Δούλευε στο αεροδρόμιο όμως, τι διάολο 
70% εμφάνιση
30% ικανότητες/γνώσεις
Επειδή πλέον τυγχάνω ελεύθερος επαγγελματίας θα σου πω το εξής:
Αν αναζητούσα άτομο για γραμματειακή υποστήριξη και αρχειοθέτηση ας πούμε, σαφέστατα θα έπαιρνα γυναίκα και μάλιστα εμφανίσιμη χωρίς να πολυσκεφτώ τα τυπικά προσόντα - πτυχία κτλ. Ο λόγος είναι απλός και καθαρά επαγγελματικός, μια όμορφη παρουσία θα τραβήξει περισσότερους πελάτες άρα και περισσότερα χρήματα. Άλλωστε δεν μιλάμε για καμια πυρηνική φυσική - ένα τηλέφωνο θα σηκώνει, ραντεβού θα κανονίζει κτλ.
Αν όμως αναζητούσα άτομο για άμεση συνεργασία και υπαλληλική θέση δε θα με ενδιέφερε καθόλου η εμφάνιση, αρκεί φυσικά να μην απωθεί τους πελάτες. Μαλλί, τατουάζ, ότι να ναι δεν έχω πρόβλημα. Σε τέτοιες θέσεις κοιτάς γνώσεις πρώτα και μετά όλα τα άλλα.
Πρώτη συνέντευξη σε πολυεθνική εταιρεία … Λίγο σιχαμένο δεν είναι να βλέπεις μερικούς να κα*λώνουν με ισολογισμούς , έσοδα , ρευστότητα σε χρήμα , τίτλους , πανεπιστημιακές συνεργασίες κλπ… Δεν λέμε να μην προβάλεις τη δυναμική της εταιρείας σου και να μη δώσεις κίνητρα στον νέο που θα έρθει … Αλλά οκ… Πόση ματαιοδοξία πια… Εμετός … Ελπίζω να μην καταλήξω έτσι…
Α καλά από ματαιοδοξία άλλο τίποτα… Που να δεις και τη δική μου εταιρεία… Γενικά οι επιχειρήσεις κοιτάνε εξ ορισμού να μεγαλώσουν όσο γίνεται παραπάνω και οι εργοδότες οραματίζονται και καβλώνουν. Απληστία μέχρι αηδίας λες και πρόκειται να ζήσουν καμιά χιλιετία ξέρω γω. Για μένα πάντως η ζωή είναι μικρή και ο καθένας θα πρεπε να αναλογιστεί ποιά είναι τα πραγματικά σημαντικά πράγματα σ’αυτήν αντί να σκέφτεται τη ματαιοδοξία του… Κανείς δε ζει πολύ παραπάνω από 100 χρόνια όσα λεφτά και να’χει. Ποτέ δεν παίζει να γίνω έτσι και είμαι ευτυχισμένος γι αυτό.
Πόσο αστείο είναι να σου πουν στη δουλειά να μη φοράς τζην :-k…? κ ειδικά όταν δεν έχεις δώσει κανένα απολύτως δικαίωμα για την εμφάνιση σου.
A ρε γεωλογία να πούμε. Στον τομέα μου το don’t είναι να ντύνεσαι γιάπικα, με κοστούμια κλπ. Βερμουδίτσα, t-shirt και όλα μια χαρά…
Βασικά, το πώς ντύνεσαι δεν είναι τελείως άσχετο και με το ποιος είσαι. Γι αυτό και μου παραφαίνονται θεωρητικές οι απόψεις του τύπου ‘‘γραμμένη την έχω την εμφάνιση, η προσωπικότητα/ο άνθρωπος/η ψυχή/το τσάκρα είναι που μετράει’’.
Βέβαια, το ότι συνηθίζεις να φοράς φαρδιές φούστες, πχ, ή στενά τζιν, από μόνο του δε σημαίνει τίποτα…αλλά αν το δεις σε σχέση με τον άνθρωπο που είσαι, σαν σύνολο, εντέλει συνειδητοποιείς ότι δεν είναι καθόλου άσχετο με την ψυχολογία και την προσωπικότητα (και τις αδυναμίες που ο καθένας κουβαλάει, τα απωθημένα του, τις αξίες του και μπλαμπλαμπλα).
Και ναι, κατά συνέπεια, κάποιος μπορεί να χρησιμοποιήσει την εμφάνιση του άλλου για να ‘‘κλέψει’’ πληροφορίες για το τι άνθρωπος είναι. Κι αφού γίνεται στις παρέες μας, γιατί όχι και στη δουλειά μας.
Ενδιαφέρον είναι ότι λειτουργεί κι απ’ τις δύο μεριές. Και του εργοδότη και του εργαζόμενου. Ο πρώτος προσπαθεί να επιβάλλει στον δεύτερο μια εικόνα, άρα και μια περσόνα, προς όφελος της επιχείρησης (όταν του ζητάει πχ να βγάλει τον κρίκο απ’ τη μύτη ή να ντύνεται με κοστούμι)…ο δεύτερος, [B]και[/B] μέσα απ’ τις ενδυματολογικές επιλογές ορίζει τη στάση του απέναντι στον εργοδότη και την επιχείρηση. Αν ντύνομαι ακριβώς όπως με θέλει ο εργοδότης μου, έχω ήδη γίνει χαλί να με πατήσει…και καταπώς φαίνεται, έχω ήδη στρώσει το έδαφος για να κάνω κι άλλα πράγματα ακριβώς όπως τα θέλει ο εργοδότης μου (να μην απεργήσω, ας πούμε, όταν θα μου πετσοκόβει το μισθό). Στο άλλο άκρο, αν γραμμένος στα @@ μου και ο εργοδότης και το dress code, μάλλον δεν έχω συνειδητοποιήσει πώς είμαι υπ-άλληλος…εξ ορισμού δηλαδή,ως ένα βαθμό υποκείμενος στις διαθέσεις και τις προτιμήσεις κάποιου.
Είναι δηλαδή και λίγο θέμα καταμερισμού εξουσίας…πώς παίζεται το παιχνίδι, πώς έχουν μοιραστεί οι ρόλοι, πού υποχωρείς και τι διεκδικείς.
Και κάτι μη αναλυτικό…αν δουλεύεις πχ. σε εργοστάσιο ή σε μαρίνα (γενικά σε δουλειές που έχουν σχέση με μηχανήματα,εργαλεία, σκοινιά σύρματα, μαδέρια), πιθανότατα να σου ζητήσουν να βγάζεις τα σκουλαρίκια ή να μαζεύεις τα μακριά μαλλιά για λόγους ασφαλείας. Δεν είναι δηλαδή πάντα θέμα προκατάληψης.
Αν όμως δεν τεκμηριώσεις ή έστω εξηγήσεις πώς, κατά τη γνώμη σου, η εμφάνιση και το ντύσιμο έχουν σχέση με την προσωπικότητα, όλος ο συλλογισμός σου μάλλον καταρρέει.
Είμαι τραγικά κακή στις επεξηγήσεις, δυστυχώς, οπότε συνήθως πολύ διπλωματικά τις αποφεύγω. Αφού το ζήτησες όμως και δίκαια, ας κάνω μια προσπάθεια.
Φαντάσου έναν άνθρωπο που κυκλοφορεί αχτένιστος και άπλυτος - όχι σε φάση βγήκα στο περίπτερο να πάρω γάλα κυριακή πρωί, γενικώς αχτένιστος και άπλυτος. Αυτό το χαρακτηριστικό έχει σχέση με την κοσμοθεωρία του ή/και με τον τρόπο ζωής του.
Μπορεί λχ. να είναι χίπις και συνειδητά να μην πλένεται, καθώς κατά τον ίδιο το μπάνιο είναι μικροαστική σύμβαση. Μπορεί να είναι τόσο ελεεινά φτωχός που να μην του έχουν μείνει λεφτά ούτε για την ΕΥΔΑΠ. Μπορεί να νιώθει τόσο ανώτερος στο πνεύμα, ώστε να μη χρειάζεται να τον απασχολεί καθόλου το σώμα. Μπορεί να δείχνει ότι δεν ενδιαφέρεται πώς τον βλέπουν και πώς τον κρίνουν οι άλλοι, ή να θέλει συνειδητά οι άλλοι να τον αποστρέφονται και να τον κρίνουν αρνητικά. Μπορεί να έρχεται από μια κουλτούρα (αν είναι Τσιγγάνος πχ) όπου η απλυσιά είναι κάτι συνηθισμένο.
Και ένα σωρό άλλες υποθέσεις.
Με βάση και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του, μπορώ να αποκλείσω κάποιες από αυτές και να υποστηρίξω ή να εμπλουτίσω κάποιες άλλες. Αν πχ, τον δω να βγάζει μια πορτοφόλα γεμάτη κατοστάευρα, προφανώς για κάποιον άλλο λόγο κι όχι από ανέχεια είναι αυτός ο άνθρωπος βρώμικος.
Σε κάθε περίπτωση, τα μεμονωμένα χαρακτηριστικά είναι φορείς πληροφοριών…και συνδυάζοντας τα χαρακτηριστικά για να σχηματίσεις μια συνολική εντύπωση (στους περισσότερους ανθρώπους αυτό είναι κάτι που γίνεται αυτόματα), έχεις αμέσως και ένα πλέγμα πληροφοριών για το ποιος είναι - ή καλύτερα, ποιος μπορεί να είναι αυτός ο άνθρωπος. Το ‘‘μπορεί’’ πάει στο ότι οι εντυπώσεις μας, εξαρτώνται τόσο από τα πράγματα που παρατηρούμε αυτά καθεαυτά, όσο και από τον τρόπο που τα ερμηνεύουμε.
Δεν ξέρω αν σε κάλυψα.
Ή μπορεί απλά να είναι τεμπέλης!
Ευτυχώς ή δυστυχώς, παίζει μεγάλο ρόλο η εμφάνιση. Στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν ακόμα κυρίως από μεγαλύτερες ηλικίες προκαταλήψεις, οπισθοδρομικές και συντηρητικές απόψεις, άγνοια κτλ. Βλέπουν κάποιον με τατού και παίζει να νομίζουν ότι ειναι πρεζάκιας κτλ. Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό τα τατού γίνονται όλο και περισσότερο μόδα σε μεγάλη μερίδα των νεών όλων των κοινωνικών τάξεων. Σε μερικά χρόνια το τατού θα είναι κάτι πολύ συνηθισμένο. Μέχρι τότε…
Άλλο χίππης και άλλο βρωμύλος! Με μπλουζάκι των Dead να ερχόταν να πιάσει δουλειά, αν βρώμαγε δεν θα τον ήθελα δίπλα μου! :lol::lol:
ποτε μου δεν πιστευα οτι για εναν αχτενιστο θα υπηρχαν τοσες διαφορετικες εκδοχες.γυναικες[-X
Ναι, ισχύει. Τελικά, το μυαλό των γυναικών είναι πολύπλοκο πράγμα… αλλά γι αυτό τις αγαπάτε!!!
[SPOILER]Και τόση ώρα βγάζω την ουρά απ’έξω, γιατί συνήθως μπροστά στα μάτια μου έχω κάτι και δεν το βλέπω…αυτοεκτίμηση στο φουλ!!![/SPOILER]
Ναι, αμέ.
Κάποιες παρατηρήσεις σου σίγουρα είναι εύστοχες… το θέμα είναι ότι κατά τη γνώμη μου είναι γενικά δύσκολο και επικίνδυνο να προσπαθείς να ψυχολογήσεις ένα άτομο από την εμφάνισή του. Προσωπικά στο παρελθόν έπεσα έξω κατ’ επανάληψη σε σχέση με διάφορα άτομα, μέχρι που απλά το πήρα απόφαση και σταμάτησα να προσέχω την εμφάνιση και το ντύσιμο του εκάστοτε τύπου, και απλά περίμενα να πιάσουμε την κουβέντα για να βγάλω κάποια συμπεράσματα, γιατί για τα υπόλοιπα δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος. Για να στο πω αλλιώς, αν με έβλεπες σε κάποια φάση στα Εξάρχεια να πηγαίνω για καφέ λετσαρία φάση (το έχω κάνει) και σχημάτιζες μια Α εικόνα, αλλά την επόμενη μέρα με έβλεπες να σκάω μύτη στο ίδιο μαγαζί κυριλέ φάση (επίσης το έχω κάνει), έχω την αίσθηση ότι θα ένιωθες τουλάχιστον μπερδεμένη και ότι θα σου γάμαγα λίγο και την εικόνα που είχες σχηματίσει, όπως και την όλη θεωρία σου, οπότε δε θα έβγαζες άκρη εύκολα.
Καταλαβαίνω τι προσπαθείς να πεις. Και γενικά ναι, επειδή οι άνθρωποι ούτε μονοδιάστατοι είναι, ούτε καθόλου ανεξάρτητοι από το περιβάλλον τους, είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύεις ότι μπορείς να τους καταλάβεις από την πρώτη εντύπωση και μόνο…είτε αυτή βασίζεται στην εμφάνισή τους, είτε στις κουβέντες τους. Και εξίσου αφελές να προσπαθείς να τους κλείσεις σε θεωρίες και να κάνεις βέβαιες προβλέψεις για το ποιοι είναι και το τι θα κάνουν.
Εννοείται, έχω πέσει κι εγώ πολλές φορές έξω βασιζόμενη μόνο στην εμφάνιση. Κάποιες άλλες φορές όμως, έχω πέσει το ίδιο έξω όταν, στην προσπάθειά μου να είμαι ‘‘αντικειμενική’’ και ‘‘να αποφεύγω τα στερεότυπα’’, έχω αγνοήσει τελείως την εμφάνιση των ανθρώπων και τις διαθέσεις μου απέναντί τους.
Αν το καλοσκεφτείς, ακόμη κι αυτό, το ότι με άνεση κυκλοφορείς τη μία μέρα λέτσος και την άλλη κυριλέ, λέει πράγματα για σένα. Όπως και το ότι, λχ, μπορείς ν’ απολαμβάνεις το ίδιο εύκολα Death και Sigur Ros. Μόνο οι απλοϊκές, οι στερεοτυπικές θεωρήσεις δε βρίσκουν χώρο για τις αντιφάσεις -οι ίδιες που επιτάσσουν ότι όποιος έχει πάνω από δέκα πίρσινγκ στη μούρη του δε μπορεί να κλάψει με το ‘‘Περηφάνια και Προκατάληψη’’ (από προσωπική εμπειρία μπορώ να σου πω ότι αυτό είναι μύθος)…κατά τ’ άλλα, ο κόσμος μας είναι γεμάτος από αυτές, χρόνια τώρα, και την παλεύει μια χαρά.
η διάρκεια όμως δηλώνει πράγματα. αν πχ κάποιος σκάει όλη την ώρα με ανοιχτό πουκάμισο για να φαίνεται η περήφανη τριχοφυΐα του και από μέσα γυαλίζει ο χριστούλης, έ όσο και να μιλήσουμε δε νομίζω να τρελαθώ με τη πάρτυ του.
Κι αν σου έλεγε ότι άκουγε Manowar?
Ακόμα καλύτερα, αν τον έπιανες στα πράσα να κάνει επικό χεντμπάνγιν με Manowar?
Γαμάμε το θρεντ ε?