Τι ορίζουμε ως “ανοιχτομυαλιά”?
Όχι, είναι θέμα καλλιέργειας και χαρακτήρα. Και επίσης ορέξεως.
Πφφφ…Το να ακούς Kansas και Arcturus.Pro-Pain και Manowar.Κάπως έτσι το έχω στο νου μου.Με πολύ απλά λόγια.
Όρεξη έχει και ο “καμμένος” 80s μεταλλάς που θα βρει την απίθανη power μπάντα από την Μογγολία όμως. Ο χαρακτήρας προφανώς. Η καλλιέργεια…?
Κατά τ’άλλα,καλύτερο κουαρτέτο σήμερα ψηφίζουμε
Latimer,Barden,Ward,Ferguson.
Καλλιέργεια εν προκειμένω εννοώ το πόσο ευρεία ακούσματα έχεις καθώς μεγαλώνεις (εννοώ μέχρι να ενηλικιωθείς - στα 25) και πώς τα αντιλαμβάνεσαι, αν ξέρεις τι σου γίνεται, αν μπορείς να μάθεις να εκτιμάς το καλό και σε αυτά που δεν σου αρέσουν ή θα προτιμήσεις την αυτιστική οδό του “αν δεν μου αρέσει είναι μαλακία”.
Αυτά εξαρτώνται και από το περιβάλλον σου προφανώς αλλά και την δικό σου χαρακτήρα. Και όρεξη. Κάπως έτσι.
Γενικά θέμα ωρίμανσης είναι αλλά αντίστοιχα θέμα ωρίμανσης είναι να μην παριστάνεις τον εκστασιασμένο για κάποια μουσική επειδή την εκθειάζουν όλοι γύρω σου.
Hopeto, αυτό που περιγράφεις, δεν είναι ανοιχτομυαλιά, είναι επιλογή και γούστο και δεν είναι ανώτερο ή κατώτερο από το να ψάχνει κάποιος πάουερ μπάντα από τη Μογγολία.
Η ανοιχτομυαλιά είναι έμφυτη, γιατί από φυσικού το ανθρώπινο μυαλό έχει απεριόριστες δυνατότητες αντίληψης και κατανόησης. Επίκτητοι είναι οι διάφοροι παράγοντες που την περιορίζουν από ένα σημείο και μετά.
Δεν αναφέρομαι σε ανωτερότητα ή κατωτερότητα.Απλά το να ψάχνει κάποιος μια μπάντα από την Μογγολία σε ένα ύφος παρεμφερές με τα ακούσματά του, αντί να του δημιουργηθεί η ανάγκη κάποια στιγμή να ακούσει κάτι διαφορετικό,κάτι που να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα ακούσματά του μου φαίνεται περίεργο να συμβαίνει.
Ακόμα χειρότερα υπάρχουν άτομα που ακούν 10 μπάντες και τίποτα παραπάνω ακόμα κι αν υπάρχουν εκατοντάδες μπάντες που θα τους ικανοποιούσαν.
Εντάξει περιγράφεις νομίζω μια πολύ εξειδικευμένη κατηγορία ακροατών του τύπου “ακούω μόνο αυτά και τίποτα αλλο γιατί όλα τ’ άλλα είναι πίπες”.
Σε γενικές γραμμές όμως θεωρώ ότι είναι μάλλον θετικό τα ακούσματα κάποιου, από ένα σημείο και μετά, να συγκλίνουν προς συγκεκριμένες μουσικές. Αυτό δείχνει ότι η υπάρχει αντίληψη της μουσική ως τέχνη, δηλαδή έκφραση συναισθημάτων και ψυχικών καταστάσεων. Και δεν γίνεται κάποιον να τον εκφράζουν τα πάντα.
Αυτή η αντίληψη μου φαίνεται πολύ πιο υγιής και ανοιχτόμυαλη από τον καταναγκασμό του “τώρα που έχω πρόσβαση στα πάντα, θα πρέπει να ακούσω τα πάντα και να έχω άποψη γι αυτά”.
Πραγματικά ψυχαναγκασμός όμως.Δεν γίνεται να ακούς τα πάντα και να χεις άποψη για τα πάντα,όσο και να θες δεν φτάνει ο χρόνος.Που και να χεις χρόνο δλδ(να μην κάνεις τίποτα δλδ ολημερίς) αποκλείεται να καταφέρεις να εντρυφήσεις τόσο,ώστε να χεις και άποψη.Είναι σχεδόν αξίωμα αυτό στην εποχή του mp3.
Οι περισσότεροι έχουμε μια μάλλον επιδερμική σχέση με διάφορα genres, έχοντας εμβαθύνει σε άλλα που μας ταίριαζαν περισσότερο.Φυσικά και μπορεί να ακούσουμε κανα δίσκο διαφορετικό ενίοτε,αλλά γενικά από ένα σημείο και έπειτα,έχεις μια εικόνα του τι παίζει σε κάθε είδος και αν θεωρείς πως αξίζει να ασχοληθείς. Πχ δεν θα κάτσω ξαφνικά στα γεράματα να ψαχτώ στο metal,αλλά αν πέσει στα χέρια μου ο καινούριος δίσκος των Riot ή των Machine Head, που όλοι λένε ότι γαμεί,ε θα του ρίξω μια αυτιά και μπορεί να μου αρέσει κιόλας.Το ίδιο και με τον μέσο ακροατή που δεν ασχολείται με prog.Ε μια αυτιά στο καινούριο DT παίζει να την ρίξει και να του αρέσει.Αλλά ως εκεί πιστεύω.
[I]How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone ?[/I]
[SPOILER]
[/SPOILER]
Aυτό το τελευταίο είναι μεγάλη αλήθεια. Ένδειξη αυτού είναι ότι το πόσο “θέλω να μου αρέσει ένας δίσκος και το παλεύω” μειώνεται δραστικά με την ηλικία. Το στοιχείο της "φάσης " γενικότερα μειώνεται και εκεί ξεσκαρτάρεται πολλή σαβούρα, με υποκειμενικά κριτήρια βέβαια.
Το θέμα της ανοιχτομυαλιάς είναι πολύ υποκειμενικό και δεν ορίζεται εύκολα νομίζω. Ξέρω πολλούς κολλημένους ή “αυτοταγμένους” που έχουν τόσο ταλέντο στο αυτί, ώστε να ανοίγονται σε διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις, επειδή ανακαλύπτουν απευθείας ουσιώδη πράγματα (π.χ. ο Deckard, let’s namedrop people 8)). Θεωρώ πως το συγκεκριμένο είναι ταλέντο, έχει να κάνει σε ένα ποσοστό φυσικά με το περιβάλλον, αλλά είναι και θέμα προδιάθεσης, εγκεφαλικά.
ψοφος σε οτι δειχνει η φωτο
rock is dead
Μια χαρά είναι ο Bieber. Δεν είδα κανέναν να βρίζει την θηλυκή έκδοση του (Britney Spears) πριν 10 χρόνια και, αλλά τότε μας σηκωνόταν το τσουτσουνι κάθε φορά που τη βλέπαμε και δεν είχαμε πρόβλημα.
Όσο αφορά το rolling stone έχει και πολύ χειρότερα εξώφυλλα
Δεβ υπάρχει thread για καλύτερους πληκτράδες ή κάτι τέτοιο???
Δεν ηξερα που να ρωτησω, οποτε το χωνω εδω.
Πριν καμποσους μηνες ειδα αρχικα [B][U]αυτο[/U][/B] και στη συνεχεια [B][U]αυτο[/U][/B].
Aναποφευκτα εγινα φαν των Hellacopters (:D), ενω πιο μετα βρηκα αντιστοιχα κι απο αλλες μπαντες που με ενδιαφερουν (προχειρα θυμαμαι Sonic Youth, NoMeansNo, Kyuss, Gluecifer και παει λεγοντας…).
Ετσι, λοιπον δημιουργειται το ερωτηματα:
α) τι εστι Underground Live TV;;;
β) που μπορω να βρω τετοια λαηβ ολοκληρα;;;
*δεν εχω καταλάβει την χρήση του Τhread 
ενω εχω κλειστά τα ηχεία και δεν παίζει μουσική, άρχισε να ακούγεται το sapari noir απο Orphaned Land.
ετσι νόμιζα τελικά. ηταν τσιγγάνος με τσιφτετέλια στο ντατσουν
:lol::lol::lol2::lol2::lol::lol:
Πέστα ρε crimson ναουμ. Χαχαχαχαχα!!!
Ναι αλλά να πω την αλήθεια ο δίσκος μου αρέσει 
Να κάνουμε καμιά μουσική κουβέντα κυρίως.Αλλά να λέμε και τη μαλακία μας.Το δεύτερο το πέτυχες.
Μιας και δεν βρίσκω το thread με τις καλύτερες live κυκλοφορίες το γράφω εδώ.
Κάποτε τα live albums λογίζονταν σαν πολύ ιδιαίτερες κυκλοφορίες. Τόσο μεγάλος πλούτος όσο στα 70s δεν ξαναβγήκε. Και το πιο περιέργο είναι πως και ο κόσμος τις αντιμετώπιζε σαν ιδιαίτερες κυκλοφορίες. Σκέφτομαι, πόσα live albums (βλ. Made in Japan) θεωρούνται από οπαδούς σαν τα αγαπημένα τους από τις συγκεκριμένες μπάντες? Και συνήθως, στο μυαλό μου τουλάχιστον, αποτελούσαν κάτι σαν επιστέγασμα των όσων είχαν κάνει ως μπάντες μέχρι τότε και σηματοδοτούσαν μερικές φορές μεγάλες αλλαγές.
Σκέφτηκα πως αυτή η έλλειψη ίσως είχε να κάνει με την φύση της rock μουσικής που άφηνε περιθώρια για περισσότερους πειραματισμούς επί σκηνής και που έβρισκε μεγάλη ανταπόκριση από κάποιο κοινό(και φυσικά έκανε και κάποιους να χασμουριούνται από τη βαρεμάρα).Για μένα εκεί είναι η κύρια διαφορά σαν οπαδός των πρώτων.H εξέλιξη του rock σε metal οδήγησε σε μια πολλές φορές πιο “τυποποιημένη” απόδοση των κομματιών επί σκηνής.
Κι όμως, και στα 80s έχουν κυκλοφορήσει κορυφαίοι live metal δίσκοι,χωρίς να υπάρχουν τόσοι αυτοσχεδιασμοί και μετροπές στα κομμάτια.
Από τα 90s και μετά η μαγεία αυτή σε μεγάλο βαθμό χάθηκε.Ίσως να έχει να κάνει με την αντιμετώπιση των μπαντών και της βιομηχανίας γενικά πλέον προς τα live albums.Πλέον κάθε studio κυκλοφορία,ιδίως για τα μεγάλα ονόματα, ακολουθείται από κάποιο live dvd, πολλές φορές με ίδια/παρόμοια setlist στερώντας τη μαγεία και την πραγματική ύπαρξη τετοιων κυκλοφοριών.
Πόσες φορές θα δει όμως κάποιος ένα dvd σε σύγκριση με το πόσο συχνά ακούει τα αγαπημένα του live albums?
Κρίμας…
Μιλάω κυρίως για rock/metal γιατί με αυτά ασχολούμαι.Και προφανώς υπάρχουν εξαιρέσεις.
Ένα από τα πιο επιτυχημένα αλμπουμ των 90’s, ανεξαρτήτως είδους, είναι λάηβ μπάντως, ε.
[SPOILER]Album charts (1994)
Chart (1994) Peak
Australian Albums Chart 1
Austrian Albums Chart 1
Belgian Albums Chart (VL) 3
Belgian Albums Chart (WA) 6
Canadian Albums Chart 1
Dutch Albums Chart 2
German Albums Chart 6
Japanese Albums Chart 20
New Zealand Albums Chart 1
Norwegian Albums Chart 6
Spanish Albums Chart 1
Swedish Albums Chart 2
Swiss Albums Chart 3
UK Albums Chart 1
US Billboard 200 1
[/SPOILER]
Κατά τα άλλα χαίρομαι τις εκπτώσεις εδώ και αγόρασα με 15? την παρακάτω μπλουζίτσα
