αντε και γινεται η αρση της μονιμοτητας των δημοσιων υπαλληλων και απολυετε το 10% που γραφει ο mulder και μειωθουν τα εξοδα κρατικα ταμεια…που θα δουλεψουν ολοι αυτοι φιλε μου σε μια χωρα που δεν παραγει τιποτα???
Πουθενά δε θα δουλέψουν, με τις παρούσες συνθήκες… Αλλά προσωπικά, προτιμώ 75.000 ανέργους δημοσίους υπαλλήλους, παρά 750.000 ανέργους ιδιωτικούς υπαλλήλους εξαιτίας περικοπών, αύξησης φπα, τιμολογίων δεκο, εισιτηρίων μμμ κτλ. Δεν είναι ποιοτικό το θέμα αλλά ποσοτικό. Ως πότε αυτή η χώρα θα συντηρεί έναν υπερτροφικό δημόσιο τομέα σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα;
Οι μικρομεσαίοι δεν θα υπάρχουν για πολύ. Η κατεύθυνση που δίνεται δεν είναι για ενίσχυση αυτών των επιχειρήσεων. Αυτές νομοτελειακά θα ελαχιστοποιηθούν καθώς είναι αδύνατο να συναγωνιστούν τις πολυεθνικές. Εκτός αν έχει κάτι άλλο στο μυαλό σου το οποίο δεν φαντάζομαι τώρα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΟΜΜΕΧ, το 83% των ελληνικών επιχειρήσεων έχει τζίρο κάτω των 150.000 ευρώ ετησίως. Μιλάμε δηλαδή για μια οικονομία που ουσιαστικά στηρίζεται πάνω στις ΜΜΕ και μάλιστα πάνω στις ΠΟΛΥ μικρές επιχειρήσεις. Επιπλέον, το 58% του εργατικού δυναμικού της χώρας απασχολείται σε ΜΜΕ και σύμφωνα με τα “Νέα”, το 96,5% του συνόλου των ελληνικών επιχειρήσεων χαρακτηρίζονται ως πολύ μικρές. Άρα, με λίγα λόγια αν ισχύει αυτό που θες, οδηγούμαστε αναπόφευκτα σε πτώχευση καθώς μακροχρόνια, οι ΜΜΕ θα κλείσουν και ένα τεράστιο τμήμα του εργατικού δυναμικού θα οδηγηθεί στην ανεργία.
Γιατί λοιπόν να μην ενισχυθούν;
Όσον αφορά τις πολυεθνικές, αντιγράφω από το http://europedia.moussis.eu/books/Book_2/6/17/01/04/index.tkl?lang=gr&all=1&pos=232&s=1&e=10:
Στη δεκαετία του '80 άρχισε η αντίστροφη μέτρηση ως προς τις πολυεθνικές επιχειρήσεις. Tα μεγάλα κέρδη άρχισαν να εκλείπουν για τις πολυεθνικές, η ευρωπαϊκή πολιτική ανταγωνισμού καταπολεμούσε τις τάσεις των ίδιων να μονοπωλούν τις αγορές [βλ. το τμήμα 15.4] και τις τάσεις των δημοσίων αρχών να τους παρέχουν μεγάλα κίνητρα υπό τη μορφή κρατικών ενισχύσεων [βλ. τα τμήματα 12.2.1 και 15.5], και τα συνδικάτα των εργαζομένων διαφέντευαν τη διατήρηση, αν όχι την αύξηση των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Έτσι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις σταμάτησαν να επενδύουν στην Eυρώπη και στράφηκαν στο λεγόμενο «κοινωνικό ντάμπινγκ», δηλαδή άρχισαν να εγκαθίστανται στις χώρες όπου το κόστος της εργασίας είναι χαμηλό. Tώρα φαίνεται ότι, λόγω της τεχνολογικής ανάπτυξης και της παγκοσμιοποίησης των αγορών, πολλές παραδοσιακές βιομηχανίες και μεγάλες «εθνικές» επιχειρήσεις βρίσκονται σε παρακμή, ενώ εμφανίζονται νέες βιομηχανίες και νέοι οικονομικοί φορείς, που προσφέρουν νέα προϊόντα και υπηρεσίες που περιέχουν συχνά μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία. Aυτοί οι νέοι φορείς είναι στις περισσότερες περιπτώσεις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (MME). Eνώ είναι προφανές ότι οι οικονομίες κλίμακας των μεγάλων επιχειρήσεων είναι πολύ σημαντικές για τη μαζική παραγωγή τυποποιημένων προϊόντων, είναι επίσης εμφανές ότι η απλή και ευέλικτη διαχείριση μιας μικρής επιχείρησης είναι σημαντικό πλεονέκτημα σε ορισμένες περιπτώσεις ιδίως για την παραγωγή προϊόντων ποιότητας και την ταχεία προσαρμογή στις απαιτήσεις της αγοράς και τις εξελίξεις της τεχνολογίας. Eπίσης οι MME έχουν καλύτερες εργασιακές σχέσεις από τις μεγάλες επιχειρήσεις, εξασφαλίζουν de factο την κατάρτιση του εργατικού δυναμικού και συμβάλλουν στην απορρόφηση των λιγότερο ευνοημένων κατηγοριών στην αγορά εργασίας, όπως γυναικών, νέων και ανειδίκευτων εργαζομένων. Tέλος και κυρίως, οι MME είναι παρούσες στις αγορές του μέλλοντος και σε «θυλάκια αγορών», λιγότερο ανοικτά στο διεθνή ανταγωνισμό.
