Ναι προφανώς καμία σχέση οι verve και οι oasis με τους παρακάτω και δεν είναι και όλοι από το μάντσεστερ όπως λέει ο nodi. Απλά τους ανέφερα όλους αυτούς γιατί ένιωσα σε κάποια ποστ να υπάρχει μια εντύπωση ότι η Βρετανία πέθανε μετά από το 85. Και όπως και να το κάνουμε όλοι αυτοί που ανέφερα(ακόμα και ο wilson και μάλλον και οι περισσότεροι άγγλοι), smiths και new order άκουγαν. Δηλαδή η επιρροή τους είναι πολύ μεγαλύτερη στην Βρετανική μουσική, πέρα από τα προφανή.
Και ναι το Μάντσεστερ έβγαλε τους VDGG οπότε παίρνει άφεση και για τους oasis και για τον σιχαμένο με την τσίχλα
αλλο λεω για τρυπες, τους ανεφερα σαν παραδειγμα πανω σ’αυτο που ειπες για θεμα συγκυριων. περα λοιπον απο τα γουστα, που οπως λες και εσυ αυτα τα πραγματα ειναι αυτονοητα, η αναγνωριση των σμιθς δεν εχει να κανει με συγκυριες περισσοτερο απ οσο ισχυει για αλλες μπαντες με αναλογη αναγνωριση. οι πυξ-λαξ και αγγλοφωνη μπαντα να ηταν δεν θα αλλαζε κατι. πραγμα που θα μπορουσε να γινει με τις τρυπες κατα τη γνωμη μου. απο κει και περα το να χαρακτηριζεις “ποιοτικα σκατα” μπαντες οπως οι σμιθς για ενα σωρο αδιαφορους που επηρεαστηκαν απ αυτους, σε μενα φαινεται ιδιο με το να απαξιωνεις χαρντ ροκ μπαντες των 70’ς λογω του χαρντ ροκ των 80’ς.
@GRACCHUS BABEUF
Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο εναντίων των Rolling Stones και των Yardbirds. Θεωρώ όμως, ότι η όποια σχέση τους με τη μπλουζ μουσική είναι εντελώς επιφανειακή, στηρίχθηκε αποκλειστικά και μόνο στην επιδίωξη δημοσιότητας και οικονομικού κέρδους, γι? αυτό και αυτή η όποια ενασχόλησή τους κράτησε τρία χρόνια το πολύ και για τους πρώτους (1964-66) και για τους δεύτερους. (1963-65). Σε αυτό το διάστημα δεν έφεραν κάτι καινούργιο στο ιδίωμα, στήριξαν το μουσικό προφίλ τους στις συνεχείς ποπ διασκευές κομματιών από τους κλασικούς αμερικανούς μπλούζμεν και όταν τελείωσε αυτή η δεξαμενή το γύρισαν προς την ποπ ψυχεδέλεια, όπου επίσης ήταν περαστικοί ή διαλύθηκαν. Εξαίρεση είναι η περίοδος 68-72 για τους Stones που στηρίχτηκαν αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις και παρουσίασαν τα καλύτερα που έχουν βγάλει γενικά στην καριέρα τους. Πάντως από τις συνεχείς εναλλαγές στο στυλ τους σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, εγώ δε συμπεραίνω τη καλλιτεχνική ανησυχία τους να προωθήσουν τη μουσική γενικά σε νέες κατευθύνσεις?
Δε νομίζω ότι υπήρξε εκφυλισμός των μπλουζ, περισσότερο για εμπορευματοποίηση θα έλεγα, χαρακτηριστικό που δεν κολλάει και πολύ με τη νοοτροπία των μπλουζμεν μέχρι τότε. Μιλάμε για ένα είδος λαικής μουσικής που προυπήρχε της ?βρετανικής εισβολής? και το οποίο συνέχισε να υπάρχει και μετά από αυτήν. Η έλλειψη εμπορικότητας δεν επηρέασε σε ιδιαίτερο βαθμό την πορεία των μεγάλων μπλουζμεν όπως οι Howlin? Wolf, Muddy Waters κ.λ.π, ίσα ίσα που πέτυχαν την προσωπική τους καταξίωση σε μεγάλη ηλικία όταν είχαν ξεπεράσει τα 50. Αυτό σημαίνει ότι ναι μεν τους ενδιέφερε να πουλάει η μουσική τους αλλά ακόμα κι αν δε συνέβαινε, δεν ήταν διατεθειμένοι να κάνουν καμία υποχώρηση στο καλλιτεχνικό τους όραμα με αποτέλεσμα να υπόκεινται και στις συνέπειες της επιλογής τους. Αν και ένας από τους κύριους λόγος που τα μπλουζ δεν ήταν εμπορικά στην Αμερική πριν το ?60 είναι διότι θεωρούνταν και ήταν στη πράξη, μουσική των ?υποδεέστερων? μαύρων από φυλετικής απόψεως, σύμφωνα με την επικρατούσα τότε νοοτροπία. Εδώ έρχεται η σειρά των άγγλων που τα οικιοποιήθηκαν και ως άμεση συνέπεια τα απενοχοποίησαν στα μάτια της λευκής Αμερικής. Οι τάσεις που δημιουρήθηκαν είναι τρεις: αυτοί που πέρασαν και δεν ακούμπησαν (βλ. Rolling Stones, Yardbirds), αυτοί που σεβάστηκαν την παράδοση και την εμπλούτισαν με μπόλικη ψυχεδέλεια, με αποτέλεσμα την εμφάνιση του blues-rock (βλ. Fleetwood Mac, Jimi Hedrix Experience ) και τέλος αυτοί που μετάλλαξαν τα μπλουζ σε hard rock (βλ. Cream, Led Zeppelin). Για λόγους καθαρά προσωπικού γούστου και αισθητικής που απορρέει από την εκτίμησή μου στα μαύρα ηλεκτρικά μπλουζ, προτιμώ τις μπάντες που προσσεγγίζουν σε μεγάλο βαθμό τη δεύτερη περίπτωση, δηλαδή τα ψυχεδελικά μπλουζ που αποτελούν και το τελευταίο στάδιο στην εξέλιξη του ιδιώματος. Στην ίδια κατηγορία βάζω και τους: John Mayall (Bluesbreakers), Alexis Korner, Chicken Shack, Savoy Brown, Blind Faith.
@hopeto
Δεν υπάρχει αντιπάθεια προς τις βρετανικές μπάντες. Απλώς στην κλίμακα εκτίμησης βρίσκονται πιο κάτω από τις αμερικανικές με τις οποίες έπαιξαν το ίδιο στυλ. Οι λευκοί αμερικανοί μπλούζμεν έχουν το πλεονέκτημα να είναι φορείς της μουσικής κουλτούρας της πατρίδας τους από πρώτο χέρι. Αυτό και μόνο τους δίνει σαφέστατο προβάδισμα στον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται την παράδοση, πόσο μάλλον όταν συγκρίνονται με οποιονδήποτε ξένο. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει παντού. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι βρετανοί τους ανταγωνίζονται με τα ίδια ?όπλα?, χωρίς όμως να έχουν τις ίδιες βάσεις. Κάτι που δε συμβαίνει όταν η σύγκριση πηγαίνει σε άλλα είδη του ροκ όπως το progressive.
Εντάξει θεωρώ ότι αδικείς κατάφωρα και τους Stones (για τους οποίους βέβαια να πω τη μαύρη αλήθεια μου δεν τραβάω και κανένα ζόρι, όχι ότι δεν τους εκτιμώ αλλά δεν τους έχω την αγάπη που έχω για άλλες βρετανικές μπάντες της εποχής) και κυρίως τους Yardbirds. Πρώτα απ’ όλα για τους τελευταίους: λες, αν κάτι δεν κατάλαβα τελείως λάθος, ότι ήταν περαστικοί από μπλουζ και ψυχεδέλειες κτλ. και χρησιμοποιείς σαν επιχείρημα ότι διαλύθηκαν νωρίς; Μα αυτό δεν ήταν μόνο δικό τους χαρακτηριστικό, ήταν κάτι που χαρακτήριζε τα περισσότερα συγκροτήματα/καλλιτέχνες του ροκ από τη γέννησή του και για πολλά χρόνια, δηλαδή εμφανίζονταν, έκαναν το μπαμ, μεσουρανούσαν για λίγα χρόνια και μετά είτε διαλύονταν είτε… πέθαιναν. Τα παραδείγματα πολλά ήδη από τη δεκαετία του ‘50, οι περισσότεροι πρωτοπόροι αυτής της μουσικής πέθαναν πριν καν συμπληρώσουν 30 χρόνια ηλικίας, βλ. Buddy Holly, Ritchie Valens, Eddie Cochran κτλ., άλλοι καταδικάστηκαν στο πυρ το εξώτερον όπως ο Jerry Lee Lewis, άλλοι έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους ή μπήκαν… φυλακή, βλ. Little Richard και Chuck Berry, και οι περισσότεροι δημιούργησαν για λίγα χρόνια ή ακόμα και για λίγους μήνες! Μετά πάμε πάλι, οι Beatles πρόλαβαν να κάνουν όλα όσα έκαναν μέσα σε εφτά χρόνια, οι Cream διαλύθηκαν μέσα σε τρία χρόνια, και ούτω καθ’ εξής. Δηλαδή το ότι ένα συγκρότημα έχει μικρή διάρκεια ζωής για μένα δεν είναι επαρκές κριτήριο για να τους πεις “τουρίστες”. Από κει και πέρα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρείς ότι μπορεί ένα συγκρότημα να προσβλέπει σε οικονομικό κέρδος, μεγάλες πωλήσεις κτλ. όταν παίζει ένα είδος μουσικής το οποίο θεωρείται “η μουσική των αράπηδων” και συνεπώς υποτίθεται ότι τους καταδικάζει (μέχρι τότε) σε αποκλεισμό από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Μήπως οι Stones και οι Yardbirds ήταν που, μαζί με άλλους ομοϊδεάτες βέβαια, πέτυχαν να ξαναγίνουν τα blues “εμπορική μουσική”; Επίσης μου φαίνεται ότι κι εσύ λίγο πολύ παραδέχεσαι ότι δεν ισχύουν αυτά που λες για τους Βρετανούς, όταν απαντώντας στον Χοπέτο γράφεις ότι οι Αμερικάνοι λευκοί ήταν λογικό να μεταχειριστούν καλύτερα τη μαύρη blues παράδοση, αφού ήταν και δικό τους κτήμα. Μα τότε πώς μπορείς να κατηγορείς τους Βρετανούς για “ασέβεια στην παράδοση”; Δεν είναι πιο λογικό σαν εξήγηση ότι απλά μεταχειρίστηκαν αυτή τη μουσική (που γούσταραν μεν αλλά δεν μπορούσαν να γνωρίζουν το ίδιο καλά με τους Αμερικάνους) όσο καλύτερα μπορούσαν; Ντάξει εγώ το καταλαβαίνω ότι προτιμάς τη γνήσια, αμερικάνικη, “μαύρη” προσέγγιση στα blues. Αλλά το να κατηγορείς τους Βρετανούς bluesmen για “ασέβεια”, “πιθηκισμό”, “ξεζούμισμα” και “τουριστική προσέγγιση” (βέβαια ντάξει κάποια απ’ αυτά πρακτικά τα πήρες πίσω) θεωρώ ότι είναι λάθος και, όπως είπα, άδικο.
Έντιτ γιατί κάποια σημεία ξέχασα να τα σχολιάσω: λες ότι οι μαύροι bluesmen μέχρι κάποια εποχή δεν πουλούσαν, ήταν τελείως underground κτλ., πράγματα γνωστά και παραδεκτά, αλλά ότι αυτό δεν επηρρέασε το καλλιτεχνικό τους όραμα και δεν ήταν διατεθειμένοι να αλλάξουν μουσικό στυλ μόνο και μόνο για να γίνουν διάσημοι. Προφανώς μ’ αυτή την αναφορά καρφώνεις τους αντίστοιχους Βρετανούς, στους οποίους μάλιστα χρεώνεις και έλλειψη καλλιτεχνικής ανησυχίας επειδή άλλαζαν πολύ συχνά μουσική κατεύθυνση. Αυτό δεν το καταλαβαίνω γιατί μου φαίνεται ότι σημαίνει ακριβώς το αντίθετο: ότι δηλαδή άλλαζαν συχνά το στυλ τους ακριβώς επειδή ήταν μουσικά ανήσυχοι, ήθελαν να πειραματιστούν με τα πάντα κτλ. Στην τελική, συγγνώμη κιόλας, το ίδιο δεν έκαναν και οι Beatles; Αν πιάσεις τους δίσκους τους από το Help και μετά κανένας δεν έχει μεγάλη σχέση μουσικά με τον προηγούμενο. Βέβαια σ’ αυτό κάποιος θα προσπαθούσε να απαντήσει με το εύκολο επιχείρημα ότι αυτό δε λέγεται καλλιτεχνική ανησυχία αλλά ότι είσαι ό,τι να ναι μουσικά και ότι πρέπει να έχεις έναν σταθερό μουσικό πυρήνα πάνω στον οποίο να εμπλουτίζεις αυτό που κάνεις, αλλά θα θυμίσω ότι μιλάμε για τη δεκαετία του ‘60, όταν η ροκ μουσική είναι λίγο “tabula rasa” και τα περιθώρια για αχαλίνωτους πειραματισμούς, όπως και να το κάνουμε, ήταν πολύ μεγαλύτερα απ’ ότι σήμερα, συνεπώς θα ήταν μάλλον άτοπο να προσπαθήσουμε να αξιολογήσουμε εκείνη την εποχή με τα δικά μας, σύγχρονα κριτήρια.
Ξεκινώντας ανάποδα: Δεν είμαι ο “ουγκ μόνο μέταλ” μεταλάς αυτού του φόρουμ και αυτό είναι λίγο πολύ γνωστό. Για την ακρίβεια δεν ξέρω αν λογίζομαι καν μεταλάς αφού το μέταλ είναι πλέον κάτω από 20-25% όσων ακούω, αλλά το “αθλημα” το κατέχω, από μέταλ ξεκίνησα να ακούω μουσική πριν σχεδόν 30 χρόνια και αυτό είναι κάτι που δεν μετανιώνω!
Άσχετα από αυτό, ναι θεωρώ και την ηλεκτρονική “μουσική” γτπ με ελάχιστες εξαιρέσεις και το Manchester μία πόλη που μόνο ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον εμφανίζει! 
Για τα φεστιβάλ τώρα: To Bonnaroo αν και έχει πέσει τα τελευταία χρόνια, είναι σαφώς κλάσεις ανώτερο και από τον αχταρμά που λέγεται Glastonbury (και επιβεβαιώνει το λινκ που δίνεις) και από το μέτριο αλλά overhyped Coachella (επίτηδες δεν το ανέφερα καν στο αρχικό μου ποστ για τα Αμερικάνικα φεστιβάλ). Προφανώς και θα βρώ “κάτι” που να μου αρέσει στο Glasto, αλλά αυτό είναι το ζητούμενο όταν πας να δείς ένα φεστιβάλ και μπαίνεις στα έξοδα; Να δώ δηλαδή τον BB King να παίζει 1:15 για να παίξεi μετά ο κατσίφλωρος ο Morrissey; Nα πάω να δώ στριμωγμένους τους Heliocentrics with Mulatu όταν μας επισκέπτονται μόνοι τους στην Αθήνα; Ή να πάω να δώ headliners επιπέδου Beyonce, Coldplay και Primal Scream; [-X
Μόνο στο περασμένο Βοnnaroo, παρ’ όλο που είχες και κάποιους αδιάφορους ηλεκτρονικάδες και DJs, είχες θρύλους σαν τον Plant, τον Gregg Allman, τον Neil Young, τον Stephen Stills και τον Dr. John (ο τελυταίος με το θρυλικό funk συγκρότημα Meters και τον Allen Toussaint αλλά και σε jam με τον Auerbach από τους Black Keys), σύγχρονες μπάντες σαν τους καταπληκτικούς Widespread Panic, τους Galactic αλλά και τους My morning jacket, τους Gogol Bordello και τους Black Keys (μαίντανοί πλέον αλλά όχι αδιάφοροι), και μουσικούς με βαθιές ρίζες στις αμερικάνικες μουσικές παραδόσεις όπως ο Bela Fleck, η Alison Krauss και οι Del McCoury Band/Preservation Hall Jazz band. Και καλλιτέχνες με απήχηση στην jam σκηνή (που σε Βρετανία/Ευρώπη είναι ανύπαρκτη) όπως ο Warren Haynes και οι Railroad Earth. Όσο την ψάχνει κανείς τη λίστα, τόσο ξετρυπώνει και άλλες ενδιαφέρουσες συμμετοχές:
http://www.bonnaroo.com/artists/2011.aspx
A, και στο Tennesse δεν βρέχει συνήθως τον Ιούνιο! :har:
@CJ: Ο Γράκχος έχει δίκιο, σαφώς και αδικείς τους Stones! 
εγω συμφωνω με nodi. απλα ειναι καποια πραγματα που δεν γουσταρετε και σας βγαινει λιγο παραπανω ο ελιτισμος. ολοι το παθαινουμε με κατι. συγκεκριμενα τωρα ο mulatu οταν ηρθε θεσσαλονικη επαιξε 1 ωρα και 20 λεπτα και στο ενκορ επαιξε το “χιτακι” του που χε παιξει ηδη στη κανονικη διαρκεια. ηταν καθαρα μια τυπικη “ροκ” συναυλια. οποτε ας μην εξιδανικευουμε τα παντα απλα λογω του χωρου που ανηκουν. οσο για τους “ηλεκτρονικαδες” καλα που υπαρχουν και αυτοι τα τελευταια 20 χρονια γιατι αλλιως θα θεωρουσαμε προοδευτικη μουσικη τους PT.
:lol::lol:
Προβοκατόρικο αγόρι εσύ…
Aν θεωρούσαμε όμως τους Radiohead ή τους Μuse ??
Αnyway,τουλάχιστον οι PT(και οι 2 από πάνω) ξέρουν που πέφτει η ντο στο πεντάγραμμο.
Αλλά εδώ φτάσαμε να θεωρούνται “μουσικοί” οι κάθε λογής πατωκουμπάκηδες dj (lol δλδ).Μπροστά σ αυτούς ακόμα και η κλανιά του Wilson είναι πρόοδος.
Χόκαμ αν δεν υπήρχες σε αυτό το φόρουμ θα έπρεπε να… εφευρεθείς! :lol:
Απλά για να γράφονται τα αυτονόητα!
βρε δισκαρες εχουν βγαλει και οι PT και οι Muse. εγω αλλου του παω. τις τελευταιες δεκαετιες τα πιο φρεσκα πραγματα τα ακουσαμε απ αυτον τον χωρο οπως και να το κανουμε. κουμπια η κιθαρες το αποτελεσμα μετραει. και αν δεν υπηρχε αυτος ο χωρος η ανακυκλωση στο ροκ θα ταν πολυ χειροτερη.
Ισχύει το τελευταίο.Koίτα,όταν μιλάμε για καλλιτέχνες επιπέδου Prodigy τα πράγματα είναι σαφώς διαφορετικά,δεν το συζητάω καν. Τώρα,μια και δεν είμαι κανας ειδήμων του “ηλεκτρονικού” χώρου(θεός φυλάξοι δλδ) προφανώς εννοείς και κάποια άλλα πράγματα.Αν συμπεριλαμβάνονται και τριπ χοπ μπάντες μέσα σε αυτά,τότε όντως μιλάμε για νεωτερισμούς.Γενικά με το “πάντρεμα” των ηλεκτρονικών με τις κιθάρες δεν έχω κόλλημα.Τα σκέτα μπιμπλίκια όμως μου κάθονται βαριά,σαν να τρως πιτόγυρο για πρωινό.
Με τους dj πάλι το κόλλημα είναι προσωπικό.Μου φάγανε το μπιφτέκι και μου πηδήξαν την γκόμενα.Αν και αυτός ο Skrillex,αν και το όνομά του θυμίζει απορρυπαντικό ξέρω γω,πλάκα έχει.Πατάει τα κουμπάκια με groove.
Σχετικά με την ανακύκλωση της μουσικής έχω να πω πως επιστροφή στα παλιά 100% ειναι αδύνατη γιατί οι νέοι μουσικοί έχουν και άλλα ακούσματα και δρουν σε ένα άλλο περιβάλλον οπότε όσο ρετρό και να θέλουν να είναι δεν μπορούν να το πετύχουν δίχως την προσθήκη νέων στοιχείων (ακόμη και αν αυτά είναι λίγα). Και αφού υπάρχουν παντού ηλεκτρονικές σαβούρες καλύτερα να υπάρχει και αυτή η ανακύκλωση/αργή εξέλιξη.
ρε mule δεν πήγαινε για εσένα το σχόλιο για το metal, γενικό ήταν. τουλάχιστον βρήκαμε κοινό σημείο τους my morning jacket.
και
ρε σοβαρευτείτε, η ηλεκτρονική σκηνή δεν είναι μόνο οι dance και house dj!
στην ηλεκτρονική μουσική υπάρχουν τρελά πράγματα να ακούσεις, από την σκηνή του bristol (που ναι είναι ηλεκτρονική γτ dj ήταν όλοι τους) σε καμένους minimal tecno παραγωγούς, σε electro μπαντες με εθιστικά beats, σε δισκάκιδες που παίζουν με samples, στον σύγχρονο burial με τον πραγματικό συναισθηματικό dubstep που με 2-3 ακόμα καλλιτέχνες αυτού του είδους μπορεί να χαρακτηριστεί και μια νέα έκρηξη όπως αυτή του bristol, ακόμα και σε σακεντέλικ (που λέγαν οι ρειβάδες όταν ήμουν νιανιαρο) trance goa ταξιδιάρικες μπάντες όπως ο shpongle και μπλα μπλα μπλα τελειωμό δεν έχουν…
Μιλάμε για όμορφα πράγματα. Ανοίξτε τα αυτάκια σας μωρε!
ε ναι απο τις ηλεκτρονικες σαβουρες καλυτερα ροκ σαβουρες.
Ψηφισα βρετανια επειδη απο κει ειναι οι 2 αγαπημενοι μου μουσικοι.Κατα τα αλλα παιζει ολος ο πλανητης
Kαλώς τον! Και χρόνια σου πολλά!
Α, επίσης, σίγουρα ξεφεύγει εντελώς off topic, αλλά μιά και στις προηγούμενες σελίδες έγινε κουβέντα για την πλαιτσικοστοκοξυδίστικη κλαψομουνία και την καταστροφική της επίδραση στη χώρα μας, από newsletter που μου έρχεται είδα το εξής εφιαλτικό/απίστευτο:
[SPOILER]
http://www.livenation.com/event/01004831803487A9?wt.mc_id=EMLN_5659&camefrom=EMLN_5659
#-o#-o#-o
[/SPOILER]
Εξαγωγή πολιτισμού λέγεται αυτό!
Nα σου συμβεί τότε και εσένα εκεί που είσαι!
Γυρεύοντας πας! :p:D
Άκου ρε από $55 μέχρι $125 8O για να ακούσει κανείς τους κλαψες! #-o
Τελευταίο λάηβ στη Βοστώνη κάνουν τα παιδιά.
Θα βγάλουν και DVD με τίτλο “I was there too!”.
Μετά θα πάνε στη Νεα Ορλεάνη και θα βγάλουν και άλλο DVD με τίτλο “Fuckin’ yeah bro’ - I woz ther’ too!”
Φαντάζομαι τη φάτσα όσων πάνε στη συναυλία όταν φωνάξει ο Πλιάτσικας ‘όλοι μαζί’!