Πολλές φορές κάποιοι ποστάρουν στο “Βαριέμαι…” για μουσικά που δεν κολλάνε πουθενά.Σκέφτηκα να μπει κάτι αντίστοιχο στο διάφορα για να λέει ο καθένας την αποψάρα του ή και τη μλκια του.Αν θεωρείτε πως δεν χρειάζεται,delete.
Με εκνευρίζει το ότι ελάχιστοι έχουνε τα ίδια(παρόμοια δηλαδή γιατί τα ίδια δεν γίνεται) ακούσματα με μένα.Δεν είμαι από αυτούς που απολαμβάνω να ανακαλύπτω την Χ,Υ μπάντα και να μη την ακούει κανείς άλλος,να είναι το κρυφό μου μυστικό.Ούτε γουστάρω να μπαίνω να μιλάω για πράγματα παντελώς άγνωστα θέλοντας να το παίξω ιδιαίτερος και ψαγμένος(ουάου).
Αυτό που μου φαίνεται αδιανόητο είναι πως γίνεται να αγνοεί ένα rock (?) κοινό μια ολόκληρη rock σκηνή που είναι παραπάνω από ενεργή στην Αμερική.Από άκρη σε άκρη σε ολόκληρη την Αμερική,άπειρες μπάντες με σεβασμό στο παρελθόν της rock μουσικής της χώρας τους αλωνίζουν στα club της.Oι μουσικές τους, είτε πιο παραδοσιακές είτε κινούμενες σε πιο alternative μονοπάτια,βασίζονται σε rock,soul,funk,jazz,blues,country,μεχρι και hip-hop beats πιθανόν να συναντήσει κάποιος σε κάποιες από αυτές.Το αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές “ακούγεται” άκρως αμερικανικό,εθιστικό σε κάποιους από εμάς.
Κι εδώ ακριβώς ίσως είναι το πρόβλημα.Μάλλον δεν είμαστε “μαθημένοι” ή συνηθισμένοι καλύτερα(γιατί η αποδοχή και αναγνώριση της καλής μουσικής δεν νομίζω να προέρχεται ποτέ από… εκμάθηση) στην ακρόαση μιας μουσικής βαθειά ριζωμένης στην παράδοση μιας τόσο μακρυνής και εντελώς διαφορετικής κουλτούρας από τη δική μας χώρας.Δεν φαίνεται παράλογο αυτό.Κι όμως,ακόμα κι έτσι να το δούμε,γιατί το blues έγινε αισθητά πιο αποδεκτό σε εμάς όπως επεξεργάστηκε και μεταλλάχθηκε από τους Βρετανούς μουσικούς και όχι από τους Allman Brothers ή τους Paul Butterfield Blues Band?Τι διαφορετικό είχε ο Eric Clapton από τον Johnny Winter?
Και εκτός blues,τα πράγματα δεν αλλάζουν ιδιαίτερα.Οι Aerosmith,Kiss,οι Grand Funk και οι Lynyrd Skynyrd,μάλλον πάντα θα υπολείπονται στην υπόληψη των μουσικόφιλων της χώρας μας σε σύγκριση με τους Sabbath,τους Zeppelin και τους Purple για παράδειγμα.Ακόμα και αν οι πρώτοι μάζεψαν και οι τελευταίοι μακάρι να μαζέψουν μεγάλο ακροατήριο στις συναυλίες τους,νομίζω πως είναι εξαιτίας της μεγάλης προσέλευσης “τουριστών” σε αυτές και όχι γιατί έχουμε τόσες χιλιάδες οπαδούς τους.Οι Black Crowes ή οι Gov’t Mule επίσης,ποτέ δεν συνάντησαν την αναγνώριση που θα έπρεπε στη χώρα μας,σε εποχές μάλιστα που δεν είχαμε σύγχρονες classic rock μπάντες να πρωτοστατούν.
Ακόμα "δραματικότερο"είναι το πως ένας Έλληνας ροκάς συγκινείται πολύ περισσότερο από τον θάνατο του Μητροπάνου που “με τα τραγούδια του έχω φέρει και δυο γυρβολιές βρε αδερφέ”,απ’ότι ας πούμε με τον θάνατο του Levon Helm για παράδειγμα.Ενός από τους καλύτερους ντράμερ στην ιστορία της rock μουσικής και με μουσικό παρόν,παρακαλώ,όχι έναν επαναπαυμένο στις δόξες του χτες μουσικό(σιγά μη δε σας την έσπαγα με τους The Band :bleh:).
Anyway,ξέφυγα.Το θέμα είναι πως τελευταία έχω ακούσει τόσες αμερικανικές κυκλοφορίες(ή με ξεκάθαρες αμερικανικές επιρροές,βλ. Matt Schofield) της τελευταίας δωδεκαετίας και συνεχίζω καθημερινά να ανακαλύπτω κι άλλες.Κυκλοφορίες πραγματικά καλές,όχι δισκάκια αναμασήματα πρακτικών του παρελθόντος.
Megafaun, Susan Tedeschi, North Mississippi Allstars, Counting Crows, Widespread Panic, The Black Crowes, Gov’t Mule, My Morning Jacket, Derek Trucks, Phish, Dave Mathews.Ακόμα και παλιοί μουσικοί μας κόλλησαν στον τοίχο με κυκλοφορίες τους.Levon Helm,Buddy Guy,Pinetop Perkins,Eric Clapton,Robert Plant.Παλιές και νέες μπάντες που έχουν κάτι για όλους.Με ζεστούς ήχους.Με πλήρεις μπάντες όπως συνέβαινε παλιά ή με πιο μινιμαλιστικά σχήματα.Με μια πλήρη "ορχήστρα"όπου χωράει μέσα σαξόφωνα και ακορντεόν,με σχήματα μιας φωνής, συνοδεία κιθάρας ή ενός πιάνου.Και είναι κάποιες από τις πιο γνωστές οι αναφερόμενες μπάντες.Με μία πρόχειρη αναζήτηση στο youtube μπορεί να ανακαλύψει κάποιος άπειρα συγκροτήματα που παίζουν σε μεγάλα ή μικρότερα clubs και αξίζουν την ευκαιρία να ακουστούν από όλους μας.Δεν έχω ακούσει παρά ελάχιστα πράγματα από κάποιες από αυτές τις μπάντες που ανάφερα παραπάνω,δεν τα λέω σαν “γνώστης” κι εγώ,έτσι κι αλλιώς είναι πολύ ετερόκλητα τα σχήματα αυτά.Κάποια στην τελική ίσως και να μη μου λένε πολλά,αλλά είναι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κοντά στην αισθητική μου και στο μουσικό μου γούστο.
Το ερώτημα είναι.Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να μην ενδιαφέρονται παρά ελάχιστοι για μουσικές που εμένα με συγκλονίζουν και με διαμορφώνουν πιθανόν και σαν άνθρωπο?Τι ακούω στον Anders Osborne και στον Rich Robinson που δεν ακούνε οι υπόλοιποι?Γιατί για εσάς το “arena rock” είναι οι Oasis και για εμένα ο Springsteen και ο Tom Petty?Δεν αισθάνομαι ξεχωριστός ακούγοντας κάτι έξω από τα “συνηθισμένα”,αυτό θα ήταν γαμάτο.:pΑπλά,θέλω να μοιραστώ τις μουσικές μου με τους γύρω μου και δεν με νιώθει κανείς.Μιλάω με ροκάδες και με κοιτάνε σα να είμαι εξωγήινος.Θέλω να πω σε κάποιον για roots-rock(χαζός όρος…) και να μη με κοιτάει σαν χάνος.Θέλω να βρω κοινό σημείο επαφής με κάποιον και δεν υπάρχει κανείς.
Τι ζητάω ρε γαμώτο?
Παραληρήματος τέλος.
:hippy:
Αν έχει κάνει κανείς τέτοιο ποστ στο “Βαριέμαι…” ποτέ πείτε μου…
Για 5-6 γραμμές το πήγαινα και το έχασα,δεν έχει και πολύ “ροή” ο λόγος…Έχασα και το νόημα,δεν ήξερα τι σκοπό είχα κάποια στιγμή,που ήθελα να το πάω,αχταρμάς.
