Για τα “σοσιαλιστικά” πεπραγμένα του “σοσιαλιστικού” ΠΑΣΟΚ είχα ποστάρει τα ακόλουθα:
Δεν είναι ένα απλό “σοσιαλιστικό” κόμμα. Ο πρόεδρός του ήταν και πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς. Ο ορισμός του σοσιαλισμού κυρία μου!
Γράφεις κι εσύ εκεί; Μπράβο, πολύ ωραίο blog!
Απλός αναγνώστης.
Η πλακα ειναι οτι εγραψα " ετσι πραττει η αριστερα¨ και οχι ο κομμουνισμος…
άρθρο του μανδραβέλλη? 
Πάρτε κι ένα φρέσκο άρθρο, αλλά δεν έχει σημασία, θα μπορούσε να είχε γραφτεί μετά από οποιαδήποτε άλλη “διάσωση”:
[SPOILER]
Greek Debt Plan Relies on Rosy Outlook
By MATTHEW DALTON
BRUSSELS?A long-awaited deal cobbled together by euro-zone finance ministers early Tuesday gives Greece a rough outline for cutting its mountain of debt, but the plan threatens to be derailed if the country’s economy doesn’t emerge from recession in two years.
The currency bloc’s governments would then almost certainly need to accept losses on their loans to Greece in order to meet the long-range debt targets that Greece’s creditors set Tuesday, testing the political commitment of euro-zone leaders to keep Greece in the single currency area. With no end in sight to the Greek recession, that test could come within months.
“The latest Greek rescue deal will buy the country a bit more time,” said Jonathan Loynes, chief economist at Capital Economics in London. “But unless the economy stages a miraculous recovery, the rest of the euro-zone will soon be forced to make much more difficult decisions over just how far it is prepared to go to keep Greece inside the euro.”
The plan unveiled early Tuesday calls for the euro zone to cut the interest rate it charges Greece on bailout loans and for the European Central Bank to send Athens any profits the ECB makes on the Greek bonds it holds. The plan would also allow Greece to buy back its bonds at the sharp discount to face value at which they currently trade.
The euro zone pledged to bring Greece’s debt down to 124% of the country’s gross domestic product in 2020 and then “substantially under” 110% two years later?down from a current level of more than 170%.
But by the euro zone’s own accounting, the numbers don’t quite add up. The newly announced debt-reduction measures get Greece’s debt down to only 126.6% of GDP in 2020 and 115% in 2022, according to a chart prepared by the euro zone and the International Monetary Fund. And the biggest chunk of that reduction is achieved through the debt buyback, the outcome of which is uncertain since most of the eligible bondholders are non-Greek investment funds that might refuse to sell their bonds at low prices.
These calculations leave no margin for a difficulty that has bedeviled policy makers throughout the Greek rescue effort: overoptimistic economic assumptions. For example, the “troika” of creditors?the European Commission, the IMF and the ECB?appears to be counting on the Greek unemployment rate averaging 22.8% next year, while the unemployment rate in August was around 25%.
For that projection to be valid, the Greek economy will need to start creating jobs at a strong clip soon, an unlikely prospect for an economy that is still expected to contract sharply over at least the next year. Meanwhile, the troika expects the economy to start growing again in 2014, a forecast questioned by many economists.
“We see the troika’s underlying assumptions on GDP growth as far too optimistic,” Citigroup economists said in a note Tuesday, “and therefore doubt that Greece will be able to meet the new debt-to-GDP ratio target, of 124% by 2020 even if all the initiatives are implemented.”
If more cuts are needed to hit those targets, the ministers promised to adopt “contingent measures”?a further cut to the interest rate on loans from Greece’s first bailout, loosening rules on Greece using money from the European Union budget and other unspecified steps. The problem is that lowering the rate further would send it below the funding costs even of Germany, meaning that all euro-zone governments would be losing money on their loans to Greece.
The only other way to hit the new plan’s debt-reduction targets would likely be for Greece’s creditors to take losses on the principal of these loans.
Germany and other countries have sworn not to go down that road, though there have been hints from German Finance Minister Wolfgang Schäuble that the government’s opposition to those measures might soften if Greece shows it is abiding by the terms of its bailout deal.
The good news for Greece and its creditors is the deal relieves some of the immediate financing pressure facing the government, potentially giving the euro zone some time to find a lasting solution for Greece’s excess of debt.
Greece’s government welcomed the deal, which unlocked about ?44 billion in long-delayed loan payments and could provide a short-term boost to the country’s fragile coalition government. Prime Minister Antonis Samaras said early Tuesday that the agreement will help lead the country back to a recovery path and that “tomorrow starts a new day for all Greeks.”
[image] Associated Press
Greek Prime Minister Antonis Samaras
The payment of Greece’s next aid tranche, from its second ?173 billion bailout, has been touted by the government’s three coalition partners as key to turning around the cash-strapped economy. The parties approved billions of euros of unpopular reforms but the prospect of introducing further measures threatens the country’s political stability.
Under Tuesday’s deal, Greece won’t be required, as previously planned, to retire its stock of Treasury bills, handing it an extra ?9 billion ($11.7 billion) in financing through 2014, according to the euro-zone-IMF chart. Deferring interest payments made to the European Financial Stability Facility, the bloc’s temporary bailout fund, yields an additional ?13.6 billion in financing through 2016.
More
In a bid to garner enough support to pass the spending cuts, Mr. Samaras has gone out on a limb saying that no further austerity is needed. However, if Greece misses promised budget targets to international creditors it may be forced to impose additional painful cuts in an economy that has been shrinking for five years.
?Gabriele Steinhauser, Matina Stevis and Stelios Bouras contributed to this article.
[/SPOILER]
Αυτός ο Στέλιος Μπούρας που συνυπογράφει το άρθρο, του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι
Για να μην κουράζεται ο mandrake …
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Πανικό προκάλεσε στα ασφαλιστικά ταμεία ο συνδυασμός των ειδήσεων αφενός ότι η κυβέρνηση Σαμαρά θα προβεί σε επαναγορά ελληνικών ομολόγων που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών στο 35% της ονομαστικής αξίας τους και αφετέρου ότι το ΔΝΤ αρνήθηκε να δώσει το τμήμα της δόσης προς την Ελλάδα που του αναλογεί αν προηγουμένως δεν εκτιμήσει μετά τις 13 Δεκεμβρίου πώς πήγε η επαναγορά των ελληνικών ομολόγων. Ο πανικός οφείλεται στο ότι ενδέχεται η κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ να δώσει εντολή στις διορισμένες διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων να προσέλθουν και να δώσουν τα ομόλογα που κατέχουν χάνοντας το… 65% της αξίας τους!!! Κάτι τέτοιο θα συνιστούσε πραγματικό όλεθρο για τα ασφαλιστικά ταμεία και τη δυνατότητά τους να δίνουν συντάξεις που να διασφαλίζουν υποτυπωδώς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια των συνταξιούχων.
Η κυβέρνηση έχει ήδη λεηλατήσει με το «κούρεμα» το 53% της αξίας των ομολόγων που κατείχαν τα ασφαλιστικά ταμεία. Αν τα ξαναληστέψει εκ νέου με την «επαναγορά», δεν θα τους μείνει τίποτα σχεδόν για να δίνουν συντάξεις.
Η υπόθεση δεν είναι καθόλου αστεία και δεν προσφέρεται για δημαγωγία. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, υποθέτοντας ότι ένα ασφαλιστικό ταμείο είχε ένα ομόλογο αξίας 100 ευρώ. Με το «κούρεμα» του PSI η κυβέρνηση του έφαγε τα 53 ευρώ. Δεν του έδωσε όμως τουλάχιστον τα υπόλοιπα 47 ευρώ στο χέρι. Οχι. Του έδωσε 15 ευρώ σε διετή ομόλογα με την εγγύηση του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, τα οποία είναι όντως σίγουρα λεφτά. Τα μόνα σίγουρα, γιατί τα υπόλοιπα 32 που λείπουν του τα έδωσε υποχρεωτικά σε νέα ελληνικά ομόλογα ανύπαρκτης αξιοπιστίας και μάλιστα με μια «μικρή λεπτομέρεια»: Τα πρώτα από αυτά τα ομόλογα συνολικής αξίας 32 ευρώ λήγουν το 2023 και τα τελευταία το 2042!!!
Ζήσε δηλαδή Μάη μου να φας τριφύλλι. Τώρα έρχεται η κυβέρνηση και τι λέει; Να της δώσουν τα ασφαλιστικά ταμεία τα ομόλογα ονομαστικής αξίας των 32 ευρώ έναντι… 11 ευρώ!
Με άλλα λόγια, από ένα ομόλογο αξίας 100 ευρώ πέρυσι τον Φεβρουάριο, να έχουν μείνει φέτος τον Δεκέμβριο στα χέρια των Ταμείων 15 συν 11 ίσον… 26 ευρώ!!! Θα τους έχει φάει δηλαδή η κυβέρνηση το… 74% της αξίας του ομολόγου! Πρόκειται αναμφίβολα για τη ληστεία του αιώνα σε παγκόσμιο επίπεδο. Θα πρόκειται για απίστευτο οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα, αν δεν εξαιρεθούν τα ασφαλιστικά ταμεία από την υπαγωγή τους στην επαναγορά των ελληνικών ομολόγων.
Το ίδιο βεβαίως θα συμβεί και με τα ομόλογα που έχουν στην κατοχή τους τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια και λοιποί δημόσιοι οργανισμοί, αλλά και οι ελληνικές τράπεζες. Το αδίστακτο της ληστείας έγκειται στο ότι τα ασφαλιστικά ταμεία (τα νοσοκομεία, τα ΑΕΙ) είναι από τον νόμο υποχρεωμένα να έχουν όλα τους τα αποθεματικά κατατεθειμένα στην Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία τα διαχειρίζεται όπως θέλει αυτή και τους τα κάνει διαρκώς ομόλογα, τα οποία λεηλατούνται ασταμάτητα. Δεν έχουν δηλαδή το δικαίωμα ούτε καν τυπικά οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων να καταθέσουν τα λεφτά τους σε μια τράπεζα, να τα βγάλουν στο εξωτερικό, ή να τα προστατεύσουν κατά πώς νομίζουν.
Επαναλαμβάνεται δηλαδή η ίδια απάτη με το «κούρεμα». Οπως τότε είχε εντέχνως καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι με το «κούρεμα» ομολόγων αξίας 200 δισ. ευρώ θα χρωστούσε η χώρα μας 100 δισ. λιγότερα στους ξένους και τελικά διαπιστώσαμε ότι στην πραγματικότητα το «κούρεμα» χρεοκόπησε τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες, καταφέροντας παράλληλα καίρια πλήγματα στα νοσοκομεία μας, τα πανεπιστήμιά μας κ.λπ., έτσι θα ξαναγίνει και τώρα με την «επαναγορά».
Θα αποτελειώσει η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ τα ασφαλιστικά ταμεία και θα τα κάνει ανίκανα να δίνουν συντάξεις, θα ωθήσει εκ νέου σε κεφαλαιακή ανεπάρκεια τις ελληνικές τράπεζες και θα μας λένε πάλι σε λίγο ότι πρέπει να ξαναδανειστεί η χώρα για να γίνει νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και πάει λέγοντας. Ας ελπίσουμε ότι η κυβέρνηση θα θελήσει να μην προχωρήσει σε μια τόσο εχθρική στάση εναντίον των Ελλήνων συνταξιούχων, αν και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι φοβόμαστε τα χειρότερα.
Πίτσα Αντώνης Σαμαράς - στο ένα κούρεμα ομολόγων, το δεύτερο δώρο.
Το «επονείδιστο» χρέος.
Πριν λίγες μέρες, οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων που είδαν τον Φεβρουάριο με το PSI τις οικονομίες τους να εκμηδενίζονται, μπήκαν στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και ασφαλιστικά ταμεία δηλώνουν ότι τα αποθεματικά τους μειώθηκαν δραματικά γιατί είχαν επενδύσει σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου. Αυτοί διαπίστωσαν με τον πιο οδυνηρό τρόπο τι σημαίνουν οι μαγκιές καφενείου για διαγραφή του χρέους, μονομερείς καταγγελίες και «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω». Παρ? όλα αυτά, ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ που κατηγορούν τους «ξεφτιλισμένους» Ευρωπαίους γιατί δεν ανταποκρίνονται γρήγορα στο αίτημά μας για παράταση 2 χρόνων, γιατί δεν βρίσκουν δηλαδή γρήγορα τη χρηματοδότηση, γιατί δεν αποφασίζουν αμέσως τη διαγραφή κι άλλου μεγάλου μέρους από το χρέος μας. Είναι σίγουρα πολύ προοδευτικό να φορτώνεις τα προβλήματά σου στους Ευρωπαίους συνταξιούχους, στους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Η Ευρώπη για μία ακόμη φορά έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, ξεπέρασε τις δυσκολίες και ανέλαβε το κόστος. Κι αυτό είναι σωτήριο για μας. Αλλά εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι, ο «τζάμπας» δεν είναι ποτέ προοδευτική στάση, δεν είναι μαγκιά να απαιτείς δανεικά.
Μακάρι να αντιμετωπίζαμε περήφανα την κρίση, όπως η Αργεντινή.
10 χρόνια μετά την πρώτη χρεοκοπία και μετά από 10 χρόνια σκληρής λιτότητας και καταστροφή της οικονομίας, τέτοια που εμείς ούτε φανταζόμαστε, η Αργεντινή βρίσκεται πάλι στα πρόθυρα νέας χρεοκοπίας και στα λιμάνια κατάσχουν τα πολεμικά της πλοία για χρέη. Όσοι έλεγαν για μονομερείς ενέργειες, εκβιασμούς της Ευρώπης και απειλές εναντίον όλου του υπόλοιπου πλανήτη, δεν μπορούν καν να αντιληφθούν τα μεγέθη και τα προβλήματα της εποχής. Αδαείς και αγράμματοι θαμώνες τηλεοπτικών εκπομπών, μπέρδευαν τους παγκόσμιους συσχετισμούς με τις ατάκες καφενείου στα πάνελ.
Κάθε τρίμηνο φοβίζουν το λαό ότι χρεοκοπούμε και δεν χρεοκοπήσαμε.
Γιατί δεν το λένε αυτό στους καρκινοπαθείς που δεν βρίσκουν τα φάρμακά τους; Γιατί δεν το λένε στους εκατομμύρια ασφαλισμένους που πρέπει να πληρώνουν τα φάρμακα από την τσέπη τους επειδή δεν εξαργυρώνουν συνταγές των ταμείων τα φαρμακεία; Φυσικά και έχουμε χρεοκοπήσει και περιμένουμε κάθε φορά τη δόση. Μόνο που για να πληρώνονται ακόμα οι μισθοί και οι συντάξεις εκδίδονται σιωπηλά και άλλα έντοκα γραμμάτια και αφαιρείται κι άλλη ρευστότητα από τις τράπεζες, δηλαδή από την οικονομία. Και αυξάνονται τα χρέη προς τους ιδιώτες, με αποτέλεσμα λουκέτα και αύξηση της ανεργίας. Αλλά αυτή η χρεοκοπία δεν τους ενδιαφέρει καθόλου. Ο χώρος των ενδιαφερόντων τους είναι μόνο το δημόσιο.
Τα λεφτά δεν πάνε στην οικονομία, πάνε στους τοκογλύφους.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, όταν το κράτος έχει ανάγκη να πληρώσει τις υποχρεώσεις του εκδίδει έντοκα γραμμάτια και παίρνει λεφτά. Όταν μετά πρέπει να πληρωθούν αυτά τα δανεικά, τότε τα λεφτά «πάνε στους τόκους και στα δάνεια και όχι στην οικονομία». Τα λεφτά βέβαια πάνε στην οικονομία, πάνε στα χρέη του κράτους προς ιδιώτες που είναι αιτία για χιλιάδες λουκέτα στην αγορά. Πάνε στα έντοκα γραμμάτια, πάνε στις τράπεζες για να ανακεφαλαιοποιηθούν, μπας και κυκλοφορήσει ξανά χρήμα στην οικονομία. Πάνε κατευθείαν στο έλλειμμα.
«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».
Η αλήθεια είναι ότι έχει καιρό ν? ακουστεί στη Βουλή. Καθώς όλο και περισσότερες χώρες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έμπαιναν σε προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, καθώς αισίως έχουμε φτάσει στα 4 τα κόμματα που κάποια στιγμή έχουν πάρει μέρος σε κυβέρνηση, ο μύθος του προδότη Γιώργου Παπανδρέου που οδήγησε τη χώρα στα νύχια του ΔΝΤ μοιάζει πια αστείος. Καθώς ο κομμουνιστής πρόεδρος της Κύπρου Χριστόφιας υπογράφει αυτές τις μέρες το δικό του μνημόνιο με την τρόικα, φαντάζομαι ότι απλώς έχουν ξεχάσει τα ελληνικά αριστερά κόμματα να καταγγείλουν την «κυβέρνηση Τσολάκογλου» του Χριστόφια και τη «δικτατορία και κατοχή» της Κύπρου.
Ο «αφελληνισμός» της οικονομίας.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρείς πόσο εύκολα κυβερνητικά κόμματα, καθεστωτικά Μέσα και «αντισυστημική» αντιπολίτευση συμπίπτουν πάντα στην υπεράσπιση του καθεστώτος της διαφθοράς και της διαπλοκής. Η Ευρώπη λέει το αυτονόητο, ότι αν χρηματοδοτηθούν οι τράπεζες με λεφτά των Ευρωπαίων φορολογούμενων, θα πρέπει να υπάρχει μια επιτροπεία για τη σωστή χρήση της οικονομικής ενίσχυσης. Δηλαδή, για να καταλαβαινόμαστε, να μην πηγαίνουν τα λεφτά των καταθετών σε δάνεια στα πολιτικά κόμματα, ούτε σε πολιτικούς που αποκτούν 50 ακίνητα ο καθένας με μαγικό τρόπο, ούτε σε χρεοκοπημένους επιχειρηματίες, ούτε σε media του εκβιασμού, ούτε στα στελέχη της τράπεζας. Υπερβολικές απαιτήσεις, ε; Η αλήθεια είναι ότι το σύστημα εξουσίας σύσσωμο περιμένει τη δόση, όπως ο ναρκομανής. Κόμματα, δημόσιες επιχειρήσεις, χρεοκοπημένα media, δήμαρχοι και κοινοτάρχες ετοιμάζονται για τη διανομή, όπως πάντα. Το σύστημα εξουσίας είναι μονομπλόκ, κυβερνητικό και «αντισυστημικό», αλλάζει ρόλους, καθεστωτικό πάντα.
Τώρα έχουμε πλεόνασμα, μπορούμε να διαπραγματευτούμε καλύτερα και να απορρίψουμε το μνημόνιο.
Είναι αλήθεια ότι σιγά-σιγά κοντεύουμε να ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό και να μη χρειαζόμαστε καινούργια δανεικά κάθε χρόνο. Αλλά είναι ακριβώς επειδή το επιτύχαμε αυτό, επειδή αντιμετωπίσαμε το έλλειμμα, που η Ευρωπαϊκή Ένωση προχωράει στη νέα διαγραφή χρεών. Επειδή πείθεται ότι τα δις δεν πάνε πια σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Αν δεν είχαμε επιτύχει τη μείωση των ελλειμμάτων τώρα δεν θα ?μασταν εδώ, αλλά κάπου κοντά στη Λιβύη. Όμως όλοι αυτοί που το λένε αυτό δεν ήταν αντίθετοι στη μείωση των ελλειμμάτων; Δεν ήθελαν να καταργήσουν τα μνημόνια; Λένε δηλαδή ότι τώρα είμαστε σε καλύτερη διαπραγματευτική θέση επειδή κάναμε όσα δεν ήθελαν αυτοί; Κι αφού είναι έτσι, τότε πώς «με ένα νόμο, ένα άρθρο» θα επαναφέρουν μισθούς και συντάξεις στα επίπεδα του 2009; Τότε δεν θα ?χουμε πάλι το πρόβλημα από την αρχή; Μη βιάζεσαι να χαμογελάσεις με τις λογικές ανακολουθίες των πολιτικών του καφενείου. Όταν μια ολόκληρη κοινωνία ακούει ότι οι μισθοί και οι συντάξεις πολλαπλασιάζονται με ένα νόμο, λες και είναι το θαύμα εν Κανά, δεν δείχνει μόνο το πολιτικό επίπεδο των κομμάτων. Δείχνει πολλά και για την κοινωνία.
Το ΔΝΤ πιέζει τη Μέρκελ.
Ξαφνικά το ΔΝΤ, αυτό το ακατανόμαστο, έχει γίνει ο καλύτερός μας σύμμαχος. Τώρα η Λαγκάρντ είναι η καλή που πιέζει τους Γερμανούς και ζητάει μείωση του χρέους μας, ώστε να είναι βιώσιμο. Ωραία. Τότε γιατί κάνουμε εξεταστική για να βρούμε τον ένοχο που μας οδήγησε στο ΔΝΤ; Πρέπει να του δώσουμε και εύσημα, σκέφτεσαι να μας είχε αφήσει μόνους μας με τον Σόιμπλε; Αν δεν ήμασταν σε τόσο άσχημη κατάσταση, ίσως και να γελούσαμε με όλα αυτά. Διαφωνούν με τη δόση γιατί «προσθέτει χρέος πάνω στο χρέος», μετά καταγγέλλουν την κυβέρνηση για τη μη εκταμίευση, ζητάνε λαϊκά δικαστήρια για το ΔΝΤ, μετά «δεν λένε τίποτα παραπάνω απ? όσα λέει κι ο ίδιος ο Ομπάμα», μετά κάνουν και μια πορεία μέχρι την πρεσβεία των «Αμερικάνων, φονιάδων των λαών», μετά ακυρώνουν τα μνημόνια, έπειτα κατηγορούν την κυβέρνηση που «έκανε την Ελλάδα κλοτσοσκούφι των Γερμανών» που δεν μας δίνουν τη δόση. Ό,τι να ?ναι.
Και ένας «μνημονιακός» μύθος. «Η Ελλάδα εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις της».
Η Ελλάδα αυτό που έκανε είναι οριζόντιες μειώσεις μισθών και ένα αβάσταχτο τσουνάμι φόρων επί δικαίων και αδίκων. Κυρίως αδίκων. Ώστε να μειώσει το έλλειμμά της, να μη χρειάζεται κάθε χρόνο δανεικά, να μη γίνεται κάθε χρόνο «φόρτωμα» στους άλλους. Ένα χρόνο όμως τώρα, ο πολιτικός χρόνος έχει σταματήσει. Περιμένουν τα λεφτά. Το κούρεμα του PSI, το κούρεμα της Δευτέρας, τη νέα δόση. Στα 3 χρόνια, το κράτος έχει παραμείνει ίδιο, το σύστημα εξουσίας που παράγει συνεχώς ελλείμματα είναι ίδιο. Ή, για να το πούμε με τα λόγια του ακατανόμαστου ΔΝΤ, «η οικονομία προσαρμόζεται μέσω ύφεσης, των επιπτώσεών της στους μισθούς και τις τιμές, και όχι με διαρθρωτικές αλλαγές που προωθούν την παραγωγικότητα». Ο ελληνικός παρασιτισμός είναι ακόμα το κυρίαρχο σύστημα οικονομίας. Τα δύσκολα δεν έχουν αρχίσει ακόμα. Γιατί την προηγούμενη Δευτέρα φάνηκε ακόμα μια φορά ότι το πρόβλημα δεν είναι έξω, αλλά μέσα στη χώρα. Εκεί που οι δυνάμεις της Ακινησίας κρατούν την κοινωνία αιχμάλωτη.
Πάρε και δυο ακόμα - το πρώτο το ανέβασα δυο σελίδες πριν, το έχω ξαναθίξει στο παρελθόν, αλλά μάλλον σου ξέφυγε.
Τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις και την αύξηση των φόρων τις προωθεί η κακή ελληνική κυβέρνηση κόντρα στις συμβουλές της τρόικα για προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών.
The Eurogroup concludes that the necessary elements are now in place for Member States to launch the relevant national procedures required for the approval of the next EFSF disbursement, which amounts to EUR 43.7 bn. EUR 10.6 bn for budgetary financing and EUR 23.8 bn in EFSF bonds earmarked for bank recapitalisation will be paid out in December. T[B]he disbursement of the remaining amount will be made in three sub-tranches during the first quarter of 2013, linked to the implementation of the MoU milestones (including the implementation of the agreed tax reform by January) to be agreed by the Troika.[/B]
Είναι ανήθικο να θέλουμε το μηδενισμό του χρέους, στην ίδια βάση που θεωρούμε ότι οι μικροομολογιούχοι έχουν δίκιο στην υπόθεση του PSI.
Το διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ δεν θα συνεδριάσει εάν δεν ολοκληρωθεί με επιτυχία η επαναγορά των ομολόγων, ενώ συνεχίζονται οι συζητήσεις στο Ταμείο για την ανάγκη γενναίου «κουρέματος» του ελληνικού χρέους που κατέχει ο δημόσιος τομέας.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22770&subid=2&pubid=63746021
Κατά τα άλλα, σε μια εποχή που τα γυρίζει ο Πρετεντέρης και ο Ψυχάρης, είναι συγκινητικό να βλέπεις ακόμα υποστηρικτές της κλασικής γραμμής. Είστε οι αφανείς ήρωες.
Δυσκολο να καταλαβει κανεις οτι οσο δεν γινονται διαρθρωτικες αλλαγες , περισσοτερο βαρος θα πεφτει στον φορολογουμενο και στον μισθωτο στο δημοσιο ε; Δυσκολο να καταλαβει κανεις οτι οσο επιβραβευεις τους υπαλληλους που σε κλεβουν θα πρεπει εσυ να κλεψεις τους υπολοιπους ε; Αδιαφορω τη κανει η τροικα. Δεν θελω την τροικα. Το ιδανικο θα ηταν εμεις να παρουμε τα μετρα που χρειαζονται
Για τα μέτρα στα οποία εναντιώνεσαι (αυξήσεις φόρων) τι θα κάνουμε; Θα τα καταργήσουμε εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μας τα επιβάλει;
Εννοειται οτι πριν μειωθει η φορολογια θα πρεπει να μειωθει η δημοσια δαπανη. Ειναι αλληλενδετα πραγματα. Οταν λοιπον θα γινει αυτο προφανως και θα μπορεις να μειωσεις τη φορολογια. Και ξαναλεω δεν με ενδιαφερει η τροικα και θελω να απαγκιστρωθω απο την εποπτεια της. Ειναι αναγκαιο κακο για τη χωρα αυτη τη στιγμη. Τελος θα ηθελα να ποσταρεις ποιες ειναι οι φορολογικες ρυθμισεις που ζητα η τροικα για να τις αντιπαραβαλλουμε με αυτες που πραττει η κυβερνηση.
Α ναι; Τότε γιατί τα κόμματα του χώρου σου μιλούν για μείωση του φορολογικού συντελεστή στο 10% (ή κάπου εκεί); Βάζουν και ρήτρα επιδόσεων της ελληνικής οικονομίας στην τήρηση αυτής της προεκλογικής δέσμευσης;
Για το δεύτερο ερώτημά σου, δες τι προβλέπει το μνημόνιο για τη φορολογική μεταρρύθμιση:
Tax reform. We intend to introduce a budget-neutral tax reform to simplify the tax system, broaden the tax base to allow reductions in selected tax rates, and rebalance the tax burden across tax categories to foster growth and competitiveness. [B]We will define a full schedule of intermediate steps towards adoption of such a tax reform, including initial public consultation, review by the EC/ECB/IMF staff and release of a formal proposal for discussion. [/B]This process will be concluded with the presentation to parliament and enactment of reform legislation by end June 2012. The reform package will include: (i) the repeal of the Code of Books and Records and its replacement by simpler legislation, (ii) the elimination of several tax exemptions and preferential regimes; (iii) simplification of the VAT and of the property tax rate structure; (iv) a more uniform tax treatment of individual capital income; and (v) a simplified personal and corporate income tax schedule.
Από το παραπάνω προκύπτει ότι η τρόικα είναι απολύτως ενήμερη - για να μην πω τίποτε άλλο - για τις αλλαγές στο φορολογικό σύστημα.
Υ.Γ.: Αν πας και το μνημόνιο του 2010, θα δεις να αναφέρεται ρητά η αύξηση της φορολόγησης στους ελεύθερους επαγγελματίες μέσω των τεκμηρίων.
Double post, αλλά επειδή οι νεοφιλελεύθεροι βαριούνται να γκλουγκλάρουν, δικαιολογούμαι:
http://blogs.r.ftdata.co.uk/brusselsblog/files/2012/11/Greece_MoU2.pdf
Page 43:
The main elements of the tax reform, as currently designed, are as follows:
? A simplification of the personal income tax with three rate bands instead of the current eight rates with an enhanced tax credit. Through these reforms, some one million wage and salary earners and pensioners will be taken out of the personal income tax.
? The elimination of selective tax credits (on mortgage interest payments, life insurance payments, and student expenses etc.)
? The conversion of personal tax allowances for children into means-tested benefits.
? The introduction of a new integrated tax regime for the self-employed and professionals with an initial tax rate of 26% rising to 35% after ?50,000 and with no personal tax allowance.
? A restructured tax regime for corporate profits with a corporate tax rate of 26% and a tax on distributed dividends of 10%, resulting in a gross tax rate on distributed profits of 33.4% (instead of former tax rates of 20% and 25% respectively resulting in a gross tax rate of 40%).
? The elimination of special tax regimes based on imputed income, such as those currently in place for farmers and seamen
Of all the operas written during Germany’s Weimar Republic (1919-33), probably the most haunting is the last.
Kurt Weill’s The Silver Lake, written with playwright Georg Kaiser, tells the story of two losers - a good-hearted provincial cop and the thief he has shot and wounded - as they make their way through a society ruined by unemployment, corruption and vice.
After spending a week again in Greece - amid riots, hunger and far right violence - I finally understood it.
The opera was meant to be Weill’s path back into the mainstream. It was his first break from collaborating with Bertolt Brecht, and was scheduled to open simultaneously in three German cities on 18 February 1933.
But on 30 January Adolf Hitler was appointed Germany’s chancellor.
The first performances of The Silver Lake were disrupted by Nazi activists in the audience and on 4 March 1933 it was banned. The score was torched, together with its set designs, in the infamous book-burning ceremony outside the opera house in Berlin.
It is easy to see why the Nazis didn’t like The Silver Lake. Weill was Jewish; the Nazi theatre critics found the music “ugly and sick”. Moreover the plot contains an allegory of the political situation on the eve of the Nazis’ rise to power.
But there has always been something else about The Silver Lake that goes beyond politics. Something hard to fathom.
Spending time in Greece, as the far right Golden Dawn party breaks up theatre performances with impunity, and street violence is common, I finally know what that something is.
The Silver Lake is ultimately about how people feel when they switch from resistance to hopelessness. And about how strangely liberating hopelessness can be.
Greece right now is a place with a lot of hopelessness. Its own prime minister, Antonis Samaras, has compared its atmosphere to that of the Weimar Republic.
“Greek democracy stands before what is perhaps its greatest challenge,” Mr Samaras told the German newspaper Handelsblatt. He said social cohesion is “endangered by rising unemployment, just as it was toward the end of the Weimar Republic in Germany”.
The comparison seems plausible: there are far right gangs meting out violence on the streets - a report last week identified more than half of all officially recorded racial attacks as perpetrated by people in paramilitary uniforms. Every demonstration ends with tear gas and baton charges.
There is mass unemployment. There is the collapse of mainstream parties. The press and broadcast media are struggling to remain independent, indeed solvent.
Yet the comparison with the “end of Weimar” only holds if you know nothing about the Weimar Republic itself.
Sadly this condition is common. School students are rightly taught lots about Nazi Germany - but not very much about the detail of how it came into being.
Here’s a short summary. In the elections of 1928 the Nazis, who had - like Golden Dawn in Greece - been reduced to a splinter group in the years of economic recovery, got just 2.7%.
But in March 1930, as the Wall Street Crash cratered the German economy, a cross-party coalition government of the centre left and right collapsed. It was replaced by the first of three “appointed” governments - designed to avoid either the communists or the now-growing Nazis gaining power.
It was led by Heinrich Bruning. Faced with a recession, Bruning followed a policy of austerity, while keeping Germany’s currency pegged to the Gold Standard (much as Greece as follows a policy of austerity dictated by euro membership). This made the recession worse.
As unemployment rocketed, so did the Nazi vote: in a shock breakthrough they came second in the elections of September 1930, with 18%. But Bruning was determined to crack down on both the right and left: he banned the Nazi paramilitary organisation, the sturmabteilung, along with the rival communist uniformed militia.
As recession worsened, the Nazis grew massively: they won the election in 1932, gaining 14 million votes (37%). The socialists and communists combined polled higher. And the parties of the centre collapsed. Yet the presidential system of appointing governments now allowed these very centrist parties to go on ruling Germany - now under a new Chancellor, the aristocrat Franz Von Papen.
Von Papen unbanned the Nazi stormtroopers in June 1932 and, as historian Ian Kershaw puts it in his definitive biography of Hitler: “The latent civil war? was threatening to become an actual civil war.”
By the end of 1932, with the communists now also growing rapidly, the political establishment made one last final attempt to keep Hitler out of power. Right wing general Kurt Von Schleicher was appointed chancellor, and tried to form a government with everybody from the left wing of the Nazis to the socialist trade unions. But this too fell, opening the door to Hitler.
Kershaw wrote: “Only crass errors by the country’s rulers could open up a path [for Hitler]. And only a blatant disregard by Germany’s power elites for safeguarding democracy - in fact, the hope that economic crisis could be used as a vehicle to bring about democracy’s demise and replace it by a form of authoritarianism - could induce such errors. Precisely this is what happened.” (Hitler: Hubris)
These names - Bruning, von Papen, Schleicher - troublesome though they are to remember, should be as famous as the words Stalingrad, Arnhem and Dunkirk.
These were the men who tried and failed to use a mixture of austerity, tough policing and what we might now call “technocratic” rule to save German democracy. They failed.
And herein lies the parallel with Greece: a country committed to austerity, whose centrist parties are clustered into a coalition which represents the forces of conservatism and social democracy. The coalition sees itself as the last bulwark against a government of the far left and is trying to crack down on extremism using a police force which has itself been criticised for extremist leanings.
But despite these parallels, Greece is not on the brink of a Weimar-style collapse.
Nor is it “in civil war” as claimed by a leader of the far right Golden Dawn movement on Newsnight last week. If anything, Greece has levels of instability and political radicalisation close to the levels seen in Germany in early 1930, not late 1933.
The problem is: Greece is approaching 1933 levels of economic collapse.
Unemployment was 30% in Germany when Hitler took power; it is 25.1% and rising in Greece. GDP collapsed by about 7% in both 1931 and 1932 in Germany. Its current rate of collapse in Greece is roughly the same: 7% per year. Germany’s banks had gone bust in 1931. Greek banks are effectively part nationalised already.
You can see the physical impact of this on Stadiou Street in Athens. I have reported from there numerous times in the past two and a half years, but this last time it looked desolate.
There was an arcade where, just over a year ago, I remember blogging about how small specialist businesses in Greece were doomed: the pen shop, the stamp collecting shop, the stationary store. They’re all gone now.
So is much of the street itself. The Art Nouveau cinema burned out last year; the Marfin Bank, next door, torched with the deaths of three workers during a riot in 2010.
On the walls somebody has spray-canned “Love or Nothing”. Right now there is a heck of a lot of nothing: shops closed, stripped, barred, graffitied, the fascias chipped off as ammunition in riots, burned out, gone.
And nowhere is the human impact of this weird situation, clearer than when you talk to young people.
I met Yiannis and Maria in a bare flat in Exarchia, the bohemian district of Athens. Despite their bruises and bandages they took some persuading to go on camera - anonymously and in their hoodies - to put on record their allegations of brutality in police custody.
What struck me, beyond their allegations (which are denied by the police, but partially corroborated by a coroner’s report), was their detachment from regular life.
They expected the police to be brutal, and to be fascists. They were outraged that they’d had to listen (they allege) to Golden Dawn propaganda in the police cells. But they were reluctant to bring a complaint within the system.
For tens of thousands of young people life is already lived in a semi-underground way: squatting instead of renting; cadging food and roll-ups from their friends. Drifting back to their grandparents villages, sofa surfing. Yiannis is a sporadically employed technician in a cultural industry; Maria a highly qualified professional who waits table.
The British author Laurie Penny has captured the situation in a recent memoir of a trip to Athens: “We came here expecting riots. Instead we found ourselves looking at what happens when riots die away and horrified inertia sets in.” (Penny L and Crabapple M, Discordia, Random House 2012)
Horrified inertia is now seeping from the world of the semi-outlawed young activists into the lives of ordinary people.
What people do - whether it is the black-hoodied anarchists in Athens or the young farmers in Thessaly on their third of fourth bottle of beer by lunchtime - is retreat into the personal.
It’s no longer “the personal is political” - but the personal instead of the political. True, demonstrators still turn out in large numbers, as in last week’s General Strike. But they go through the motions - of demonstrating, of rioting even.
“It’s just for show on both sides, the cops and the anarchists,” I was told by my Greek fixer as we legged it through stampeding people and tear gas.
A year ago the buzzword was “anomie” - the fear of anomic breakdown, in which small groups and communities just give up on law and order and make their own. I reported on it then:
Watch Paul’s report on anomic breakdown from September 2011
There is not even much anomic activism anymore; the movement that defied road tolls and disrupted the sale of repossessed homes - which was large in the Spring - is tiny now.
If anything captures the buzzword of late 2012 in Greece it is the person who sprayed the slogan “Love or Nothing”. It’s less about anomie, more about depression.
What has depressed much of Greek society - from the liberal centre right to the liberal left - is the rapid rise of Golden Dawn.
In the two elections of May/June 2012 it scored between 6-7%. Nothing like a 1930-style breakthrough.
But it has begun to do DIY law enforcement against migrants with no intervention from the police. At street markets in Messolonghi and Rafina its uniformed activists checked the permits of migrant stallholders, demonstratively destroying those who did not have permits.
With electoral data showing - on one count - 45% police personnel voting for Golden Dawn, there is rising concern that support for the far right is beginning to skew the operational priorities of the police at local level.
When I challenged Golden Dawn’s second in command, Ilias Panagiotaros, he claimed support within the police at “60% or more”. And he gave a chilling explanation of how Golden Dawn’s extra-judicial actions were affecting the rule of law. Referring to the market stall attacks he said:
“With one incident, which was on camera, the problem was solved - in every open market all over Greece illegal immigrants disappeared. There was some pushing and some fighting - nothing extraordinary, nothing special - only with one phone call saying Golden Dawn is going to pass by the police is going there meaning the brand name [of Golden Dawn] is very effective?”
Greece, in truth, has a massive and apparent problem with illegal migration. The centres of many cities are - or were until this summer - full of young, male migrants from Afghanistan, Somalia, Sudan and increasingly Syria.
Many Greeks do fear them, and they perceive them as a threat to social order and a traditional lifestyle - in a country that never had any colonies and therefore did not experience high ethnic diversity until recently.
The new policy - known as “Hospitable Zeus” is to round migrants up and put them in camps: police in plain clothes or uniforms visibly stopping every person of colour on the street, checking their papers, and if the papers are not in order processing them ultimately to a migrant detention camp.
Even as human rights groups protest this, and demand access to the camps, Golden Dawn has protested outside them on the grounds that conditions are too good there, and that deportations are not fast enough (about six thousand have been detained, with maybe three thousand deported). And even as the police round up the migrants, Golden Dawn’s policy is to terrorise them off the streets, and mount a legal campaign against companies who employ them.
The Greek media, meanwhile, has taken its cue to reinforce the association of migrants with crime. For those seeking an alternative view there are only the newspapers of the far left: the main liberal newspaper - Eleftheropia, an equivalent to the Guardian - went bust and has closed.
Economically, the Greek coalition is getting ready to impose the latest and last round of austerity: 13.5bn euro a year cuts and tax rises, in order to release 31bn euro worth of bailout money.
The moment it puts this to parliament we can expect a big and unruly protest. After that the Coalition just has to hold on and hope that its own electoral support does not go the way the German centrist parties went after 1932.
Unfortunately for them, however, electoral support is slipping. While New Democracy has maintained its poll rating at 27% (compared to 29% in the election), Pasok - the former governing socialist party - is down to 5.5%, neck and neck with coalition partner Democratic Left. The combined poll rating of the pro-austerity parties is now 38%.
Golden Dawn polled 14% last week, while the left wing Syriza party is leading the polls at 30% (taking many votes from the Communists, who are now down to 5%).
However, these poll ratings are unlikely to be tested in an election anytime soon. The EU is working overtime to keep the current coalition together, and as Pasok’s support dwindles to rock bottom, it has no incentive to risk an election now.
So for the majority of people who want the austerity to stop, and who do not want to be gassed, truncheoned, menaced or even to go on strike, there is only the “love or nothing” strategy.
Anecdotally the use of anti-depressants is rising. Penny’s book tells numerous tales of former political activists simply stunned by drink and drugs.
Which brings us back to The Silver Lake.
The “love interest” in Kurt Weill’s opera doesn’t start until the second half, with the arrival of Fennimore, a young woman trapped in a castle with the two losers and a scheming, reactionary aristocrat who has duped them out of their money.
Once Fennimore appears, the music becomes mesmerised and lyrical; it focuses on the combined hopelessness of the two men and the girl.
And in the final sequence - a dream-like 15 minutes during which the men set out to cross the castle’s lake, certain they will drown - there is a mixture of ecstasy and despair.
“You escape from the horror,” Fennimore sings; “that may destroy all we know. Yet the germ of creation will struggle to grow.”
"All this can be a beginning
"And though time turns our day back to night
"Yet the hours of dark will lead onwards
To the dawning of glorious light."
I have always struggled to understand this ending: why, in the last days of Weimar, did Kurt Weill not pen some anthem of defiance against Nazism rather than a work which, ultimately, expresses resignation?
On the streets of Athens there is already the answer. You can feel what it is like when the political system - and even the rule of law - becomes paralysed and atrophies.
The “hopeless inertia” begins to grip even the middle classes, as the evidence of organised racist violence encroaches into their lives.
Faced with an economic situation dictated by the European Central Bank and the International Monetary Fund, and a street atmosphere resembling Isherwood’s Berlin, the natural human urge is not fight but flight.
Flight away from danger - flight into the cocoon of drugs, relationships, alternative lifestyles, one’s iPod.
After the first-night disruption of The Silver Lake in Leipzig this is how its director, Douglas Sirk, described the scene at the theatre:
“The sturmabteilung filled a fairly large part of the theatre and there was a vast crowd of Nazi Party people outside with banners and god knows what, yelling and all the rest of it. But the majority of the public loved the play? And so I thought at first, well, things are going to be tough but perhaps it isn’t impossible to overcome?[But] no play, no song, could stop this gruesome trend towards inhumanity.” (quoted in Kurt Weill On Stage, by Foster Hirsch)
And this is how the director of Corpus Christi, Laertis Vasiliou, whose play was once again disrupted by far right demonstrators in Athens on Thursday night, described it in a message to me just now:
“We went ahead with the performance, which started with two hours of delay because of the fight outside the theatre between the police against the Christian fundamentalists and the Nazis. It was like hell. The noise from outside was clear inside the theatre during the performance. People were beaten up by Nazis and Christian fanatics.”
The differences with the final days Weimar, then, are clear. Under international pressure, the Greek state is still capable of upholding the rule of law; centrist parties, though atrophied, still hold the allegiance of more than one third of voters; there has been no decisive electoral breakthrough by the far right.
Crucially, no major business or media groups, and no significant portion of the elite, have swung behind the far right as happened in Germany.
But this flight to inertia, depression, to personal life may also be more pronounced than in Weimar. Weimar Germany was after all a society of intense political engagement; of hierarchical politics, lifelong commitment to social movements, trade unions, military veterans’ groups.
So while the crisis may be on a scale weaker than the one that collapsed democracy in Greece, the forces holding democracy together may also be weaker.
When I interviewed Golden Dawn MP, Ilias Panagiotaros, two weeks ago, he was clear as to the party’s project: if Syriza wins the election, “we will win the one after that”.
“Revolution will take place after two elections by giving first place to Golden Dawn; now we are third, and maybe we will get second place - so it’s not a dream that in one, two or three years we will be the first political party.”
The leaders of the international community, busy negotiating the last-ditch austerity package that is supposed to precede a strategic rescue of the country know what the stakes are.
If they fail, a whole generation of Greek young people will be left, like Weill’s protagonists in The Silver Lake, with a choice between love or nothing.
It was not until 1921-two years after the signing of the Versailles Treaty-that a figure for reparations was finally established. It was absurdly high: 132 billion Goldmarks (some $40 billion, which amounts to approximately $323 billion in present value), a sum which would have necessitated German payments for the rest of the century. Predictably, Germany claimed insolvency; even if the international financial system could have accommodated such a vast transfer of resources, no democratic German government could have survived agreeing to it.
[SPOILER]Henry Kissinger, Diplomacy, Chapter 10 - The Dilemmas of the Victors[/SPOILER]
Υ.Γ.: Και για την ταμπακιέρα τίποτε.
Τι γίνεται; Τους πληρώνουμε περισσότερα από όσα μας δανείζουν; Αποκλείεται! Αυτά τα λένε αι κομμουνισταί…
Και επειδή όλα πάνε πλέον καλά στην οικονομία και σωθήκαμε (κατά Αντώνη ευαγγέλιο):
[B]Επιβολή φόρου 45% για εισοδήματα άνω των 26.000 ευρώ σχεδιάζει το οικονομικό επιτελείο[/B]
Να δω τι θα πουν μερικοί εδώ μέσα που επικαλούνταν τις δηλώσεις Γλέζου για πλούσιους με καταθέσεις άνω των 20.000 ευρώ…
Παρεμπιπτόντως, κανείς από τους (νεο)φιλελεύθερους του φόρουμ δεν έχει σχολιάσει ακόμα τον ετεροκαθορισμό της φορολογικής πολιτικής από την τρόικα και την ανακολουθία του με τις προεκλογικές δεσμεύσεις των κομμάτων του χώρου. :lol: