Λοιπόν, ας κάνω κι εγώ μια προσωπική μουσική ανασκόπηση για το ?12. Εξαιρετική τουλάχιστον χρονιά για μένα αλλά και «κουραστική» από την άποψη πως δεν έχω ακούσει όλα όσο θα ήθελα?
Ξεκινώ με όσα ψήφισα στο τοπ-5 μου +1.
[B]1. Chris Robinson Brotherhood ? The Magic Door. [/B]
O δίσκος που απόλαυσα περισσότερο φέτος. Πιο bluesy από το εξαιρετικό Big Moon Ritual που προηγήθηκε μέσα στην ίδια χρονιά. Κάτι σαν «κοσμικοί» Grateful Dead, με τη φωνάρα του Robinson να δεσπόζει με την ποιότητά της χωρίς όμως να κινείται η μπάντα γύρω της. Ανυπομονώ να τους δω live αν και τα νέα της επανασύνδεσης των Crowes μάλλον πάνε πίσω ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ας είναι. Να αναφέρω πως το Vibration and Light Suite αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια των τελευταίων πολλών χρόνων.
[B]2. Luther Dickinson ? Hambone?s Meditations[/B]
Ιnstrumental ακουστικά country/gospel blues. Ιδιαίτερο ίσως άκουσμα, αλλά υπέροχο άλμπουμ σίγουρα από τον ανεξάντλητο Dickinson. Μεταφέρεσαι στην καρδιά της Αμερικής ακούγοντάς το.
[B]3. Walter Trout - Blues for the Modern Daze[/B]
Σπάνια απογοητεύει ο Trout με τις δουλειές του αλλά εδώ νομίζω παρουσιάζει μια από τις καλύτερες δουλειές του. Αν εξαιρέσουμε κάποιες στιχουργικές αδυναμίες, η δουλειά τόσο στα solos όσο και γενικότερα στις συνθέσεις (blues, rock, μπαλάντες ό,τι κι αν καταπιάνεται) είναι φοβερή.
[B]4. Αnders Osborne ? Black Eye Galaxy[/B]
Ανεβαίνει επίπεδο με κάθε κυκλοφορία. Πιο πολύ τραγουδοποιός παρά bluesman φαντάζει σε αυτό το άλμπουμ. Ενώ κρατάει τα blues σαν βάση, αλλού θυμίζει Bob Dylan, αλλού Tom Petty, ενώ δεν διστάζει να πειραματιστεί σε κομμάτια σαν το ομώνυμο και να τα μπολιάσει με μια trip-αριστή Grateful Dead ατμόσφαιρα.
[B]
5. Matt Hill and the Deep Fryed 2 ? Tappin? That Thang[/B]
Ο Hill πρέπει να ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου ακόμα κυριαρχούν τα Chicago blues, οι Muddy Waters, Buddy Guy, Little Walter και το rock?n?roll του Chuck Berry (κυρίαρχο εδώ σε σχέση με το επίσης εξαιρετικό On the Floor του 2010 αν δε κάνω λάθος) ενώ η Chess Records αποτελεί ακόμα το πιο hot label στην πιάτσα. Απολαυστικός και πειστικός (αν και λευκός).
[B]
+1
- Blackberry Smoke - The Whippoorwill[/B]
Southern Rock υψηλού επιπέδου από μια μπάντα που αγαπάει τους Skynyrd αλλά αναγνωρίζει και την σημαντικότητα των Drive-By Truckers, και της country για το ιδίωμα. Το έλιωσα το άλμπουμ και θα χτύπαγε τριάδα μάλλον αλλά το ξέχασα. :Z 13 κομμάτια ένα κι ένα. Εξαιρετικό και στιχουργικά σε σημεία.
http://www.youtube.com/watch?v=SOWHQ4bD72U
Από εκεί και πέρα…
[B]Dion-A Tank Full of Blues[/B]
Δισκογραφεί από τα 60s αλλά δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός, τουλάχιστον εγώ δεν τον είχα ακουστά καν και ας έχει τεράστια δισκογραφία. Πολύ γαμάτο blues άλμπουμ.
[B]Jimmy Bowskill Band-Back Number[/B]
Ο τύπος ροκάρει απίστευτα σε blues πλαίσια πάντα. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ. Περιμένουμε με αγωνία τις επόμενες κινήσεις του.
[B]Billy Cox-Old School Blue Blues[/B]
Όταν προσπαθεί να ακουστεί πιο ροκ, πιο Hendrix, χάνει λίγο. Στα blues κομμάτια το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο καλό. (δεν βρίσκω κομμάτι)
[B]
Dr. John-Locked Down[/B]
Απολαυστικό άλμπουμ τουλάχιστον. Προσωπικά είμαι φαν του κυρίως στις αρχές των 70s, Dr. John?s Gumbo, In the Right Place κτλ αλλά και εδώ είναι εξαιρετικός (όπως και γενικότερα την τελευταία δεκαετία).
[B]
Alabamah Shakes-Boys & Girls[/B]
Πολύ καλή μπάντα και δυστυχώς τους έχασα πριν κάτι μήνες στο Λονδίνο. Εξαιρετικό soul group. Μοναδικό παράπονο o ήχος των drums αλλά δεν αρκεί για να αλλοιώσει το αποτέλεσμα.
[B]
Royal Southern Brotherhood-Royal Southern Brotherhood[/B]
Νιώθω πως κάποια στιγμή ο Devon Allman θα γράψει κάποιο hit. Ή πως τουλάχιστον «το έχει». Δεν ξέρω γιατί. Εξαιρετικό και αρκετά πολυσυλλεκτικό άλμπουμ, ροκιές, μπλουζιές ή και Santana-ισμοί.
[B]Accept-Stalingrand[/B]
Δεν τους πιστέψαμε και μας δώσανε ένα Blood of the Nations και τα μυαλά στο χέρι. Τους πιστέψαμε και μας δώσανε ένα ακόμα έπος. Προσκύνημα.
http://www.youtube.com/watch?v=H8-WRf-Sy0Y (πώς κλαίει έτσι η κιθάρα του, μόνο ο Hoffmann τέτοιο πράμα)
[B]
Grand Magus-The Hunt[/B]
Πρέπει να είναι οι νέοι θεοί του κλασσικού Heavy Metal. Πιο απλό άλμπουμ αλλά όχι απλοϊκό, όσο το ακούς τόσο σε κερδίζει.
http://www.youtube.com/watch?v=3-UF6MRg9Qs
[B]ZZ Top-La Futura[/B]
Δεν ξέρω τι περίμενε ο κόσμος, εγώ περίμενα πισωγύρισμα και καλά τραγούδια, και αυτό έχει πολλά τέτοια.
[B]
Sonny Landreth-Elemental Journey[/B]
Σε κάποιους δεν άρεσε (όπως στον φίλτατο συμφορουμίτη Mule), σε μένα όμως συχνά πυκνά σκάνε οι μελωδίες του στο κεφάλι μου. Όλα τα κομμάτια μου φαίνονται ένα κι ένα. ΟΚ, θα προτιμούσα κάτι πιο bluesy αλλά το αποτέλεσμα μετράει.
[B]Chris Robinson Brotherhood-Big Moon Ritual[/B]
Αν δεν το είπα πριν, ο Robertson είναι θεός. Το πρώτο άλμπουμ τους, ηχογραφήμένο στα ίδια sessions με το πρώτο. Μπάντα γεννημένη να παίζει live και φαίνεται από την φύση του υλικού τους, πολύ jam-αριστό.
[B]Bob Dylan-Tempest[/B]
Από το Time out of Mind του 1997 και έπειτα βγάζει εξαιρετικούς δίσκους. Κι ας ακούγεται κουρασμένη η φωνή του. Η γνωστή blues/folk/country μίξη που θέλουμε να ακούμε.
[B]Mark Knopfler-Privateering[/B]
Γουστάρω που ακούγεται γνώριμος ο ήχος του άλμπουμ, που βρίσκεις μέσα όσα περιμένεις από τον Knopfler, folk και blues τραγούδια χωρίς να προσπαθεί να θυμίσει όμως το Dire Straits παρελθόν του.
[B]Colour Haze - She Said [/B]
Απομακρύνονται σταδιακά από το πιο stoner ας πούμε παρελθόν τους, ψυχεδελίζουν, εξαιρετικά πάντα, και απλώνουν την έμπνευσή τους σε ολοένα και μεγαλύτερης διάρκειας τραγούδια που προσωπικά δεν με κουράζουν σε καμία στιγμή.
[B]Van Morrison-Born To Sing No Plan B[/B]
Πόσο σέβομαι κάποιους καλλιτέχνες σαν τον Morrison, πάντα υψηλού επιπέδου δουλειές και με κάποια κομμάτια τουλάχιστον εξαιρετικά.
[B]Jeff Lynne - Long Wave[/B]
To πρώτο από τα τρία ωραία άλμπουμ διασκευών που άκουσα φέτος. Ό,τι πρέπει για φθινοπωρινές μέρες. Ακούγεται τόσο γνώριμο, τόσο ELO (ή καλύτερα τόσο Jeff Lynne) που μόνο με χαμόγελο το υποδέχεσαι.
[B]Rival Sons - Head Down [/B]
Πολύ ωραίο το Zeppelin-ικό hard rock τους, δεν θέλω να παραπονιέμαι αλλά αλλάξτε την παραγωγή σας?
[B]Tygers Of Pan Tang - Ambush[/B]
Πάντα στη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ hard rock και metal.ΠΟΛΥ καλύτερο από όσο θα περίμενε κανείς εν έτει 2012 από τους Tygers, εξαιρετικό. Κολλάς με άλλο κομμάτι κάθε φορά.
[B]Little Feat - Rooster Rag[/B]
Πολύ καλό άλμπουμ, θυμίζει την μπάντα επί των ημερών του Lowell George, τότε δηλαδή που αποτελούσε μια από τις καλύτερες αμερικανικές μπάντες που βγήκαν ποτέ.
[B]South Memphis String Band-Old Times There
[/B]Κι άλλο project που περιλαμβάνει τον Luther Dickinson. Ακουστικό τρίο, τελείως παλιακός ήχος, αμερικάνικα ακουστικά country/folk blues, ταξιδεύεις καμια 50-αριά χρόνια πίσω.
[B]Counting Crows-Underwater Sunshine
[/B]Αυτή η εξαιρετική alternative μπάντα επιστρέφει μια τετραετία μετά το τελευταίο στούντιο άλμπουμ της με ένα άλμπουμ διασκευών, το οποίο κάνει μια κοιλιά κάποια στιγμή (15 διασκευές είναι πολλές) αλλά είναι πάνω από τον μέσο όρο άνετα. Τα τραγούδια ακούγονται «δικά τους», αν δεν το ήξερες θα τα περνούσες για δικές τους συνθέσεις.
[B]James Leg & Left Lane Cruiser - Painkillers[/B]
Το τρίτο άλμπουμ διασκευών. Η μπάντα έχει δικό της χαρακτήρα και φαίνεται κι εδώ. Με τη συμμετοχή του James Leg των Black Diamond Heavies (των οποίων το A Touch of Someone Else?s Class που άκουσα είναι πολύ καλό και αρκούντως θορυβώδες και punk για blues άλμπουμ) διασκευάζουν Zeppelin, Jimi Hendrix, Robert Johnson κτλ κτλ. Το πιάνο/πλήκτρα δίνει έναν πιο μελωδικό τόνο που όμως «δουλεύει», ταιριάζει με τον βρώμικο ήχο της μπάντας.
http://www.youtube.com/watch?v=xxbWCYZ-vK8
[B]Horisont-Second Assault[/B]
Blues rock είναι ο Clapton, o Hendrix, είναι όμως και ο Peter Green των Fleetwood Mac. Μου φαίνονται σαν bluesy ξαδέρφια των Danava, εξαιρετική μπάντα, μην τους χάσετε τον Φλεβάρη.
[B]
Angel Witch-As Above, So Below[/B]
Αλμπουμάρα. Heavy Metal. Ίσως ό,τι καλύτερο μετά το ντεμπούτο τους, φανταστικές συνθέσεις.
[B]Robert Cray-Nothin’ But Love[/B]
Εξαιρετικός ο Cray. Blues, soul, μέχρι και latin στοιχεία, όλα εναρμονισμένα με το όραμα του καλλιτέχνη. Φοβερό άλμπουμ,μία με δύο πιο αδύναμες στιγμές είναι πολύ λίγες, ακούγεται πολύ ευχάριστο και μετά από καιρό.
[B]Joe Louis Walker-Hellfire[/B]
Ο Walker εδώ μας παρουσιάζει ένα πιο «άγριο» rock προφίλ απ?ότι μας έχει συνηθίσει. Του βγαίνει καλά πάντως, το έχει. Κάποιοι στίχοι είναι κάπως περίεργοι αλλά συνολικό πρόσημο θετικό?
[B]Νeil Young-Americana, Psychedelic Pill[/B]
Το πρώτο δεν έτυχε θερμής υποδοχής νομίζω, εμένα μου άρεσε πάντως αρκετά. ΟΚ, ο Young δεν φημιζόταν ποτέ για τις διασκευές του και εδώ δεν εκπλήσει, νομίζω πως αν το δεις χαλαρά πάντως, περνάς ευχάριστα την ώρα σου.
Το Psychedelic Pills είναι αλπουμάρα. Οι διάρκειες είναι μεγάλες, τρομάζουν αρχικά αλλά μόλις χωθείς στο υπνωτιστικό groove των Crazy Horse περνάνε τα λεπτά χωρίς να το καταλάβεις. Άκρως εθιστικό και μελαγχολικό.
Έχω ξεχάσει στάνταρ κάποια,κάποια που ήθελα δεν τα έχω ακούσει καθόλου, και κάποια λίγο για να τα συμπεριλάβω.
ακρόαση να εχω κάνει(μένει η διασκευή σε neil young) λεω οτι αυτός ο δίσκος ανήκει εδώ μέσα…!! τέλος!
