντικά το άλλο είναι απόλυτα ελεγχόμενος παράγοντας από εσένα το καταναλωτή.
Μαν, η εργατική δύναμη είναι το κύριο εμπόρευμα στον καπιταλισμό ούτως ή άλλως. Οπότε όσο κι αν ελέγχεις το τί θα σκάσεις στα εμπορεύματα που αγοράζεις εσύ, ναι, πάντα θα “στη φέρνει” το αφεντικό που αγοράζει το δικό σου εμπόρευμα στη χαμηλότερη δυνατή γι’ αυτόν τιμή. Σιμπλ εζ δατ μάη φρενδ.
Φυσικά και είναι ελεγχόμενος παράγοντας από εμένα να μην επιλέξω ένα προϊόν υπερτιμημένο για τον οποιονδήποτε λόγο. Και φυσικά προσπαθώ να το κάνω προσωπικά.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αν η πλειοψηφία των καταναλωτών πράξει με αυτό ως γνώμονα θα πληγεί ο καπιταλισμός. Απλώς θα μετακινηθούν οι ισορροπίες προσφοράς-ζητησης βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα έτσι ώστε πάλι να απαιτείται το αρχικό ποσό για κατανάλωση.
Βέβαια, σε πιο φιλοσοφικό επίπεδο η σκέψη σου έχει όντως βάση αλλά η ολιγάρκεια στην κατανάλωση από μόνη της δεν επιφέρει κάποιο πλήγμα στο υπάρχον σύστημα, αν δεν συνδέεται με τις ανάλογες δράσεις για την ανατροπή του.
Όσον αφορά την κατανάλωση, ο ChrisP έθεσε και ένα πολύ σωστό ζήτημα: να μην ξοδεύεις περισσότερα από όσα βγάζεις. Αν κάποιος παίρνει ένα σωρό καταναλωτικά δάνεια, υπερχρεώνει τις 15 πιστωτικές του και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, ε είναι άξιος της μοίρας του και κακώς κλαίγεται μετά, κι ας έχει κάποια δίκια γενικότερα.
Το υπερκέρδος προέρχεται από τον συνδυασμό χαμηλότερου του δυνατού κόστους παραγωγής και της υπεραξίας ενός προϊόντος. Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένετε να βλέπετε μόνο την μία πλευρά του νομίσματος.
"- Do you know what a duvet is?
It’s a comforter…
It’s a blanket. Just a blanket. Now why do guys like you and me know what a duvet is? Is this essential to our survival, in the hunter-gatherer sense of the word? No. What are we then?
…Consumers?
Right. We are consumers."
Και φυσικά μιλάω για καταναλωτική συνείδηση από ένα πιο φιλοσοφικό πρίσμα που γυρίζει πίσω σε θέματα επαναπροσδιορισμού της ανθρώπινης ανάγκης, των ανθρώπινων αξιών. Εκεί χρειάζεται επανάσταση κατ’εμέ.
Τάηλερ, νομίζω έχω απαντήσει και στα δυο points που έχεις στο τελευταίο ποστ σου.
Αν κάτι δεν το έχω αναπτύξει/εξηγήσει επαρκώς πες μου να το συζητήσουμε.
Στο πρώτο μέρος του post μέχρι και το quote αναφερόμουν στον Γράκχο και στο ζήτημα υπεραξία αγαθών. Σε εσένα πήγαινε σαν επιπρόσθετο σχόλιο η τελευταία παράγραφος περί επανάστασης αξιών. Έχεις απαντήσει, συμπληρωματικά στο έγραψα για να γίνει λίγο πιο κατανοητό από που προέρχεται ο προβληματισμός μου.
Όχι, γιατί αυτό απλά το λες στα δύο τελευταία ποστ σου, αλλά από την αρχή έκανες ξεκάθαρο ότι για σένα το κύριο είναι η κατανάλωση, υποτιμάς δηλαδή τη βάση πάνω στην οποία πατάει η κατανάλωση. ΟΚ, ήταν ανακριβές το να γράψω ότι την εξαφανίζεις εντελώς, αλλά και συ λες ότι εξαφανίζουμε από το δικό μας σκεπτικό την κατανάλωση, ενώ στην πραγματικότητα τη βάζουμε απλά στις σωστές διαστάσεις. Και για να απαντήσω πλήρως, το υπερκέρδος έχει -συγκριτικά- πολύ μικρή σχέση με τις τιμές των προϊόντων, δηλαδή την κατανάλωση. Το υπερκέρδος πρακτικά δημιουργείται στη σφαίρα της παραγωγής. Αλλιώς θα ήταν ανεξήγητο το πώς πολύ συχνά οι μονοπωλιακές επιχειρήσεις ρίχνουν τις τιμές των προϊόντων τους κάτω απ’ αυτές των μικρών επιχειρήσεων.
Οκ. Επειδή όμως σε κάθε ΚΑΧ μετά από το κόστος πωληθέντων υπάρχουν δεκάδες άλλα πράγαματα για να φτάσουμε στο καθαρό αποτέλεσμα χρήσης, ας συμφωνήσουμε ότι το υπερκέρδος δημιουργείται από 2 μέρη.
Ξαναλέω ότι το thread λέγεται καταναλωτική συνείδηση. Τα άλλα συζητούνται αλλού και αν και είναι αλληλένδετα σκοπός του thread είναι ο προβληματισμός πάνω στο 2ο μέρος του προβλήματος. Για μένα είναι εξίσου σημαντικό ίσως και περισσότερο, για σένα μπορεί να έχει μηδαμινή συμβολή. Η αναλογία είναι υποκειμενική, έχει να κάνει με την οπτική γωνία από την οποία βλέπεις το ίδιο πρόβλημα.
Βασικά εγώ νομίζω ότι απλά τα είπε όλα ο ΚρισΠ: η καλλιέργεια της λεγόμενης καταναλωτικής συνείδησης μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να βελτιώσει ατομικά, κάπως, την οικονομική σου θέση μέσα στο δοσμένο σύστημα, αλλά το πρόβλημα του εισοδήματος λύνεται μόνο με την ανατροπή του συστήματος, δηλαδή με τη συλλογική πάλη των μαζών.
Εκτός κι αν εσύ θεωρείς ότι το ζήτημα της καταναλωτικής συνείδησης μπορεί να γίνει συλλογική υπόθεση, οπότε σ’ αυτήν την περίπτωση θα ήθελα να το τεκμηριώσεις.
απο οποια πλευρα και να δω το ζητημα δεν μπορω παρα να μιλησω πολιτικα
κατα τη γνωμη μου η ριζα του προβληματος ειναι στο οτι ο συγχρονος ανθρωπος εχει ελαχιστη επαφη με την διαδικασια παραγωγης σε συγκριση με αλλες εποχες.ολα ειναι τυποποιημενα και ετσι δεν κατανοει τον κοπο που φερει οτιδηποτε για να γινει.
επιπλεον υπαρχει τοσο μεγαλη αφθονια αγαθων που ειναι πειρασμος να τα δοκιμασεις ολα
Βαζω χωρια την πλυση εγκεφαλου που δεχομαστε απο πολυ μικρη ηλικια
αλλη πτυχη ειναι πως ο συγχρονος ανθρωπος δεν εχει σημαντικο σκοπο στη ζωη του η καποιο προτυπο αρα ολα οδηγουν στην καλοπεραση και τα μεσα που την εξυπηρετουν
σιγουρα αμα το σκεφθω θα βρω και αλλα αιτια. αλλα σημασια εχει πως θα λυσουμε το προβλημα, ε?
μαλλον απλα θα γινει οταν ανεβει η αγοραστικη αξια των αγαθων. παραδειγμα μου ερχεται με τη βενζινη, οπου μεχρι προσπερσυ ελαχιστα σκεφτομασταν ποση καταναλωνουμε, ενω τωρα που την ανεβασαν στο θεο οι περισσοτεροι κοψαμε τις πολλες βολτες
(το ‘‘ξοδευε οσα εχεις’’ πιστευω ειναι κοινη λογικη και δε χωραει αναλυση)
και αλλα μπορω να πω βεβαια, αλλα…εχει σημασια τι θα πω εγω?
εντιτ, αυτο που λετε για επανασταση πιστευω οτι ευσταθει. αλλα προφανως η επανασταση θα γινει για αλλους λογους ασχετους με την ‘‘καταναλωτικη συνειδηση’’ του καθενος
Το είπα και πριν, για μένα συλλογική υπόθεση θα πρέπει να γίνει μέσω της καταναλωτικής συνείδησης η επανεκτίμηση των ανθρωπίνων αναγκών που θα πρέπει να οδηγήσει στον επαναπροσδιορισμό των ανθρωπίνων αξιών. Ακόμα και η τεράστια σημασία όλων στο διαθέσιμο εισόδημα aka χρήμα μου φαίνεται υπερβολική και με προβληματίζει.
Τώρα με ρωτάς σοβαρά;;; Αυτό είναι θέμα καθενός ατομικά. Είναι σαν να μου λες να αντιμετωπιστεί με συλλογική αντίδραση και πρακτικά το κέρατο. Για κάποιους έχει σημασία πόσες πούτσες θα φάνε ή θα ρίξουν ενώ για κάποιους έχει σημασία η ψυχική ολοκλήρωση μέσω της αποκλειστικής συντροφικότητας.
Και κάπου εδώ αναίρεσες επιτέλους αυτό που έγραφες στο αρχικό ποστ, ότι δηλαδή η καταναλωτική συνείδηση είναι η ισχυρότερη δύναμη αντίστασης. Γιατί πώς μπορεί να είναι η ισχυρότερη αντίσταση κάτι που είναι ατομική υπόθεση;
