δαγκωτο και μεχρι τα νυχια σοναρ μπλιςς.
Σίβας ρεγκάλ.
Θα επιχειρηματολογήσω αργότερα και ΜΟΝΟΝ αν προκριθει η Μπάρτσα.
Καταλαβαίνω Κρισπ. και μόνο για το πώς μπαίνει το άλμπουμ.
Αλλά
[B]Regno Potiri[/B] χωρίς ιδιαίτερη σκέψη.
Το επιχείρημά μου είναι στο 6.09
Κάθε μα κάθε φορά, εδώ και 10 και λίγο χρόνια που κατέχω αυτό το άλμπουμ, στο σημείο αυτό συμβαίνει σεκς στο κεφάλι μου εντός
Νομιστεράκι τι θεία έμπνευση ήταν τούτη…
χεη ολμαητη! οτι λες για το ρεγκνο ποτηρι βιωνω τα ιδια χρονια απ’ το 5:22 και μετα του σοναρ μπλιςς. απ’ τα λιγα bm κομματια που γινομαι καγκουρας και το βαζω οσο πιο δυνατα παει μεχρι να σκιστουν τα ηχεια και οταν τελειωσει ως ενδειξη σεβασμου δεν ακουω πια καμια αλλη μουσικη.
Τωρα που μπηκε και το δευτερο γκολ μπορω να μπω στη θεση του και να πω οτι ειναι οι αποχρωσεις της φωνης που κανουν τη διαφορα. Εγω δεν ξερω, πρεπει να το σκεφτω, καποια χρονια πριν θα διαλεγα Σιβας, πιο μετα Αεον, τωρα δεν ξερω, ακομα και το Φαηναλ Κονκουεστ μου κλεινει πονηρα το ματι. Μαλλον για Αεον Στορμ με βλεπω για να πηγαινω και μια φορα με τη ΜΑΖΑ.
Αυτό ισχύει με όλο το άλμπουμ :roll:
Btw θεωρώ το θρεντ γαμάτο για να γίνεται συζήτηση, μιλάμε τώρα για ένα αγαπημένο κομμάτι ανάμεσα στα υπερβολικά τέλεια κομμάτια (ναι, ακόμη και τα ιντερλούδια) ενός καθ-ολοκληρίαν αγαπημένου άλμπουμ κλπ. Όπως όταν σε ρώταγαν μικρό ποιον αγαπάς πιο πολύ, τη μαμά ή το μπαμπά.
Το 666 παίζει να μην το έχω ακούσει ποτέ κομματιαστά, παρά μονο ολόκληρο, σαν συνέχεια. Με εξαίρεση το ion storm που κυκλοφορεί κάπως πιο συχνά μόνο του στον έξω κόσμο ως “χιτάκι” ας πούμε.
Και βέβαια στο αποκορύφωμα του ion storm βρίσκεται το πιο εξόφθαλμο, τέλεια ενσωματωμένο μουσικό [I]“δάνειο”/κλέψιμο/tribute[/I] όλων των εποχών, θαρρώ… :Ρ
αν κι έχω καιρό να ακούσω, Ion Storm και Final Conquest ξεχώριζα περισσότερο. 
Κάθε φορά που βλέπω ψήφο stef σε poll με τραγούδια δίσκου θέλω να του φυλήσω τις πατούσες
Κατά τ άλλα μάλλον Σίβα. Αλλά και πάλι δύσκολα
Με αυτοδυναμια sonar bliss.
Και θελω επιχειρηματολογια κρισπ. Με λινκς.
Ασ’τον, προσπαθει να συνελθει απο τον Τορρες που τον βρηκε 
Εγώ και καλά το ΄παιξα ψαγμένος και ψήφισα το κρυφό κομμάτι. Δεν πειράζει, αξίζει για το σκάλωμα που έφαγα όταν το πρωτοάκουσα. Οι οργασμικές μπασσογραμές, η νωχελική φωνή του Aldrahn, γενικά μία μαστουρωμένη/ψυχεδελική ατμόσφαιρα που κρατάει για τόσο λίγο. Πιο Pink Floyd κι από Pink Floyd.
Κατά τ’ άλλα από τα ‘‘κανονικά’’ κομμάτια μάλλον ‘‘Final conquest’’, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι το αποκορύφωμα του album βρίσκεται στο 06:38 του ‘‘Sonar bliss’’… Αυτό το riff είναι που με ισοπεδώνει, με κάνει να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου.
Γενικά τα κομμάτια είναι κορυφές μεταξύ κορυφών. Ακόμα και τα ιντερλούδια τα έβρικα τόσο μα τόσο διεστραμμένα και ότι ταίριαζαν στο όλο κλίμα με έναν ανώμαλο τρόπο.
θα σμφωνησω.και το κρυμενο ωραιο ειναι
i heal all with 666
Σιβα, αυτός ο πλανήτης 8-18 μ’εχει στοιχειώσει.
B8-18
Αυτό το αποκορύφωμα με στοιχειώνει χρόνια…
Απίστευτο κομμάτι.