λοιπον μπηκε το 2011 και μαζι του η νεα κυκλοφορια του αγαπητου σε ολους μας θαναση… σε αυτον τον δισκο λοιπον ο θανασης συνεχιζει τους πειραματισμους του, και δινει στην μουσικη του ενα πολυ σκοταδιστικο φηλινγκ που εχει μεσα πολυ περισσοτερη ηλεκτρονικη μουσικη απ τον προκατοχο του αλλα σε καμια περιπτωση δεν μπορει να το ξεπερασει…
μιλαμε λοιπον για ενα ομολογουμενως πολυ καλο αλμπουμ (μιας και ο θανασης δεν μπορει να βγαλει ασχημα αλμπουμ :p) αλλα θα το βαζα πιο κατω απ τον σαμανο (προς το παρον τουλαχιστον).
Νομίζω ότι ο Θανάσης έχει να βγάλει ΜΕΓΑΛΟ δίσκο, από τον διάφανο…
θα ακούσουμε προσεκτικά κ θα πάμε λογικά να τον ξανατιμήσουμε ζωντανά. σε κάθε του δουλειά δείχνει ότι σέβεται το κοινο του και ότι δεν ξεπετάει δίσκους. αν κ προσωπικά νοσταλγώ τις μέρες πίσω από τον προφήτη, όταν ήταν και πιο “λαϊκός”…
βασικα και εμενα μ αρεσει πολυ παραπανω η εποχη προφητη βροχη απο κατω κτλ. αλλα ο ανθρωπος εξελισσεται συνεχως και ειναι πολυ καλο για αυτον και τη μουσικη του:)
[I]“Δεν θέλω τα τραγούδια που έγραψα
ν’ ανάβουν αναπτήρες.
θα ήθελα να σκίζουν τα μέτωπα,
ν’ ανοίγουνε κρατήρες”[/I]
καθετη διαφωνια, ο σαμανος δεν ειπε τιποτα.
ο Ελαχιστος Εαυτος παει ψηλα στους θρονους μαζι τους τιτανες του, Βραχνο Προφητη και Βροχη απο Κατω και ξεπερνα και Αγρυπνια.
o σαμανος δεν μαρεσε, μολις ‘προμηθευτην’ το καινουριο, θα πεσει ασχημο λιωσιμο εαν ο νομιστερακης αποδειχθει σωστος
Από τους ελάχιστους σαυτόν τον τόπο που πειραματίζονται, ψάχνουν νέους ήχους χωρίς να γίνονται στο τέλος γραφικοί…έχει βγει στα δισκάδικα;:):!:
με 2 μπαμ μπαμ ακροασεις, σταθερα πολυ καλος δισκος με μεγαλα + τους πειραματισμους(‘φεγγαρος’ ρε, αλλου το ατομο+το εναρκτηριο στοιχειωτικο κομματι) και τις αλλαγες στον ηχο του, διχως να καταντα και ασχετος με το παρελθον…ξεχωρισα καποια κομματια που θα λιωσουν ασχημα, 1-2 δεν με ενθουσιασαν πολυ(οπως η ‘Ανταρκτικη’), σκοτεινος δισκος, πελωριο επος το ‘τα τραγουδια που εγραψα’ και τελος στιχαρες για αλλη μια φορα…
καλυτερο απο σαμανο μαλλον και μενει κι αλλο λιωσιμο για καλυτερη και πιο κατασταλαγμενη γνωμη…
Δεν είμαι και ο μεγάλυτερος φαν του Θανάση, αφού αυτός είναι μόλις ο τρίτος δίσκος του που ακούω, μετά το “Βραχνό Προφήτη” (μιλάμε για μεγάλο κοκομπλόκο όταν το είχα πρωτακούσει και επικό λιώσιμο) και “Αγρυπνία” (κι αυτό τέλειο αλλά δεν το έλιωσα όσο θα έπρεπε).
Οι συνθέσεις του είναι για άλλη μια φορά, ανατριχιαστικά αριστουργηματικές.
Τεράστιο σκάλωμα με το πρώτο μισό του δίσκου (μεχρι και το “Σαν παιδί”). Μετά κινείται σε πιο γήινα επίπεδα. Στίχοι για σεμινάριο που ειδικά σε συνδυασμό με τη φωνή του Θανάση (οι υπόλοιπες συνεργασίες που περνάνε ψιλοαδιάφορες) και τις μαγευτικές μουσικές, φέρνουν δάκρυα στα μάτια…
εχει κυκλοφορησει;
100% αυτό το ποστ. Αν και ο καλύτερος δίσκος του είναι η Αγία Νοσταλγία.
νταξει για καλυτερο δισκο ειναι πολυ δυσκολο να πεις σε εναν καλλιτεχνη που σε καθε δισκο εχει πολυ διαφορετικο ηχο απο τον προηγουμενο
στα του εαυτου τωρα
[I]“ο ελάχιστος, ο νοσταλγος της αρχης”[/I]
θυμιζει τα πρωτα του με μια μεγαλη δοση πειραματισμου
εχει δωσει πολυ μεγαλυτερη βαση στα ενχορδα με πεταλακια και εφε σε σχεση με αλλες φορες…γενικα πιο φυσικοι ηχοι…
[U][B]Συν[/B][/U]
**σκοτεινοτατος
**ξεκινα παρα πολυ καλα αλλα λιγο πριν την μεση χανει λιγο…
**ακομα μια φορα στιχαρες…
[U][B]Μειον[/B][/U]
**γενικα μου φανηκε οτι κατι λειπει χωρις αυτο να τον κανει κακο δισκο…
**το ερωτηση κρισεως θα ταιριαζε ισως περισσοτερο για bonus track 2…:Ρ
**πιστευω οτι θα μπορουσε να χε πειραματιστει περισσοτερο με ηλεκτρονικα και να μην μοιαζει με την βροχη…
περιμενω να το ακουσω λαιβ για να πω πιο ολοκληρωμενα…
ινφο:το του ερωτα και του θανατου δεν ειναι στιχοι θαναση αλλα ενος θαυμαστη που δεν τον βρισκει να του δωσει τα δικαιωματα [συμφωνα με το βοοκλετ]
κομματια που ξεχωρισαν…
Loco-motivo, Ο ελαχιστος εαυτος , Φεγγαρος, San Michele
η Ανταρκτικη εχει ιντελεκσουαλ μεταλ δομη και η συνθεση της ειναι απεριγραπτα σκαλωματικη και επισης [I]ο πονος ειναι εδω, για να μου πει “δεν εισαι τιποτα ξεχωριστο”[/I]. το αλμπουμ απ’το σαν μισελ και μετα μπορω να το ακουω συνεχεια χωρις σταματημο, απορω με σας που λετε οτι κανει κοιλια. ειναι εντεχνος ειναι και αβαντγκαρντ, τωρα πιο σκοτεινο απ’τη Βροχη απο Κατω δε νομιζω οτι ειναι. μερικοι σκατοψυχοι στιχοι υπαρχουν, να σαν και τον παραπανω αλλα δε τους εχω ανακαλυψει ολους, εδω στο [I]οταν χαραζει[/I] καθε φορα βγαζω διαφορετικα συμπερασματα, σε αλμπουμ με τιτλο Ελαχιστο Εαυτο θα κολλησουμε.
μπαν τα σολοζ του Μπαμπη Παπαδοπουλου που κλαινε με οδυρμο στην Αγια Νοσταλγια ειναι αληθεια οτι με κανουν πιο σουρωτηρι απο τη πρωτη εκτελεση, αλλα εννοειται πως καραγουσταρουμε ντεμπουτο.
Η ανταρκτική όπως λέει και ο νομίστερ είναι μεγάλο ροκ/μεταλ χιτάκι.
Επίσης μεγάλο σκάλωμα και η ομίχλη που περιγράφει μια βόλτα ακριβώς δίπλα στο σπίτι μου.
[I]Απ το γεφύρι του Ξηριά περνώ αλλοπαρμένος
και φτάνω πάνω στο βουνό, ψηλά στο Γκουνταμάνι[/I]
ρε παιδια Ωραίος Δίσκος… πολυ ωραίος δισκος… κολλησα!
Πω ρεεεεεεεε Θανο μαγεψες πάλιιιιι
απλά
απλά
απλά Γ-Α-Μ-Ε-Ι
κ οχι με βιαστικό συμπερασμα,μετά απο 15 ακροάσεις ξέρω γω σε μια μέρα ^^
Ο δίσκος είναι μεγάλο σκάλωμα… Για αναλυτικό review δεν είμαι ακόμα αν και τον έχω ακούσει καμια 10ριά φορές, γιατί θέλω να περάσει λίγος καιρός ακόμη. Πάντως στιχουργικά έχει μερικές από τις μεγαλύτερες στιγμές του Θανάση (“ίδιος με θόρυβο ψυγείου σε άδειο σπίτι, που δένει αρμονικά με τον άλλον, του Σύμπαντος, και υφαίνουν τον τρόμο και μετά την πίστη”-τι λες τώρα; ), ενώ μουσικά είναι εξαιρετικά ώριμος. Πιο μεστός απ’ τη “Βροχή από Κάτω”, αλλά πιο πειραματικός από τον (εξαιρετικό κατά τη γνώμη μου) “Σαμάνο”, ενώ έχει κάτι από το λυρισμό του “Γερακάρη” - όλα αυτά χωρίς να δημιουργεί την αίσθηση ότι επαναλαμβάνεται. Και αν το ομώνυμο θυμίζει το “Sara” στην εκτέλεση του Σαμάνου, είναι -όπως αναφέρει και στο booklet- επειδή έχει όντως χρησιμοποιηθεί εσκεμμένα λούπα από εκείνες τις ηχογραφήσεις.
Επίσης να σημειωθεί ότι η κυκλοφορία σαν σύνολο, τουλάχιστον η special edition που πήρα από το site της Inner Ear, είναι εξαιρετικής αισθητικής. Η οποία Inner Ear με τέτοια εξυπηρέτηση (το λέω από προσωπική εμπειρία) προβλέπεται να αναδειχθεί σε μεγάλη δύναμη, χωρίς να θέλω να κάνω διαφήμιση… Με τέτοιο αριθμό παραγγελιών, στη Λύρα τώρα θα κλαίνε… 
Δεν έχω ακούσει και τα πααααρα πολλά από Θανάση. Με την πρώτη αυτιά ο δίσκος δε με ξετρέλανε, τώρα όσο πάει μ’αρέσει όλο και περισσότερο. San Michele ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ, από τα αγαπημένα μου, αν και μου άρεσε περισσότερο μία λάιβ εκτέλεση που είχα ακούσει πιο πριν. Του έρωτα και του θανάτου, Ομίχλη, Σιμούν, Τα τραγούδια που έγραψα λατρείες επίσης. Ανταρκτική, Ερώτηση κρίσεως αδιάφορα.
Γενικά όλο αυτό το ηλεκτρονικό με ψιλοξενίζει είναι η αλήθεια. Όμορφο μεν, αλλά…
Tα “ποιος θα με θυμαται” και “τα τραγουδια που εγραψα” εχουν ηδη λατρευτει και ξεχωρισει και θα γινουν [B]κλασσικα[/B] πολυ πολυ γρηγορα 
Απο κοντα san michele και ομιχλη .Ο δισκος ειναι πολυ καλος και οπως ολοι του θαναση “ιδιαιτερος” …
Oποιος διαθετει ΠΗΓΗ pm:!: