‘’[B]The Artist[/B]’’(2011) του [B]Michel Hazanavicius[/B]
Στην εποχη του HD και των 3D,καποιος τυπος αποφασιζει να κανει μια βωβη ταινια.Με την βοηθεια δυο πολυ καλων ηθοποιων στους πρωταγωνιστικους ρολους([B]Jean Dujardin,Bérénice Bejo[/B]),αλλα και αλλους βετερανους([B]John Goodman,Malcolm McDowell[/B]) μας δινει μια ταινια tribute σε ενα ξεχασμενο πλεον κινηματογραφικο υφος.Μια ταινια που δανειζεται,και πως να το αποφυγει αλλωστε,επιρροες απο τις δοξασμενες ταινιες του [B]Charlie Chaplin [/B]και του[B] Buster Keaton.[/B]
To story απλο,ενα μελοδραματικο ροματζο οπου ενας μεγαλος ηθοποιος του βωβου cinema μετα απο μερες δοξας καταληγει στην παρακμη,ενω απο την αλλη μια κοπελα εντελως τυχαια,αλλα με κεφι και ταλεντο στο χορο,κανει μεγαλη καριερα στο Hollywood.
Η ιστορια ειναι απλη και εκτυλισσεται πολυ προβλεψιμα.Δεν εχει δλδ ιδιαιτερες ανατροπες ουτε χαρακτηριζεται απο καμμια πρωτοτυπια.Ο σκηνοθετης σε σημεια κανει χρηση καποιων ευρυματων για να χαρισει γελιο και χαμογελα,κι αν δεν το εκανε αυτο η ταινια του θα υποβαθμιζοταν σε πολυ μετρια επιπεδα.
Δυνατοτερο σημειο του εργου,αναμφισβητητα το συναισθημα που κυριαρχει σε ολες του τις μορφες,οι πολυ καλες ερμηνειες και η καταπληκτικη μουσικη που συνοδευει την ταινια ακολουθωντας κι αυτη ολες τις συναισθηματικες εναλλαγες,απο χαρα σε λυπη.
Δεν θεωρω βασικα,οπως γραφτηκε απο κριτικους και θεατες,την ταινια πρωτοτυπη.Πως μπορεις να βαφτισεις πρωτοτυπια μια προσπαθεια που ειναι βασικα back to roots και δανειζεται το στυλ κινηματογραφισης των απαρχων του 20ου αιωνα?
Επιπλεον θεωρω οτι οι αυθεντικες βωβες ταινιες ηταν σε συλληψη και πραγματωση πολυ πιο ευρηματικες και πολυ καλυτερες συγκριτικα με αυτην.
Παντως το ‘’[B]The Artist[/B]’’,ειναι μια αξιολογη περιπτωση,βλεπεται πολυ ευχαριστα,αλλα σε καμμια περιπτωση δεν ειναι το αριστουργημα που ολοι αποθεωναν.
Υ.Γ.Κατι μου λεει παντως οτι την ταινια σε κανενα χρονο θα την παρουσιασω και σε αλλο thread.
Mαντεψτε ποιο:-k
‘’[B]Le Havre[/B]’’(2011) του [B]Aki Kaurismaki[/B]
Η πρωτη μου επαφη με τον[B] Kaurismaki [/B] ηταν το 2002 με το πολυ καλο ‘’[B]The Man Without a Past[/B]’’ και εκτοτε ψαχτηκα μαζι του και ειδα και το φοβερο ‘’[B]Leningrad Cowboys Go America[/B]’’.
Σημερα στις γραφικοτατες Σταγιατες με θεα τον υπεροχο Βολο(ε,αν δεν παινεψουμε το σπιτι μας…) προβληθηκε το ‘’[B]Le Havr[/B][B]e[/B]’’,μια ταινια που μας παρουσιαζει τον μιζερο βιο ενος λουστρου μεσα στην βιοπαλη,που εχει μια συζυγο που τον αγαπαει ,αλλα ειναι αρρωστη και το πως δινει στη ζωη του λιγο νοημα.Αυτο το τελευταιο το κανει με το να βοηθησει ενα μικρο αγορι/λαθρομεταναστη που το εχει σκασει κι αναζητειται απο τις αρχες.
Αυτο που μου αρεσει στον Φινλανδο δημιουργο ειναι η απλοτητα με την οποια χειριζεται την ιστορια του,χωρις περιττους συναισθηματισμους ,πραγμα που τον βοηθαει στο να χτυπησει ουσια.Ο γερος λουστρος λυπαται και βοηθαει το παιδι,το παιρνει στο σπιτι του και φθανει μεχρι να διοργανωσει φιλανθρωπικη συναυλια(highlight o [B]Little Bob[/B]) προκειμενου να συγκεντρωσει χρηματα για να ,πορεσει να φυγει το παιδι μεσω θαλασσης για [B]Λονδινο[/B].
Θα ηθελα να πω οτι επειδη κι εγω ειμαι λιμανισιος,τρελαινομαι για εργα γυρισμενα σε πολεις με λιμανια οπου ο σκηνοθετης αποτυπωνει στο φακο ολη την ατμοσφαιρα του λιμανιου με τους περιθωριακους και μη ανθρωπους,τα μικρα καφε,τα πλοια,τις βαρκες και τον αερα της θαλασσας.Ετσι κι εδω η [B]Χαβρη[/B]ειναι πολυ καλα παρουσιασμενη.
Ο [B]Kaurismaki [/B]επιστρατευει εναν πολυ καλο ηθοποιο στον κεντρικο ρολο,τον [B]André Wilms[/B],τον εξισου πολυ καλο στο ρολο του καλου,πλην αυστηρου μπατσου [B]Jean-Pierre Darroussin[/B],αλλα και δυο εξεχουσες προσωπικοτητες της Γαλλικης [B]Nouvelle Vague[/B] ,τους [B]Pierre Etaix[/B] και [B]Jean-Pierre Leaud[/B] σε δευτερους ρολους.
Συνδυασμος λοιπον γαλλικου policier με drama και πανεξυπνο humour ειναι αυτη η πραγματικα πολυ καλη ταινια!!!
Ανοιξε χθες τις πυλες του το Σινε Μεσογειος ,για την χειμερινη σεζον και με πολυ ενδιαφερον προγραμμα.
Αρα σημερα θα παμε σινεμα και θα δουμε το πασιγνωστο ??[B]I Nuovi Monstri[/B]’’.
‘’[B]I Nuovi Mostri[/B]’’(1977) των [B]Dino Risi-Ettore Scola-Mario Monicelli[/B]
Σιγα μην εχανα την ευκαιρια να δω ταινια γυρισμενη την αγαπημενη μου δεκαετια σε μουσικη και κινηματογραφο και μαλιστα ιταλικης προελευσεως.Το ‘’[B]Ι Νuovi Mostri[/B]’’ ειναι μια σπονδυλωτη ταινια ,αποτελουμενη απο αρκετες ολιγολεπτες ιστοριες που σατυριζουν τα χρηστα ηθη κι εθιμα της Ιταλιας της εποχης,την Εκκλησια,την αστικη ταξη,την οικογενεια,τους πλουσιους και οτιδηποτε απτεται της κοινωνικης ζωης.Στους ρολους βρισκουμε γνωστα ονοματα του ιταλικου cinema οπως τους [B]Vittorio Gassman,Ornella [/B][B]Muti,Alberto Sordi[/B] και τον δικο μας [B]Γιωργο Βογιατζη[/B]!
Τις ιστοριες τις διακρινει θα ελεγα ενα καυστικο,σχεδον βιτριολικο humour απολυτα συνυφασμενο με το ανατρεπτικο κλιμα που επικρατουσε την συγκεκριμενη δεκαετια.Βρισκουμε συνδυασμο απο slapstick/screwball κωμωδια,απο δραμα,απο περιπετεια,στοιχεια δλδ απο πολλα κινηματογραφικα στυλ,που προσδιδουν αξια και αξιολογο υφος στην ταινια.Εννοειται οτι δεν ειναι ολες οι ιστοριες το ιδιο εμπνευσμενες ουτε το ιδιο καλες.Ομως ολες,οπως προειπα,εχουν στοχο να πουν κατι,ακομα και οι πιο μετριες σε αξια.
Παντως στις καρεκλες των σκηνοθετων βρισκονται τρια πολυ μεγαλα ονοματα της ιταλικης κωμωδιας και αυτο εχει ως αποτελεσμα η ταινια στο συνολο της να δικαιολογει τη φημη της.
Αξιολογοτατη σπονδυλωτη ταινια που προτεινεται!
‘’[B]Giulietta Degli Spiriti[/B]’’(1965)(Αka [B]Juliet Οf Τhe Spirits[/B]) του [B]Federico Fellini[/B]
Χθες,αν και μερα [B]Champions League[/B],εκανα οτι το ξεχασα και πηγα στο [B]Αχιλλειο[/B] για την ταινια του [B]Fellini[/B].Στο παρελθον ειχα δει καποιες ταινιες του Ιταλου δημιουργου,αλλα δεν μπορω να πω οτι ξετρελαθηκα και γι αυτο δεν εχω ψαχτει παρα πολυ με το εργο του.Αυτη λοιπον ηταν μια ευκαιρια να δω το συνολικο εργο του[B] Fellini[/B] απο αλλη οπτικη γωνια.Δεν μπορω να πω ομως οτι μετα το τελος του film νιωθω μια ορμη μεσα μου να μου λεει να αναζητησω τις υπολοιπες ταινιες του.
Η ταινια ασχολειται με την[B] Giulietta Masina[/B] που υποδυεται την[B] Giulietta[/B], η οποια ειναι μια γυναικα καπως φοβισμενη και συνεσταλμενη και η οποια υποπτευεται το συζυγο της για απιστια.Το συγγενικο της περιβαλλον την αντιμετωπιζει καπως περιεργα κι ενω ολοι ειναι στην τρελλη χαρα ,αυτη μονιμως ψαχνεται να βρει καποια διεξοδο.Ετσι λοιπον η ιδια απευθυνεται σε μεντιουμ,σε Ινδους χειροπρακτες,σε σπιτια οπου βασιλευει ο ερωτας,η παρανοια και η ψυχεδελεια,ενω παραλληλα μεσα της παλευει να ξεπερασει την προσκολληση της στον καθολικισμο και στις αρχες που δεχθηκε στα παιδικα της χρονια.Τα ψυχεδελικα αυτα στοιχεια ειναι αδιαμφισβητητα το μεγαλο ατου της ταινιας που με αφορμη την απιστια μας ταξιδευει σε εναν κοσμο ονειρικο οπου κυριαρχουν τα χρωματα,οι αλλοκοτες εικονες,ο σουρεαλισμος,τα ακαταλαβιστικα αλλα ακρως γοητευτικα σκηνικα,οι ποιητικες εικονες,τα συμβολα,στοιχεια δλδ που φανερωνουν οτι πισω απο την καμερα βρισκεται ενας πραγματικος μαστορας.
Ομως η ταινια στερειται σεναριου,δεν εχει υποθεση,αρα δεν εχει κι εξελιξη,βομβαρδιζεται απο καταιγιστικους, εκνευριστικους σε σημεια διαλογους και σε συνδυασμο με την αχρειαστη για μενα μεγαλη διαρκεια της(130 λεπτα) δυστυχως γινεται καπως κουραστικη κι η παρακολουθηση της απο το μεσο θεατη καθισταται καπως δυσκολη θα ελεγα.
Περιεργο εργο λοιπον,οχι για ολα τα γουστα,αλλα σιγουρα ταινια που οι fans του [B]Fellini [/B]προφανως θα αγαπησουν.Εγω ειμαι καπου στη μεση.
Υ.Γ.Θα ηθελα να κανω μνεια στη σκηνη με τον Ινδο,αλλα και στη σκηνη που η πρωταγωνιστρια θυμαται τα παιδικα της χρονια και βλεπουμε σκηνικα με παιδια στην πυρα,με μαυροφορεμενους τυπους,με πυργους,με μυσταγωγιες,δλδ σκηνες απιστευτης καλλιτεχνικης αξιας,αλλα οπως ανεφερα και πιο πανω αυτα ολα δεν υποβοηθουνται απο το ανυπαρκτο σεναριο.
‘’[B]In The Loop[/B]’’(2009) του [B]Armando Ianucci[/B]
Βρετανικο,φλεγματικο humour ειχε σημερα το μενου με μια προσφατη ταινια η οποια ειχε πολιτικο υποβαθρο και σατυριζε ολη τη σαπιλα,την επιφανεια και την αχρηστιλα,θα ελεγα,του πολιτικου συτηματος.Απο ενα λάθος ενος [B]Αγγλου[/B] υπουργου,[B]Αγγλια [/B]και [B]Αμερικη[/B] βρισκονται να διαπραγματευονται και να μιλανε για πολεμο στη [B]Μεση Ανατολη[/B].
Το ολο θεμα αντιμετωπιζεται κυριως χιουμοριστικα και παντα καυστικα που σε σημεια σκορπαει πολυ γελιο.Ειδικα η ερμηνεια του [B]Peter Capaldi[/B],που υποδυοταν εναν πολιτiκο ο οποιος εβριζε ολη την ωρα προσωπικα μου αρεσε πολυ,οπως και αυτη του γνωστου [B]James Gandolfini[/B](ιδιος ο [B]Μπεος[/B] ηταν ο ατιμος).
Kατα τα αλλα η ταινια λαμβανει χωρα σε ολα τα σημαινοντα σημεια ανα τον κσομο οπου παιρνονται πολιτικες αποφασεις,οπως το γραφειο του [B]Ο.Η.Ε[/B] και τον [B]Λευκο Οικο[/B] και σιγουρα προκειται για εργο που εχει ρυθμο και αποψη,αλλα…
Αυτος ο καταιγιστικος του ρυθμος,οπου χιλιοι δυο διαλογοι στριμωχνονται μεσα σε λιγες μεταφρασμενες σειρες καπου κουραζει και καπου αγχωνει τον θεατη που προσπαθει σε χρονο μηδεν να καταλαβει τα παντα,να μην χασει ατακα και να συνθεσει στο κεφαλι του ολα οσα συμβαινουν.
Παντως το εργο εχει αποψη και εχει καποιες ατακες που σκοτωνουν,εχει καλη σκηνοθεσια και γελιοποιει σε πολλα σημεια τους σαπιους πολιτικους οι οποιοι πλα πληρωνονται για να παιζουν φτηνα και ακρως επικινδυνα επικοινωνιακα παιχνιδια.
Υ.Γ.Να πω επισης οτι απο την επομενη Δευτερα και για ολοκληρο τον Νοεμβριο ξεκιναει Φεστιβαλ Ισπανικου Κινηματογραφου καθε Δευτερα,στο Αχιλλειο, με ελυθερη εισοδο και θα παιχτουν οι ταινιες του προγραμματος που βαζω σε link.
Ειχα προαναγγειλει την περασμενη Τεταρτη οτι απο σημερα θα ξεκινουσε στο ‘‘Αχιλλειον’’ Φεστιβαλ Ισπανικου Κινηματογραφου κι ετσι εγινε.
Εναρξη σημερα με μια δραματικη/κονωνικη ταινια εξαιρετικης αληθοφανειας κι μεγαλης ποιοτητας.Η ταινια παρακολουθει τους ταυτοχρονους βιους μιας μανας και μιας κορης κατα τη διαρκεια της παραμονης της πρωτης στη μεγαλουπολη λογω της νοσηλειας του συζυγου της στο Νοσοκομειο.Η κορη αποκομμενη απο τον πατερα λογω ψυχολογικων τραυματων κατα την παιδικη ηλικια,η μανα απλα καρτερικη στο πλαι του του βασανιστη συζυγου και παραλληλα ενας γειτονας της κορης που αναπτυσσει φιλια με τη μανα και τελος συμπαραστεκεται σε στην πιο δυσκολη στιγμη της ζωης της κορης.
Βαθια ανθρωπινη ταινια,με μεγαλη παραστατικοτητα,σκηνες που ‘‘αγγιζουν’’ και ερμηνευτικη δυναμη απο ηθοποιους που τα δινουν ολα και φαινεται οτι τους καθοδηγουσε αξιος ‘‘μαεστρος’’.Μου αρεσε πολυ η αναπαρασταση της ζωης της μεγαλουπολης με τους περιθωριακους τυπους,τις φτωχογειτονιες,τα απροσωπα μπαρ και τα καταγωγια,αλλα και την μεγαλη αποκοπη απο τον ‘‘διπλανο’’ που νιωθουν οι ανθρωποι των μεγαλων αστικων κεντρων.Ολα αυτα λοιπον σε ενα πολυ σωστα εναρμονισμενο δραματικο εργο,με πηγαιο δραματικο humour που πηγαζει απο τον πονο και γι αυτο μας κανει να απολαμβανουμε το ρεαλσιμο του και την αυθεντικοτητα του και γι αυτο θεωρω οτι αλλο ενα ατου της ταινιας ειναι κια πολυ ζωντανοι διαλογοι της.
Μπορω να πω οτι ενθουσιαστηκα και πιστευω οτι προκειται για μια απο τις καλυτερες ισπανικες ταινιες που εχω δει.
Λόγω ανωτέρας βίας ο jiopas δεν παρέστη οπότε θα αρκεστείτε στην λακωνική περιγραφή μου για την κάτωθι
ΑΓΙΑΣΜΟΣ - του Τομ Ριβ
Υπόθεση: Σε ένα ήσυχο ιρλανδικό χωριό τέσσερις φίλοι αναζητούν απελπισμένα μια αλλαγή στην καθημερινότητά τους και
αποφασίζουν να ληστέψουν ένα φορτηγό γεμάτο Viagra. Αυτό που δεν μπορούν να φανταστούν είναι όσα θα επακολουθήσουν?
Όμορφη ταινία με καθαρά ψυχαγωγικό προσανατολισμό που αισθητικά, που αν και χρησιμοποιεί ακραία περιστατικά δεν καταλήγει σε αμερικανιές αν και βέβαια προς το τέλος κουράζει λίγο.
Ίσως βέβαια να έφταιγε ότι προς το τέλος άρχισαν να εμφανίζονται και τ πρώτα συμπτώματα της ίωσης και την αδικώ.
Απλά καλή. Είχε ωραίες ερμηνείες, σκηνικά αλλά στο τέλος μένεις με ένα αίσθημα ανικανοποίητου. Περιμένεις το κάτι παραπάνω που δεν έρχεται όμως σε κανένα σημείο.
Συνεχεια στο αφιερωμα στο ισπανικο σινεμα σημερα, με αλλο ενα δραμα παραγωγης του 2000,που αποτελει μια διεισδυτικη ματια στον κοσμο της παιδικης ψυχης.Ενας νεαρος εφηβος ,λογικα στις αρχικες ταξεις του γυμνασιου,βιωνει μια παραξενη παιδικη ηλικια,γεματη φοβο,διστακτικοτητα και προσπαθει μεσω μιας καινουριας φιλιας να δει τον κοσμο διαφορετικα και να παρει την αγαπη και την ευχαριστηση που δεν μπορει να βρει στο δικο του σπιτι.
Ο νεαρος συμμετεχει σε εξαιρετικα επικινδυνα παιχνιδια στις γραμμες των τραινων,συσχετιζεται με ενα καινουριο παιδι στο σχολειο, του οποιου οι γονεις ειναι καπως πιο προοδευτικοι και χαλαροι εν συγκρισει με τον δεσποτισμο και την απολυταρχια του πατερα του,αλλα και με την αβουλη και παθητικη σταση της μητερας του,και γενικα κανει ο,τι μπορει για να λειπει απο το σπιτι.Αυτο εχει ως αποτελεσμα ο πατερας του να θυμωνει και να ασκει πανω του σωματικη και λεκτικη βια με αποτελεσμα εμφανεστατους μωλωπες και σημαδια στο σωμα του παιδιου.
Η ταινια ειναι αναμεσα σε δυο οικογενειες,μια χαλαρη και μια υπερβολικα αυστηρη.Οπου ταινια,βλεπε παιδι γιατι ουσιαστικα αυτο ειναι στη μεση και ειναι κατανοητο φυσικα,οτι το παιδι επιλεγει να βρισκεται οσο πιο συχνα γινεται κοντα στο σπιτι οπου κυριαρχει ο διαλογος,οι εκδρομες,οι βολτες και η ηρεμια.Θα ελεγα οτι ολα παρουσιαζονται ρεαλιστικα και οχι επιτηδευμενα και υπερβολικα και αυτο ειναι στα θετικα του εργου το οποιο αν ηταν γυρισμενο στην Αμερικη,ισως να ηταν βουτηγμενο στους τραβηγμενους μελοδραματισμους.
‘’[B]Saving Grace[/B]’’(2001) του [B]Nigel Cole[/B]
Aφου στο ανταγωνιστικο thread των κινηματογραφικων λεσχων της [B]Λαρισας[/B](thread που φοριεται πολυ τελευταια,σε αντιθεση με τα δικα μου x:x) δεν γραφεται καμμια κριτικη,παρα νοσταλγια για σουβλακια στο [B]Μαλλιωρα,Ρουσβελτ,Χατζηγιαννειο,Public [/B]κλπ,ας κανω εγω μια κριτικουλα για την ταινια του [B]Cine Mεσογειος [/B] που ειδα σημερα.
Η συγκεκριμενη ταινια παιζοταν στην [B]Αθηνα[/B] οταν ημουν φοιτητης,αλλα χωρις ιδιαιτερο λογο την ειχα προσπερασει.Σημερα λοιπον ηρθε η ωρα να πληρωσω αυτο το ανεξοφλητο μεχρι προ τινος γραμματιο και το εκανα με μεγαλη μου ευχαριστηση.
Μεσηλικη γυναικα μενει χηρα,αλλα ο αποθανων αντι για κληρονομια,της αφηνει χρεη και εκεινη κινδυνευει να χασει ακομη και το σπιτι της.Για να περισωσει ο,τι μπορει,αποφασιζει μαζι με τον κηπουρο της να καλλιεργησουν χασις,να το πουλησουν,να βγαλουν χρηματα και να σωσουν το σπιτι.Ολα αυτα,με παραπλευρες,χιουμοριστικες απωλειες και με τους συγχωριανους να κανουν τα στραβα ματια φυσικα και σε στιγμες να το απολαμβανουν μαλιστα,αν και αθελα τους.
Το εργο ειναι βρετανικης προελευσεως και κατα συνεπεια ειναι διανθισμενο με αναλογο βρετανικο humour,αλλα και πολυ καλες και αξιες ερμηνειες απο τους πρωταγωνιστες και πρωτιστως απο την εκπληκτικη, οπου την εχω δει,[B]Brenda Blethyn[/B],αλλα και τον σεναριογραφο της ταινιας [B]Craig Ferguson[/B] στο ρολο του κηπουρου.Θα ελεγα οτι ειναι μια ταινια που κυλαει πολυ ρυθμικα,εχει τις στιγμες της βλεπεται πολυ ευχαριστα και το τελευταιο της τεταρτακι προσφερει πολυ γελιο και κυριως ο επιλογος της ταινιας με την σκηνη στον κηπο του σπιτιου να απογειωνει την ταινια,μια σκηνη οπου σουρεαλισμος και πραγματικοτητα τα πανε πολυ καλα!!!
χοχοχο…ήμασταν άρρωστοι σχεδόν μια βδομάδα
αύριο 3 σημερινές ρε ,γιατι τώρα ειμαι πτώμα και ειχα και ενα πρόβλημα με οξυ πόνο που επέστρεψε μετά απο 2 χρόνια και την εχω ακουσει.(:?)
‘’[B]Tres Dies Amb La Família[/B]’’(2009) της [B]Mar Coll[/B]
Aλλη μια ταινια σημερα στα πλαισια του αφιερωματος στο ισπανικο σινεμα,η οποια ομως δυστυχως δεν ηταν οσο καλες ηταν οι δυο προηγουμενες,η μαλλον δεν ηταν αντικειμενικα καλη.Κι αυτο διοτι στο τελος σου αφηνε τη γευση οτι κατι δεν ειχε ολοκληρωθει επαρκως και ειχα πολλα ερωτηματικα αναφορικα με την υποθεση,αλλα και τις αιτιες που προκαλεσαν ολα οσα παρακολουθησα.
Εν ολιγοις,η ταινια παρακολουθει την συγκεντρωση καποιων συγγεννων με αφορμη τον θανατο του παππου,αλλα μονο κηδεια δεν ηταν αυτο.Οι μεγαλοι μεθοκοπουσαν με τα παιδια σε μπαρ,τα πιτσιρικια εξω απο το νεκροτομειο ακουνε μουσικη,καπνιζουν και μασανε τσιχλα,οι μισοι δεν μιλιουνται με τους αλλους μισους,η βασικη πραταγωνιστρια ειναι απομακρη και αρνητικη τοσο με τον πατερα της οσο και με τη μανα της,αλλα την αιτια ολων αυτων εγω ακομη την ψαχνω.Μη επαρκεις χαρακτηρες,ανιαρη ως βαρετη υποθεση
,κορυφωση ουτε κατα διανοια και εξηγηση καμμια.Ολα αυτα δυστυχως με κανουν να πω οτι αν και μικρη σε διαρκεια η ταινια,καταφερε να με κουρασει και τελικα να μην μου αρεσει.
‘’[B]Mal día Para Pescar[/B]’’(Aka [B]Bad Day To Go Fishing[/B])(2010) του [B]Alvaro Brechner[/B]
Ξεκιναω αντιστροφα:Iσως οτι καλυτερο εχω δει τους τελευταιους μηνες κι ας μην ειναι φετινη ταινια.
Η ταινια απλα $$μησε!!!
Και τωρα παμε στo γιατι…
Το εργο αποτελει σκηνοθετικο ντεμπουτο του 30χρονου [B]Alvaro Brechner[/B],ενος ανθρωπου που μαλλον απο εδω και στο εξης θα περιμενω τις ταινιες.Αυτη η εξ Ουρουγαης ισπανοφωνη/αγγλοφωνη ταινια ειναι η ιστορια ενος ατζεντη κι ενος πρωην πρωταθλητη βαρεων βαρων που βρισκονται στο χωριο της Santa Maria κι ενω μεχρι προ τινος ??ψαρευαν?? κοροιδα,τα χαρτζιλικωναν και εστηναν αγωνες/shows,στο χωριο αυτο το επαθλο των 1000$,γλυκαινει μια τυπισσα που προωθει τον αντρα της να συμμετασχει.
Ολα τα υπολοιπα επι της οθονης…
Ο σκηνοθετης,προφανως εχει δει πολυ σινεμα και μαλιστα αυτο των δεκαετιων 1960-1970 ,εχει φιλτραρει τα καλυτερα στοιχεια αυτης της εποχης,εχει εισαγει στοιχεια spaghetti western στη μουσικη,τα συμβολα και τις εικονες(γι αυτο και χοροπηδαω οπως βλεπετε απο τη χαρα μου) κι απο την αλλη εχει παρει film noir στοχεια,κινηματογραφει καταγωγια,τελιωμενα bars,παλια θεατρα κι ολα αυτα μεσα σε πνιγηρες μαυρες εικονες που αναδυουν μια σαπιλα και μια γοητευτικοταη παρακμη.
Η σχεση μεταξυ αντζεντη και παλαιστη,που ειναι μια σχεση αμφιδρομης εξαρτησης,φαινομενικα γερνει προς τον πρωτο,αλλα στο τελος γεννιουνται αρκετες αμφιβολιες και υποψιες για το δευτερο.Η ταινια ειναι απολυτα ισορροπημενη,εχει κλιμακωτη εξελιξη και ενδιαφερον για τη συνεχεια και τελος εχει πολυ καλες ερμηνειες,κυριως του [B]Gary Piquer[/B] που ειναι εξαιρετικος και θυμιζει τον [B]Harvey Keitel[/B],τοσο εμφανισιακα οσο κι απο αποψης ερμηνειας και στυλ.
Μου αρεσε παρα πολυ ,την παρακολουθησα με μεγαλο ενδιαφερον και την προτεινω σε ολους τους λατρεις ταινιων που μπολιαζουν το δραμα,την κωμωδια,τα road movies,τα spaghetti westerns και το ποιοτικο παρακμιακο σινεμα!!!
‘’[B]Siete Mesas De Billar Francés[/B]’’(2007) της [B]Gracia Querejeta[/B]
Σημερα ηταν η τελευταια μερα του αφιερωματος στον Ισπανικο Κινηματογραφο κι ετσι με αυτην την συμπαθεστατη ταινιουλα εκλεισε ο κυκλος του μινι αφιερωματος.
Θεματικη ενοτητα ολων αυτων των ταινιων,αποδειχθηκε οτι ηταν η οικογενεια κι ετσι για αλλη μια φορα εχουμε μια αφορμη(θανατος οχι πολυ αγαπητου πατερα)που φερνει τα μελη της οικογενειας πιο κοντα.Εδω η κορη του εκλειποντος με τον γιο της,επισκεπτονται το μερος που εμενε ο αποθανων κι αν και αρχικα δεν τα πηγαινει καλα με την συμβια του,καταληγουν να αναγεννησουν το μπιλιαρδαδικο που ειχε ο μακαριτης και να φερουν κοντα τα μελη της ομαδας μπιλιαρδου που υπηρχε πριν αυτος πεθανει.
Μεσα απο αυτη τη σχεση μαθαινουμε πολλα για το παρελθον και το μελλον αρκετων απο τους εμπλεκομενους χαρακτηρες ενω αν και δυωρη η ταινια τοσο με το ρυθμο της οσο και με το εξυπνο χιουμορ της μας κραταει πολυ ευχαριστη παρεα.
Δεν ειναι αριστουργημα oυτε φυσικα ταινια που αν δεν τη δουμε θα πορευτουμε στη ζωη μας με κενα,αλλα βλεπεται πολυ ευχαριστα και ειναι σαφως ανωτερη απο την προηγουμενη ταινια,το’’[B]Tres Dies Amb La Família[/B]’’,που μαλλον ηταν και η πιο αδυναμη ταινια του αφιερωματος.
Υ.Γ.Διπλα μας καθοταν ο Ισπανος ασσος του [B]Ολυμπιακου Βολου[/B], [B]Antonio Salas Añete[/B],στον οποιο υπενθυμισα ποσο επιτακτικη αναγκη ειναι το να κερδισει η ομαδα την [B]Παναχαικη[/B] και διαπιστωσα οτι ηταν πολυ ενημερωμενος για το ποιον του [B]Κουγια[/B].
Εχοντας διαβασει την υποθεση της ταινιας πριν παω να την δω,ημουν πολυ θετικα κειμενος εξ αρχης για δυο λογους:α)διοτι εχω τρελη εμπιστοσυνη στους Βαλκανιους και στο σινεμα τους και β)διοτι μου ειχε αρεσει το θεμα.
Οχι μονο δεν απογοητευτηκα,ικανοποιηθηκα απειρως περισσοτερο απ’οτι περιμενα.Η ταινια ειναι
Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Η, χαριζει απιστευτο γελιο κι αν εισαι και λιγο ευσυγκινητος χαριζει κι απιστευτο κλαμα.
Σε ενα χωριο της Ρουμανιας το 1953,ενα ζευγαρι αποφασιζει να παντρευτει ,αντι να ξεμοναχιαζεται στα χωραφια και τους αχυρωνες.Την ημερα του γαμου ομως πεθαινει ο Stalin κι ετσι εκδιδεται απαγορευση καθε δημοσιας κοινωνικης εκδηλωσης για μια εβδομαδα.Οι κατοικοι ομως του χωριου και οι συγγενεις τη νυχτα του γαμου,αποφασιζουν να τιμησουν τους νεονυμφους σιωπηλα.
Στο εργο κυριαρχει το απροβλεπτο,σαρκαστικο κι αυτοσαρκαστικο χιουμορ με αφορμη τα πολιτικα δρωμενα και τις αντιληψεις της εποχης με τους ρουφιανους του Κομμουνιστικου Κομματος να προσπαθουν ,ανεπιτυχως,να προσηλυτισουν τους χωρικους.Επιπλεον τροφη για γελιο και σπαρταριστες καταστασεις δινει κι ο ερωτας του ζευγαριου,αλλα και ο τροπος που τους αντιμετωπιζουν οι οικειοι τους.Αυτο το γνωστο βαλκανικο χιουμορ με πρωταγωνιστες απλους ,λαικους ανθρωπους και αφορμη καθε τι που απτεται της κοινωνικης ζωης,εκανε ενα ολοκληρο σινεμα σημερα να πεθανει απο τα γελια.Δεν θα ηθελα να δωσω spoilers απο σκηνες γιατι θα σας κοψω ολη τη γλυκα,αλλα πραγματικα κρατιεμαι μετα βιας απο το να μη το κανω.
Ουτε τι γινεται στο τελος θα αποκαλυψω φυσικα.Απλα θα σας πω οτι προκειται για μια απο τις πιο φοβερες ταινιες που εχω δει τα τελευταια χρονια ανεξαρτητως ειδους και μαλιστα να μην ξεχασω να πω οτι σε αυτο το εργο διασταυρωνονται και συναντιουνται πολλα κινηματογραφικα ειδη.Τοσο η κωμωδια οσο και το δραμα,αλλα και τα war films με τον σουρεαλιστικο κινηματογραφο που δανειζεται τα συμβολα για να δημιουργησει εικονε.
H ταινια πισω απο τον μανδυα της κωμωδιας και του slapstick ειναι βαθια πολιτικη καθως δειχνει οτι οπου μπλεκεται ο στρατος και οι δυναμεις επιβολης,καταλυεται καθε εννοια ελευθεριας λογου κι εκφρασης.Ουτως η αλλως κι ο Κομμουνισμος εκεινης της εποχης,ετσι οπως περατωθηκε,ολοκληρωτικο καθεστως ηταν δυστυχως.
Ειναι πραγματικα φοβερο το αισθημα να φευγεις απο τον κινηματογραφο απολυτα ικανοποιημενος και να οδηγεις προς το σπιτι σου με ενα πλατυ χαμογελο γεματο ευχαριστηση!!!Ετσι ακριβως ημουν πριν απο μια περιπου ωρα…
‘’[B]Le Mari De La Coiffeuse[/B]’’(1990) του [B]Patrice Leconte[/B]
Σε αυτην την ακρως παθιασμενη και ερωτικη ταινια,πρωταγωνιστης ειναι ο ερωτας και οι συνεπειες του σε διαφορες εκφανσεις.Ενας αντρας θυμαται ταυτοχρονα τα παιδικα του χρονια και τον γαμο του με μια κομμωτρια,γαμος που αποτελουσε παιδικο του ονειρο καθως ειχε απο μικρος δηλωσει στον πατερα του οτι θα ηθελε να παντρευτει κομμωτρια.Το ονειρο/επιθυμια εγιναν πραγματικοτητα και στο προσωπο μιας αρκετα μικροτερης του πολυ ομορφης γυναικας εζησε εναν ερωτα εφηβικο,παθιασμενο,μια αγαπη γεματη ομορφια κι αγνοτητα.
Ολη η ταινια ειναι αυτο το ζευγαρι,σχεδον,καθως αποτελει τον πυρηνα της ταινιας και ο μικροκοσμος μεσα στον οποιο εκτυλισσονται τα ερωτικα τους παιχνιδια ειναι το κουρειο της κομμωτριας.Απο εκει βεβαια παρελαυνουν μικροι καθημερινοι ανθρωποι που κι αυτοι αφηνουν ,αλλα και παιρνουν κατι συναισθηματικο απο το κουρειο.
Πολυ καλες ερμηνειες κυριως απο τον πολυ καλο Γαλλο ηθοποιο,[B]Jean Rochefort[/B],καθως και ομορφη ισορροπια κωμωδιας,παθους και δραματος.
Να μην ξεχασω φυσικα να αναφερω την αγαπη του πρωταγωνιστη για την ανατολιτικη μουσικη,αγαπη που φτανει στο αποκορυφωμα της με τους απολαυστικους χορους του με ανατολιτικη υποκρουση,σκηνες που βγαζουν τρελο γελιο.
Οχι αριστουργημα,αλλα πολυ καλη ταινια…
x:x) δεν γραφεται καμμια κριτικη,παρα νοσταλγια για σουβλακια στο [B]Μαλλιωρα,Ρουσβελτ,Χατζηγιαννειο,Public [/B]κλπ,ας κανω εγω μια κριτικουλα για την ταινια του [B]Cine Mεσογειος [/B] που ειδα σημερα.
