Η σειρα που δημιούργησε ο Gareth Evans παει για πρεμιέρα 3ς σεζον την αλλη βδομάδα. Για να δουμε θα ξανα πιασει το pick που ειχε η πρωτη.
Αποκλείεται επειδή δυστυχώς πάλι δεν εμπλέκεται ο ίδιος (όπως και στη 2η), αλλά φαίνεται να έχει καλή δράση, θα δείξει. Κρίμα, αλλά τουλάχιστον τον άλλο μήνα βγαίνει το Havok
Δεν ξερω πως το κατάφερα αλλα βρέθηκα απ του πουθενά να βλέπω ιρλανδική ρομαντική κ μου αρεσε κιόλας. Μιλάω για το normal people. Το δίδυμο που πρωταγωνιστει θα το δουμε πολυ στο μελλον (ηδη τους βλεπουμε βσκ).
Τed Lasso 4η σειρά, επίσημο…
…όπου εδώ πρωταγωνιστεί, είναι συμπαραγωγός & συνδημιουργός. Από τα κοινωνικά δράματα εκείνα που οι Βρετανοί είναι μάστορες. Λέει πολλά η σειρά:
Ξεκίνησα το A thousand blows. Ένα μικρό έπος για αρχή…
Πολύ καλό το Severance, κεντρικό concept με ευφάνταστες πινελιές από αρκετά ετερόκλητα (δη ιντριγκαδόρικα) πράγματα όπως Όργουελ, Τέρυ Γκίλλιαμ και Brazil, Eternal Sunshine, Twilight Zone κτλ μέχρι και The Office και Parks and Recreation, πολύ καλή υλοποίηση με στιβαρή σκηνοθεσία, πολύ καλογραμμένους χαρακτήρες (και top notch ερμηνείες/Adam Scott ηγέτης, Turturro/Walken βετεράνοι με φινέτσα και κλάση, Patricia Arquette εγγύηση κτλ) και ωραίος ρυθμός που δεν αφήνει τη σειρά να κάνει αισθητές κοιλιές ή να περιέχει “νεκρά” σημεία.
Μου άρεσε πολύ το context της σειράς, πίσω από την προφανή Οργουελική δυστοπία και τις (αναμενόμενες μεν, συνεπέστατες δε - ειδικά στο κομμάτι της (πολλαπλής) ταυτότητας) θεματικές της: από τη μια, η εργασιακή αποξένωση και οι πολλαπλές συνέπειες της στον εργαζόμενη μιας απρόσωπης πολυεθνικής του σήμερα, από την άλλη, η, με τόσο καλοζυγισμένο χειρισμό (τόσο ως ευθεία αναφορά, όσο και μέσα στο στενότερο πλαίσιο μιας σειράς που έχει στόχο πάνω από όλα να σε, τρόπο τινά, ψυχαγωγήσει, στο τέλος της ημέρας) σταδιακή αποκρυστάλλωση της πεποίθησης ότι δεν μπορείς να χρησιμοποιείς τη δουλειά ως διαφυγή από τα προσωπικά σου προβλήματα (τα οποία όχι μόνο δεν εξαλείφονται, αλλά διογκώνονται και εν τέλει σε πνίγουν ακόμα πιο βάναυσα).
Παρά τις πολλαπλές ανά σημεία υπόνοιες για δύσκολες καταστάσεις που κρύβονται στο σκοτάδι και το περιστασιακό βαρύ κλίμα (όταν μεταφέρεται ο θεματικός άξονας στην απώλεια πχ ή τον θρήνο) προσωπικά με κερδίζει κάργα το (ενίοτε) μαύρο χιούμορ της σειράς - το οποίο το βρίσκω πολύ to the point και πλήρως εναρμονισμένο τόσο-όσο με το γενικότερο σύνολο.
Τελευταίο επεισόδιο πρώτης σεζόν πήγε μπάλα - φοβερό κλείσιμο, έναρξη δεύτερης και 1-2 πρώτα επεισόδια λίγο νωχελικά, αλλά και πάλι πήρε μπρος σχεδόν αμέσως -έχω σταματήσει στο 5ο και τα 2-3 τελευταία ήταν φοβερά + έχουν κάνει καλό set up για το μέλλον.
Γενικά ναι, αυτό, φανταστική σειρά - με τα cliffhangers της που δεν φαντάζουν φθηνά, με τα μυστήρια της που σε ιντριγκάρουν αληθινά και δεν σε κοροϊδεύουν στα μούτρα, το πολύπλευρο σενάριο και η σύνθετη κεντρική ιδέα που βγάζει αυθεντικό ενδιαφέρον, καλή τηλεόραση ρε παιδί μου.
Αφού δεις το 2x09
Και πόσο casual/subtle ρατσισμός, μία με τους πίνακες και δύο με τις μεγάλες λέξεις. Δεν υπάρχει λόγος να κάνουν τον Μίλτσικ σκουπίδι και στο review και κατάμουτρα του σε αυτό το επεισόδιο για το ότι χρησιμοποιεί μεγάλες λέξεις όταν όλα τα μεγάλα κεφάλια της Λούμον μιλάνε με αυτόν τον τρόπο
Εγω παντως τα λεω 3 χρονια τωρα για το Severance, και απλα χαιρομαι που πλεον σε ολα τα media αλλα και εδω μεσα χαιρει καθολικης αποδοχης. Περαν ολων των νοηματων και αναλυσεων για το εργασιακο περιβαλλον, το κοινωνικο υποβαθρο και ολα τα συναφη, η φωτογραφια σε αυτην την σειρα εχει πλεον ξεφυγει.
Συγκεκριμενα τα επεισοδια 2Χ07 - 2Χ08 - 2Χ09 ειναι απο τις πιο πανεμορφες ατυπες τριλογιες επεισοδιων εχω δει στην ζωη μου, σε οποιαδηποτε σειρα. Θα μπορουσα να δω ανετα ταινια 3 ωρων στην οποια απλα να βλεπουμε μια τυχαια ημερα στην ζωη της Harmony Cobel οπου αυτη απλως επισκεφτεται το χιονισμενο χωριο στο οποιο μεγαλωσε. Το εξωφρενικο ειναι πως το συγκεκριμενο επεισοδιο μαλιστα το σκηνοθετησε ο Ben Stiller. Διολου απροσμενο βεβαια, αν θυμηθουμε πως σκηνοθετησε και το Woe’s Hollow.
Καποια στιγμη αξιζει οσοι ενδιαφερεστε να δειτε και τα διαφορα “inside look” στο πως γυριστηκαν διαφορες σκηνες της σειρας, ειδικα αυτες μεσα στους διαδρομους και τα δωματια της Lumon.
επειδη εισαι υπερβολικουλης, να πουμε οτι το Severance ειχε κοσμο από την αρχή, μιας και ο κόσμος διψάει για αντι-Lost. Δεν ειπες και κανενα Hot take για κατι obscure.
Ευτυχώς που τα μίδια, δεν σε ακολουθούν σε όλα. Η Λίβερπουλ και η Ρεάλ θα έπαιζαν στο κύπελλο Ράπαν και ο Λεμπρόν στην ΕΣΚLA.
Προσωπικά κάνω υπομονή να τελειώσει ο 2ο κύκλος, δεν το έχω ξεκινήσει ακόμα, αλλά ναι, από την αρχή η σειρά είχε κάνει αίσθηση και σε πολύ κόσμο, τώρα απλά μάλλον γιγαντώθηκε. Και πρόσφατα, περιμένοντας στο live Touche Amore ακούγαμε παρέες να το εκθειάζουν πχ.
Πάντως κάτι πήρε το μάτι μου για κάποιου είδους homage(?) σε συγκεκριμένο καταπληκτικό επεισόδιο του κλασικού Twilight Zone, και τώρα απλώς ανυπομονώ περισσότερο
Πάντως το 7ο επεισόδιο του 2ου κύκλου, να πω πως μάλλον το βρήκα το καλύτερο της σειράς μέχρι τώρα - μαζί με το φινάλε της πρώτης σεζόν.
Νομίζω πως με αρκετά διακριτικό και αρκούντως “μεστό” τρόπο δίνει αρκετές απαντήσεις στο όλο “μυστήριο” μέχρι τώρα (θα εκπλαγώ πολύ δηλαδή αν δεν έχω πέσει μέσα στις προβλέψεις μου για μερικά πραγματάκια) ενώ παράλληλα καταφέρνει και διατηρεί την ίντριγκα αναλλοίωτη (προσθέτοντας και άλλα στοιχεία στο τραπέζι) χωρίς να στερείται και εξέλιξης πάνω στους χαρακτήρες.
Γενικά η 2η σεζόν, ενώ δεν ξεκίνησε (για εμένα τουλάχιστον) τόσο δυναμικά όσο η πρώτη και είχα λίγες αμφιβολίες για το που ήθελε να το πάει μετά τα 1-2 πρώτα επεισόδια, σταδιακά νομίζω και απέφυγε να γίνει μια “καρικατούρα” της προηγούμενης σεζόν, αλλά και τράβηξε ξεκάθαρα τον δικό της δρόμο - έγινε (πολύ) πιο προσωπική όσον αφορά τους χαρακτήρες, καταφέρνοντας μέχρι στιγμής παράλληλα να εμπλουτίσει πολλαπλώς το Black Mirror-ειδές της main concept με κάτι που… έχει ρε γμτ ένα μυστήριο που μοιάζει “κερδισμένο”, μακριά από mystery boxes, φτήνιες και σεναρικές εφετζίδικες τζούφιες κωλοτούμπες για ψευδό-εντυπωσιασμούς… ωραίο, καλογραμμένο και συνειδητοποιημένο σφικτό τηλεοπτικό σενάριο που ξέρει τι του γίνεται!
Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που πέρασα τόσο καλά με τέτοιου τύπου σειρά πάντως, πραγματικά
Η αλήθεια είναι πως η 3η σεζόν του White Lotus παραείναι βραδύκαυστη. Το τραβάνε πολύ χωρίς φανερό λόγο. Και στο 5ο επεισόδιο σκάει γκεστ ο Σαμ Ρόκγουελ και τα κάνει όλα μούτι μέσα σε κανά 10λεπτο, χαχα.
Οταν στο λεμε για τη μουσικη, κανεις μουτρα.
Δε φταιω εγω που αποθεωνετε μια πολυ μετρια δεκαετια στην ιστορια της μουσικης, γιατι τα ριχνεις σε μενα? Τουλαχιστον να γραφατε για ντισκο να πω οκ.
Πρέπει να χαλασε η οθόνη μου. Δεν εξηγείται αλλιως.
Βλέπω το πρώτο επεισόδιο. Ρε τι γίνεται εδώ;
Μονοπλάνο είναι όλο το επεισόδιο; Πώς το γύρισαν;
Περιμένω να τελειώσει να δω.