ε, μα το συλλέγειν είναι καταναλωτισμός από τους λίγους. και ειδικά η φάρα των “επαγγελματιών” συλλεκτών στη μουσική είναι από τις πιο σιχαμερές. το downloading είναι άλλο πράμα.
Δηλαδη ο φιλοτελισμος εχει να κανει με καταναλωτικη μανια?
Γιατι ειναι αλλο πραγμα το downloading?
Λοιπόν.
Δεν αγοράζουμε κάποιο δίσκο για να μεγαλώσουμε τη συλλογή μας. Τον αγοράζουμε για να τον ακούσουμε έτσι όπως θέλουμε, για να εμβαθύνουμε στη μουσική και τους στίχους, γιατί δε θέλουμε να το έχουμε μόνο σε mp3/ δεν κατεβάζουμε mp3 κτλ κτλ ¶ρα δε δρούμε σα συλλέκτες.
Κρατάμε το δίσκο όμως ακόμα και όταν σταματάει να μας αρέσει/δε μας άρεσε εξ’ αρχής γιατί είμαστε συναισθηματικοί και γραφικοί βλάκες (δεν το λεω ειρωνικά). ¶ρα εκεί δρούμε σα συλλέκτες.
Έτσι κάνω εγώ τουλάχιστον και δε βλέπω κάτι το μεμπτό :-k
Kαι εγώ αλλά αγόρασα στη θέση τους κάποια άλλα, ίσως τώρα να μην τα πούλαγα. Από την άλλη τα είχε φάει η σκόνη 
Δεν ακους απο καλης ποιοτητας μπ3 τον ηχο και τους στιχους?
Υπαρχουν 1000 λογοι για να γεμισεις τη δισκοθηκη σου και δεν ειναι μονο καταναλωτισμος,παιζει να ειναι ενα φοβερο εξωφυλλο, η συσκευασια και ειναι και καποιοι δισκοι που απλα ΠΡΕΠΕΙ να τους εχεις…
κι ο φιλοτελισμός μπορεί να αρχίσει απλώς ως χόμπι για να περνάς την ώρα σου ή να έχεις γενικά πετριά με τα γραμματόσημα, να σου φαίνονται όμορφα δλδ, αλλά όταν αρχίσεις να σπαταλάς μεγάλα ποσά για “αυτά που μου λείπουν” κι όχι για “αυτά που μου αρέσουν” γίνεται καταναλωτισμός κι εμπόριο. για το downloading δεν σπαταλάς χρήματα, εγώ τουλάχιστον, επίσης λογικό είναι να κατεβάζουμε πιο γρήγορα απ? όσο ακούμε, αν ακούς 52 δίσκους την ημέρα όμως και δεν επιστρέφεις σε κάποιους από αυτούς, τότε ναι, καταναλώνεις. τα πολλά γκίγκα μπορείς να τα αξιοποιήσεις σε βάθος χρόνου ή και να τα σβήσεις ή να τα δώσεις κάπου που θα πιάσουν τόπο, οπότε καταλήγουμε στα ίδια. .
Θεωρητικά μπορώ αλλά πρακτικά όχι. Το έχω αναλύσει παλιά με ουμπερ ποστ σε άλλο θρεντ νομίζω και ειναι οφφ τόπικ για εδώ.
Ναι αυτό είναι κάτι όντως σιχαμερό, αλλά δεν μπορείς να κατηγορίσεις κάποιον που δένεται με τους δίσκους του ως αρχή υπερκαταναλωτισμού και πελατειακής σχέσης με τη μουσική. χμ?
Ούτε υπάρχει κάποιο όριο πότε τα λεφτά που ξοδεύουμε είναι υπερβολικά και πότε σε λογικά πλαίσια.
Το μόνο όριο είναι στο πόση μουσική μπορεί να αντέξει ο εγκέφαλός μας, χωρίς να την ακούμε ραδιοφωνικά.
όπως είπα και σε προηγούμενο ποστ, οι αναμνήσεις που δημιουργούνται μετά είναι αναμνήσεις, αλλά, όπως και να το κάνουμε, προήλθαν από μια πράξη καταναλωτισμού - όταν αγοράσαμε δηλαδή κάτι που δεν μας χρειαζόταν. και όριο μπορεί να μην έχει τεθεί επίσημα, αλλά, σόρρυ, όταν κάποιος δίνει 50 ευρα και πάνω για έναν δίσκο π.χ. είναι (ανεύθυνος) καταναλωτής κι όχι μουσικόφιλος. εντάξει, καλή η συναισθηματική και η μουσική αξία, αλλά αυτό που κυρίως πληρώνουμε είναι το χειροπιαστό προϊόν.
Καλά προφανώς και ΔΕΝ υπάρχει όριο. Εγώ πχ βγαζω 300 ευρώ το μήνα κι εσύ 7000 πχ. Ε τι συγκρίνεις τώρα. Προφανώς και δεν.
Πολύ χειρότερο είναι να δίνεις 100 ευρώ το μήνα και να αγοράζεις 10 cd που δεν προλαβαίνεις να τα ακούσεις, ή τα αγοράζεις για να συμπληρώσεις δισκογραφία, παρά να δίνεις 100 ευρώ το μήνα να αγοράζεις ένα υπερσυλλεκτικό cd. Το δεύτερο είναι τίμιο και εντέλει λεφτά σου είναι. Όπως θες τα ξοδεύεις, εκτός αν τον κατηγορείς που δεν τα δίνει στη unicef ξέρω γω, που τότε θα είχες δίκιο λόγω ιδεολογίας.
Δεν πουλάω ,απλά καμιά φορά αγοράζω επανακυκλοφορία κάποιου cd και το απλό το δίνω σέ’να ξάδερφο μου.
Ουτε τα απλα δεν ξαναδεινω… Αυτη τη βλακεια την εκανα με τους Maiden και αντε να ξαναβρω τα αυθεντικα εξωφυλλα…
εγω παιδια παντως τη λεω την αμαρτια μου,εκανα το εξης. πουλησα την δισκοθηκη μου καπου 3500 δισκους για να τους αγορασω original.μου εφυγε ενας σκασμος λεφτα και τωρα δεν εχω ουτε 1000.δεν με πειραζει ομως,μου αρκει που ολα μου τα doors πλεων εχουν την χρυση ταμπελα της electra οπως μου αρκει οτι το i feel like im fixin to die των coyntry joe εχει μεσα και το επιτραπεζιο παιχνιδι.ο καθενας με την τρελα του θα μου πειτε αλλα πιστεψτε με δεν συγκρινετε με τιποτα μια μια original κοπια LP.