Εχω ρεντα αποψε.
Ξερω γω, το Immortal Soul των Riot για μενα μπαινει αναμεσα σε κλασσικους χεβυ μεταλ δισκους και πρεπει να συγκαταλεγεται μονο στα κορυφαια. Περα απο φανμποησμο, θεωρω οτι εχει οτιδηποτε κανει ενα χεβυ μεταλ δισκο μεγαλο. Ριφφαρες, φωνη, συνθεσεις, δεν κουραζει, πορωση, προσωπικοτητα/ταυτοτητα τα παντα και στο μεγιστο βαθμο. Δεν ξερω αν θα αναφερεται αναμεσα στα οσα επη εχουν κυκλοφορησει στο us power στο παρελθον, αλλα προσωπικα θα επρεπε.
Οταν λεω “τωρα” εννοω 00ς και ανω.
Σιγουρα,σε στυλ παραδοσιακου ντουμ θα μνημονευεται μετα απο δεκαετιες το τελευταιο αριστουργημα των Count Raven,Mammons War.Και οχι απλα δισκος-επιστροφη με νοημα,αλλα αν οχι ο καλυτερος τους (πιστεψτε με,δεν ειναι βλασφημια),σιγουρα μεσα στους 3 καλυτερους τους(μαζι με τους 2 πρωτους τους).Και εξωφυλλαρα εε…
edit:και μιας και ανακοινωθηκε και Η συναυλιαρα,δισκοι μνημεια θα θεωρουνται αυτοι των Hammers of Misfortune & Slough Feg(δισκογραφιαρα,απο το ντεμπουτο τους μεχρι και το The Animal Spirits,δεν παει νοτα χαμενη)
Δεν ξέρω για δίσκους, αλλά από βιβλία σίγουρα ο αγών μου θα κριθεί εν καιρώ από την ιστορία, όπως και ο συγγραφέας του άλλωστε.
και για να πάμε και στα μουσικά. Ας πούμε για δίσκους που βγήκαν στην δεκαετία που διανύουμε και άρα είναι νωρίς ακόμα για να πούμε ότι είναι κλασικοί. 3 που μου δίνουν την εντύπωση ότι έκαστος στο είδος του θα μείνει κλασικός, είναι το The suburbs των Arcade fire (παρά το όλο hype), το Outer Isolation των Vektor και ο Παράκλητος των Deathspell omega (παρόλο που τα άλμπουμ για τα οποία θα μείνουν οι DO στην ιστορία, είναι πιο πολύ τα προηγούμενα)
terrible feelings - shadows
Ωραίο θρεντ, λοιπόν, συμφωνώ με όλα όσα έχουν αναφερθεί ως τώρα, εξαιρώντας αυτούς που λέει ο worst enemy που δεν τους ξέρω, και προσθέτω τους πέντε δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει από 2000 και δώθε οι Primordial, δηλαδή από Spirit the Earth Aflame μέχρι και Redemption at the Puritan’s Hand, με αποκορύφωμα βέβαια το Storm Before Calm, το Diamonds των Enforcer, το σύνολο της δισκογραφίας των Mars Volta (όλα είναι από 2003 και μετά, κάτι που με διευκολύνει, χοχο) και τα δύο πρώτα που έβγαλαν στα 00’s οι Isis, δηλαδή Oceanic/Panopticon. Αυτά γι’ αρχή. Α, και ελπίζω να μην αναφερθούν σ’ αυτό το θρεντ τίποτα Tool ή System of a Down ε. Εξυπακούεται ότι αυτοί οι δίσκοι είναι ήδη κλασσικοί.
Νομίζω ότι τα δύο των isis είναι ήδη κλασικά στο είδος τους, όπως και τα δύο πρώτα τον mars volta, τα οποία ξεπερνούν και τα σύνορα του progressive rock. Βέβαια πρέπει να βάλουμε και ένα μέτρο κλασικότητας. Την κλίμακα IV ή wish you were here ξερωγώ
Good point αν και δε νομίζω να βγει άκρη πέρα από κραυγαλέες περιπτώσεις που ανέφερα (και ίσως ούτε καν εκεί). Α και please διόρθωσε το κραυγαλέο ορθογραφικό σου, ντροπή, μας βλέπουν και μικρά παιδιά μωρέ.
έντιτ
Χεχ, το έκανες πριν στο πω, μπράβο-μπράβο.
Τους δύο δίσκους των Πρώτομεν (εντελώς εντελώς ισάξια μεταξύ τους. σιωπή!) σε ένα δίκαιο κόσμο θα τους κατέβαζαν τα παιδιά μας σε 30 χρόνια από τώρα και θα λέγαν “βρε γέρο τι μουσικάρες βγαίναν τότε”.
Εγώ θα απάνταγα “ναι, ήταν η καλύτερη μπάντα του πλανήτη τότε”
Ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει, οπότε το αφήνω αυτό το ποστ εδώ για να πω “σας τα 'λεγα.”
Το πρωτο ειναι πολυ καλυτερο. 
Και παρολο που το αγαπω παθολογικα, δεν θα μπορουσε να γινει κλασσικο λογω υφους και μονο.
Εγω θα πω αυτο, αν κι ειναι ηδη κλασσικο, απλα δεν το χετε καταλαβει ακομα, θα ερθει ομως ο καιρος που θα λεμε για δες ρε μαλακα κατι δισκοι που βγαιναν τοτε σκετο θειαφι και θανατος και ο σατανας να τριβει τα χερια του καλη ωρα.
οτι λεει.
Ο μόνος λόγος που θα ντριμπλάρω Γράκχο και θα αναφέρω συγκεκριμένα το “Lateralus” είναι γιατί κάποτε θα το βάζουμε(βάζουνε) στην ίδια συζήτηση με το “Dark Side of the Moon”. Τέτοια κλίμακα.
Θα ήθελα πολύ να πω τα Primordial αλλά δεν τρέφω αυταπάτες - ποιοτικά είναι ήδη εκεί αλλά when it’s all said and done, θα νιώθουν αυστηρά κάποιοι. Από κει και πέρα, “Oceanic”, “Panopticon”, “Australasia”, “Jupiter”, “The Eye of Every Storm” άλλαξαν το ρου της σκληρής μουσικής. Δεν αναφέρω το s/t Witchcraft, τι κλασσικό, καταδικασμένο στο cult είναι αιωνίως.
Τολμάω και μια τεράστια πρόβλεψη για το έργο των Sleepin Pillow/Gravitysays_i, με την έννοια ότι φυσικά ποτέ δε θα αναγνωριστούν αρκετά από την ψωροκώσταινα αλλά τα παιδιά μας θα τους συζητάνε σαν να είναι οι Socrates ή οι Aphrodite’s Child.
Άμα λέω γω ότι (κλασσικά) δε θα βγαίνει άκρη… :lol:
Μα κι εγώ κάτι τέτοιο εννοούσα για Tool ρε.
Τώρα γι’ αυτά που λες. Προφανώς καμία αντίρρηση για τα Isis και Cave In. Μου κάνει εντύπωση που αναφέρεις το Pelican αλλά και το συγκεκριμένο από Neurosis. Αλλά τί να πω, μπορεί. Όσο για Sleepin Pillow/Gravitysays_i, το δέχομαι μόνο με την υποσημείωση που βάζεις κι εσύ.
Επειδή και στο msn γίνεται αυτή τη στιγμή μια κουβέντα για Primordial, εγώ ρε παιδιά δεν εννοώ ότι θα φτάσουν ποτέ οι δίσκοι τους να θεωρούνται κλίμακας Sabbath ή Maiden, δηλαδή οκ. Τους ανέφερα με την έννοια που θεωρούνται ήδη κλασσικοί κάποιοι δίσκοι των My Dying Bride, των Anathema, των Cathedral κτλ.
ε κύριος. και εμείς αυτό λέμε.
επίσης συμφωνώ με 1000 με NamelessDead για ελληνικές μπάντες. ειδικά για gravity
Να εξηγήσω λίγο παραπάνω γιατί είναι ωραία η κουβέντα.
Ανέφερα το Australasia ως seminal album της φάσης που τώρα βρίσκονται οι Omega Massif, Fading Waves κλπ κλπ. Άμα θέλετε, το λέμε και post metal αλλά είναι γελοίο ως ταμπέλα. Γενικά ο ήχος της Hydrahead στα 00’s ήταν, αφ’ενός, μήτρα για πολλά όμορφα πράγματα που ακούμε σήμερα + μια καλή νοοτροπία σκηνής/συνεργασιών και αφ’ετέρου, είναι (και θα είναι) εν πολλοίς υπεύθυνος για το άνοιγμα των μεταλλάδων σε Mogwai, GY!BE και τα σχετικά.
Το συγκεκριμένο Neurosis ήταν μάλλον παρόρμηση της στιγμής από προσωπική κάβλα και επηρεασμός από το παραπάνω σκεπτικό - το Through Silver In Blood είναι μάλλον πιο κομβικό ιστορικά.
Και για τις ελληνικές μπάντες, ναι, όχι κλασσικές, αλλά κάποτε θα αυνανιστούν πολλοί.
Επίσης σε έναν δίκαιο κόσμο, κάποτε οι Tea Party θα έπρεπε να αναφέρονται με λυγμούς, ξερά φλόκια στο βρακί και αναφορές σε Zeppelin. Αλλά επίσης δεν τρέφω αυταπάτες.
Το Sham Mirrors των Arcturus γιατι στην ουσία αποτελεί μουσική από το μέλλον.
Δεν ξέρω άλλον δίσκο από την προηγούμενη δεκαετία που να τον κοντράρει μιας και έχει τα πάντα .
είναι και ο δικός μου αγαπημένος δίσκος των 00s όπως έχω κάνει σαφές σε πολλά θρεντς. Δεν ξέρω όμως σε τι επίπεδο αναγνώρισης μπορεί να φτάσει. Και μεταξύ μας ο καλύτερος δίσκος της προηγούμενης δεκαετίας είναι το Lateralus, όπως πολύ σωστά λένε τα παιδιά κάτω, κάποια στιγμή θα μνημονεύεται δίπλα σε άλμπουμς επιπέδου dark side of the moon.
Συμφωνώ και για τους Tea Party, αλλά δυστυχώς το στάτους τους θα μείνει στα επίπεδα που είναι τώρα.
Έχετε δίκιο και για Sham Mirrors όντως - αλλά σαν πολλές αβροφροσύνες δε μας έχουν πιάσει;
ΛΥΣΣΑΞΤΕ ΤΣΑΟΥΣΕΣ, ΘΕΛΩ ΞΕΜΑΛΛΙΑΣΜΑ
Από ότι κατάλαβα μέχρι τώρα από τα ποσταρίσματα, υπάρχουν 2 κριτήρια για να θεωρήσουμε ένα άλμπουμ κλασικό.
Πρώτο, η αναγνώριση από το ευρύ κοινό, (πάντα όμως μέσα στα πλαίσια της μουσικής μας) π.χ Crack the skye, Lateralus, Immortal Soul κ.α.
Δεύτερο κριτήριο οι πρωτοποροι ή αυτοι που άνοιξαν νέους δρόμους τέλος πάντων προς νέα ιδιώματα, π.χ οι Isis, Arcturus, Kayo dot. the kilimanjaro darkjazz ensemble και πάει λέγοντας.
Έκανα αυτόν τον μεγάλο πρόλογο για να ρωτήσω, θα ήταν λάθος από μέρους μου να βάλω περισσότερο προσωπικό στοιχείο στο κριτήριο “κλασικό” άλμπουμ αναφέροντας π.χ το smiling dogs από Man’s gin που λατρεύω? το οποίο ούτε πρωτοπορεί αλλά ούτε τους ξέρουν και οι πέτρες (μιας και μιλάμε για rock :p)
Το St. Anger
Ρε τρολλ