…aka the κλάμα thread(κλεμμένο, αλλά πάντα πετυχημένο)
Έχω την τάση ώρες ώρες να βάζω τραγούδια σε συγκεκριμένες ομάδες. Τραγούδια για ζεστές νύχτες του Ιούλη, τραγούδια για γυμναστήριο, τραγούδια για αϋπνίες. Μία από αυτή, πολύ κλειστή, περιέχει τραγούδια που έχω κλάψει ακούγοντάς τα και είναι μάλλον η πολυτιμότερη που έχω.
Θες από την υπερβολική πόρωση, θες από οπτικοακουστικό ερέθισμα μεγατόνων, θες από απλή υπερβολική συγκίνηση, θες από τη πρόκληση κάποιου unspeakable feeling, ακόμα κι αν έχεις χωρίσει και ακούς κλαψοτράγουδα για να κόψεις φλέβα, διάολε, το έχεις κάνει κι εσύ. Ε τότε, ταπεινέ αναγνώστη, απευθύνσου εδώ, seek no more.
α, ψεμματα, actually τρεις ηταν οι φορες. η δευτερη ηταν με το Epitaph των King Crimson, και επισης με το Perfect Day του μεγιστου Lou Reed… τι κομματαρες… αμα εισαι και λιγο καπως… ερχονται και σε πλακωνουν! τις θυμαμαι χαρακτηριστικα…
τα τραγουδια που σε κανουν λιωμα σε κανουν λιωμα ΚΑΘΕ φορα (η περιπου) που τα ακους. ενω εδω μιλαμε για μενονωμενες περιπτωσεις. το Believe πχ το εχω ξανακουσει απεριρες φορες, αλλα μια φορα μονο με πηραν τα ζουμια
εδιτ: ξεχασα το τραγουδι που εχω ριξει το περισσοτερο κλαμα,aphrodite’s child-the four horsemen… οσες φορες κ να το ακουσω με πιανει ενα σφιξιμο στην καρδια…
Παράξενο. Ο προσωπικός μου πρωταθλητής σ’ αυτή την κατηγορία είναι ΜΑΚΡΑΝ το… Fiddler on the Roof. Ναι ρε, το μιούζικαλ. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος γιατί, αλλά κάθε, ΚΑΘΕ φορά που το βλέπω με πιάνουν τα ζουμιά στα μισά σχεδόν τραγούδια εκεί μέσα. Ίσως βέβαια να μην πιάνεται γιατί όταν μιλάμε για οπτικοακουστικές καταστάσεις δεν επιτίθεται μόνο η μουσική στο συναίσθημά σου αλλά και η εικόνα, και εν προκειμένω οι - για μένα - απίστευτες ερμηνείες των ηθοποιών σ’ αυτό το μιούζικαλ βοηθούν πολύ σ’ αυτό. Μα όχι, δείτε και ακούστε:
Αφήστε, το ξέρω. Αυτό που εμένα με συγκινεί βαθύτατα για πολλούς και διάφορους λόγους, σε πάρα πολλούς εδώ μέσα θα φανεί γελοίο. Όσο γι’ αυτό, είμαι σίγουρος.
