Εκλαψα, ανετα post of the day κι ας ειναι μολις μεσημερακι εκει περα

Πάνε χρόνια που έχω ν’ ακούσω το “Appetite for destruction”, αλλά θα προσπαθήσω να βάλω τα τραγούδια του σε σειρά προτίμησης:

It’s so easy
My Michelle
Paradise city
Sweet child o’ mine (OK, τα δύο συγκεκριμένα είναι πλέον κατηγορία “Enter sandman”, βέβαια, που λες “δε θέλω πλέον να τα ακούσω ξανά”, αλλά σίγουρα όταν τα πρωτάκουσα έπαιζαν στο repeat συνέχεια)
Think about you
Rocket queen
Welcome to the jungle
You’re crazy
Anything goes
Out ta get me
Nightrain

Βασικά νομίζω το δεύτερο μισό του album μ’ αρέσει περισσότερο από το πρώτο.

Όπως τα είπες, λοιπόν, “περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα”

It’s so Easy και Nightrain είναι τα 2 αγαπημένα μου κι εσύ βάζεις το δεύτερο ως το λιγότερο καλό του δίσκου… Μην ξεχνάμε ότι ο Slash ακόμα και σήμερα παίζει το Nightrain με τους Conspirators ε

ΥΓ: Ξέχασες το Mr Brownstone.

Sweet child o’ mine
It’s so easy
Paradise city
Welcome to the jungle
Mr Brownstone
Nightrain
Think about you
My Michelle
Rocket queen
You’re crazy
Anything goes
Out ta get me

(προσπαθωντας να παραβλεψω το οτι καποια που ειναι χιλιοακουσμενα φθινουν με το χρονο)

Υπαρχει ηδη τοπικ GNR just saying

Εναλλακτικα μπορειτε να πατε στο τοπικ με το αυγολεμονο και τον τραχανα, ταιριαζουν τελεια με cheesy μπαντες

Όλα αυτά επειδή είχα πει αυτό εδώ. ΟΚ καιρός να πάμε παρακάτω.

Ορίστε, τι καταλάβατε, τώρα θέλω να ακούσω για εκατομμυριοστή φορά το απεταιτ.

εντιτ : οκ, κάποιου είδους απόπειρα κατάταξης

rocket queen, mr. brownstone, nightrain, it’s so easy
welcome to the jungle, my michelle
out ta get me, think about you, you’re crazy
sweet child o’ mine, paradise city, anything goes

Εύκολα όλο το Immortal Soul των Riot…(έχω πει ΠΟΣΟ γαμάει ο δίσκος, ε;

Endemoniada
The Watchman
Phobia
Moonchild
Chord of Souls
Shiva
Celebrate
Love Under Will
Last Exit for the Lost

αδιανόητο ολοκληρο το tracklist του The Nephilim των FotN, όλα τα κομμάτια ενα προς ένα δεν σηκώνουν skip ποτέ

Με ξένιζε πάντα το “Phobia”, που μου φαινόταν σαν εμβόλιμη, άσκοπη Motorhead-ιά μέσα σε έναν ωκεανό μελαγχολικών συναισθημάτων. Βέβαια αυτό ίσως να οφείλεται ότι το “The Nephilim” ήταν το πρώτο album που άκουσα από την μπαντάρα, με αποτέλεσμα να μη γνωρίζω το πρότερο, spaghetti western παρελθόν τους με τα πιο up-tempo κομμάτια. Ακόμα και σήμερα, όμως, μου χαλάει το σερί εύκολα.

EDIT: Τώρα που είπα “Phobia”, Kreator vs. Fields, κερδίζουν οι πρώτοι.

ειναι λιγοτερο σχετικο με το ολο feeling και υφος των υπολοιπων κομματιων του δισκου, συμφωνω και εγω… ειναι ομως κ κομματαρα το γαμημενο , για αυτο το εβαλα παροτι λιγο παραταιρο ηχητικα
Θα εβαζα και το Elizium ισως στο παρον τοπικ, αλλα μαλλον εκει σκεφτομαι οπως εσυ τωρα, το Submission κομματάρα αλλα μου χαλάει το ύφος και αυτό τον μελαγχολικό ωκεανό που χτίζουν τα υπόλοιπα…

Kreator με ανεση.

Κατα τ’ αλλα δισκαρα το Nephilim.

Το Phobia δεν τρωει skip γιατι ειναι ωραιο πιο αναλαφρο κομματι (τα ριφ του μου θυμιζουν αρκετα ace of spades, χωρις να υπαρχει καποιο ολοιδιο βεβαια) . Πολυ συχνα λειτουργει θετικα κατι τετοιο σε εναν αρκετα μελαγχολικο δισκο.

Δεν καταλαβαίνω το νόημα αυτού του τόπικ. Τι πάει να πει αγαπημένο σερί κομματιών σε δίσκο;

Μόνο τους κλασσικούς δίσκους των Metallica, Maiden, Guns N’ Roses κτλ να πιάσουμε θα βρούμε άπειρα σερί αγαπημένων κομματιών. Και τριάδες και πεντάδες και εξάδες και όπως το θέλει ο καθένας.

Είναι ένα έξτρα στεπ το να βρεις πραγματικά καλό σερί μακριά από την λογική “γαμάει όλο όπως είναι” κτλ. Και διαφορετικό από το να βρεις δίσκο αντικειμενικό δεκάρι, δηλ χωρίς κανένα φιλλερ. Στο μυαλό μου είναι συνήθως τριπλέτες+ που κάπως ξεχωρίζουν περισσότερο, ανεξάρτητα από το αν ο δίσκος είναι καλός ή όχι και ακούγονται σαν ένα ενιαίο κομμάτι που έχει μια εσωτερική σύνδεση. Και στις κλασικές μπάντες μπορείς να το κάνεις και στα αγαπημένα σου πράγματα. Να, πχ, στο American Beauty που έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω πόσο λατρεύω, θα έβαζα σαν το αγαπημένο μου σερί μέσα στον δίσκο την τριάδα Ripple, Brokedown Palace, Til the Morning Comes, ασχέτως που το θεωρώ όλο ένα αριστούργημα και που, προφανώς, δεν πατάω σκιπ πουθενά. Και στους Maiden, τρελαίνομαι με τα πρώτα του Iron Maiden και με το κλείσιμο Killers, ασχέτως που μ’αρέσουν και εξ ολοκλήρου οι δίσκοι.

Αν μιλάμε για τριπλέτες, η τριάδα Thriller, Beat It, Billie Jean είναι απλά, δημοκρατικά και αδιαμφισβήτητα η καλύτερη τριάδα από κάθε album, genre, καλλιτέχνη και τα συναφή

Σε 6΄ θα μπορώ να σου πατήσω καρδούλα, μέχρι τότε να :

Υπάρχει και το δισκογραφικό σερί, όπως και το σερί του κάθε καλλιτέχνη σε διαφορετικές μπάντες. Πχ, οι ζέππελιν έχουν ίσως 6, οι manowar 3 (κι αν συνέχιζαν έτσι, όπως έχουμε πει πολλάκις στην παρέα μου, θα τους μνημονεύαμε σαν μέγεθος επιπέδου ζεππελιν ;p) κλπ. Ο Dio έχει επίσης σίγουρα το απόλυτο σερί αριστουργημάτων σε τρία διαφορετικά ακτς. Τέτοια πράγματα.

Επισης Sic - Eyeless - Wait and bleed απο το Slipknot album απιστευτη τριαδα (που μαζι με Surfacing και Spit it out κανουν και μια απιστευτη πενταδα)

Μπατίστα - Κωστής - Ντέμης

και μια μουσική τριπλέτα:

Sulfur - Psychosocial - Dead Memories

…Επίσης υπάρχουν και τα όχι καλά σερί, όπως αυτό των “the silence-hold your ground-free time” στο heading for tomorrow.

Υπάρχει βέβαια και το lust for life- heaven can wait - space eater από τον ίδιο δίσκο που ειναι πολύ δυνατό σερί.

Νομίζω τα άσχημα σερί είναι αναρίθμητα, και ποιος νοιάζεται?