Μουσικές Μπουρδολογίες

Η σημερινή καθημερινή έχει άρθρο του Μπιλι Μπραγκ, αυτά είναι.

[U][I]Γούντι Γκάθρι, η επιστροφή ενός παρία[/I][/U]

Tου Billy Bragg* / The Guardian

Είναι μεσημέρι και ελάχιστοι διαβάτες κυκλοφορούν στο κέντρο της Τούλσα, στην Οκλαχόμα. Ο σκληρός ήλιος του καλοκαιριού δεν αστειεύεται σε τούτα τα μέρη. Τριγύρω, υπάρχουν δρόμοι γεμάτοι άδεια κτίρια, σημάδι ότι η ακμή που γνώρισε η πολιτεία λόγω του πετρελαίου έχει προ πολλού περάσει. Η Τούλσα σίγουρα θα χρειαζόταν μια προσπάθεια αναζωογόνησης.

Ο Γούντι Γκάθρι γεννήθηκε εδώ κοντά, πριν από 100 χρόνια, και καθώς στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο διοργανώνονται εκδηλώσεις για να τιμήσουν την επέτειο, η Οκλαχόμα δεν έχει ακόμη καταφέρει να αποδεχτεί το κληροδότημα του «φευγάτου» γιου της ? παρότι κι εδώ έγινε ένα φεστιβάλ προς τιμήν του. Σε αυτή τη συντηρητική πολιτεία της μεσοδυτικής Αμερικής, είναι πολλοί εκείνοι που τον βλέπουν μέσα από το πρίσμα της μακαρθικής εποχής, όταν το υπουργείο Εξωτερικών κατηγορούσε καλλιτέχνες για «αντιαμερικανικές ενέργειες». Ωστόσο, δεν είναι όσα έκανε ο Γούντι Γκάθρι τη δεκαετία του ?40 που απωθούν ακόμα τον κόσμο σε τούτα τα μέρη. Εγινε παρίας στη γενέτειρά του εξαιτίας αυτών που έκαναν οι οπαδοί του τη δεκαετία του ?60.

Ο Γούντι ήταν ο αυθεντικός τροβαδούρος, ο πρώτος που χρησιμοποίησε τη φωνή του όχι απλώς για να διασκεδάσει το κοινό, αλλά για να θέσει το ερώτημα γιατί έπρεπε να υπάρχουν τόσοι φτωχοί σε μια χώρα τόσο πλούσια όσο οι ΗΠΑ. Τα λόγια του ήταν αυτά που παρακίνησαν τον νεαρό Ρόμπερτ Ζίμερμαν να φύγει από το σπίτι του στο Αϊρον Ρέιντζ της Μινεζότα και να έρθει στη Νέα Υόρκη. Αλλάζοντας τ? όνομά του σε Μπομπ Ντίλαν και τραγουδώντας σαν να είχε γεννηθεί στα κόκκινα χωράφια της Οκλαχόμας, ενέπνευσε μια γενιά μορφωμένων νεαρών Αμερικανών να εξαπολύσουν χειμάρρους κριτικής εναντίον της άνισης κοινωνίας τους. Το γεγονός ότι ο Γούντι υπήρξε ο ήρωας αυτής της γενιάς των μακρυμάλληδων εξεγερμένων έγινε η αιτία που τα τραγούδια του περέμειναν εξόριστα από την Οκλαχόμα.

Ωστόσο, οι εντυπώσεις αλλάζουν. Τη δεκαετία του 1990, η κόρη του, η Νόρα Γκάθρι, άρχισε να συγκεντρώνει όλα τα χαρτιά του πατέρα της και να δημιουργεί το Αρχείο Γούντι Γκάθρι στη Νέα Υόρκη. Ο άνθρωπος που αναδύθηκε μέσα από τα αμέτρητα κιβώτια με τραγούδια, σημειώσεις και σχέδια ήταν ένα πιο πολυσύνθετο πρόσωπο από τον τροβαδούρο του θρύλου.

Ο Γούντι έπασχε από τη νόσο του Χάντινγκτον, μια αθεράπευτη εκφυλιστική ασθένεια του νευρικού συστήματος που βαθμιαία εξασθενίζει τον οργανισμό έως τη μοιραία κατάληξη. Πολλοί πίστευαν ότι τα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η αρρώστια τον είχε καταβάλει, το αρχείο όμως έδειξε κάτι διαφορετικό. Γνωρίζοντας ίσως ότι θα υπέκυπτε στην αρρώστια που είχε σκοτώσει τη μητέρα του, ο Γούντι αύξησε την ήδη πληθωρική παραγωγή του, γράφοντας τρία ή τέσσερα τραγούδια τη μέρα στο σπίτι του, στο Μπρούκλιν, όπου έμενε με τη σύζυγό του, τη Μάρτζορι, και τα τρία παιδιά τους.

Σε πολλά από αυτά τα τραγούδια άφηνε αχαλίνωτη τη φαντασία του: ταξίδευε με ιπτάμενους δίσκους, έκανε έρωτα με την Ινγκριντ Μπέργκμαν, μεθούσε και κυνηγούσε γυναίκες μαζί με φιλαράκια του. Είναι σαφές ότι το υλικό αυτού του αρχείου ?που εκτιμάται τώρα ότι περιέχει πάνω από 3.000 ολοκληρωμένα τραγούδια? θα μας ανάγκαζε να αναθεωρήσουμε τις κάπως μονοσήμαντες ιδέες μας για το ποιος ήταν ο Γούντι Γκάθρι.

Καθώς γιορτάζουμε την εκατονταετηρίδα του, μαθαίνουμε ότι το Αρχείο Γούντι Γκάθρι θα βρει την οριστική στέγη του εδώ, σε ένα ειδικά διαμορφωμένο κτίριο στο κέντρο της Τούλσα. Το να φέρεις τον Γούντι πίσω στην πατρίδα του είναι ένα ρίσκο, αλλά η Νόρα Γκάθρι γνωρίζει ότι η Οκλαχόμα έχει ανάγκη να ανακαλύψει από την αρχή τη δουλειά του πατέρα της, τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Ο Μπρους Σπρίνγκστιν και ο Πιτ Σίγκερ τραγούδησαν το πιο φημισμένο τραγούδι του Γούντι, «This Land is Your Land», στην τελετή ανάληψης της προεδρίας από τον Μπαράκ Ομπάμα ? όμως η Οκλαχόμα ήταν η μόνη πολιτεία που δεν έδωσε ούτε μία εκλογική περιφέρεια υπέρ του πρώτου Αφροαμερικανού προέδρου των ΗΠΑ.

Στο πάνθεον των Αμερικανών ποιητών, ο Γούντι Γκάθρι βρίσκεται στα μισά του δρόμου ανάμεσα στον Γουόλτ Γουίτμαν και τον Μπομπ Ντίλαν, αλλά οι ρίζες του στην Οκλαχόμα δίνουν στο έργο του μια αυθεντική φωνή, που αντηχεί στις απέραντες μεσοδυτικές πεδιάδες: ένα καλοδεχούμενο αντίδοτο στο εύκολο κλισέ ότι, αν είσαι από τούτα τα μέρη του κόσμου, δεν μπορεί παρά να είσαι ένας άξεστος, αντιδραστικός χωριάτης.

  • Ο κ. Μπίλι Μπραγκ είναι συνθέτης και τραγουδιστής.

Πολύ ωραίο.Γενικά δεν είναι πολλά γνωστά για τον Guthrie, σε μένα τουλάχιστον,αν και έχω κάποια άλμπουμς του. Γενικά τα πιο πολλά που γνώριζα για αυτόν ήταν μέσω του Ντύλαν.

respect gia ton woody genika

Έχει τύχει ποτέ σε κανέναν ένα πρόβλημα σε κομμάτι(λ.χ. να “πηδάει”) να κάνει το κομμάτι ακόμα καλύτερο; Σε μένα τυχαίνει στο Warriors των Savatage, στο σημείο που τελειώνουν τα πρώτα λόγια του Oliva και μπαίνουν οι πρώτες κιθάρες να κολλάει και να δημιουργεί ένα εφέ λίγο παρόμοιο με του Bloodsucker των Deep Purple και να παρατείνει τις πρώτες δύο νότες και κάνοντάς τις ας πούμε διακεκομμένες, προκαλώντας μου μια τρελή έκρηξη αδρεναλίνης. Προσωπικά μου φέρνει στο μυαλό φώτα να αναβοσβήνουν και σκηνές ξύλου και τρόμου να σου εμφανίζονται στις αναλαμπές. Ε μέχρι τώρα δεν μου έχει έρθει ούτε στο ελάχιστο η επιθυμία να αλλάξω το αρχείο.

σπαααανιο

αλλα αν εχω συνηθησει να ακουω ενα κομματι με το κολλημα που εχει τοτε οταν το ακουσω κανονικα μου φαινεται ξενο …

Αυτό συνέβαινε πιο έντονα στην εποχή της κασέτας και με ποικιλία στα αποτελέσματα στον ήχο, ανάλογα με την εκάστοτε αλλοίωση. πολλούς δίσκους τους συνήθιζες και όταν τους έπαιρνες σε cd έψαχνες υποσυνείδητα το λάθος όταν έφτανε στα εν λόγω σημεία

Μου συμβαίνει στο Attack των SOAD κάτι περίεργο σαν εφέ και στο Otherside των RHCP το σημείο που λέει [I]slit my throat it’s all i ever[/I] πριν από το σόλο ακούγεται δύο φορές.

vitrual 11 απο maiden. είχα βάλει την κασέτα και άρχισε να την μασάει παίζοντας ααργααααα ολα τα κομμάτια της πρώτης πλευράς. μιλαμε για απίστευτο ήχο!
την ειχα ακούσει άλλες 4-5 φορές ετσι μέχρι που κόπηκε.
ο χειρότερος δίσκος Maiden ποτέ δεν ακούστηκε καλύτερος και ο blaze ποτέ δεν ακούστηκε πιο εφιαλτικός(με την καλή έννοια!!)

μιλαμε για απόκοσμη μουσική αλλά τρομερά εθιστική παρόλο το προφανές χάσιμο

Σε αυτό που λέτε… παρόμοιο, ο Burial στα κομμάτια του που κυκλοφόρησαν σε ψηφιακή μορφή (για download) ή σε cd συνήθως χώνει κάτι άκυρους εκκωφαντικούς εκνευριστικούς θορύβους, ο λόγος είναι για να φαίνεται η διαφορά από τις limited edition κυκλοφορίες σε βινύλιο που εκεί τα τραγούδια είναι αψεγάδιαστα σε σχέση με τα άλλα. Το θέμα όμως είναι πως αυτό τις περισσότερες φορές προκαλεί εφιαλτικές καταστάσεις 8)

Χμμ σε ποια αναφέρεσαι;

οκ σε μερικά το έχει κάνει και όχι ‘‘συνήθως’’ όπως έγραψα :stuck_out_tongue: στα πρόσφατα του loner και στο ashtray wasp ας πούμε… αν δεν κάνω λάθος (σταύρωσε με αν κάνω) στην συνεργασία με massive σίγουρα πάντως!

εκτός αν μπουρδολογούσε τόσο πολύ εκεί που το διάβασα :?

Έχετε να προτείνετε rock/hard rock μπάντες από 90 και μετά?Εξαιρούνται sleaze κτλ,grunge-οειδή,heavy rock,stoner…

Σκέφτομαι πρόχειρα τους παρακάτω που δίνουν και ένα δείγμα του τι ψάχνω:
Black Crowes,Thunder,Gov’t Mule,Gentleman’s Pistols,Cry of Love,The Answer,Graveyard,Glyder,Black Country Communion,Stone Axe(τι ντεμπούτο).

κατι τετοιο ισως?
http://www.youtube.com/watch?v=OsCD557-kOc&feature=related

(αν και για να πω την αληθεια τα περισσοτερα απο αυτα που ειπες δεν τ εχω ακουσει για να καταλαβω ακριβως τι ζητας :stuck_out_tongue: )

Χαχα,ναι!Κάτι διαφορετικό από αυτό που πόσταρες, πιο παραδοσιακό.:stuck_out_tongue:

Δεν ξέρω αν είμαι ο πλέον κατάλληλος να προτείνω κάτι, αλλά άκου σε πιο vintage και Graveyard φάση το Hundus των Σουηδών Burning Saviours (2006), σε πιο hard n’ heavy φάση το ομώνυμο των Ιαπώνων Blaze (2007), και από αμερικανιές που γουστάρεις κιόλας , το Nobody Said It Was Easy των The Four Horsemen (1991) που είναι πιο souther/hard rock και το Electric Barnyard των The Kentucky Headhunters (1991) που είναι πιο country.

Thanks!To Burning Saviours το έχω ακούσει,φοβερό άλμπουμ,θα τσεκάρω και τα άλλα.

Απο οσα ειπες μονο το Blaze κατεχω, αλλα νομιζω πως δεν ειναι οτι ακριβως ψαχνει ο Χοπετος. Πολυ καλη προταση παντως, Αντωνη αξιζει να το ακουσεις!

http://www.youtube.com/watch?v=41rYYVxrX8I

Είναι ο Angelo, ο Malmsteen των φτωχών ή είναι ο Yngwie, o Perlepes των πλουσίων?

Βλέποντας το πολύ χαρακτηριστικό βίντεο, είναι αναπόφευκτο το συμπέρασμα πως ο Angelo είναι η ελληνική βερσιόν ενός από τους σημαντικότερους hard rock/metal μουσικούς. Kάπως έτσι:

[SPOILER]

[/SPOILER]

Όλο σε λάθος thread ποστάρω σήμερα,sorry.