Μετα το προηγουμενο υπερ-επος αυτο μου φανηκε πολυ μετριο. Μαλλον τις δισκαρες τις πανε ανα 2 κυκλοφοριες!
Μια τελική λίστα και από μένα (σε τυχαία σειρά)
Pygmy Lush - Old Friends
SubRosa - No Help For The Mighty One
Terra Tenebrosa - The Tunnels
Demdike Stare - Tryptych
Timber Timbre - Creep On Creepin’ On
CunninLynguists - Oneirology
Dakota Suite & Emanuele Errante - The North Green Down
Tim Hecker - Ravedeath, 1972
Massive Attack vs Burial - Four Walls/Paradise Circus
Trophy Scars - Never Born Never Dead
*shels - Plains Of The Purple Buffalo
Kyte - Remix Works
Various Artists - SMM: Context
Bon Iver - Bon Iver
Και μερικά τραγούδια που δεν είναι στα αποπάνω album
Bright Eyes - Ladder Song
Tim Hecker - Sketch 5
Radiohead - Codex
Current 93 - Cucko
Thrice - Words in the water
Pale sketcher - Wash It All Away (King Midas Sound Remix)
Pulling Teeth - Grudgeholder
Thursday - Sparks Against The Sun
All Pigs Must Die - The Blessed Void
James Blake - Limit To Your Love
M83 - Midnight City
Kangding Ray - Pruitt Igoe (OR version)
Ναι ρε,πες τα! Τι δισκαρα ειναι αυτη;! Ας ειναι καλα το sonic death monkey.
Part III
[B][U]Enchantress ? Volume I-The First Few (EP)[/U][/B]
Ντεμπούτο EP για τους Καναδούς Enchantress με 4 κομμάτια γεμάτα stoner riffs ψυχεδελικό Doom και φωνητικά από άλλο πλανήτη.Την παραγωγή την έχει επιμεληθεί ο Dan Losic από τους Holy Mount.
[B][U]Beastwars ? Beastwars[/U][/B]
Οι Beastwars είναι 4 παλικάρια από την Νέα Ζηλανδία και στο ομώνυμο ντεμπούτο τους μας παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον μείγμα stoner/doom ενώ δεν λείπουν και τα sludgy στοιχεία στον ήχο τους. Επιρροές κυρίως από Kyuss, High on Fire και Mastodon.
[B][U]Wiht ? The Harrowing of the North[/U][/B]
Οι Wiht με το The Harrowing Of The North μας στέλνουν μέσα από τα 2 τραγούδια τους σε ένα όμορφο ταξίδι διάρκειας 33 λεπτών γεμάτα stoner-doom riffs ,κάποια post metal στοιχεία συνοδευόμενα με μια καθηλωτική ψυχεδελική ατμόσφαιρα και μια εξαιρετική παραγωγή. Πραγματικά ένας όμορφος instrumental δίσκος.
[B][U]Ethereal Riffian ? Shaman?s Vision[/U][/B]
Ethereal Riffian είναι η μπάντα του Stonezilla(γνωστός από το σλατζ σουαμπ). Εδω έχουμε 1 κομμάτι χωρισμένο σε 5 ενότητες που έχει δεχτεί επιρροές κυρίως από τους Om.Επίσης έχουμε δυνατές groovy στιγμές με fuzzαριστα stoner riffs και την επιβλητική φωνή του Stonezilla να ομορφαίνει περισσότερο τον δίσκο.
[B][U]The Re-Stoned ? Analog[/U][/B]
Οι Ρώσοι μετά το πολύ καλό περσινό ντεμπούτο τους επιστρέφουν φέτος με μια ακόμα εξίσου σπουδαία δουλειά. Το Analog έχει περισσότερα ψυχεδελικά space rock στοιχεία από το προηγούμενο του και είναι εμπλουτισμένο με ταξιδιαρικες μελωδίες ,με κάποιες classic rock αναφορές και bluesy περάσματα.
[B][U]Ivy Garden Of The Desert ? Docile[/U][/B]
Ντεμπούτο ΕΡ και για τους Ιταλούς Ivy Garden of the Desert.Το Docile περιέχει όμορφες κιθαριστικές μελωδίες που θυμίζουν Colour Haze φάση και συμπληρώνονται με riffs αλα Kyuss.Ακόμα έχουμε λίγες groovy-fuzzy στιγμές ,υπέροχα ακουστικά σημεία και την παρουσία του τσέλου που βγάζει μια μελαγχολία .Ο δίσκος είναι κυρίως instrumental με λίγα και καλά φωνητικά. Περιμένω την επομένη κίνηση τους με ανυπομονησία.
[B][U]Obake ? Obake[/U][/B]
Obake στην ιαπωνική μυθολογία είναι υπερφυσικά πλάσματα.η μπάντα όμως δεν είναι από την Ιαπωνία αλλά τα μέλη της είναι από Ιταλία και Ουγγαρία μεριά. Εδω έχουμε την παρουσία του Massimo Pupillo(Zu) και του ντραμίστα Bales Pandi που συμμετείχε στους Merzbow.Άρα η μουσική των Obake είναι επηρεασμένη από αυτά τα συγκροτήματα όπως επίσης από τους Earth και τους Sunn O))).Πολύ σκοτεινός δίσκος με μια εξαιρετική παραγωγή, αρκετά noise-ambient στοιχεία και Doom ατμόσφαιρα.
[B][U]Omega Massif ? Karpatia[/U][/B]
Οι Omegga Massif μετά το αριστουργηματικό Geisterstadt έρχονται φέτος να μας ταρακουνήσουν με μια ακόμα σπουδαία δουλειά ονόματι Karpatia.
Η απόδοση της μπάντας είναι και σε αυτό το δίσκο τρομερή και μας προσφέρει στα 47 λεπτά έντονα συναισθήματα μέσα από την σκοτεινή ατμόσφαιρα του δίσκου, τα δυναμικά ογκώδη riffs και τις ανυπέρβλητες μελωδίες που στοιχειώνουν περισσότερο τον ακροατή.
Οι Omegga Massif για άλλη μια φορά μας έδωσαν έναν πανέμορφο δίσκο μέσα σε ένα ιδίωμα που έχει πάρει την κάτω βόλτα τα τελευταία χρόνια.
[B][U]Subrosa ? No Help For The Mighty Ones[/U][/B]
Τους Subrosa τους γνώρισα το 2008 με την κυκλοφορία του ??Strega?? . ακούγοντας το ένιωσα ότι αυτή η γυναικεία μπάντα(αν και δυο μέλη της- η μπασιστρια και η ντράμερ-αντικαταστάθηκαν από άντρες , μετά την αποχώρηση τους για προσωπικούς λόγους) έχει πολύ ταλέντο και πολλές μουσικές ιδέες να προσφέρουν αλλά η άθλια παραγωγή έπνιξε τον δίσκο τους.
Φέτος η μπάντα κυκλοφορεί υπό την σκεπή της Profound Lore και μας χαρίζει το αριστουργηματικό ??No Help For The Mighty Ones??.
Οι Subrosa συνδυάζουν πολλά είδη μουσικής όπως Doom,Sludge,Shoegaze,Black με έναν έντεχνο τρόπο που σε συναρπάζει. Ταυτόχρονα ομως σε κάνει να αναρωτιέσαι σε ποίο μουσικό ιδίωμα να τους κατατάξεις αλλά συγχρόνως σε κάνουν να νιώθεις και ότι παίζουν κάτι μοναδικό. Μέσα σε αυτό το αριστούργημα προστίθεται και η μαγεία που προσδίδει το βιολί στις συνθέσεις.
Ειδική μνεία αξίζει και το εκπληκτικό artwork του δίσκου.
[B][U]Rwake ? Rest[/U][/B]
Οι Rwake με τον πέμπτο δίσκο τους συνεχίζουν να κρατανε τα ηνία στη sludge μουσική που για ακόμη μια χρονιά ήταν φτωχή κυρίως ποιοτικά.
Εδώ οι συνθέσεις της μπάντας έχουν γίνει περισσότερο πολύπλοκες και οι διάρκειες τους έχουν μεγαλώσει .Ο ήχος της κινείται σε sludge φόρμες με έντονα τα doom στοιχεία. Επίσης το post metal και το prog δηλώνουν παρών καθώς σε συνδυασμό με την αποκαλυπτική ατμόσφαιρα, τα φωνητικά του C.T. ,τα οποία με κέρδισαν αυτή την φορά, την εξαιρετική παραγωγή που οφείλεται στον Sanford Parker και το καταπληκτικό εξώφυλλο μας χαρίζουν ένα άκρως ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
Part II
http://www.rocking.gr/modules/forum/showpost.php?p=1276431&postcount=460
Part I
http://www.rocking.gr/modules/forum/showpost.php?p=1273319&postcount=440
Να αναφέρω ότι δυνατές κυκλοφορίες είχαμε και από τους Been Obscene, Sungrazer, Graveyard, Monkey3, Samsara Blues Experiment, Spirits Of The Dead,και Blood Ceremony αλλά για κάποιο λόγο προτιμώ ΛΙΓΟ παραπάνω τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους.
Οι κυκλοφορίες των Argus, Isole, Krux, Boris, Weedeater, The Atomic Bitchwax, The Quill,Karma to Burn και Poseidotica δεν με κέρδισαν.
Επισης
Yob = MONO Adrift in the Ocean
Ramesses=Τρομερή κυκλοφορία αλλά με απαράδεκτο ήχο
The Devil?s Blood=Καλό αλλά με κούρασε σε κάποια σημεία
Lonely Kamel=Βιάστηκαν να βγάλουν το δίσκο και δεν έπρεπε(αν και γουστάρω τα Seventh Son- The Prophet- Ragnarökr- Roadtrip With Lucifer)
Sigiriya= Ο δίσκος απογειώνεται από το τέταρτο τραγούδι και μετά
Leather Nun= Το άλμπουμ περιέχει κάποιες καλές αλλά και κάποιες μέτριες στιγμές
Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι τον τελευταίο καιρό λιώνω το Volume II των Humo del Cairo και πραγματικά μιλάμε για μεγάλο δίσκο!!!
Τελος υπαρχουν κι άλλες κυκλοφοριες που δεν εγραψα αλλα νιωθω ότι ηδη εχω κουρασει.
Αν και γενικά φέτος δεν άκουσα και τόσα πολλά και ειδικά τους τελευταίους μήνες το έχω αφήσει πολύ το θέμα της μουσικής ακούγοντας ότι βρω μπροστά μου θα αναφέρω μερικά άλμπουμ που ξεχώρισα φέτος και άκουσα αρκετά μέσα στην χρονιά.
Δεν είναι ούτε top-10 ούτε τίποτα, δεν έχω συγκεκριμένο αριθμό κυκλοφοριών που έβαλα, ούτε η σειρά είναι αξιολογική. Είναι απλά οι κυκλοφορίες που άκουσα περισσότερο και ξεχώρισα. Υπάρχουν αρκετά ακόμα άλμπουμ που μου άρεσαν και πιθανόν αξίζουν μια θέση εδώ αλλά δεν άκουσα όσο θα ήθελα.
[B]Burzum - Fallen[/B]
Πολλοί φανατικοί black μεταλλάδες στις μελλοντικές λίστες τους για τα καλύτερα τις δεκαετίας αυτό θα το βάζουν στις απογοητεύσεις. Ίσως το πιο δουλεμένο άλμπουμ του μουσικά και φωνητικά, πιο ατμοσφαιρικό (και για αυτό ίσως και πιο προσιτό από άλλα άλμπουμ του) από το belus, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά αλλά με rif-αρες που σκοτώνουν. Δεν έχει κάποιον κράχτη όπως το προηγούμενο (Glemselens elv) αλλά δεν μπορώ να φανταστώ ποιον θα μπορούσε να χαλάσει αυτό.
[B]Doomsword - The Eternal Battle [/B]
Δεν ήμουν κάποιος τεράστιος φαν της μπάντας, μου είχαν τραβήξει την προσοχή με το προηγούμενο του άλμπουμ και πριν προλάβω να βουτήξω στην δισκογραφία του άκουσα τούτο εδώ και έμεινα. Τρομερά εμπνευσμένο άλμπουμ, λιγότερο epic ίσως από τα υπόλοιπα (κάτι που επίσης θα κάνει τους αντίστοιχους φανατικούς επικομεταλλάδες να το βάλουν στις απογοητεύσεις της δεκαετίας όταν κάνουν τις δικές τους λίστες) αλλά με τον δικό του, πιο συγκρατημένο τρόπο ίσως και πιο επικό στην τελική. Επίσης πόσο όμορφο είναι όταν καταφέρνεις και βγάζεις hit-ακια όπως το απίστευτο Soldier of Fortune χωρίς να χρειάζεται ούτε το ύφος σου να αλλάξεις δραματικά ούτε την ταυτότητα σου να χάσεις;
[B]In Flames - Sounds Of A Playground Fading [/B]
Το προηγούμενο τους ήταν η πρώτη μεγάλη απογοήτευση και για μένα το σημάδι πως η μπάντα μάλλον κάπου εδώ μας τελείωσε, ειδικά μετά και την αποχώρηση του Jesper. Πόσο λάθος έκανα. Αυτό είναι το πιο εμπορικό και ευκολοάκουστο άλμπουμ τους, γεμάτο με εύκολα hit-ακια των 3-4 λεπτών… και γαμάνε όλα.
[B]Megadeth - Th1rt3en[/B]
Αν δεν ήμουν fanboys της μπάντας θα μπορούσα να τους κατηγορήσω πως εδώ μας δίνουν ξαναζεσταμένο φαγητό με παλιά κομμάτια του που περίσσευσαν από προηγούμενες κυκλοφορίες (που πηγαίνουν μέχρι και την εποχή του countdown) και μάλιστα κομμάτια που έχουν κυκλοφορήσει επίσημα (απλά όχι σε κανονικό άλμπουμ). Έλα όμως που γαμάνε και κολάν μια χαρά με τα υπόλοιπα του άλμπουμ. Ίσως ότι καλύτερο μας έχει δώσει ο θειος Mustaine από την εποχή του cryptic. Το ομώνυμο ειδικά είναι τεράστιο έπος.
[B]Primordial - RedemptionAt The Puritans Hand[/B]
Έπος νο3 για την χρονιά αυτή μετά τα Burzum και Doomsword. Τους είχα αφήσει λίγο στην άκρη στα προηγούμενα τους αφού στον πιο μελαγχολικό ατμοσφαιρικό ήχο οι προτιμήσεις μου πάνε προς My Dying Bride πλευρά. Μου θύμισαν την ύπαρξη τους με θορυβώδη τρόπο αφού εδώ ξανακούγονται τα τύμπανα του πολέμου. Ίσως να είναι και το άλμπουμ του που έχω ακούσει περισσότερο από όλα.
[B]Septicflesh - The Great Mass[/B]
Το πιο αμφιλεγόμενο άλμπουμ της χρονιάς είναι ίσως και το πιο τολμηρό για τους Flesh. Η αντικατάσταση των κιθαριστικών rif με ορχήστρα κατηγορήθηκε ως εμπορικότητα και ξεπούλημα, ενώ η παραγωγή υπερβολικά πλαστική. Εγώ πάλι δεν μπορώ να δω και να ακούσω κάτι τέτοιο, δεν βλέπω πως η παραγωγή σε ένα άλμπουμ που στηρίζεται σε τέτοιο βαθμό σε συμφωνική θα μπορούσε να έχει ποτέ βρώμικο ήχο. Τεσπα το άλμπουμ είναι εξαιρετικό και η συνεργασία με την συμφωνική ίσως είναι η πιο ουσιαστική που έχω ακούσει σε metal άλμπουμ μέχρι σήμερα.
[B]Mitochondrion - Parasignosis [/B]
Εντελώς άγνωστοι σε εμένα τούτοι εδώ οι death-δες έβγαλαν ίσως το καλύτερο άλμπουμ στο είδος για αυτή την χρονιά. Εκεί που κερδίζουν βασικά είναι στην ατμόσφαιρα αφού δεν θυμάμαι πόσο καιρό έχει που κάτι τόσο απειλητικό ξεπήδησε από τα φτωχά ηχεία του υπολογιστή μου. Εκεί που με χαλάνε λιγάκι είναι στην μονοτονία κάποιων επαναλαμβανόμενων rif σε πολλές στιγμές που ναι μεν βοηθάει στην ατμόσφαιρα αλλά κάπου το παρακάνουν και έχει τα αντίθετα αποτελέσματα (τελευταία λεπτά Tetravirulence). Ίσως το μοναδικό που με κρατάει από το να φωνάξω «αριστούργημα».
[B]Hell - Human Remains [/B]
Καλή χρονιά για το κλασικό heavy metal η φετινή. Αυτούς δεν τους ήξερα αν και παλιά μπάντα αλλά τώρα του έμαθα για τα καλά. Είχα καιρό να ακούσω μπάντα στο είδος που να μπορεί να πει κανείς πως έχει δική της ξεχωριστή ταυτότητα και ήχο. Ακόμα και οι Enforcer όσο και αν του λατρεύω οι επιρροές του είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς και τις τιμάν με το παραπάνω. Εδώ επίσης είναι σχετικά εύκολο να βρεις επιρροές από το παρελθόν (Mercyful Fate) αλλά και πάλι η μπάντα βάζει ξεκάθαρα την δική της υπογραφή στα κομμάτια. Ειδική μνεία στον τραγουδιστή που αν τον ξέραμε από τότε που ιδρύθηκε η μπάντα θα τον μνημονεύαμε μαζί με τον King Diamond ως τους δύο πιο ξεχωριστούς τραγουδιστές στο metal.
[B]Universe217 - Familiar Places[/B]
Αν και είχα ακούσει προσεκτικά και τις 2 προηγούμενες κυκλοφορίες του με αυτή είναι που κόλλησα για τα καλά. Πιο άμεσοι αλλά όχι εύκολοι λένε μέσα σε 3λεπτα και 4λεπτα κομμάτια όσα δεν μπορούν μερικοί να πουν σε 10λεπτά.
Και μερικές απογοητεύσεις
[B]Metallica & Lou-Reed - Lulu[/B]
Αν και δεν είχα τρελές προσδοκίες το αποτέλεσμα ήταν τόσο τραγικό που μια συνεργασία με τον Κακοφωνίξ από το Asterix (κατά τα πρότυπα της συνεργασίας του Ozzy με την MsPiggy) θα μου φαινόταν πιο ενδιαφέρουσα
[B]Morbid Angel-Illud Divinum Insanus[/B]
Η μεγαλύτερη φετινή ψυχρολουσία, η μπάντα που ποτέ δεν περίμενα να με απογοητεύσει σε τόσο μεγάλο βαθμό έβγαλε την απόλυτη πατάτα. Δεν έχω λόγια, πέρα από 2-3 συμπαθητικά κομμάτια που θυμίζουν λίγο παλιότερους Morbid Angel δεν υπάρχει τίποτα το ενδιαφέρον εδώ.
[B]Opeth - Heritage [/B]
Αυτοί εδώ δεν έβγαλαν απαραίτητα κακό δίσκο, απλά δεν είναι για μένα. Βασικά αυτό που έγραψε ο Καραολίδης στο heavy living του τελευταίου hammer με καλύπτει απόλυτα.
[B]The Haunted - The Unseen[/B]
Από το the dead eye ακόμα είχα αρχίσει να χάνω το ενδιαφέρον μου για αυτούς και παρότι το προηγούμενο του ήταν ακόμα χειρότερο η προσπάθεια του για επιστροφή στο χώρο που τους έκανε πιο γνωστούς είχε αφήσει ένα μικρό παραθυράκι για αυτό το άλμπουμ. Και το οποίο παραθυράκι φρόντισαν να κλείσουν οι ίδιο μια και καλή με αυτό το κράμα alternative pop-rock πράγματος.
Βιαστική λίστα βασικά που σίγουρα θα έχει ελλείψεις αλλά δύσκολα θα ασχοληθώ περισσότερο με τα καλύτερα της χρονιάς φέτος και περισσότερο τα ποστάρω από συνήθεια. whatever.
Δεν έχω ακούσει πολλά πράγματα φέτος. Για την ακρίβεια, πέντε ή έξι έχω ακούσει, μετά τα παράτησα…
Πάντως απ’ όσα έχω ακούσει και με βάση τις προτιμήσεις και τα ακούσματά μου, μου άρεσαν τα…
[B][U]Blood Ceremony - Living With The Ancients,[/U][/B] γιατί το έχω ακούσει περισσότερες φορές από κάθε άλλο φέτος, αλλά πάνω απ’ όλα, γιατί μου αρέσει η αισθητική τους και ο ήχος τους. Σα σύνολο είναι ο καλύτερος δίσκος, που έχω ακούσει - και ένας από τους καλύτερους γενικότερα. Δεν υπάρχει μέτρια στιγμή. Highlights: τα Τhe Great God Pan, Oliver Haddo, Daughter Of The Sun και το Τhe Hermit, θα πω!
[B][U]Sub Rosa - No Help For The Mighty Ones,[/U][/B] μετά το δίσκο των Blood Ceremony, ακολουθεί αυτός με μικρή διαφορά. Τον έχω ακούσει αρκετές φορές και μου αρέσει πάρα πολύ. Τα αγαπημένα μου -έχω και καιρό να τα ακούσω ε…- είναι τα: Borrowed Time, Borrowed Eyes, Beneath The Crown, Stonecarver και Whippoorwill -ε,αυτά νομίζω! 
Αμέσως μετά ακολουθεί το [B][U]A Rose For The Apocalypse[/U][/B] των πολυαγαπημένων [B][U]Draconian[/U][/B] ! Ο μόνος λόγος, που μπαίνει τρίτο στη λίστα μου είναι, ότι δεν έχω προλάβει να το ακούσω πολλές φορές (τρεις φορές) και δεν το εχω “χορτάσει” ούτως ώστε να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Πάντως, από το λίγο που τον έχω ακούσει, τον έχω αγαπήσει -άλλωστε κανένας δίσκος των Draconian δε με έχει απογοητεύσει μέχρι στιγμής!
Τελευταίο θα πω το [B][U]Dawnbearer[/U][/B] των (ή του -συγχωρέστε με) [B][U]Hexvessel[/U][/B] ! Πολύ καλός!
Από κεί και πέρα έχω ακούσει μια, δυο κυκλοφορίες ακόμα -ε,δε θυμάμαι ποιες- και σκόρπια τραγούδια! Αυτά…
Α επίσης, θέλω, κάποια στιγμή -το συντομότερο-, να αγοράσω το [B][U]Universe217 - Familiar Places[/U][/B] (με χρόνο καθυστέρηση κι αυτό…:p), που το ψήφισα, επί τη ευκαιρία, στα αγαπημένα της χρονιάς, καθώς και τη νέα κυκλοφορία των [B]The Devil’s Blood[/B] ! Aν και έχω ακούσει αρκετά τραγούδια από τους τελευταίους, δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Από τα μέχρι τώρα, προτιμώ δέκα φορές περισσότερο το [B]The Time Of No Time Evermore[/B] !
Τέλος πάντων, τώρα πρόσφατα (μετά από ποστ του Ζέμνα) πήρα χαμπάρι ότι μέσα στο 2011 κυκλοφόρησαν νέο άλμπουμ και οι [B]Ava Inferi[/B] ! Ωραίο στυλ, αγαπημένος ήχος! Μέσα στις γιορτές θα ρίξω και σε αυτούς μια αυτιά, να δω τί παίζει… Είναι δύσκολο να αποφασίσεις αγαπημένα άλμπουμ…να πέρασε μία ολόκληρη χρονιά και στο τέλος, “ανακάλυψα” τρεις, τέσσερις κυκλοφορίες, που θέλω να ακούσω… :wacko::wacko:
Δύσκολη χρονιά εφέτο. Όχι γιατί δε βρήκα αυτό που έψαχνα. Περισσότερο γιατί έπεσαν μαζεμένα όσα έψαχνα και δε βρέθηκε χρόνος νηφάλιος να εκτιμηθούν όπως τους αρμόζει.
Οπότε αποφάσισα να χωρίσω αγαπημένες κυκλοφορίες ανά μουντ.
Κάπως έτσι, έρχεται και δένει ο Θανάσης με τον [B]Ελάχιστο Εαυτό[/B] και την ταμπέλα αυτού που μου μίλησε στο μέγιστο βαθμό.
Η κυκλοφορία των [B]Zweizz & Joey Hopkins[/B] αντικατοπτρίζει τη φετινή παράνοια, ενώ το [B]Dawnbearer[/B] από [B]Hexvessel[/B], το όχημα-αντιβιοτικό που σε μεταφέρει από την παράνοια στην περισσυλογή και τη λύτρωση.
Το [B]Without support[/B] των [B]Joyless[/B], όσο δύσκολα κατηγοριοποιήσιμο είναι, άλλο τόσο δύσκολα μπορείς να περιγράψεις το ταξίδι του.
Ενώ από την άλλη το [B]Regifted Light[/B] της [B]Baby Dee[/B] που βιάστηκα να στοχοποιήσω ως θεατρικά εύθυμο (το εύθυμο πάντα χάνει πόντους εξαρχής), κατάφερε να κάνει αυτό που πολύ εύστοχα περιγράφει ο Μάριος Γ. στην κριτική του.
“είναι ο δίσκος για μία ηλιόλουστη μέρα, ο δίσκος που θα κάνει έναν άνθρωπο ευτυχισμένο για μερικές στιγμές, για να τους τις πάρει λίγη ώρα αργότερα η καθημερινότητα”
Αυτό εκτίμησα και κερδίζει δικαιωματικά τη θέση του.
Σε πιο ηλεκτρονικό μουντ έπαιξαν αρκετά οι: [B]Amon Tobin[/B] με το [B]ISAM[/B] και [B]Tim Hecker[/B] με το πιο [I]lost within myself[/I] [B]Ravedeath 1972[/B]. Εν αντιθέσει, το [B]Looping state of mind[/B] από [B]The Field[/B], αν και δεν του δωσα ευκαιρίες, μάλλον με κούρασε. Αξιολογότατη και η συνεργασία [B]Ben Frost & Daniel Bjarnason[/B] στο όχι τόσο ηλεκτρονικό, όσο αμπιεντιζον, μίνιμαλ και εσωστρεφές [B]Solaris[/B].
Στους πρωτοεμφανιζόμενους, τρομερό break in από το πουθενά έκαναν οι [B]Bloodiest[/B] με το [B]Descent[/B] και οι [B]Doomed Bird Of Providence[/B] με το [B]Will Ever Pray[/B] (ενώ έχουμε πει ότι το [B]fedicia exine[/B] είναι ένα από τα κομμάτια της χρονιάς)
Παρθενική η εμφάνιση και άξια αναφοράς αυτή των [B]Ash Borer[/B] με το ομώνυμο, στα πιο μπλακμεταλζ.
Όπως και αυτή των δικών μας [B]Nadiwrath[/B] με το πάνκικης προέλευσης [B]Nihilistic Stench[/B] και μιας που λέμε για Nadiwrath, προχωρώ συνειρμικά και λέω ότι από το φετινό [B]Dodsferd[/B] θ’ αρκεστώ ενδεικτικά στο [B]A Pile Of Shit; The Only Hope Of Your World [/B]
http://www.youtube.com/watch?v=NeXueYSX3zU
ας πούμε, γιατί κατά τ’ άλλα προτιμώ παλαιότερες δουλειές.
Όπως παλαιότερες δουλειές προτιμώ από [B]Sun Of Nothing[/B] ( βλέπε In The Weak And The Wounded) και [B]Universe217[/B]. Παρ’ όλα αυτά το [B]Guilt Of Fealing Alive[/B] μπαίνει στη λίστα διότι αν και (θεωρητικά) πιότερο ανάλαφρη η προσέγγισή τους, μου βγαλε κάτι πιο βαθύ και εσωστρεφές συγκριτικά με universe.
Πάλι στα μπλακμεταλζ (ένας θεός να τα κάνει) και συνέχεια έχουν οι [B]Caϊna[/B]. Ninety-three rulz και τέτοια.
http://www.youtube.com/watch?v=lAgAKC7Qdaw
Έκπληξη μεγάλη το [B]777 - The Desanctification[/B] των [B]Blut Aus Nord[/B], όπως και το [B]Ulcerate[/B] από ντεθς που θύμισε αρκετά τεχνικές παρακλήτου στη θέση του παρακλήτου.
Στα αξιόλογα και το [B]Ascension[/B] ( Rebellion Flesh http://www.youtube.com/watch?v=6woXAJEYxw0 πχ), αξιομνημόνευτο etc, αν και θα προτιμήσω ένα τι, το λιγότερο πιασάρικο ντέμο. Περίοπτη θέση και για το [B]Primordial[/B].
Συνεχίζοντας, με πιάνω να δίνω πρωτιές στο φετινό [B]Von Goat (Dissapear)[/B] και σκέφτομαι ότι όσο δευτερεύοντα ρόλο φαίνεται ότι παίζoυν τα φωνητικά, τόσο πρωτευούσης σημασίας καταλήγουν να 'ναι στη συνολική απόκοσμη ατμόσφαιρα του δίσκου.
Στα πιο μπασταρδεμένα ντεθ, το [B]Parasignosis[/B] από [B]Mitochondrion[/B] πατάει χάμου πολύ πράμα. Τολμήστε το και βγείτε κερδισμένοι. Οι νεκρόχριστοι από την άλλη ενώ δε μ’ απογοήτευσαν, μ’ έκαναν να νοσταλγήσω αυτή την ιδιόρρυθμη μυσταγωγία του Triune Impurity Rites.
Σε ένα ψυχαναγκαστικό rewind βρίσκουμε στα σλατζ τους [B]Tombs [/B]με το [B]Path Of Totality[/B] και σε πιο αμπιεντο-πειραματικά ντροουνίζοντα μονοπάτια τους [B]Natural Snow Buildings[/B] με το [B]Waves Of The Random Sea[/B], η επιτομή του οποίου βρίσκεται στο This Ice Fortress
http://www.youtube.com/watch?v=pGlGHPMvUWM.
Last but not least,
από ηπιζ δε γίνεται να μην αναφερθεί το [B]Beileid[/B] από [B]Bohren & Der club of gore[/B].
Λείπει πράμα, εσκεμμένα ή μη, σε γενικές γραμμές μαντάρα τα κάναμε.
Και εις άλλα με υγεία.
[SPOILER]
[/SPOILER]
Αν είναι δυνατόν ξέχασα το Vektor, που αν ήταν να βάλω αξιολογική σειρά θα πήγαινε κατευθείαν στο Νο1. ουφ…
[B]Top 20:[/B]
1.SUN OF NOTHING: The Guilt of Feeling Alive
2.LONG DISTANCE CALLING:Long Distance Calling
3.FAIR TO MIDLAND:Arrows And Anchors
4.LA DISPUTE:Wildlife
5.PRIMORDIAL:Redemption At The Puritans Hand
6.PJ HARVEY:Let England Shake
7.YARON HERMAN:Follow The White Rabbit
8.UNIVERSE217:Familiar Places
9.BON IVER:Bon Iver
10.DANGER MOUSE & DANIELE LUPPI:Rome
11.TODAY IS THE DAY:Pain Is A Warning
12.ARCH/MATHEOS:Sympathetic Resonance
13.TEXTURES: Dualism
14.ASTRONAUTALIS:This Is Our Science
15.ALISON KRAUSS:Paper Airplane
16.KILLIMANJARO DARKJAZZ ENSEBLE:From The Stairwell
17.HAMMERS OF MISFORTUNE:17th Street
18.SEASICK STEVE:You Cant Teach An Old Dog New Tricks
19.MAGNUS OSTROM:Tread Of Life
20.LORD VICAR:Signs Of Osiris
Και αφήνω έξω SUBROSA, MASTODON, VEKTOR, MITOCHONDRION, OPETH, TOM WAITS, RIOT, HAUNTED, BONAMASSA, GRAVEYARD, BLACK KEYS, ε τι να πω, ήταν σουπερ η χρονιά…)
Aπό κει και πέρα
[B]Καλύτερο ελληνόφωνο:[/B]
Θανάσης Παπακωνσταντίνου:Ελάχιστος Εαυτός
[B]Καλύτερο live album:[/B]
Cathedral:Anniversary
[B]Καλύτερο Ep:[/B]
1.My dying bride:The Barghest o?Whitby
2.Cynic:Carbon Based Anatomy
[B]Καλύτερη συλλογή:[/B]
Miss Fortune Was A Henhouse Manager
[B]Απογοητεύσεις [/B]([I]ξέρω υπάρχουν χειρότερα αλλά μιλάω γι?αυτα που είχα προσδοκίες και ξενέρωσα[/I]):
Weedeater:Jason The Dragon
Satan?s Host: By The Hands Of The Devil
Beirut:The Rip Tide
Grails: Deep Politics
Amebix:Sonic Mass
Morbid Angel:Illud Divinum Isanus
Ερχομαι και γω με ενα τοπ απο ολα τα αλμπουμς που ακουσα για φετος. Μετα το ενα, η σειρα ειναι καπως τυχαια. 8)
- [B]Nightwish[/B] - Imaginaerum
- [B]Satan’s Host[/B] - By the Hands of the Devil
- [B]Sirenia [/B]- The Enigma of Life
- [B]Novembers Doom[/B] - Aphotic
- [B]Hell[/B] - Human Remains
- [B]Demonaz[/B] - March of the Norse
- [B]Battle Beast[/B] - Steel
8.[B] Symphony X[/B] - Iconoclast
9.[B] Chalice Of Doom[/B] - Immemorial Nightfall - [B]Craft[/B] - Void
- [B]Obscure Anachronism[/B] - Metanoia
- [B]Fleshgod Apocalypse[/B] - Agony
13.[B] Battlelore [/B]- Doombound - [B]Falkenbach[/B] - Tiurida
15.[B] Draconian[/B] - A Rose for the Apocalypse
και ενα μπονους.
[B]Arven[/B] - Music of Light
[SPOILER]
[/SPOILER]
Πραγματικά μετα το 6 στη καταταξη με τις ψήφους των αναγνωστων τα αλλα 10 είναι εμπορικα μετρια αλμπουμ…:lol:#-o
[SPOILER]Μαρεσει που ο tuomas είχε πει καποτε οτι σα το Always απο Bon jovi στιχοi τους θεωρεί ανόητους και εγραψε το I Want My Tears Back (είπε ο “γαιδαρος” το πετεινο κεφαλα τελικα :lol:)[/SPOILER]
Καλα γελανε και οι πετρες με την λιστα αλλα τι να κανεις.
[B]1.[B]Socos & The Live Project Band[/B]-Αντάρτικο Πόλεων[/B]
[I]Πουτάνες και Πρέζα[/I]
[B]2.[B]Arch/Matheos[/B]-Sympathetic Resonance[/B]
[I]Το progressive ΧΙΕΒΥ metal όπως δεν παίζεται πια στις μέρες μας με μια τεράστια ΧΙΕΒΥ ΜΕΤΑΛ φωνάρα από άλλες εποχές να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Ε και ο Μαθιός.[/I]
[B]3.[B]Θανάσης Παπακωνσταντίνου[/B]-Ο Ελάχιστος Εαυτός[/B]
[I]Παιχνίδια με θύμησες, ατμόσφαιρες και εκλογικευμένα συναισθήματα. Όλα σε ένα μεταφορικό καμβά από τον μάστορα Θανάση να κρατάει ακόμα συντροφιά στις Αγρύπνιες μας.[/I]
[B]4.[B]Fair To Midland[/B]-Arrows And Anchors[/B]
[I]Ποτέ δεν περίμενα ότι θα κατάφερναν να βγάλουν κάτι τόσο καλύτερο από το Fables. Και το Fables το είχα λατρέψει. Ξεπερνούν Oceansize, Dredg, Amplifier, Rishloo και λοιπή συνομοταξία του αλτερνατιβ προγκ και βρίσκονται πια στην κορυφή. Μόνο κάποιοι γαλάτες θα μπορούσαν να τους εκθρονίσουν κάποια στιγμή στο μέλλον[/I]
[B]5.[B]Astronautalis[/B]-This Is Our Science[/B]
[I]Ο καλλιτέχνης που έβγαλε έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους της δεκαετίας (“Το Ρόιδο”) συνεχίζει να πειραματίζεται στο ευφυέστατο κράμα συναισθηματικά φορτισμένου χιπ χοπ με εξπεριμένταλ ίντι. Tell me this. Put up your fingertips if you ‘re living your life exactly the way that you wish. And for the rest of our us with the hands on our hips, our work is never done. We are Sisyphus.[/I]
6.[B]Feist-Metals[/B]
[I]Ορισμένοι δίσκοι πρέπει να σε πετύχουν στην κατάλληλη χρονική περίοδο της ζωής σου και όταν συμβαίνει αυτό έχουμε εξαιρετικά αποτελέσματα. Η Feist έβγαλε ένα δίσκο που μπαίνει ολάκερος στο θρεντ ΟΜΟΡΦΑ τραγούδια. Κλου τα ανατριχιαστικά χωρωδιακά σημεία που υπάρχουν σε διάφορα κομμάτια.[/I]
[B]7.[B]Long Distance Calling[/B]-Long Distance Calling[/B]
[I]Οι Long Distance Calling από μια απλά συμπαθητική/τιποτατοφοβερό ποστ-ροκ μπάντα μπαίνουν στην ελίτ χώνοντας μέσα προγκρεσιβ ροκ ρυθμούς και στονεροριφφς. Όλα τα κομμάτια είναι ένα κι ένα σε μια κυκλοφορία που χρειαζόταν απεγνωσμένα το είδος.[/I]
[B]8.[B]Bill Callahan[/B]-Apocalypse[/B]
[I]Κάποιος κάπου κάποτε έγραψε ότι ο Bill Callahan σε αυτόν το δίσκο καταφέρνει να περιγράψει με νότες τη μυρωδιά βρεγμένου χώματος και την εικόνα ξεπροβάλλοντος ηλίου. Και μακριά από τις πειραματικές μέρες των Smog, όντως αυτό έκανε.[/I]
[B]9.[B]Graveyard[/B]-Hisingen Blues[/B]
[I]Διαβάζοντας και τη λίστα των αγαπημένων δίσκων των αναγνωστών, κατέληξα ότι οι μεγάλοι νικητές του 2011 ήταν αυτοί. Με το δεύτερό τους δίσκο πολλαπλασίασαν το κοινό τους έχοντας ως μοναδικό μέσο ένα τίμο και δίχως ούτε μια αδύναμη στιγμή δίσκο. Ούτε μαρκετινγκ, ούτε μάσκες, ούτε εησιντισι κοπυπεηστ. Αν ήταν τόσο εύκολο να γράφεις έξυπνο χαρδ ροκ που ταυτόχρονα να απευθύνεται σε ευρύ κοινό, το Hisingen Blues δε θα ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα, μ; Αναμένουμε και witchcraft για πιο οκαλτ μυσταγωγίες.[/I]
[B]10.[B]Beardfish[/B]-Mammoth[/B]
[I]Η καλύτερη ρετρο προγκ ροκ μπάντα των ημερών μας. Χωρίς τόσο φρανκ ζάππα πια, αλλά με πιο μασσιφ ήχο. Με το μαμούθ κατάφεραν να φτάσουν την κορυφή τους, το Sleeping In Traffic part II. Επίσης το τελευταίο κομμάτι είναι το καλύτερο που έχουν γράψει.[/I]
[B]11.[B]Bon Iver[/B]-Bon Iver[/B]
[I]Όταν είχαν βγάλει το ντεμπούτο τους μου άρεσε πολύ, αλλά ο δίσκος των Fleet Foxes είχε κλέψει την καρδιά μου (όχι ότι έχουν άμεση μουσική σχέση, αλλά έναν άσχετο παραλληλισμό μ’ αρέσει να τον κάνω που και που). Ε φέτος συνέβη το αντίστροφο[/I]
[B]12.[B]Malison Rogue[/B]-Malison Rogue[/B]
[I]Ο δίσκος μου θύμισε τα νιάτα μου (ισα ρε γέρο) και πραγματικά έλιωσε. Έλιωσε. Πράγμα που μου έλυσε τα χέρια από το να ψάξω να βρω τι μου άρεσε σε αυτό. Προγκ/παουερ btw.[/I]
[B]13.[B]Vektor[/B]-Outer Isolation[/B]
[I]Δυναμίτης. Tetrastructural Minds. Dark Creations, Dead Creators. θρας, προγκ, ντεθ. Μυαλά ομελέτα.[/I]
[B]14.[B]Protest The Hero[/B]-Scurilous[/B]
[I]Όταν πέρασαν 10 ακροάσεις κατάφερα να προχωρήσω πέρα από το εναρκτήριο C’est La Vie. Όταν πέρασαν 20 ακροάσεις κατάφερα να καταλάβω -εν μέρει, ε- τι παίζει με τις τρελές κιθάρες και τους εξωγήινους ρυθμούς. Τα φωνητικά σε σχέση με το ντεμπούτο μόνο βοήθησαν στο να αγαπήσω το Scurilous. Δύναμη.[/I]
[B]15.[B]The Joy Formidable[/B]-The Big Roar[/B]
[I]Οι στίχοι, επιτηδευμένα ακατέργαστοι και απλοί, συντελούν στην όλη ανέμελη εμπειρία που είναι η ακρόαση του ?The Big Roar?, ενός δίσκου πρωινού, δροσερού, ευχάριστου. Ενός δίσκου που σου περνάει αβίαστα παλμικά κύματα της ζωηράδας που τον εκφράζει. (sic). Ε, βασικά, απλά με κέρδισε από την πρώτη στιγμή, τι να κάνουμε[/I]
[B]16.[B]Riot[/B]-Immortal Soul[/B]
[I]Το καμπακ της χρονιάς. Μόνο πιασάρικες συνθέσεις, μόνο εμπνευσμένες κιθάρες και μόνο φωνάρα ο Tony. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν λίγο περισσότερο evilness για να πλησιάσει κι άλλο το Thundersteel, έναν από τους αγαπημένους μου χεβυμεταλ δίσκους.[/I]
[B]17.[B]Tom Waits[/B]-Bad As Me[/B]
[I]Το Bad As Me τα έχει όλα. Όλος ο Tom Waits. Σε ένα δίσκο. Δηλαδή, βάλε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, χώσου στον καναπέ και παιξτο κουλ, δήθεν. Πιάνει.[/I]
[B]18.[B]Hexvessel[/B]-Dawnbearer[/B]
[I]It is the ritual[/I]
[B]19.[B]Mastodon[/B]-The Hunter[/B]
[I]Ξεκίνησε χωρίς να μου λέει τίποτα και κατέληξε να παίζει συνεχώς χωρίς να το πάρω χαμπάρι. Αν το δεις αποστασιοποιημένα και απενοχοποιημένα, αν προσπαθούσες να φτιάξεις στο μυαλό σου τον ήχο των Mastodon προσαρμοσμένο ώστε να τον γουστάρει (ακόμα πιο) πολύς κόσμος, δε θα μπορούσες να σκαρφιστείς ιδανικότερη κατάληξη από το The Hunter.[/I]
[B]20.[B]Von Hertzen Brothers[/B]-Stars Aligned[/B]
[I]Μοντέρνο προγκ στα καλύτερά του. Καλοδουλεμένες συνθέσεις, εξαιρετική παραγωγή, φρέσκος αέρας. Εξαιρετικό άκουσμα. Αν προσθέσουν ατμόσφαιρα, σκοτάδι και ροή στον επόμενο δίσκο τους θα καταφέρουν να σκαρφαλώσουν πολυ πιο ψηλά.[/I]
στην εκπνοη της χρονιας προσθετω
[SPOILER]
χεβι μεταλ ρε μουνια.δισκο που ακους στο δρομο και χτυπιεσαι.και αν σε κοιταξει κανας περαστικος του κανεις \m/ για να μαθει.καποια τραγουδια δεν μ αρεσουν οσο τα αλλα.και παλι ομως ποσο καιρο εχει να ακουστει τοσο καλοπαιγμενο ατσαλι?το μπασιμο του δισκου απλα8O[/SPOILER]
και δυο που με ξετιναξαν προσφατα
[SPOILER]
βολτα στο δασος μια βροχερη μερα.που ξερεις που θα σε βγαλει…
αυτη η μπλουζια στη φωνη με πεθανε[/SPOILER]
αντε καλη χρονια να χουμε.παντα με μουσικαρες.
Αυτοί οι black keys πρέπει να φοβεροί, πρέπει να κάτσω να τους ακούσω.
Και η καθιερωμένη λίστα της deathwish:
http://deathwishinc.com/deathtalk/read.php?3,99874
Ακολουθούν μερικές (μπόλικες) κυκλοφορίες που άκουσα περισσότερο και είχαν κάτι να μου πούν, χωρίς σειρά.
Επίσης τις τελευταίες μέρες την ψάχνω λίγο με φετινά αλμπουμ από μπλακ μεταλ και ντουμ/σλατζ αλλά ακόμα δεν έχει βγεί το πόρισμα. (Εκείνο το Rwake και το Ramesses πάντως φαίνονται συμπαθέστατα.)
Το ζουμί:
[SPOILER]Arbouretum - The Gathering
Bill Callahan - Apocalypse
Tim Hecker - Ravedeath 1972
Ulver - War Of The Roses
Michael Monroe - Sensory Overdrive
Singapore Sling - Never Forever
Slowness - Hopeless but Otherwise
Obits - Moody, Standard, and Poor
Yuck - Yuck
Blood Ceremony - Living With The Ancients
Doomsword - The Eternal Battle
Fovea Hex - here is where we used to sing
Hexvessel - Dawnbearer
Moby - Destroyed
Puscifer - Conditions of My Parole
Tom Waits - Bad As Me
Long Distance Calling - Long Distance Calling
Sun Of Nothing - The Guilt Of Feeling Alive
Sarabande - Remnants
Marvel - Warhawks of War
The Lords Of Altamont - Midnight To 666
Trap Them - Darker handcraft
Victims - A Dissident
Icon Gallery - Icon Gallery
Out On A Limb - Drowned
Something Fierce - don’t be so cruel
Terrible Feelings - Death To Everyone
Iron Lamb - The Original Sin
Cold Cave - Cherish The Light Years
Foo Fighters - Wasting Light
The Black Keys - El Camino
Twilight Singers - Dynamite Steps
Uncle Acid And The Deadbeats - Blood Lust
The Bevis Frond - The Leaving of London
Lumerians - Transmalinnia
The Flying Eyes - Done So Wrong
Graveyard - Hisingen Blues
Black Cobra - Invernal
Primordial - Redemption At The Puritan’s Hand
Subrosa - No Help For The Mighty One
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός[/SPOILER]
Τελικη Λιστα
Αzarath - Blasphemer’s Malediction
Arena - The Seventh Degree Of Separation
Ulcerate - The Destroyers Of All
Beardfish - Mammoth (οσοι δεν εχουν ασχοληθει μαζι τους πραγματικα δεν ξερουν τι χανουν δεν εχουν ουτε μια μετρια δισκογραφικη στιγμη στη πορεια τους ως τωρα)
My Brother The Wind - I Wash My Soul In The Stream of Infinity (εξισου σπουδαιοι με τους απο πανω)
Deivos -Demiurage Of The Void (πιο brutal κυκλοφορια απο αυτο δεν κυκλοφορησε φετος… τιποτα !!!)
Samsara Blues Experiment - Revelation and Mystery
Opeth - Heritage
Panzerchrist - Regiment Ragnarok
Panopticon - Social Disservices
Dream Theater - A Dramatic Turn Of Events
Vader - Welcome To The Morbid Reich
Van Der Graaf Generator - A Groundig In Numbers
WITTR - Celestial Lineage
Septic Flesh - Great Mass
Nervecell - Psychogenocide
Amorphis - The Beginning of Times
Primordial - Redemtion at The Puritans Hand
Primus - Green Naugahyde
Burzum - Fallen
Terra Tenebrosa - The Tunnels
Steven Wilson - Grace For Drowning
Fleshgod Apocalypse - Agony
Draconian - A Rose For The Apocalypse
Glass Hammer - Cor Cordium
Blodiest - Descent
Generation Of Vipers - Howl and Filth
Lazarus - Lazarus
Οrigin - Entity (που με κερδισε τελικα με το καιρο)
Αrch/Matheos - Sympathetic Resonance
Tsjuder- Helvete
Kickback - Et Le Diable Ric Avec Nous
Saligia - Sic Transit Gloria Mundi (εισοδος της τελευταιας στιγμης)
Harm’s Way - Isolation
Trap Them - Darker Handcraft (grindια της χρονιας)
Solus3 - Corner Of The World
Deceased - Surreal Overdose (διοτι κυκλοφορησαν το death/thrash δισκο της χρονιας)
Ιntegrity - DestroyoRR
Επισης δεν γινεται να μην αναφερω τους Hands of the Templar (τους οποιους λατρεψα με το φετινο ep τους), Αmon Tobin, The Flushbalb, Αndrew Adkins και φυσικα Τom Waits, απο αλλου ειδους μουσικα φασματα.
[SPOILER]Πρόλογος: Φέτος άκουσα ίσως τα λιγότερα καινούρια album από τότε που ξεκίνησα να ακούω μουσική συστηματικά. (1990). Η μουσική έχει πάρει την κατιούσα εδώ και αρκετά χρόνια και εγώ προτιμώ να ψάχνω διαμάντια του παρελθόντος που μου έχουν διαφύγει παρά να ακούω τις νέες φρούδες ελπίδες. Αν έκανα λίστα με τί ανακάλυψα φέτος που δεν είχα ακούσει θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που παραθέτω εδώ. Τέσπα θα βάλω τα λίγα άλμπουμ που κάτι μου είπαν [/SPOILER]
[B]1. PJ Harvey – Let England Shake [/B]
Άργησα να το ακούσω παρά το hype. Η γυναίκα απλά δεν παίζεται. έκανε πάλι κάτι διαφορετικό αλλά συνάμα ποιοτικό όσο δεν πάει. Το album έχει τον δικό του ξεχωριστό μελαγχολικό ήχο χωρίς μέτριες στιγμές. Δεν είναι απλά ο δίσκος της χρονιάς. Είναι ο μοναδικός που σίγουρα θα ακούω και σε κάποια χρόνια από τώρα ευχάριστα. Εύγε
[B]2. Pain of Salvation – Road Salt Two[/B]
Αυτούς φέτος τους εκτίμησα πρώτα με το Road Salt One και στη συνέχεια βέβαια με την συνέχειά του. Ο Daniel είναι μεγάλη μορφή. Χαρισμάτικος, πραγματικός σταρ, τεράστια φωνή. Ο δίσκος είναι γήινος, απλός, αυθεντικός και γεμάτος κομματάρες. Μας δώσανε και τρομερό live
[B]3. Radiohead – The King of Limbs[/B]
Είναι στενάχωρο τις πρώτες θέσεις σε τέτοιες λίστες να τις γεμίζουν παλιοσειρές αλλά τί να κάνουμε. Πάλι καλά που υπάρχουν και αυτοί να λέμε. Το album είναι άνισο αλλά έχει 3-4 απίστευτες κομματάρες που κανείς άλλος δεν πλησίασε στο 2011. Οπότε…
[B]4. Battles – Gloss Drop[/B]
Εντάξει αν το συγκρίνεις σκληρά με το ντεπούτο τους χάνει πολύ. Κατάφεραν όμως και αυτοί να προσθέσουν στοιχεία στον ήχο τους (π.χ. φωνητικά εδώ και εκεί). Γίναν λίγο πιο εμπορικοί αλλά παρέμειναν εξαιρετικά ενδιαφέροντες
[B]5. Μogwai – Hardcore will never die but you will[/B]
Μια ακόμα καλή από τα ίδια. Εντάξει δεν συγκλονίζουν όπως την εποχή του Young Team αλλά προσωπικά το απόλαυσα το δισκάκι.
[B]6. Riot – Immortal Soul[/B]
Άνετα ο metal δίσκος της χρονιάς. Πολύ άνετα. Στιγμές μου θύμισε γιατί αγάπησα το metal
[B]7. ΤV on the Radio – Nine Types of Light[/B]
Περίμενα κάτι πολύ καλύτερο είναι η αλήθεια. Δυστυχώς δεν είναι αριστούργημα έχει όμως κάποιες στιγμές που πλησιάζουν. Έστω και έτσι είναι από τους πιο σημαντικούς δίσκους της χρονιάς
Αυτά. Τί περιμένουμε του χρόνου; Α tool (που λογικά θα κάνουν και αυτή την κάμψη τους) , rush ( που δύσκολα θα επαναλάβουν το snakes & arrows) και κάποια ακόμα μέτρια νέα γκρουπ που θα χαρακτηριστούν μεσσίες για να εξαφανιστούν λίγο αργότερα όπως πάμπολλα τα τελευταία 10 χρόνια.
Ο λαός εμίλησε… It’s just the curl of the burl !