[B]ΝΑΙ ΡΕ [/B] :!:
*η συνεχόμενη τετράδα(Echolyn, Threshold , Dead Can Dance, Royal Thunder.) είναι μόνο για αγάπες .
**εξω οι rush 
Όντως δε χώρεσαν οι Rush (περίπου 35 στη λίστα btw). Ο άλλος κότεψε ρε, σα δε ντρέπεται…εκτός συναγωνισμού λέει…my ass…
Άλλα λέγαμε στο δρόμο για τα ΚΤΕΛ…
χεχε. έτσι!!! δεν άντεξε…
ρε τώρα τι να λέμε ρε. είναι δυναμόν να μπουν οι RUSH μέσα σε λίστα με άλλες μπάντες?
Νταξει,τι να λεμε αλλα αντε να το ακουσει κανενας που εχει 60 αλμπουμ ανα εβδομάδα,που καιρος:!:
χα, νάτος και ο δεύτερος ! Αλλαγές θέσεων εκτός από αυτό βέβαια.
η παρακάτω 10άδα βγήκε παραδοσιακά την πρωτοχρονιά σε χαϊφιντελική συνεννοήση με τον αδερφό μου.
- the weight of oceans - in mourning
- silverthorn - kamelot
- l’enfant sauvage - gojira
- house of gold & bones part1 - stone sour
- the afterman: ascension - coheed and cambria
- motions - lost in kiev
- the hunt - grand magus
- the lion the beast the beat - grace potter & the nocturnals
- everything is changing - anneke van giersbergen
- of breath and bone - be’lakor
με βαριά καρδιά έμειναν απ’έξω ne obliviscaris, tankian, jess and the ancient ones, baroness, anathema, testament, tenacious d, before the dawn, sonata arctica, asphyx κλπ
γεμάτη η φετινή χρονιά, άντε να δούμε και φέτος \m/
To Kamelot σε σχεση με το Ghost Opera ειναι σημαντικα ανωτερο;
πολύ καλό το Lost in Kiev όντως, παίζει να’ταν η πουστρόκ κυκλοφορία της χρονιάς.
άντε και το Μοno
πφ, δεν είμαι σίγουρος τι να σου πω 
προσωπικά θα το έβαζα εκεί μαζί με το ghost opera, αλλά αν δεν είσαι κολλημένος με τον Karevik όπως εγώ δεν ξέρω αν θα συμφωνήσεις
edit για τον piggy, αυτό το under close surveillance παίζει να το άκουσα πάνω από 100 φορές μέσα στις γιορτές
Σοβαρά περίμενα να πεις εκτός συναγωνισμού ή κάτι τέτοιο. Θέλει ξενυχτισμένη ακρόαση με λίγα απ’ αυτά και λίγα από τ’ άλλα. Και μετά πρωινό ποστ :’)
Εδώ δεν έχει το νοχτέρναλ βόμιτ μωρέ τι να λέμε τώρα… [-X
Ωραια μπαλα παιζει ο Bastard.
Τώρα που έρχεται εξεταστική με βλέπω για πολλά τέτοια ξενύχτια :razz:
Με τους συγκεκριμένους ποτέ δεν είχα ιδιαίτερες κάψες, τόσα demo, split κάπου είχα χαθεί . Για να δούμε τι λέει το full, έχει και ωραίο εξώφυλλο.
Τελικά το Baroness είναι δίσκαρος. Απλά θέλει ακροάσεις, προχώρησαν πολύ με αυτό, ξέφυγαν από την σκιά των Mastodon και με το Yellow ιδίως το πάνε υπέροχα.
Λοιπόν απαραίτητες προσθήκες στα προσωπικά καλύτερα της παρελθουσας χρονιάς, τα Aptorian Demon (το λησμόνησα τούτο δω τελευταία) και Μgla (το οποίο άκουσα φέτος… :p).
Τα αγαπημενα μου για φετος χωρις ιδιαιτερη αξιολογικη σειρα
Death Grips - The Money Store
Anhedonist - Netherwards
Pig Destroyer - Book Burner
Desecresy - The Doom Skeptron
Witch Mountain - Cauldron of the Wild
Goat - World Music
Mono - For My Parents
Hexvessel - No Holier Temple
Turbonegro - Sexual Harassment
Alchemyst - Nekromanteion
Dephosphorus - Night Sky Transform
Furze - Psych Minus Space Control
Kiss The Anus Of A Black Cat - Weltuntergangsstimmung
Εκτος απ’αυτους βγηκαν παρα πολλοι πολλοι δισκοι φετος που ευχαριστηθηκα πολυ,ενα τοπ 10 αυτων σε σποιλερ
[SPOILER]Α Forest Of Stars
Pallbearer
Royal Thunder
Black Breath
Torche
Indesinence
Ty Segall
Occultation
Inverloch
Christian Mistress[/SPOILER]
Επισης Mgla,Acrimonious,Gojira,If These Trees Could Talk θα ηταν πιθανοτατα δισκοι εικοσαδας που δεν εχω ομως προλαβει ν’ακουσω οσο θελω
To δικό μου top 12,με σχολιασμό κτλ,στο Voodooradio.net.
Η λίστα,πριν αλλοιωθεί…
[SPOILER] Norway… (20)12 points! Progging around the clockwork sounds of a ghostly unicorn
Συντάκτης : Κώστας Κωνσταντινίδης
Tρίγωνα, κάλαντα μες στη γειτονιά, πέρασε κι αυτή η χρονιά και από μουσικής πλευράς αν μη τι άλλο ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Πενία τέχνας κατεργάζεται όπως λέει και το ρητό και ίσως όντως, η παγκόσμια οικονομική ύφεση, η παρακμή της μουσικής βιομηχανίας, όπως την ξέραμε ως τώρα και η εύκολη πρόσβαση στη δημιουργία και στη διάδοση της Τέχνης, να βοήθησαν κόσμο στο να εκφραστεί πιο ελεύθερα, πιο συνειδητοποιημένα και κυρίως πιο ουσιαστικά. Ειδικότερα στο progressive rock λοιπόν, που τα 2-3 τελευταία χρόνια περνάει κάτι σαν δεύτερη νιότη, μετά από τριάντα και πλέον χρόνια σχεδόν «ποινικοποίησης» απ τα μουσικά δρώμενα, ακόμα και απ τους ίδιους τους θιασώτες του, που δεν δίσταζαν, ως άπιστοι Θωμάδες, να το αποποιηθούν, να το χλευάσουν και να το ξορκίσουν στη λήθη της δισκογραφίας, έχουμε μια πληθώρα ποιοτικών κυκλοφοριών, από συνήθεις υπόπτους, αλλά και από νέο αίμα που εισέρχεται δυναμικά στον χώρο που κυριαρχούν κατά κύριο λόγο οι δεινοσαυρισμοί και η παρελθοντολαγνεία. Αν θα βάζαμε έναν υπότιτλο κάτω απ τον τίτλο του κειμένου αυτού, αυτός πιθανότατα θα ήταν «aka η Νορβηγική επέλαση», μια και οι πλέον ενδιαφέρουσες και ποιοτικές κυκλοφορίες στον χώρο αυτό, προήλθαν απ τη Σκανδιναβική χερσόνησο και ειδικότερα από μια χώρα που «φημίζεται» για πιο ακραία μουσικά παρακλάδια. Τα παρακάτω 12 άλμπουμς λοιπόν δεν αποτελούν επ ουδενί ένα best of, αλλά 12 προτάσεις που ξεχώρισαν -ελαφρώς- ανάμεσα σε αρκετές δεκάδες φετινών κυκλοφοριών. Με τυχαία σειρά λοιπόν?
El Doom And The Born Electric - El Doom And The Born Electric
H αρχή της Νορβηγικής φετινής επέλασης στην λίστα μας. Ένας απ τους κορυφαίους prog δίσκους της χρονιάς, έχει όλα αυτά τα στοιχεία που θα δημιουργούσαν έναν κορυφαίο prog δίσκο το 197-κάτι, απλά συμβαίνει το 2012. Είναι απ τις φορές που vintage και σύγχρονα στοιχεία μπλέκονται τόσο αρμονικά μεταξύ τους που δεν μπορείς παρά να τους καταλογίσεις διαβολεμένη έμπνευση. Τα mellotrons σε συνδυασμό με τον καταιγισμό των ευφάνταστων riffs και η ιδιαίτερη φωνή του κυρίου «El Doom» δημιουργούν ένα ενδιαφέρον και πρωτότυπο κράμα που θα μας απασχολήσει σίγουρα στο μέλλον, όπως μας είχαν απασχολήσει κάποτε κάποιοι Mastodon?
The Smashing Pumpkins - Oceania
Μία απ τις «μεγάλες» επιστροφές της χρονιάς. Φανταστικό comeback απ? τους θρυλικούς Pumpkins, οι οποίοι ακούγονται εξόχως φρέσκοι και ανανεωμένοι, με πανέμορφα τραγούδια (κακά τα ψέματα, κομμάτια όπως το The Celestials ή το Pale Horse δεν γράφονται κάθε μέρα). Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που κυλάει αβίαστα και κατά την ταπεινή μου γνώμη κερδίζει στο photo finish την δισκογραφική επιστροφή των Soundgarden.
Marillion - Sounds That Can?t Be Made
H αλήθεια είναι πως αν κάποιος άλλος καλλιτέχνης ή γκρουπ είχε την τόσο τεράστια αυτοπεποίθηση, ώστε να ονομάσει τον δίσκο του Sounds That Can?t Be Made, ίσως θα προκαλούσε περισσότερα γέλια και από ενδεχόμενη προσπάθεια του Παπακαλιάτη να σκηνοθετήσει και να πρωταγωνιστήσει σε remake του Πολίτη Κέϊν. Κι όμως οι γερόλυκοι πλέον Marillion δεν πτοούνται και όντως βγάζουν ένα άλμπουμ με τραγούδια για τα οποία άνετα θα κολλούσε η αργκό έκφραση «δεν υπάρχουν». E ναι δηλαδή, «δεν υπάρχει» η μελωδία του Power, «δεν υπάρχει» η προσεκτική και νηφάλια στιχουργική προσέγγιση του Gaza, καθώς και η βαθιά καλλιτεχνική ενορχήστρωσή του και πραγματικά δεν φτιάχνει ο καθένας ήχους και μελωδίες σαν αυτές που μόνο η απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία σε συνδυασμό με την συνθετική ωριμότητα είναι ικανές να δώσουν. Μarillion ρε άπιστοι και απλά τολμήστε να τους φέρετε επιτέλους! Απλά και καθόλου οπαδικά?(λέμε τώρα…).
Big Big Train - English Electric
Με μία μόνο λέξη θα μπορούσε να έχει ολοκληρωθεί αυτό το κείμενο. Τιμιότης. Τιμιότητα κυρίες και κύριοι είναι αυτό που διέπει τον νέο δίσκο των Big Big Train με τον εξίσου τίμιο και σαφή τίτλο English Electric. Κοινώς αυτό που βλέπεις αυτό παίρνεις και αυτό θα ακούσεις. Βρετανικό και δη αγγλικό ηλεκτρικό progressive/art rock, με την γλυκιά μελαγχολία του μουντού αγγλικού καιρού πανταχού παρούσα σε κάθε νότα. Φόρος τιμής επίσης στους Genesis της μετά-Gabrielικής περιόδου, καθώς με το πρώτο άκουσμα ξυπνάνε μνήμες των εξαιρετικών Wind And Wuthering και Trick Of The Tail. Εξαιρετικός λοιπόν ο διάδοχος του επίσης αξιόλογου Underfall Yard. Πέρα απ’τον βασικό πυρήνα του συγκροτήματος (στην οποία συμμετέχει στα τύμπανα ο Nick D?Virgilio ) έχουμε και πολλούς καλεσμένους, σε διάφορα έγχορδα και πνευστά που γεμίζουν τον ήχο του γκρουπ, μεταξύ των οποίων και ο Martin Orford (IQ, Jadis) . Ο David Longdon παρουσιάζει πολύ δυνατές φωνητικές μελωδίες και αξιομνημόνευτα ρεφραίν, ενώ το φλάουτο του μας ταξιδεύει στον ήχο του Canterbury. Ξεχωρίζει το ελεγειακό «Winchester From St.Giles? Hill», ίσως μία απ? τις καλύτερες prog rock φετινές συνθέσεις, καθώς και το «Summoned By Bells» με το διακριτικό mellotron να κάνει μια μίνι αναφορά στους πρώιμους King Crimson. Oμως, όλα τα κομμάτια του δίσκου παρουσιάζουν ενδιαφέρον, αφού δεν ξεχειλωμένα ή επιτηδευμένα, ώστε σώνει και καλά να ακουστούν πιο «προοδευτικά».
Flying Colors - Flying Colors
O Portnoy δεν είναι απ? τους ανθρώπους που κάθονται στην ησυχία τους και αυτό το έχει αποδείξει εδώ και πολλά χρόνια, με τα πολυάριθμα projects και φιλικές συμμετοχές, παράλληλα με την «καθημερινή» του δουλειά με τους Dream Theater. Βρήκε λοιπόν και τον έτερο workaholic Neal Morse, τακίμιασαν, και έτσι μετά τους εξαιρετικούς Transatlantic και τα προσωπικά του κυρίου Morse, εδώ φωνάζουν ακόμα έναν Morse, τον Steve και δημιουργούν όμορφα τραγούδια, μελωδίες που κοιτάνε προς την συνθετική αμεσότητα και όχι απλότητα των Muse και γενικά φλερτάρουν με μοντέρνες δομές, παιγμένες πάντα μέσα από ένα prog πρίσμα. Εκπληκτικές μελωδίες, ένας πάρα πολύ καλός Casey McPherson και ο καλύτερος Muse δίσκος για φέτος, γιατί ο κανονικός δεν μας πέτυχε ως συνταγή και έφυγε για τον κάδο.
Motorpsycho&Stale Storlokken - The Death Defying Unicorn
Είπαμε, η Νορβηγία φέτος έπαιξε μπαλίτσα σε άλλο επίπεδο. Και πώς να κάνει διαφορετικά άλλωστε όταν μετά τους ελπιδοφόρους El Doom, σου πετάει κατάμουτρα ένα τόσο άρτιο μουσικό κομψοτέχνημα, ένα τόσο ολοκληρωμένο δείγμα καλλιτεχνικής έκφρασης που σε αφήνει να χάσκεις αποσβολωμένος το στερεοφωνικό σου, με μια μόνιμη έκφραση απορίας. Απ το ταξίδι που ξεκινά με το Out Of The Woods, το συγκρότημα, ο Storlokken και η Trondheim Jazz Orchestra που συμμετέχουν δεν σ αφήνουν να πάρεις ανάσα. Απανωτές εναλλαγές τοπίων, ηχοχρωμάτων και διαθέσεων σε ένα ρηξικέλευθο και ουσιαστικό prog παζλ. Η Τζαζ μπλέκει με την κλασική μουσική, μέσω της art rock και μας μένει ένας δίσκος σημείο αναφοράς.
Gaspacho - March Of Ghosts
Και κει που λες, δεν μπορεί, κάτι τους έριξαν στο νερό εκεί πάνω, τους πείραξε το Ράγκναροκ, τους έφαγαν τα Τρολς το μπιφτέκι και τσατίστηκαν, κάτι παίζει, αλλά οκ σύμπτωση είναι η φετινή Νορβηγική prog παραγωγή, διάλειμμα για να ξεχαστεί ο κόσμος απ? την νέα κολεξιόν μόδας του Gaahl, έρχεται και το masterpiece των Gaspacho να μας αποτελειώσει? Με ένα φαινομενικά βλακώδες κόνσεπτ για φαντάσματα, αερικά και στοιχειά, μας χαρίζουν απλόχερα μερικές απ? τις πιο όμορφες μελωδίες του 2012, κοιτάνε τους μέντορες Marillion κατάματα και σχεδόν τους βγάζουν τη γλώσσα. Ο Ohme δίνει ρεσιτάλ φωνητικής ερμηνείας, ενώ οι μελωδίες σου κολλάνε στο μυαλό σχεδόν με το πρώτο άκουσμα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από έναν art rock δίσκο λίγο πριν καταστραφεί ο πλανήτης;
Anglagard - Viljans Oja
Η δισκογραφική μεγάλη επιστροφή της χρονιάς, για το prog. Δεν ξέρω πως τα κατάφεραν μετά από τόσο καιρό να βγάλουν κάτι τόσο μεγαλειώδες. Ένα μουσικό ταξίδι, στο οποίο δεν χρειάζεται ούτε μισός στίχος για να σου δημιουργήσει εικόνες. Oι Anglagard με τον Viljans Oja καταφέρνουν το σχεδόν ακατόρθωτο. Nα δημιουργήσουν έναν instrumental δίσκο, που αν και δαιδαλώδης, ακούγεται πανεύκολα και μονορούφι, χωρίς να κουράζει. Η Σουηδία με την μεγάλη παράδοση στο είδος, αν και φέτος δεν έφτασε στα επίπεδα της γειτονικής της Νορβηγίας, ωστόσο, ακόμα και μόνο με τους Anglagard, άφησε ακόμα ένα άλμπουμ ορόσημο για το prog και όχι μόνο.
Dead Can Dance - Anastasis
Διπλό χτύπημα απ τους Dead Can Dance. Και αριστουργηματική δισκογραφική νεκρανάσταση (pun intended!) αλλά και μία απ τις κορυφαίες συναυλιακές στιγμές της χρονιάς. Η βουτιά στην ελληνική μουσική παράδοση, οι κλίμακες της Ανατολής, η στοιχειωμένη και αγέραστη φωνή της Μούσας Lisa Gerrard, η θεατρικότητα της ερμηνείας του κ. Brendan Perry, χαρίζουν ένα αποτέλεσμα απαράμιλλης αισθητικής, το οποίο εκατοντάδες θιασώτες της world music θέλουν δυο-τρεις ζωές για να πετύχουν, αφού περάσουν από τις Συμπληγάδες του κιτς. Εντάξει, εδώ τραγούδησε ζωντανά ρεμπέτικο της Εσκενάζι, με προφορά θείας απ το Σικάγο και πάλι το αποτέλεσμα τους δικαίωσε. Θέλει να χεις και ένα ζευγάρι ζέπελλιν στο παντελόνι, κακά τα ψέματα.
Rush - Clockwork Angels
The Wreckers.-
Θα μπορούσε να τελειώσει εδώ το κείμενο και όλοι να ζούσαν μια ευτυχισμένη, χαρούμενη, χρυσή Πρωτοχρονιά, χωρίς ούτε μία παραπάνω κουβέντα, παθαίνοντας σάκχαρο απ τα μελομακάρονα. Αλλά? ! Καινούριος δίσκος Rush ρεεε. Το σημαντικότερο τρίο στην μουσική ιστορία μας έκανε τη χάρη να κυκλοφορήσει έναν ακόμα δίσκο εν έτει 2012, ο οποίος ακούγεται σαν ένας δίσκος του 2012 και όχι retro. Μόνο οι Rush ρε γατάκια. Γιατί το κειμενάκι αυτό έχει πιο πολύ οπαδιλίκι και από θύρα φανατικών σε γήπεδο. Δεν ξέρω πως το καταφέρνουν να ακούγονται έτσι, αλλά δε θέλω να σταματήσουν ποτέ. Το Hall Of Fame μπήκε στους Rush και αυτοί μας χαρίζουν το καλύτερο ρεφραίν της τελευταίας πενταετίας και κάνουν κάτι νεόκοπους ροκσταρ να ακούγονται πιο ευνουχισμένοι και απ τον Lord Varys. Άντε γεια.
Swans - The Seer
Ποτέ πριν ο θόρυβος δεν ακούστηκε τόσο εύηχος ή ποτέ πριν η μελωδία δεν ακούστηκε τόσο θορυβώδης. Δύσπεπτος, διαστροφικός, σκοτεινός και κυρίως απρόβλεπτος ο νέος δίσκος των Swans, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελείται απ τα υλικά απ τα οποία φτιάχνονται οι εφιάλτες. Το The Seer παίζει με την ψυχοσύνθεση του ακροατή. Τον οδηγεί σε ανηλεές κάψιμο των εγκεφαλικών κυττάρων και τον ειρωνεύεται ταυτόχρονα. Σίγουρα όχι ο δίσκος που θα βάλεις να χαλαρώσεις ή θα βάλεις ως background την ώρα που κοιτάς με λάγνο βλέμμα Παπακαλιάτη την κορασίδα απέναντι, αλλά όπως και να χει, αν του δώσεις τη δέουσα προσοχή, θα σε ανταμείψει.
Crippled Black Phoenix - Mankind, The Crafty Ape
Αφήνω ασχολίαστο το αμφιβόλου αισθητικής εξώφυλλο και την συνάφεια του με το ύφος των Phoenix και προχωράω στο περιεχόμενο αυτό καθαυτό. Για άλλη μια φορά ο Justin Greaves και η παρέα του, παραδίδουν σεμινάρια σύνθεσης, που με το ένα πόδι πατάει στο post και με το άλλο στο progressive rock. Η τριμερής δομή του δίσκου απαιτεί την προσήλωση του ακροατή, ώστε να χωνέψει τα διαφορετικά πρόσωπα που έχουν να παρουσιάσουν οι CBP στις αρχές αυτής της δεκαετίας. Οι συνθέσεις έχουν ωριμάσει, έχουν κερδίσει έδαφος από πλευράς ποικιλίας και οι Φλοϋδικές επιρροές έχουν αφομοιωθεί άρτια, ώστε δεν ακούγονται ξεπατίκωμα, αλλά δημιουργικός δανεισμός. Εξαιρετική επίσης η εμφάνιση τους στα μέρη μας, τόσο από πλευράς απόδοσης, όσο και από πλευράς διάρκειας.
Αυτά τα ολίγα λοιπόν και για μια ακόμα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα χρονιά. Υπάρχουν δεκάδες ακόμα κυκλοφορίες άξιες αναφοράς και αρκετές ακόμα ανάξιες. Ωστόσο, όσο η μουσική θα αποτελεί την καθημερινή μας ψυχοθεραπεία, δεν έχουμε να ανησυχούμε για τυχόν έλλειψη επιλογών, εκτός αν οι Μάγια πέσουν μέσα στις προβλέψεις τους. Μετά ας ελπίσουμε ότι ο Μητσοτάκης ξέρει κιθάρα, γιατί οι κατσαρίδες δύσκολα θα καταφέρουν να γράψουν σύντομα κάτι. [/SPOILER]
A very easy Top-5:
- [B]Rush[/B] - Clockwork Angels
- [B]Crippled Black Phoenix [/B]- Mankind, The Crafty Ape
3.[B] Portico Quartet [/B]- Portico Quartet
4.[B] Bats [/B]- The Sleep Of Reason - [B]The Darcys [/B]- Aja