‘’[B]The Best Exotic Marigold Hotel[/B]’’(2012) του [B]John Madden[/B]
Σημερα στο [B]Αχιλλειο[/B] ειδαμε την πιο προσφατη ταινια του [B]John Madden[/B],σκηνοθετη τοσο του ‘‘δεν ασχολουμαι’’ ‘’[B]Shakespeare Ιn Love[/B]’’ οσο και του μετριοτατου ‘’[B]Captain Corelli’s Mandolin[/B]’’.
Στην ταινια αυτη,ο [B]Madden[/B] εχει την ευτυχια να συνεργαζεται με ενα cast εξαιρετικων Βρετανων ηθοποιων οπως οι:[B]Judi Dench,Bill Nighy,Maggie Smith [/B] και [B]Tom Wilkinson[/B],oι οποιοι και σε αυτην την ταινια αποδεικνυουν ποσο σπουδαιοι ειναι.
Να πω αρχικα οτι η ταινια μας παρουσιαζει καποια ατομα,μεγαλης ηλικιας, εντελως αγνωστα μεταξυ τους που χωρις να γνωριζονται συναντιουνται στο αεροδρομιο με προορισμο το [B]Jaipur[/B] της [B]Ινδιας[/B] και φτανοντας εκει αποκτουν φιλικες κι ερωτικες σχεσεις,συνδεονται δλδ μεταξυ τους,εξομολογουνται τα προβληματα τους ο ενας στον αλλο και γενικως ακολουθουν μια κοινη πορεια για περιπου δυο μηνες.
Ολοι τους οπως ειπα ειναι ανω των 60 και ολοι τους κουβαλανε κατι.Ενα προβλημα η ενα ‘‘θελω’’ ικανο για να πυροδοτησει μια αναζητηση,μια αναζητηση με σκοπο κυριως την καλυψη του δυσαναπληρωτου κενου της μοναξιας.Με κοφτερες,πανεξυπνες και θανατερες ατακες που σκορπουν ποιοτικης προελευσης γελιο,αλλα και με αυθεντικο,συναισθηματικο δραμα που πηγαζει απο τα προβληματα του καθενος ο [B]Madden[/B] μας προσφερει κατι σαν dramedy,δλδ την απολυτη ισορροπια κωμωδιας και δραματος.
Βεβαια δεν θα πρεπει να παραληφθει και το γεγονος οτι μεσα σε ολο αυτο το εργο,αρκετα σημαντικο ρολο παιζει και η [B]Ινδια[/B] ,τοσο με τα τοπια της πολης αυτης,οσο και με τη σκιαγραφηση και παρουσιαση των φτωχων ανθρωπων της.
Παρα τις καποιες σεναριακες ευκολιες για να ικανοποιηθουν κοινο και πρωταγωνιστες,η ταινια μου αρεσε πολυ και θεωρω οτι ειναι ενα εργο που ασχολειται με την μοναξια,την απωλεια,τον ρατσισμο και τον ερωτα και κατα συνεπεια εγειρει τον προβληματισμο.
‘’[B]Moonrise Kingdom[/B]’’(2012) του [B]Wes Anderson[/B]
Eχοντας δυστυχως χασει το ‘’ [B]The Darjeeling Limited[/B]’’ την προηγουμενη εβδομαδα,δεν επετρεπα στο εαυτο μου να χασει και τη δευτερη ταινια του μινι-αφιερωματος στον [B]Anderson[/B].Aφου λοιπον ειχα ακομη νωπες τις εντυπωσεις απο την κριτικη του [B]Crimson[/B] πριν κανα-δυο μερες,ειχα θετικη διαθεση πριν δω την ταινια και φυσικα δεν απογοητευτηκα καθολου.
Στα μεσα της δεκαετιας του 1960 η μοιρα φερνει κοντα δυο παιδια,ενα ορφανο(το αγορι) κι ενα δυσαρεστημενο απο την οικογενεια του κοριτσι.Το αγορι ειναι προσκοπος και το σκαει απο την κατασκηνωση με σκοπο να συναντησει τον παιδικο του ερωτα και να καταληξουν και οι δυο να ειναι δραπετες και να εχουν στο κατοπι τους τον [B]Bruce Willis[/B] και τον [B]Edward Norton[/B].
Πανεμορφα χρωματα,πανεξυπνη αξιοποιηση των χωρων και πανω απ’ολα συναισθημα ,αλλα και λογικη.
Αποθεωση για μενα οτι τα μικρα σκεφτονται κ δρουν σαν ενηλικες,κυριως στην αντιμετωπιση των δυσκολιων επιβιωσης,αλλα και στους διαλογους τους.Απο την αλλη οι μεγαλοι με τα απανωτα λαθη τους και την επιπολαιοτητα τους φερονται σαν αμυαλα παιδια,γι αυτο και πληρωνουν το τιμημα και καταληγουν να τα κυνηγανε σε θαλασσες και βουνα.
Ο σκηνοθετης εχοντας πληρη γνωση του οτι εχει να διαχειριστει παιδια,δεν αφαιρει απο πανω τους την αθωοτητα και την ανεμελεια,οσο κι αν αυτα θελουν να παντρευτουν και να ζησουν σαν μεγαλοι.
Πραγματικα πανεμορφη ταινια με υπεροχη μουσικη γραμμενη απο τον [B]Γαλλο[/B] [B]Alexandre Desplat[/B] ο οποιος απο την πλευρα της μητερας του εχει καταγωγη απο το Βολο!!!
Το Cine-Μεσογειος συνεχιζεται και την νεα χρονια και οριστε το καινουριο προγραμμα…
πια κριτική? αυτη που άφησα μισή και δεν έβγαζε νόημα για κανένα λογο? :lol: (ειχα θέματα εκείνη την ώρα)
*απο βολο λεει!!
εγω επιμένω οτι δεν ηταν μονο για τα μικρα η ιστορια. οσο και αν πήγε εκει για την περισσότερη ωρα η ταινία.
επίσης η ταινία ειναι καλή, αλλά ασφαλώς παίζει τι εχεις στο κεφάλι σου για αυτο που νομίζεις οτι θα δεις.
Εννοειται οτι δεν ηταν για τα μικρα.Και συμφωνω στο οτι το πως θα εκλαβεις την ταινια ειναι συναρτηση του πως εισαι τη στιγμη που την βλεπεις.
Ξεμπροστιαζει ουσιαστικα τον κοσμο των μεγαλων,εναν κοσμο γεματο ‘‘πρεπει’’ και ‘‘θα σου γαμησω’’.
Ασε,μεγαλη κουβεντα ανοιγουμε…
Και σε μενα φανηκε ενδιαφερον.
Εχεις δει καμια ταινια να μου πεις καμια αποψη?
‘’[B]Medianeras[/B]’’(2011) του [B]Gustavo Taretto[/B]
Aργεντινικης παραγωγης ταινια που πραγματευεται πολλα θεματα και κυριως την μοναξια και το αδιεξοδο στις συγχρονες μεγαλουπολεις.Εδω κεντρο της ταινια ειναι το [B]Buenos Aires[/B],μια πολη που παρουσιαζεται γεματη ασυμμμετριες,αντιφατικοτητες,ανισοτητες και γενικα αντικατοπτριζει ολα τα υπαρκτα προβληματα καθε μεγαλου αστικου κεντρου.Μεσα λοιπον σε αυτο το θολο τοπιο,δυο νεοι,ολομοναχοι και γεματοι χαμηλη αυτοεκτιμηση ,αναζητουν μεσω Internet κυριως τον ερωτα,αλλα προκειται για απελπισμενες προσπαθειες χωρις αντικρυσμα,παρα μονο το sex.Οταν ομως φευγει κι αυτο,τοτε αισθανονται παλι μονοι.
Η ταινια ειναι πολυ ισορροπημενη ,δλδ ακροβατει πολυ επιτυχημενα μεταξυ ρομαντικης κομεντι και δραματος κι ο ικανοτατος [B]Gustavo Taretto[/B] σε αυτο το ντεμπουτο του παρουσιαζει την πολη του με πολλη ειλικρινεια,χωρις να δισταζει να την σατυρισει και να την καυτυριασει με σκοπο να καταδειξει το ποσο απροσιτα ,αχρωμα και μουντα ειναι τα μεγαλα αστικα κεντρα που φιλοξενουν σε μεγαλο βαθμο μοναχικους και δυστυχισμενους ανθρωπους.
Πολυ καλη ταινια,με εξυπνο humour και σπιρτοζικη σκηνοθεσια γεματη εικονες και πολλα μηνυματα.
‘’[B]Appelsinpiken[/B]’’(Aka ‘’[B]The Orange Girl[/B]’’)(2009) της [B]Eva Dahr[/B]
Τελικα,αν η ταινια που μολις εχεις δει ειναι ψιλομαπα,ποσο βαριεσαι να γραψεις?Θα μου πειτε βεβαια οτι δεν με υποχρεωσε κανενας να γραψω,απλα λεω τωρα εγω…
Λοιπον στη [B]Νορβηγια[/B] ενας γιος μετα απο δεκα χρονια απο το θανατο του πατερα του,λαμβανει μεσω της μητερας του ενα γραμμα απο τον μακαριτη ο οποιος του εξηγει με καθε λεπτομερεια το πως γνωρισε κι ερωτευτηκε τη μητερα του.Παραλληλα το παληκαρακι εχει παει για σκι με φιλους κι ενω ενα δεκαεξαχρονο πιπινακι τον γυροφερνει,αυτος την ψιλογραφει αρχικα διοτι θελει να διαβασει το γραμμα.
Ανιαρη ταινια,με πολυ σιροπι και ζαχαρη,κακη διευθυνση των ηθοποιων οι οποιοι βαριουνται πραγματικα να παθξουν και φαινεται αυτο και γενικα μια ταινια που δεν μου αρεσε καθολου.
Δεν τρελαινομαι για αγαποιστοριες,αλλα αν καποια ταινια αυτου του ειδους αξιζει,δεν εχω προβλημα να το παραδεχθω.Η ταινια αυτη ομως δεν εχει να πει πολλα και μαλιστα η indie αισθητικη της με την αναλογη χαζοφλωρικη μουσικη μου ηταν επισης αδιαφορη κι αποκρουστικη θα ελεγα.
Με λιγα λογια μην ασχολειστε με τιποτα…
Αυτην την εβδομαδα,αλλα και την επομενη το Cine Μεσογειος κανει ενα mini-αφιερωμα στον Ιταλο σκηνοθετη Silvio Soldini,προβαλοντας δυο ταινιες του.Στη σημερινη ταινια μια 40αρα βιβλιοπωλης ψαχνει τον ερωτα ,αλλα και τον εαυτο της,ο αδερφος της μαθαινει οτι ειναι υιοθετημενος,ενω ο ‘‘καινουριος’’ αδερφος του αδερφου της αν και παντρεμενος με γυναικα σε αναπηρικο καροτσακι,την απαταει ασυστολως!
Αρχικα η ταινια ξεκιναει με τρεις ιστοριουλες που σιγα σιγα γινονται μια κι εχουν ενα καποιο μυστηριο με διαδοχικες και ξαφνικες αποκαλυψεις,αλλα το ενδιαφερον της ταινιας μαλλον σταματαει εκει πολυ νωρις και πολυ αποτομα.Μεχρι την πρωτη ωρα η ταινια βλεποταν ευχαριστα,ειχε ωραιο χρωμα στη φωτογραφια,ωραια εξελιξη,συμπαθητικους χαρακτηρες και καποιο ελαφρυ humour,αλλα το δευτερο μερος της ειναι μια πληρης απογοητευση.Η ταινια ειναι αδικαιολογητα δυωρη,δεν εχει καμια ουσια απο ενα σημειο και μετα,κανει πολλες κοιλιες και ουσιαστικα περιστρεφεται γυρω απο τον εαυτο της χωρις να μας λεει τιποτα απολυτως.Σε στυλ και υφος μοιαζει καπως με αυτο του Almodovar,αλλα ποιοτικα καθολου.
Ωραιοι κι εξυπνοι οι συμβολισμοι με τις λαμπες και με το σβησιμο των φωτων,αλλα μερικα διασπαρτα καλα στοιχεια δεν ειναι ικανα για να κερδισουν τον θεατη.
Κριμα διοτι αρχικα εδειχνε οτι θα με κερδισει,αλλα τελικα με κουρασε πολυ…
‘’[B]Pane E Tulipani[/B]’’(2000) του [B]Silvio Soldini[/B]
Δευτερο μερος του μικρου αφιερωματος στον Ιταλο [B]Silvio Soldini[/B] με την σημερινη ταινια ‘’[B]Pane E Tulipani[/B]’’.Μεταξυ μας,σιγα τον σκηνοθετη να του κανεις κι αφιερωμα,αλλα δεν αποφασιζω εγω.Η ταινια ομως δεν ηταν κακη.Ηταν μια πολυ ευχαριστη,διασκεδαστικη,αναλαφρη ταινια που ξεκινουσε σαν κωμωδια,ειχε στοιχεια και ρομαντικης κομεντι,γινοταν και λιγο αστυνομικη κωμωδιουλα καταστασεων,αλλα οταν πηγαινε να σοβαρεψει ολα γινοταν πολυ ευκολα και σαν να επρεπε εκ των προτερων να καταληξουν καπου ντε και καλα.
Και σε αυτην την ταινια επαιζαν σχεδον ολοι οι ηθοποιοι του ‘’[B]Agata E La Tempesta[/B]’’ με την προσθηκη εδω του μεγαλου για μενα [B]Bruno Ganz[/B] ο οποιος παιζει μεστα,σοβαρα και οσο χρειαζεται,χωρις υπερβολες κι εντυπωσιασμους.Πολυ ωραια κινηματογραφιση της [B]Pescara[/B],αλλα και της [B]Βενετιας[/B],ομορφη μουσικη,ιταλικες χαριτομενιες,γκαφες,παρεξηγησεις και ευχαριστες αναμνησουλες κι ολα αυτα κανουν για μενα απλα μια ευχαριστη ταινια με την οποια περνας καλα και τιποτε παραπανω.
Απλα στο τελος θα ηθελα να πω οτι ο [B]Soldini[/B] κανει χωρις κανεναν λογο δυωρες ταινιες με αποτελεσμα να κουραζει τον θεατη.
Προσωπικα βρισκω απιστευτη την αισθηση του να ανακαπλυπτω αξιολογες μη πολυδοαφημισμενες ταινιες.Διαμαντια δλδ που λογω της προελευσης τους δεν προβληθηκαν οσο οι αμερικανικες ταινιες εκεινης της περιοδου,αλλα και καθε περιοδου.
Σε αυτην την ισραηλινη ταινια δυο πανεπιστημιακοι,ενας πατερας κι ενας γιος,αμφοτεροι μελετητες του [B]Ταλμουδ[/B],βρισκονται σε συγκρουση τοσο σε οικογενειακο οσο και σε ακαδημαικο επιπεδο.Η ενταση κορυφωνεται οταν ο πατερας μετα απο 20 χρονια αναμονης καλειται να βραβευτει με το[B] Βραβειο του [/B][B]Ισραηλ[/B],το οποιο ομως αποδεικνυεται οτι προοριζοταν για το γιο κι απο λαθος ενημερωθηκε για την βραβευση ο πατερας.
Ο σκηνοθετης θα μπορουσε να εχει γυρισει μια κωμωδια καταστασεων η μια φαρσα η κατι απο το οποιο θα εβγαζε μονο γελιο.Αντιθετως επελεξε να γυρισει ενα σφιχτοδεμενο οικογενειακο δραμα,με υφος και στυλ ταινιας μυστηριου.Ειναι αληθεια οτι μεχρι το τελος μας ‘‘τρωει’’ η αγωνια για το τι θα γινει.Και οι δυο μορφωμενοι κι αψογα καταρτισμενοι εχουν μια απομακρη και τεταμενη σχεση που η βαση της σιγουρα βρισκεται στις ερευνες και τις ιδεολογικες τους αντιπαραθεσεις,αλλα και στις ενδοοικογενειακες τους σχεσεις.Δυστυχως ο γιος που κατηγορει τον πατερα οτι ηταν απροσιτος και απομακρος μαζι του,δεν μπορει να ξεφυγει απο αυτον τον δαιδαλο κι επαναλαμβανει κι ο ιδιος τα ιδια λαθη στο μεγαλωμα του δικου του παιδιου.
Η ταινια καταδεικνυει την ασχημη πλευρα του ακαδημαισμου,αλλα και παρουσιαζει το οτι στην ζωη τα παιδια ειναι αυτα που υποχωρουν και αυτο εδω απογειωνεται με την μαχη του γιου να βραβευτει τελικα ο πατερας.Πανεξυπνοι και πολυ ουσιωδεις διαλογοι,παρα πολυ καλη σκηνοθετικη αποψη που παει την ταινια σε αλλο επιπεδο και εξαιρετικες ερμηνειες απο πατερα και γιο,καθως οι χαρακτηρες και των δυο ειναι αρτια δομημενοι και παρουσιασμενοι.
Η ταινια ειναι αυτη που αν και υποψηφια για [B]Oscar Ξενογλωσσης Ταινιας [/B],εχασε τη θεση της απο τον ‘’[B]Kυνοδοντα[/B]’’.
Συστεινεται ανεπιφυλακτα…
‘’[B]Fireworks Wednesday[/B]’’(2006) του [B]Asghar Farhadi[/B]
Οταν απο εναν σκηνοθετη εχεις δει δυο ταινιες(’’[B]About Elly[/B]’’ και ‘’[B]A Separation[/B]’’) εκ των οποιων η μια ειναι καλυτερη απο την αλλη,ειναι λογικο να πηγαινεις πολυ θετικα κειμενος για να δεις αλλη μια του ταινια.
Για αλλη μια ταινια θεμα η οικογενεια,το αστικο περιβαλλον ,οι σχεσεις ανδρων/γυναικων στην συγχρονη ιρανικη κοινωνια και ολα αυτα με φοντο την ιρανικη Πρωτοχρονια.Κι αν ολα αυτα σας φαινονται χιλιοειπωμενα και κλισαρισμενα ,πρεπει να δειτε αυτην την φοβερη ταινια για να συνειδητοποιησετε πως ο μαστορας αυτος κανει μια δραματικη ταινια με θεμα την απιστια,την κατινια,την διαφορα των κοινωνικων ταξεων και το ψεμα με στυλ ταινιας ,μυστηριου.Και το μυστηριο δεν αφορα στο να βρουμε ποιος ειναι ο δολοφονος,αλλα τι θα γινει παρακατω,τι θεση π.χ. θα παρει η μανα,τι θα γινει με το παιδι,ειναι βασιμες οι υποψιες της σαλταρισμενης συζυγου οτι ο αντρας της την απαταει κλπ…
Παρα πολυ γρηγορος ρυθμος,σεναριο για σεμιναριο,ολα αψογα δεμενα και εξηγημενα,απολυτα φυσικες ερμηνειες γεματες αυθεντικοτητα και φυσικοτητα και ρεαλιστικη απεικονιση ολων ων πεπραγμενων.
Το φοντο εξαιρετικο και λειτουργικο καθως ολη η πολη ‘‘καιγεται’’ απο τα πρωτοχρονιατικα πυροτεχνηματα ενω στους φλεγομενους δρομους το αυτοκινητο τρεχει κουβαλωντας και κρυβοτας ενα ψεμα και εναν δυνητικο κινδυνο κι ετσι το contrast ειναι αφ’ενος ακραιο κι αφ’ετερου πολυ αληθινο.
Εχοντας λοιπον δει τρεις απο τις πεντε συνολικα ταινιες του [B]Frahadi[/B] οι οποιες διακρινονται για την εξαιρετικη τους εξελιξη και σκηνοθεσια τολμω να πω οτι ο [B]Ιρανος[/B] ειναι ενας απο τους σημαντικοτερους και πιο φερελπιδες δημιουργους της εποχης.
Κατι παραπανω απο highly recommnded…
‘’[B]Die Bluthochzeit[/B]’’(2005) του [B]Dominique Deruddere[/B]
Θυμαμαι οταν ημουν 18 να εχω πετυχει στην [B]ΕΤ1[/B] μια αγνωστη ταινια με το ονομα ‘’[B]Suite 16[/B]’’.Αυτη ηταν και η πρωτη μου επαφη με τον [B]Βελγο[/B] σκηνοθετη [B]Dominique Deruddere[/B].
Απο τοτε σημερα ξαναειδα ταινια του…
Σε αυτην την θεοτρελη ταινια που κινειται μεταξυ action movie και black comedy,ενα γα,ηλιο τραπεζι γινεται ανω κατω οταν απο μια παρεξηγηση χωριζονται σε στρατοπεδα η οικογενεια του γαμπρου και ο εστιατορας με το προσωπικο του.Απαγωγες,ακραια σκηνικα,οπλα,ενταση,αλλα και σατυρα των πλουσιων αλλα και οσων νομιζουν οτι με τα λεφτα,τις απειλες,τη βια και την επιβολη μπορουν να εξουσιασουν τον κοσμο.
Δεν ειναι τυχαιο οτι πεδιο δρασης ειναι η οικογενεια κι οτι οι τραβηγμενες καταστασεις που παρακολουθουμε ειναι συμβολικες και χρησιμοποιουνται για να φανει ποσο τεταμενες ειναι οι οικογενειακες σχεσεις και ποση πικρα μπορει να υπαρχει στους κολπους της.
Ο πατερας ειναι ενας τεραστιος μαλακας,για κλωτσιες πραγματικα,ενω ο γιος γαμπρος ενας φλωρος,αβουλος αντρας που απλα δεχεται παθητικα την αχαρακτηριστη συμπεριφορα του παλαβου πατερα του.
Στο αλλο ακρο ο εστιατορας με σκοπο να πληρωθει τον λογαριασμο του τραβαει κι αυτος το σκοινι ενω αρχικα εχει το δικιο με το μερος του.
Η ταινια ειναι πολυ καλη,ειναι βασισμενη σε comics κι εχει πολλη δραση και αρκετο μαυρο χιουμορ!
Σε αυτην τη νοτιοκορεατικη ταινια παρακολουθουμε τη ζωη μιας 65χρονης κυριας η οποια πασχει απο την νοσο [B]Alzheimer[/B] και βρισκει καταφυγιο απο τα προβληματα που την απασχολουν σε μαθηματα ποιησης.
Ταυτοχρονα το προβλημα που την ταλανιζει και που την αναγκαζει να πρεπει οπωσδηποτε να βρει ενα μεγαλο χρηματικο ποσο για να καλυψει τις τρυπες ,ειναι το οτι ο εγγονος της ειναι μπλεγμενος στο βιασμο μιας μαθητριας η οποια δεν αντεξε και αυτοκτονησε.
Η πρωταγωνιστρια ειναι μια συμπαθεστατη γυναικα που ολοι θα θελαμε να εχουμε γιαγια και η οποια κανει τα παντα για να επιβιωσει αυτη και ο εγγονος της ο οποιος ομως επιδεικνυει μια απαραδεκτη συμπεριφορα και φερεται αδιαφορα και απαιτητικα στη γιαγια του.Η ταινια εχει ωραιο θεμα και ωραιο σεναριο,αλλα κραταει εντελως αδικαιολογητα 130 λεπτα.Αν και το θεμα και ο προβληματισμος που εγειρει ειναι σαφεστατα ολα,αργει να εξελιχθει και να παρει μπρος και ο σκηνοθετης δυστυχως κουραζει σε σημεια.Το εργο κανει κοιλια σε καποια σημεια και πιστευω οτι θα μπορουσε να εχει συμμαζευθει και να εχει πει τα παντα κατανοητα,απλα και λιτα σε λιγοτερο απο 100 λεπτα.
Κραταω την ερμηνεια και το σεναριο και λεω οτι προκειται για αξιολογη προσπαθεια απο την Νοτια Κορεα με καλα σκηνοθετικα ,αλλα και κακα σκηνοθετικα χαρακτηριστικα.
‘’[B]Monsieur Lazhar[/B]’’(2011) του [B]Philippe Falardeau[/B]
Eγω προσωπικα σε αυτην την ταινια ειδα ολοκληρη την επαγγελματικη μου καθημερινοτητα αποτυπωμενη στο σελιλοιντ.Η ταινια ειναι μια διεισδυτικη ματια στο χωρο της εκπαιδευσης,με ολα οσα συνεπαγονται,ειδωμενη τοσο απο τα ματια των παιδιων οσο κι απο του δασκαλου.
Μια καθηγητρια αυτοκτονει μεσα στην αιθουσα κι αυτο σοκαρει την σχολικη κοινοτητα και κυριως δυο απο τους μαθητες της.Κατα συνεπεια η θεση χηρευει κι ετσι ενας πολιτικος προσφυγας απο την [B]Αλγερια [/B]παρουσιαζεται ως επιδοξος αντικαταστατης της εκλειπουσης.Παιρνει τη δουλεια κι αρχιζει η δυσκολη καθημερινοτητα του με παιδια,γονεις,διευθυντρια και συναδελφους.
Πολυ ωραιο θεμα και πολυ δυνατη απεικονιση καθως ο συντηρητισμος οτυ δασκαλου αντιπαραβαλλεται με τις καινουριες εκπαιδευτικες ιδεες.Προσωπικα βρηκα τον δασκαλο σωστο στα περισσοτερα και μαλιστα πολλα απο τα περιστατικα της ταινιας μου φανηκαν πολυ γνωστα.
Πολυ ομορφη ταινια,τρυφερη και γρηγορη σε ρυθμο και θεωρω οτι θα αρεσει σε αρκετους…
‘’[B]Casa De Los Babys[/B]’’(2003) του [B]John Sayles[/B]
O [B]John Sayles[/B] αποτελει ενα απο τα δυνατα ονοματα του ανεξαρτητου αμερικανικου κινηματογραφου και μαλιστα ταινιες του οπως το ‘’[B]Lone Star[/B]’’,το ‘’[B]Men with Guns[/B]’’ και το ‘’[B]Limbo[/B]’’ αποτελουν πολυ αντιπροσωπευτικα δειγματα.
Στην ταινια αυτη ομως ο [B] Sayles[/B] δεν καταφερνει να δικαιολογησει τη φημη του και κανει μια ταινια που φαινομενικα παει να πει πολλα και τελικα δεν λεει τιποτα απολυτως.
Στο μακρυνο [B] Μεξικο[/B] μια παρεα [B]Αμερικανιδων [/B]καταφευγει εκει με σκοπο να υιοθετησει η καθε μια τους ενα παιδι.Ωραιο θεμα,αλλα κουραστικοτατη αναπτυξη και αργος ρυθμος χωρις καμια εξελιξη και πλοκη.Απογοητευτικο τελος και πολυ διεκπεραιωτικο που αφηνε τη γευση της βιαστικης προχειροτητας.Απο την αλλη πολυ δυνατα ονοματα στο cast με [B]Marcia Gay Harden,Maggie Gyllenhaal,
Daryl Hannah,Susan Lynch,Mary Steenburgen[/B] και [B]Lili Taylor[/B] τα οποια ομως μενουν ανεκμεταλλευτα παιζοντας ημιολοκληρωμενους χαρακτηρες που απλα μιλανε και μιλανε και μιλανε προφεροντας λογια και κουβεντες που δεν ξεμπουκωνουν την ταινια και δεν την βοηθουν να αποκτησει μια καποια ταυτοητα κι ενα νοημα.
Τελικα αστοχη η επιλογη μου να θυσιασω το [B]Barcelona-Milan[/B] για την συγκεκριμενη ταινια,αν και λογω cast και σκηνοθετη ειχα υψηλες προσδοκιες…
‘’[B]Plots With A View[/B]’’(2002) του [B]Nick Hurran[/B]
Mια ταινια με αποτερο σκοπο τη διασκεδαση ,το γελιο και την απολαυση.Μια βρετανικη μαυρη κωμωδια με πολυ γελιο και πολυ καλους ηθοποιους σε αρκετα ενδιαφεροντες χαρακτηρες.
Στην[B] Ουαλια[/B] λοιπον μια συμπαθητικη γυναικουλα,η [B]Betty[/B], ειναι θυμα του γαμου της καθως ο συζυγος της την εχει κυριολεκτικα γραμμενη και την κερατωνει με τη γραμματεα του.Ο ντοπιος ομως νεκροθαφτης βρισκει στο προσωπο της [B] Betty[/B] τον παιδικο του ερωτα και με ενα πρωτοτυπο τροπο προσπαθει να την απαλλαξει απο τη μιζερια της και να την κανει δικη του.Ετσι λοιπον σκηνοθετει τον θανατο της…Απο την αλλη βεβαια υπαρχει κι ο αντιζηλος νεκροθαφτης ο οποιος εντυπωσιαζει τους παντες με τις ιδιαιτερες τελετες που προετοιμαζει.
Για αλλη μια ταινια,αν και η πρωταγωνιστρια [B]Breda Blethyn [/B] ειναι πολυ καλη στο ρολο,την παρασταση κλεβει ο λατρεμενος μου [B]Christopher Walken[/B] στο ρολο του καινοτομου εργολαβου κηδειων.Κλασσικο βρετανικο humour,χαζοαφελης ιστοριουλα,αλλα καποια σκηνικα χαριζουν πολυ γελιο οπως η σκηνη με το [B]Star Trek[/B] ,αλλα και το τελος με την horror ανασταση της πρωταγωνιστριας.
Στο ρολο της sexy γραμματεως βρισκουμε την [B]Naomi Watts [/B]στα πρωτα της βηματα.
Οποιος ενδιαφερεται για μια τιμια,διασκεδαστικη κωμωδια με προοπτικη να περασει καλα με γνωστους και καλους ηθοποιους ,ας την αναζητησει…
Αρχικα να πω ενα μπραβο για την πρωτοβουλια να γινει ενα δευτερο αφιερωμα σε ισπανοφωνες ταινιες,μετα το πρωτο το [B]Νοεμβριο[/B],αλλα περα απο την πρωτοβουλια θα πρεπει να ασχοληθουμε λιγο και με την ποιοτητα των ταινιων.
Στο πρωτο αφιερωμα πραγματικα πολυ καλη ηταν μονο μια ταινια,το ‘’[B]Solas[/B]’’,ενω οι αλλες κυμαινονταν απο κακες ως απλα καλες και σημερα το [B]Φεστιβαλ[/B] μαλλον δεν ξεκινησε οπως περιμενα.
Ειδαμε λοιπον μια μετρια ταινια χωρις ουσιαστικο λογο υπαρξης που παρακολυθει την απαλεψια ενος σαρανταρη ο οποιος ψαχνεται χωρις λογο,φοβαται τον θανατο και κανει την μια ακαταλαβιστικη κινηση μετα την αλλη.Αργη ταινια,καπου εχει ενα μυστηριο,αλλα τελικα το χανει και στο τελος μενουμε με την μη ικανοποιηση…
Δεν εχω να πω περισσοτερα διοτι δεν πολυπαλευοταν η ταινια,αν και ο πρωταγωνιστης ηταν πραγματι καλος!
‘’[B]Proxima Salida[/B]’’(2004) του [B] Nicolás Tuozzo[/B]
Χθες στα πλαισια του [B]Φεστιβαλ[/B] στον [B]Αργεντινικο Κινηματογραφο[/B] ηταν προγραμματισμενη να προβληθει η ταινια ‘’[B]Nacido Y Criado[/B]’’,αλλα για αγνωστο λογο εγινε αλλαγη στο προγραμμα και προβληθηκε ν παραπανω ταινια.
Η αλλαγη αυτη ειχε ως αποτελεσμα να δουμε μια εξαιρετικα επικαιρη ταινια.Στην [B]Αργεντινη[/B] της οικονομικης κρισης μαλλον παρακολουθουμε μια παρεα/ομαδα υπαλληλων στον [B]Εθνικο Σιδηρηδρομο [/B]που κατοπιν πιεσεων απο τα συνδικατα και τους εργατοπατερες,υπογραφουν οικειοθελη αποχωρηση με συνεπεια την καταδικη τους στην ανεργεια.
Αλλοι δεν μπορουν να βρουν δουλεια,αλλοι πεφτουν θυματα εκμεταλλευτων αφεντικων κι αλλοι στηριζονται αρχικα στην οικονομικη βοηθεια των γονιων.
Ολα αυτα δλδ που λιγο η πολυ βιωνει και η ελληνικη κοινωνια χαρη στα αισχη των μεγαλοεπιχειρηματιων και των πολιτικων…
Αν και δυωρη σχεδον,η ταινια κυλαει γρηγορα και με απολυτα φυσικο τροπο και πρωτογονες,αλλα πολυ ρεαλιστικες ερμηνειες αποτυπωνει μια πραγματικοτητα πολυ επικαιρη.
Αξιολογοτατη ταινια απο την [B]Αργεντινη[/B] που αν και δεν την περιμεναμε μας αρεσε πολυ…
‘’[B]A Cock And Bull Story[/B]’’(2005) του [B]Michael Winterbottom[/B]
Αυτα που εγραψα απο πανω ,εγιναν χθες…Σημερα στην κανονικη ροη του [B]Σινε Μεσογειος[/B],ειδαμε την συγκεκριμενη βρετανικη κωμωια του [B]Michael Winterbottom[/B].
Θυμαμαι οτι περισυ στο [B]Μεταξουργειο[/B] ειδα το ‘’[B]The Trip[/B]’’ του ιδιου σκηνοθετη,με το ιδιο πρωταγωνιστικο διδυμο,δλδ τους τακτικους συνεργατες του [B]Winterbottom[/B],τον [B]Steve Coogan[/B] και τον [B]Rob Brydon[/B] και εντυπωσιαστηκα τοσο πολυ που εφυγα στο διαλειμμα.
Στο ιδιο σχεδον υφος ειναι και η ταινια που ειδα σημερα που ουσιαστικα προκειται για ενα film within a film που μας μεταφερει στο γυρισματα της ζωης του [B]Tristram Shandy[/B],αλλα και στη ζωη των ηθοποιων κατα τα γυρισματα αυτα.
Η ταινια ειναι ιδιαιτερη,δεν ειναι για ολα τα γουστα,εχει ιδιοτυπο humour και καποιες καλες ατακες κι αν και το πρωτο της μερος το βρηκα πανεξυπνο και διασκεδαστικο,η συνεχεια ηταν καπως πιο χαλαρη και καπως κουραστικη.
Για πολυ περιεργα γουστα…μοιαζει αρκετα με το υφος του ‘’[B]The Trip[/B]’’ το οποιο δεν βλεπεται κατα την αποψη μου.
Xθες λοιπον κι ενω η Βayern επιτελους ξεφτιλιζε την Barcelona,εγω,ως γνησιος cinephile,επελεξα να κατηφορισω προς το ??Αχιλλειον?? για να δω την ενδιαφερουσα αυτη ισπανοδανικη κωμωδια στην οποια ενας πωλητης εγκυκλοπαιδειων αντιμετωπιζει την πτωση του επαγγελματος και κατα συνεπεια αδυνατει να ανταποκριθει στις υποχρεωσεις του,δλδ να πληρωσει το ενοικιο,να συντηρηθει αυτος και η γυναικα του και κατ?επεκταση να μην θελει αυτος παιδι λογω οικονομικων προβληματων.Ομως η εταιρεια του προτειενι κατι πρωτοτυπο:να αρχισει να γυρναει με τη γυναικα του τσοντες για την δηθεν προωθηση μιας εγκυκλοπαιδειας για τον ερωτα κι αυτος αν και στην αρχη ηταν διστακτικος,τελικα μπαινει στο χωρο και η γυναικα του κατορθωνει να γινει sex synbol στην Σκανδιναβια.Τελικα ο τυπος το παιρνει σοβαρα και με επιρροη το ‘‘Seventh Seal’’ του Ingmar Bergman γυριζει μια κουλτουροτσοντα και η γυναικα του κατορθωνει με αυτον τον τροπο να αποκτησει παιδι,καθως της χαριζει το σπερμα του ο Δανος συμπρωταγωνιστης της.
Πολυ ενδιαφερον εγχειρημα,ωραιες ατακες κι ερμηνειες,χαζουτσικο σε σημεια βεβαια,αλλα εχει πολες σινοφιλικες retro αναφορες,ωραιες μουσικες επιλογες κια γενικα προκειται για μια συμπαθεστατη ταινια,που δυστυχως το τελευταιο της εικασαλεπτο ειναι καπως βαρετο και εντελως αδειο απο το humour που ειχαμε συνηθισει στο πρωτο μερος της!
αυτη που άφησα μισή και δεν έβγαζε νόημα για κανένα λογο? :lol: (ειχα θέματα εκείνη την ώρα)
