για την ακρίβεια, θέλω να πω πως οι Αμερικάνοι μουσικοί είναι πιο προοδευτικοί απο τους Άγγλους, αντίθετα το μουσικό κοινό των μεν είναι για τον μπουτς σε σχέση με τον δε και όσο νάναι αυτό επηρεάζει το πως θα γραφτεί η μουσική ιστορία μιας χώρας στο μέλλον.
anyway, συνεχίστε την blues κουβέντα σας…
@DeKay, hokam, Mule
ΟΚ υπερέβαλλα λιγάκι …
Επαναδιατυπώνω λέγοντας ότι υπήρξαν κάποια συγκροτήματα όπως οι Bluesbreakers, Fleetwood Mac και άλλοι που επαίζαν τα μπλουζ σα μπλουζίστες και κάποια άλλα συγκροτήματα όπως οι πρώιμοι Stones ή οι Yardbirds που έπαιζαν τα μπλουζ σα ροκ και ποπ ήρωες. Εστιάζω περισσότερο στο στόχο και όχι στο ταλέντο…
Οι πιό μάγκες ήταν τα Σκαθάρια που δεν το έπαιξαν ποτέ μπλουζοροκάδες και έφτασαν εκεί που έφτασαν, ας πούμε ότι ήταν πιό τίμιοι.
Πάντως συμφωνώ απόλυτα για τη μεγάλη συνεισφορά που είχαν όλοι αυτοί οι Βρετανοί bluesmen στο να μην μείνουν ξεχασμένοι και στην αφάνεια πολλοί και σημαντικότατοι Blues Αμερικάνοι μουσικοί.
@nodi
Οι Αμερικανοί έχουν επίσης εκτός από το ροκ και τη σόουλ και το φανκ και τη τζαζ και το χιπ-χοπ και το μέταλ, δηλαδή κινούνται σε μεγαλύτερο μουσικό φάσμα από τους Άγγλους άρα είναι λογικό να μην έχουν ένα σούπερ γκρουπ (που έχουν δηλαδή) αλλά αρκετά πολύ καλά.
Πόσο σίγουρος είσαι για το bold; Εγώ από τη μία βλέπω μία χώρα που τα μουσικά της φεστιβάλ έχεουν κυριαρχηθεί από το mainstream και τον μουσικό τύπο επιπέδου ΝΜΕ [-X και μία άλλη όπου κόσμος ταξιδεύει χιλιάδες χλμ. για να πάει σε ένα χωράφι στη μέση του πουθενά και να ακούσει από bluegrass μέχρι hip hop! 
:roll:
κάνεις λάθος!
πας της κουβέντα στα 00s, στα χωράφια μου 
ότι αξιόλογο έχω ακούσει τα τελευταία 10+ χρόνια πρώτα έγινε μόδα στην Αγγλιά και μετά στην Αμερική. To παραδέχεται και η πλειοψηφία των συγκροτημάτων, οι ίδιοι οι αμερικάνοι λένε πως το big thing είναι να πετύχουν στην Αγγλία.
Αυτό που λες για τα φεστιβάλ δεν ισχύει διότι και στις 2 χώρες τα μεγάλα τους events μπορείς να ακούσεις τα πάντα! (bluegrass και hip hop που ανέφερες ως παραδείγματα έχει και το glasto μέχρι και στις μεγάλες σκηνές )
Εκτός αυτού αν δεις πέρα του rock, Αγγλία και Ευρώπη έχουν καλύτερο γούστο στην μουσική. Βλέπε ηλεκτρονική πχ
ΥΓ ναι παίζει πολύ σκουπιδαριό τα τελευταία 2 χρόνια στην Αγγλία σε θέμα γούστου και η Αμερική έχει ανέβει πολύ, ίσως αλλάξουν τα πράγματα στο μέλλον. Γενικά όμως σε βάθος χρόνου προς το παρελθόν κερδίζει η Αγγλία
χέσε το NME μωρέ!
να αναφέρουμε κανα rolling stone δλδ απο τους άλλους που γελάει ο κόσμος? δεν πάει έτσι…
Ορίστε, μας έχει πάρει στο ψιλό το άπαν σύμπαν τώρα.
@Country Joe
Μπορείς να εξηγήσεις λίγο καλύτερα τί έχεις εναντίον των Yardbirds και των Stones;
Π.χ. ΟΚ για τους Stones κατανοώ ότι μπορεί να μη σ’ αρέσει ο τρόπος που παίζανε τα blues, αλλά επειδή είπες για τους Beatles ότι ήταν “τίμιοι που δεν το παίξανε ποτέ μπλουζοροκάδες”, συμπεραίνω ότι θεωρείς τους Stones “ανέντιμους” και ότι “το παίζανε μπλουζοροκάδες”. Και ρωτάω, γιατί; Αφού τους μαύρους bluesmen άκουγαν, γιατί να μην έπαιζαν έτσι; Επειδή το έκαναν διαφορετικά; Αυτό που εσύ μπορεί να θεωρείς “εκφυλισμό” των blues εγώ λέω ότι απλά ήταν η λευκή οπτική πάνω στο αντικείμενο, για να μην πούμε και για ότι τους χώριζε ένας ολόκληρος Ατλαντικός από Λουιζιάνα, Σικάγο κτλ.
Όσο για τους Yardbirds, blues έπαιζαν στην αρχή όταν ήταν σ’ αυτούς ο Clapton, μετά με Beck νομίζω ότι έφυγαν τελείως από εκείνα τα χωράφια και το γύρισαν σε pop/ψυχεδέλεια/πρώιμο σκληρό ήχο κτλ. Άλλωστε αν δεν κάνω λάθος ο ίδιος ο Clapton την έκανε από τη μπάντα επειδή ήταν blues πιουρίστας και δεν ήθελε να παίζει άλλη μουσική. Και αναρωτιέμαι: αυτό που δε σ’ αρέσει είναι η πρώιμη αμιγώς blues περίοδός τους, με τον Clapton, ή η μεταγενέστερη pop περίοδος που όμως έτσι κι αλλιώς δεν έχει σχέση με blues; Γιατί και στη μία και στην άλλη περίπτωση δε βλέπω πώς μπορεί να ισχύει ο συλλογισμός σου. :-k
Πριν απαντήσεις έχε υπόψη αυτό που είπα και απ’ την αρχή, ότι μιλάς με κάποιον που δεν σκαμπάζει από blues, δεν καταλαβαίνει ιδιαίτερα τη μαύρη μουσική κουλτούρα, και απλά θαυμάζει κάποιους Βρετανούς bluesmen των 60’s, και κυρίως τους Cream και τους Ten Years After δηλαδή για να γίνω πιο συγκεκριμένος.
Α, και επίσης,
+2 για τον οχετό του Μάντσεστερ (σόρι Nodi :roll:)
Άντε ρε γατάκια όλοι σας, μάθατε και 2 πράματα για την madchester και μετά μιλάτε!
Στα άλλα, διότι μαρέσει να χώνομαι στις συζητήσεις σας τώρα τελευταία πάνω σε αυτό που λέει ο απο πάνω κύριος που μου έβαλε ιδέες, μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί (απο αυτούς που αγαπάνε τo παλιό καλό original stuff) υπάρχει πάντα μια αδιαφορία ή μια απαξίωση σε ότι ακούγεται κάπως σαν blues (και όχι μόνο blues, αλλά και soul, funk…) ή έχει εμφανέστατες επιρροές αλλά δεν είναι παμπάλαιο ή από μαύρους ή έχει pop καταβολές? Και κυρίως μιλάω για ότι έχει μια revival αισθητική και είναι καινούργιο!
όλα σε τούτο το thread θα αναλυθούν…
edit: εγώ έχω παίξει και λίγο μπάλα στις μαύρες κατηγορίες ανά καιρούς, να με λογίσεται αλλιώς ;p
Μαν το γατάκι μάλλον είσαι συ εδώ μέσα :razz:
ok, πάω να ακούσω λίγο μέταλ να νιώσω τίγρης…
Πάντως δεν καταλαβαίνω την τόσο μεγάλη απαξίωση για μια μουσική σκηνή που έχει αφήσει το στίγμα της στην παγκόσμια μουσική (οκ κυρίως την αγγλική). Άλλο το οχετός και άλλο το δεν μ αρέσει.
Δεν θα βγάλουμε άκρη αν δεν πάμε σε συγκεκριμένα ονόματα. Πόσταρε αν θέλεις το line up του Glastonbury ή όποιου άλλου βρετανικού φεστιβάλ να σου ποστάρω line ups από Bonnaroo, Wakarusa, All good music, Wanee, Telluride, Farm Aid, να σπάσουμε πλάκα! 
Για την αυθαίρετη κρίση “Εκτός αυτού αν δεις πέρα του rock, Αγγλία και Ευρώπη έχουν καλύτερο γούστο στην μουσική. Βλέπε ηλεκτρονική πχ” τι να πώ, χειρότερα τα κάνεις…:roll:
Eγώ την ηλεκτρονική την θεωρώ για τον μπούτσο! :lol:
To RS στην Αμερική δεν έχει πλέον ούτε κατά διάνοια την δύναμη που έχει το ΝΜΕ στη Βρετανία
Για την ερώτηση σου προς τους “πιουρίστες”. Γιατί όταν ένα ιδίωμα έχει χτιστεί πάνω σε τόσο βαθιές ρίζες, είναι σημαντικό κάθε τι το νεώτερο να έχει ουσιαστική και όχι επιφανειακή σύνδεση με αυτές τις ρίζες. Σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως κάθε απόκλιση απορρίπτεται. Απλά κάπου καταλαβαίνεις την διαφορά ανάμεσα σε έναν μουσικό που έχει ακούσει τον Howlin’ Wolf του, τους 3 Kings του, αλλά και τον RL Burnside και τον Ry Cooder του και έναν που έμαθε μία ντουζίνα πεντατονικές φράσεις και τις χρησιμοποιεί ως πασπαρτού ή έμαθε να παίζει slide και τραγουδάει λες και παίζει σε ποζεράδικη μπάντα του LA στη δεκαετία του '80!
Καλά παραδείγματα νέων blues rock προσεγγίσεων και ας έχουν απομακρυνθεί πολύ από τα “πρότυπα”:
Kακά παραδείγματα χαρντροκάδων που μπλέχτηκαν στα blues:
http://www.youtube.com/watch?v=OtMNx4wUSC0 [-X
Eλπίζω να βοήθησα!
@ Deckard: Το “οχετός” πήγαινε συγκεκριμένα στη λεγόμενη “σκηνή του Μάντσεστερ” και όχι συνολικά σε ό,τι έχει βγάλει η Βρετανία.
Και γω στην σκηνή του μάντσεστερ αναφέρομαι που αν εξαιρέσεις τους smiths ούτε εμένα είναι ο ορισμός των ακουσμάτων μου
Πρώτον,νομίζω πως αυτό που χάλαγε τον Clapton ήταν η ανάγκη των άλλων να γράψουν κάποιο pop-hit(For Your Love) όπως σωστά ανάφερες.Βέβαια δεν μπορώ να πω πως με Βeck ήταν αυτό που λέμε pop μπάντα,δεν ξέρω τι είχανε στο κεφάλι τους,αλλά κάνανε κάτι δικό τους,πολύ πιο εμπνευσμένο και καμία προσπάθεια να επαναλάβουν το στυλ του hit τους…
Τώρα για την αντιπάθεια του CJ στις βρετανικές μπάντες δεν ξέρω τι να πω,εγώ ήμουνα πάντα στους πολέμιους αυτών που επηρεάστηκαν από αυτές τις βρετανικές μπάντες.Και για να λέμε και τα πράγματα όπως ήταν,οι περισσότερες μπάντες παίζανε rock,ή μάλλον παίξανε τα blues σκληρότερα από τους μαύρους καλλιτέχνες,τα μετάλλαξαν,οι Cream που στα live τους ήταν σχεδόν hard rock,κτλ.Αλλά όπως και να το κάνουμε ήταν η Βρετανία που έστρεψε τα βλέμματα πάλι στους μαύρους καλλιτέχνες.Ήταν ο Keith που λάτρευε τον Waters,o Clapton που δεν ασχολιόταν καν μαζί σου αν δεν γνώριζες τον Johnson,ήταν όλα αυτά τα πιτσιρίκια που θαύμαζαν κάτι και θέλησαν να το αναδείξουν μέσα από τις δουλειές τους.Αρκεί να σκεφτούμε επίσης πόσοι μαύροι καλλιτέχνες ερχόμενοι στην Αγγλία για εμφανίσεις δεν ήξεραν τι να περιμένουν κι έβλεπαν πιτσιρίκια να τους γνωρίζουν και να τους έχουν σαν είδωλα,εν αγνοία τους.
Παράλληλα,για να μη ξεχνιόμαστε,υπήρχαν πολλές μπάντες αμερικανικές που ουσιαστικά είχαν την ίδια προσέγγιση στην μουσική με τους Άγγλους,Johnny Winter,Paul Butterfield Blues Band,Canned Heat,κτλ.Μπάντες που ουσιαστικά συνυπήρξαν την ίδια περίοδο με τις βρετανικές μπάντες και προφανώς δεν επηρεάστηκαν τόσο από την νέα προσέγγισγ στα blues,ίσα ίσα έχουν κατά τη γνώμη μου ισόποσο μερίδιο “ευθύνης” στα όσα διαδραματίστηκαν από εκεί κι έπειτα.
Περι επιρροών…
Αν πας στα ελληνικά δεδομένα και βάλουμε όπου New Order και Smiths ξέρω γω Πυξ-Λαξ που επηρέασαν όλη τη δύσμοιρη ελληνική rock σκηνή και τραγουδοποιία,δεν αναιρεί το γεγονός ότι η λαίλαπα των φα-σολ-λάδων είχε αρνητικές επιπτώσεις στη δισκογραφία και το μουσικό γούστο της τελευταίας 20ετίας που απ το rock του Σιδηρόπουλου και του Παπακωνσταντίνου πήγε στην κλαψομουνιά και τις σχεδόν παρλάτες του ΠλιατσικοΣτοκέικου.
Μάλλον εννοείς τους verve, oasis, pulp, suede κτλ. Εντάξει δεν νομίζω να είναι τόσο ενοχλητικοί. Και μπάντες σαν τους Thindersticks ή τους manic street preachers προσωπικά μου αρέσουν. Και μην ξεχνάμε ότι παράλληλα μ αυτούς η Βρετανία συνέχιζε να δίνει καινούργια πράγματα στην μουσική: trip hop (massive, portishead), shoegaze (slowdive και οι Ιρλανδοί my bloody valentine), folknoir neofolk (current 93, death in june) post rock (talk talk στην αρχή και μετά mogwai) και γενικά προοδευτικές μπάντες όπως οι Radiohead και οι Spiritualized. Ακόμη και το αγαπημένο μας prog rock από εκεί αναβίωσε (porcupine tree). Εντάξει μπορεί να σου την έσπαγαν οι μπαλάντες των Oasis, άλλα δεν ήταν και τόσο χάλια η κατάσταση γενικά
καμια σχεση ομως. οι πυξ-λαξ εγραψαν 5-10 καλα τραγουδια. δεν ειχαν την δυνατοτητα να επηρεασουν κανεναν περα απο εγχωριες μπαντες τυπου ονειραμα. τωρα για το χαλι της ελληνικης ποπ μουσικης δεν φταιν οι πυξ-λαξ οπως και για τους πυξ-λαξ δεν φταιει ο ντυλαν οπως και για τους θιατερ δεν φταιν οι ρας. τους σμιθς θα τους αναφερουν σαν επιρροη απο μπαντες του κωλου μεχρι μπαντες οπως οι ρεντιοχεντ. τελειως διαφορετικα μεγεθη και τελειως διαφορετικη προσεγγιση στη μουσικη. για τζου ντιβιζιον δεν μιλαω καν.το μονο που μπορεις να πεις ειναι οτι αυτες οι μπαντες ηταν 5-10 και οι αλλες που ακολουθησαν ηταν σκατα αλλα και αυτο δεν λεει τιποτα.
Ακριβώς αυτό!Ειδικά το “κίνημα” του Madchester,οι Verve,οι James,οι Oasis,Pulp,παλιότερα οι Smiths και γενικότερα αυτό το σχεδόν ερμαφρόδιτο rock είναι που με χαλάει και θεωρώ πως ποιοτικά υστερεί σημαντικά σε σχέση με το πλούσιο και σημαντικότατο παρελθόν της Αλβιόνας.Γενικότερα και η σκηνή του Bristol(Λατρεύω και Massive και Portishead πχ) και τα Σκωτσέζικα post και πολλά Ιρλανδικά group και ακόμα και οι Manic Street Preachers θεωρώ ότι είχαν πράγματα να πουν.Για αγαπημένους καλλιτέχνες όπως Radiohead δεν θα πω κουβέντα,δεν υπάρχει λόγος εξάλλου.Η Βρετανία πιστεύω συνεχίζει να προσφέρει νεωτεριστικά πράγματα,το classic rock αλλά και το prog είναι και πάλι στο προσκήνιο και γενικά αν θέλει κανείς να είναι αισιόδοξος,η κατάσταση στο νησί θεωρώ πως αρχίζει και βελτιώνεται.
@Βαγγέλη όλα είναι θέμα αναλογιών.Το ότι οι μεν επηρέασαν περισσότερο και οι άλλοι λιγότερο είναι καθαρά θέμα συγκυριών.Το ότι ποιοτικά ήταν σκατά αμφότεροι δεν έχει να κάνει με τις πωλήσεις.
δεν μιλησε κανεις για πωλησεις. και προφανως δεν ειναι θεμα συγκυριων. για θεμα συγκυριων θα το δεχομουν για συγκροτηματα οπως οι τρυπες αλλα οχι σε παραλληλισμο πυξ-λαξ / σμιθς. το “ποιοτηκα σκατα” ειναι καθαρα θεμα γουστου. χωρις να μαι κανενας φανμπους θεωρω πολυ φυσιολογικο να θεωρουνται οι σμιθς σημαντικη μπαντα. και δεν νομιζω οτι ειναι θεμα πωλησεων το γεγονος οτι επηρεασαν τους μισους απ τους οποιους θα αναφερουμε σαν αξιολογους βρετανους μουσικους στα 90’ς και μετα. ας μην κοιταμε μονο τους σκαταδες.
Δλδ?
Οι Τρύπες είναι επηρεασμένοι ηχητικά θεωρώ κυρίως από μπάντες όπως The Sound και Gang Of Four παρά από Smiths κτλ…
Eπίσης-βρε τ αγόριμ!!- μην μπούμε στην κουβέντα περί υποκειμενικής και αντικειμενικής άποψης.Δλδ,αυτά εννοούνται,ξες…
Γενικά συμφωνώ σύντροφε, αλλά όσον αφορά την επιρροή ο hokam έχει τα δίκια του. Η σημασία μιας μπάντας ή και μιας ολόκληρης σκηνής σε μουσικό επίπεδο και πέραν του όποιου προσωπικού γούστου εκταμιεύεται και με βάση τις μπάντες/σκηνές που επηρεάζει (θυμάσαι τη σχετική κουβέντα περί Helloween που κάναμε στο Wizard την τελευταία φορά, λίγο πριν ο jiopas γράψει ιστορία ερμηνεύοντας το All guns blazing;).
Επίσης, τουλάχιστον οι μπάντες που τόνισα από όσες ανέφερες (και τις οποίες θεωρώ από εξαιρετικές έως απερίγραπτα σπουδαίες) δεν έχουν καμία σχέση με αυτές που αναφέρεις στην αρχή, εκτός από την εν γένει καταγωγή. Πάντως δε νομίζω ότι υπήρχε πρόθεση να θιχτεί η Βρετανία από κανένα στην κουβέντα παραπάνω. Όλοι ξέρουμε ότι όσο σάπιοι και να είναι οι Άγγλοι, έβγαζαν πάντα σπουδαία μουσική. Και για να μη σπιλώνουμε αφθορί και παραχρήμα το Manchester, μην ξεχνάμε ότι από το Φυσικό Τμήμα του τοπικού πανεπιστημίου ξεπετάχτηκε το 1967 μια μπάντα που πήρε το όνομα της από τη γεννήτρια ενός Αμερικανού φυσικού…
Στο “περί επιρροών…” post του ο hokam τα λέει ωραία να πούμε…ωραίααα…
@mule
καταρχάς το bonnaroo τείνει να γίνει coachella τα τελευταία χρόνια έτσι όπως πάει, με το hipsterατο των ιπποτών που χώνει που και που, και το 2ο ξέρεις με ποιο είναι ίδιο στα άλλα που ανέφερες και φυσικά υπάρχουν αντίστοιχα, ε θες να κάτσω να στα βρω? http://www.thefestivalcalendar.co.uk είναι ένα κάρο φεστιβάλ δεν γίνεται να μην βρεις αυτό που θες. και αμα θες line up να γελάσεις απο το glastonbury, να πάτα το [B][I]κουμπί[/I][/B] και εάν δεν βρεις να ακούσεις τι γουστάρεις μεσα σε αυτή την θάλασσα απο ονόματα, τότε έχεις κάποιο πρόβλημα.
τσάμπα κοπανιέμαι σε τούτο το thread, ο ένας λέει για τον πουτσο την ηλεκτρονική μουσική και ο άλλος οχετό την σκηνή του madchester…
σα να βγω και εγώ και να πω πως το μέταλ είναι η μαύρη τρύπα της μουσικής (ενώ δεν ξέρω την τύφλα μου γύρω από αυτό το είδος)
ΥΓ οι pulp και οι verve δεν είναι madchester ωρε!
oasis και james είναι τα μαύρα πρόβατα της σκηνής του μαντς.