ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ ΣΤΗ ΓΗ ΤΑ ΖΗΣΑΜΕ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΖΕΜΠΕΚΙΕΣ
Welcome!
Remember, the first step towards failure is trying.
Destruction is a meticulous task and must be handled with great care.
A device for mutual deception and self-abuse.
Rejection and indifference all redeeming values must be eliminated.
Please keep in mind at all times - faith is the enemy.
Constructing patterns of degrading punitive nature
is of the essence in the profuse altercation of personality.
Desensitizing and erasing potential patterns of reparation.
Envy, alienation, and or course self pity.
Supplying the tools of negative identification is imperative
to implicate the positives versus destructive behavior
and in effect replacing instinct with arrogance.
Implementing a strategy
of resentment and constant comparison.
Search flaws and errors in others
to subconsciously obtain the perfect alibi
for merciless floggings of the self
And pass judgement -
like spreading seeds for grudge and spite.
Repeat after me: I am useless, others are useless.
The deteriorating self is a perfect tool
In the hands of oppressive and totalitarian thought.
War is peace.
Thank you for listening.
Come inside.
Close your eyes.
If you have something you cherish, leave it behind.
Now you belong to me.
We’ll never part.
Never.
I carved your name across my heart,
I carved my name in you.
[B][I]I searched to find your meaning of the path that I am on
and i hope that my direction will not make me walk alone
I stumble for the answers, to the questions that remain,
around the world I’ve touched the sun and now I’m back again.[/I][/B]
Κυριακή Των Βαίων
μουσικη: διαφανα κρινa
στιχοι: παντελης ροδοστογλου
Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα
κύλισα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα
Έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας
ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ? τ? άστρα σου
Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες σου
πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμοραγώντας με στίχους
την ανάσα απ? το γέλιο σου, τους τριγμούς απ?τα βήματα
της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου
τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου
ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια
Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ? τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια
Κυριακή των Βαϊων ανοιξιάτικο βράδυ
σου στέλνω για τη γιορτή σου
Καρτ-ποστάλ απ? τον Aδη.
:):!:
Στίχοι:
Λίνος Ιωαννίδης
Μουσική:
Διάφανα Κρίνα
1. Διάφανα Κρίνα
Εδιάβαινα την έρημη τη νυχτωμένη πόλη
τους σιδερένιους δίαυλους
των σκουπιδιών τους ύπνους.
Μες στις στοές
αγόγγυτες χορδές φωνές ριγούσαν
μες στις χολέτρες ψίθυροι
κούρνιαζαν και σιγούσαν.
Ίλιγγος των υπόκοσμων,
παλμός και προσωδίες,
αρρωστημένο δύστυχο φτερούγισμα του σκότους.
Αισθάνθηκα τους παγερούς υπόγειους σωλήνες
στα σπλάχνα μου να τρίζουνε φριχτά
και να δονούνται.
Μ ?έναν αχνό ανασασμό κι ένα λιτό μανδύα,
στης τρέλας μου τη μοναξιά
στου πόνου μου την ψύχρα
στα πλανεμένα μου μυαλά
και στης ψυχής τη νύστα,
βυθίστηκα στ ?ατάραχα νερά των υδρατμών μου.
Εδιάβαινα την έρημη τη νυχτωμένη πόλη
τους σιδερένιους δίαυλους
των σκουπιδιών τους ύπνους.
Μες στις στοές
αγόγγυτες χορδές φωνές ριγούσαν
μες στις χολέτρες ψίθυροι
κούρνιαζαν και σιγούσαν.
Ίλιγγος των υπόκοσμων,
παλμός και προσωδίες,
αρρωστημένο δύστυχο φτερούγισμα του σκότους.
Αισθάνθηκα τους παγερούς υπόγειους σωλήνες
στα σπλάχνα μου να τρίζουνε φριχτά
και να δονούνται.
Μ ?έναν αχνό ανασασμό κι ένα λιτό μανδύα,
στης τρέλας μου τη μοναξιά
στου πόνου μου την ψύχρα
στα πλανεμένα μου μυαλά
και στης ψυχής τη νύστα,
βυθίστηκα στ ?ατάραχα νερά των υδρατμών μου.
:):!:
Σε φέρετρο ανοιγμένο μπαινοβγαίνω
στην αγκαλιά σου σαν παιδάκι τρομαγμένο
σαν μαργαρίτα την καρδούλα μου μαδάω
κι όλο μου βγαίνει πως στο βάθος σ’ αγαπάω
Απ’ το φουστάνι σου κρατιέμαι και με σέρνεις
στην πασαρέλα μια ζωής μαστουρωμένης
κι είμαι χαμένος σε μια ατέλειωτη ανία,
αλλά το ξέρω μάνα είναι μόνο μία
Ηλεκτρικά ναρκωτικά με ταξιδεύουν
μέσα από γυάλινα κουτιά με κοροϊδεύουν
είσαι η μάγισσα που θα 'θελα να κάψω
και μπρος στα πόδια σου το πτώμα σου να κάψω
[B]Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά,
στου κόλπου τη ζέστη χωμένος βαθιά
εσύ κοιλοπονάς, μα εγώ δεν βγαίνω
να ξαναγεννηθώ δεν την παθαίνω[/B]
Γιάννης Μηλιώκας - Να Δεις Που Κάποτε Θα Μας Πούνε Και Μαλάκες
[B]Λένε πως είμαι γκαντέμης
Παλιοκουμούνι, ανάρχας
Χωρίς αιτία φρικάρω
Και άλλα πολλά εμπριμέ[/B]
Πιάσαν τα πόστα κοθώνια
Όλα τα ξέρουν, ξεράδια
Κι ήρθανε λέει να μας σώσουν,
Που να μη σώσουνε ποτέ
Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και μαλάκες
Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και χαζούς
Μου ?ρχεται ρεύμα τριάντα
Του τηλεφώνου σαράντα
Νερό και νοίκι εξήντα
Και τα κοινόχρηστα δεκαεφτά
Γύρω σαΐνια κανάγιες
Τρώνε με δέκα μασέλες
Θέλουν βρεμένη σανίδα
Και τους φερόμαστε κι ευγενικά
Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και μαλάκες
Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και χαζούς
Κάνω εξετάσεις για κήλη
Όσοι γιατροί, τόσες γνώμες
Γρίπη, συκώτι, στομάχι
Πάω στο ΙΚΑ με βρίσκουν καλά
Άστα να πάνε στο διάλο
Κάθε καρέκλα και χάχας
Όλα πηγαίνουν στο φούντο
Κι αυτοί εκεί τη λιλής το χαβά
:):!:
[I]I’ll cut out this heart
Feed it to the pigs
Salvation. [/I]
Καληνύχτες.
Τζίμης Πανούσης
Μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας
θα σας φάνε ζωντανούς
Κανίβαλοι, κανίβαλοι θα γίνουνε
Θα βραχυκυκλώσω το σεσουάρ
το σεσουάρ του κομμωτηρίου
να πάθει εγκεφαλικό
επεισόδιο η μανούλα μου
Μαμά!
Θα ρίξω LSD
στη λίμνη του Μαραθώνα
μπας και τη βρούνε επιτέλους
οι ξενέρωτοι προλετάριοι
Μαμά!
Μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας
θα σας φάνε ζωντανούς
Κανίβαλοι, κανίβαλοι θα γίνουνε
:):!:
The procrastinator.
It?s far too easy to hide behind abundant distractions and coyly whittle away at the hours with hollow preamble these days. Trade one uphill battle for another.
Awaiting just one word, a solitary notification: Am I alone? Is someone there?
Tongue to teeth; feet curled beneath a finely crafted adjustable chair;
time, seemingly irrelevant: this is my black hole.
I am lost to possibility; equally terrified and delighted.
[I]Figure your life out[/I]
To rocking παραμένει ο νο 1 τόπος και τρόπος για ακόλαστο procrastination, οπότε πέρασα να πω ένα γεια
[CENTER][B][SIZE=5]We’re all longing to belong.
We’re all longing to be home.
Invincible young and strong.
But we lost it all.
When we turned life into a road.
A direction towards a goal.
Ending where no one really wants to go.
[/SIZE][/B][/CENTER]
[I][The marrow of your beauty
and the smile that makes me shine
in the darkness of your heart
where grim frost enshrouds your life
Making me without limbs
my sins shall be my throne
in oceans to sing for and for children to laugh
I open up my heart for the devil](www.youtube.com/watch?v=2Ijl7crxqkg)[/I]
[B]I have no parents…
I make the heavens and Earth my parents.
I have no home…
I make awareness my home.
I have no life or death…
I make the tides of breathing my life and death.
I have no divine power…
I make honesty my divine power.
I have no means…
I make understanding my means.
I have no magic secrets…
I make character my magic secret.
I have no body…
I make endurance my body.
I have no eyes…
I make the flash of lightning my eyes.
I have no ears…
I make sensibility my ears.
I have no limbs…
I make promptness my limbs.
I have no strategy…
I make “unshadowed by thought” my strategy.
I have no design…
I make “seizing opportunity by the forelock” my design.
I have no miracles…
I make right action my miracles.
I have no principles…
I make adaptability to all circumstances my principles.
I have no tactics…
I make emptiness and fullness my tactics.
I have no talents…
I make ready wit my talent.
[I]I have no friends…
I make my mind my friend.
I have no enemy…
I make carelessness my enemy.[/I]
I have no armor…
I make benevolence and righteousness my armor.
I have no castle…
I make immovable mind my castle.
I have no sword…
I make absence of mind my sword.[/B]
…
[B]Η καινούρια μέρα αύριο θα χει πλάκα
Είναι που θα εχει τρύπιο ουρανό
Θα ΄ναι οι εξουσίες από σοκολάτα
Άντε γιατί έχω αρχίσει να πεινώ[/B]
…
[[I]Ο κόσμος μου θυμίζει
γρανάζι που γυρίζει
χωρίς να ξέρει γιατί.
Γρανάζι που γυρίζει,
που ξεφυσάει και τρίζει
σα μια τρελή μηχανή.
Ο κόσμος μου θυμίζει
ναυάγιο που αρμενίζει
σε θάλασσα πλαστική.
Ναυάγιο που νομίζει
πελάγη πως διασχίζει
ενώ δεν είναι πια εκεί.
Κι όταν δε με ορίζει
με κυνηγάει, με βρίζει
μα εγώ το σκάω σαν παιδί.
Ο κόσμος που βουίζει
παλεύοντας να κρύψει
τη νεκρική του σιωπή.[/I]](https://www.youtube.com/watch?v=SJE7DIFBbfE)
^^
[Μια καινούρια μερα αύριο αρχίζει
Επιτέλους θα ΄χει τρύπιο ουρανό
Και κανείς δεν θα φοβάται να γυρίζει
Όταν ο λύκος είναι εδώ
Μια καινούρια μερα αύριο ξεκιναει
Επιτέλους θα ΄χει τρύπιο ουρανό
Και κανείς δεν θα φοβάται να γελαει
Όταν ο λύκος είναι εδώ
Μια καινούρια μερα αύριο χαράζει
Επιτέλους θα ΄χει τρύπιο ουρανό
Και κανείς δεν θα φοβάται να γιορτάζει
Όταν ο λύκος είναι εδώ
Η καινούρια μέρα αύριο θα χει πλάκα
Είναι που θα εχει τρύπιο ουρανό
Θα ΄ναι οι εξουσίες από σοκολάτα
Άντε γιατί έχω αρχίσει να πεινώ](https://youtu.be/CJD_0e8ff00)
Πάντα θα ξημερώνει
…στίχοι/μουσική/ερμηνία Αλκίνοος Ιωαννίδης
…δίσκος Μικρή Βαλίτσα 2014
…για άλλο λόγω γράφτηκε…αλλά ταιριάζει με την ημέρα…πάντα θα ξημερώνει…καληνύχτα
Αν έχεις δόντι του φονιά και γούστα ματωμένα
αν μαύρισες τον ουρανό και θες να φας κι εμένα
μέσα στην καταιγίδα
θα γίνω αγκάθι στο λαιμό σου, σκόνη μες στο μάτι
μέσα στ? αυτί σου ψίθυρος και σύγκρυο στην πλάτη
στη σιγουριά σου αγκίδα
Πάντα θα ξημερώνει
Σκοτάδι αν είσαι αφέγγαρο, λεπίδι δίχως πόνο
δύναμη δίχως όνειρο, ταξίδι δίχως δρόμο
οργή χωρίς καθρέφτη
θα γίνω μέρα που θα ?ρθει κι άνοιξη στο λουλούδι
μες στον γκρεμό σου αντίλαλος και πιο βαθύ τραγούδι
στη μαχαιριά που πέφτει
Πάντα θα ξημερώνει
Τ? είναι ζωή; τι μη ζωή; και τι τ? ανάμεσό τους;
Ένα φωσάκι αγέννητο μες στην καρδιά του σκότους
πάντα θα ξημερώνει
:):!:
[B]
But if it truly mattered
And if you truly cared
It would be altogether different
Let the sirens scream
But leave me alone to decide
And leave me to what I might find[/B]
We are falling over the ends of the earth
So gather your children before you
And tell them that these are the final days of all
Preach to the paupers
And sing to the slaves
I see you’ve chosen to lose your faith
To burn your bridges and lose your way
From mountain top to valley deep
From shore to cursed shore
What Nation, what State what Land is this?
The wretched Tribe of Nero…
Sing [SIZE=3]Sing[/SIZE] [SIZE=4]Sing[/SIZE] to the Slaves
Sing to the Slaves [SIZE=6]that Rome Burns[/SIZE]
Are our bones not dust?
Is our Blood not Poison?
On my knees in the black light
Searching for Salvation, bitter Redemption
So throw your dice and cast your shadow
You may look away
But your children will not
Στίχοι:
Πάνος Κατσιμίχας & Χάρης Κατσιμίχας
Πάνος Κατσιμίχας & Χάρης Κατσιμίχας
Κόκκινο φεγγάρι, θάλασσες τεκίλα
φύλλα πεταμένα στη φωτιά
κόκκινο φεγγάρι, κόκκινο λιμάνι
κάτι μου `χεις κάνει
Είδα πολλούς που ζήσανε για πλάκα
είδα και άλλους που το πήραν σοβαρά
και τραβηχτήκανε και άσχημα τραβιούνται
και το πληρώσανε στο τέλος ακριβά
Με τα μαύρα ρούχα, αμίλητοι καπνίζουν, οι φίλοι
κι ονειρεύονται να φύγουν μακριά
οι φίλοι που δε βρήκανε τίποτα ν? αγαπήσουν
που δεν πιστεύουν τίποτα, κανέναν, πουθενά
Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς
υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή
όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ
και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή
[B]Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ
και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω
θα περιμένω άλλες μέρες[/B]
:):!: