…σε παρώμια φάση είδα μετά από 25+ χρόνια το
…http://www.imdb.com/title/tt0082748
…πολύ ακραία ταινία…ειδικά για την εποχή της
:):!:
Stephen King 2007, πολύ αξιόλογη ταινία, μας μαθαίνει πολλά, και δυνατό τέλος. Έχωντας δει πρόσφατα και το Grabbers με επίσης τέρατα, είπα να το διορθώσω με κάτι καλύτερο. Αγαπημένη σκηνή στο φαρμακείο με τη γιαγιάκα.
Lovecraftικο τελος!
Ευχαριστη εκπληξη θυμαμαι στο σινεμα η ταινια αυτη
[CENTER][B][SIZE=“4”]Awakenings[/SIZE][/B] (1990)
[/CENTER]
[FONT=“Georgia”]Σήμερα η μέρα ήταν γαλήνια, με μια γλυκιά λιακάδα και νοστάλγησα να ξαναδώ μετά από χρόνια μια αγαπημένη ταινία. Το “Awakenings” του '90 με τους Robin Williams και Robert De Niro.
Για κάποιο λόγο παρόλο που οι δύο ηθοποιοί είναι εξαιρετικά δημοφιλείς και αγαπητοί, έχω την εντύπωση πως η συγκεκριμένη ταινία δε μνημονεύεται συχνά στη φιλμογραφία τους.
Μέγα σφάλμα καθώς πρόκειται για μια Τ-Α-Ι-Ν-Ι-Α-Ρ-Α :!:
Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, παρουσιάζει την ιστορία του γιατρού Oliver Sacks (υπαρκτό πρόσωπο που υποδύεται ο Robin Williams) ο οποίος ανακάλυψε τις θεραπευτικές ιδιότητες ενός νέου φαρμάκου σε ασθενείς που έπασχαν από μια σπάνια, ξεχασμένη αρρώστια που τους είχε μετατρέψει σε φυτά για δεκαετίες ολόκληρες.
Παρά τους δύσπιστους συναδέλφους του, έπειτα από μια πειραματική χορήγησή του σε έναν από τους ασθενείς - τον Robert De Niro, ο οποίος καταθέτει μια ερμηνεία καριέρας - θα διαπιστώσει κάτι το μαγευτικό, ένα αληθινό θαύμα.
Η ταινία είναι δραματική κατά βάση, με μερικές ευχάριστες νότες χιούμορ για να σπάει το βαρύ κλίμα, βαθιά συγκινητική και ανθρώπινη. Καλογυρισμένη, με δυνατές ερμηνείες, ωραία μουσική επένδυση, ομαλή ροή και αρκετά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Κλάμα γενικώς. Ίσως φέρει στο νου και τη Φωλιά του Κούκου…
Τέλος, κάνει ένα πέρασμα ο μεγάλος Max Von Sydow αλλά και ο Dexter Gordon, σπουδαίος σαξοφωνίστας της τζαζ (αν και εδώ παίζει πιάνο…#-o) και νονός του…Lars Ulrich (!).
Δείτε το![/FONT]
…εγώ αφού σήμερα έμεινα σπίτι, ξανά είδα το ‘‘Green Mile’’:):!:
Κι αφού ξανάπιασα τους εξωγήινους τελευταία είπα να δω κι αυτό του Carpenter εν έτει 1988. Πολύ προχωρημένο σενάριο για την εποχή του, που όσο κι αν μοιάζει τραβηγμένο σαν να το πήρε από θεωρίες παγκόσμιας συνωμοσίας, κατά κάποιο τρόπο πείθει.
[B]My science project[/B]
Από πιτσιρικάς είχα να την δω αυτή εδώ. Την έψαχνα καιρό αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ τίτλο. Τελικά την βρήκα τυχαία σε ένα site. Teen movie με πρωταγωνιστές που θα μπορούσαν να είναι βγαλμένοι από το crease. Εδώ όμως δεν τραγουδάνε αλλά ανακαλύπτουν εξωγήινη συσκευή που ανοίγει πύλες σε άλλες διαστάσεις και μετατρέπουν το σχολείο τους σε live μάθημα ιστορίας.
Δεν μου έκανε την ίδια εντύπωση όπως παλιά, λογικό βέβαια αλλά και πάλι άξιζε τον κόπο. Μόνο για τους παλιούρες πάντως προτείνεται. Σε όσους ταινίες όπως ο E.T. το Close Encounters η ακόμα και το Back to the Future δεν λένε και πολλά αυτή δεν είναι η ταινίας σας.
Throw momma from the train
Old time classic αυτό εδώ, είχα πολύ καιρό να το δω. Θα μπορούσε να το πει κανείς και μαύρη κωμωδία αν και δεν πιάνει κυνικό βρετανικό χιούμορ με την καμία. Για όποιος δεν γνωρίζει η υπόθεση θέλει έναν αρκετά μοναχικό και ανατριχιαστικό τύπο που μένει με την μητέρα του να βάλει κάποιον να την σκοτώσει. Όταν μαθαίνει πως ένας καθηγητής του μισεί την γυναίκα του προσπαθεί να τον πείσει να αναλάβουν ο ένας το πρόβλημα του άλλου.
Λιγάκι ξεπερασμένη σήμερα θα έλεγα, δεν μου έκανε την ίδια εντύπωση όπως παλιά, αν και οι DeVito και Crystal είναι απλά υπέροχοι.
εχεις δίκιο. παλιά την λάτρευα αυτήν. τώρα δεν ξέρω αν θα μου έλεγε κάτι
The Goonies - Είχα πορωθεί μικρός. Παιδική περιπέτεια τρελή… Την ξανα είδα και δάκρυσα…
Και τώρα θυμήθηκα και το ΕΠΟΣ:
…έπος των επών…χέι ντιουντ:p 
:!:
Αυτό το είχα δει πρώτη φορά στη τηλεόραση όταν έμενα στο σπίτι μιάς πρώην, αλλά λόγο διαφημίσεων κλπ όπως συνηθίζεται παίζει να είχα χάσει ορισμένες σκηνές. Το ξαναείδα σήμερα όχι εξαιτίας της Θύρας 23 αλλά γιατί βαριόμουν. Είναι το μοναδικό ψυχολογικό θριλλεράκι στη καριέρα του Jim Carrey, κι αρκετά ενδιαφέρον.
…ωραία πλοκή αυτή η ταινία:):!:
Εντάξει μη με ρωτήσετε γιατί επέλεξα να την ξαναδώ αυτό τον καιρό, νομίζω ο λόγος είναι προφανής.
Για να δούμε λοιπόν…
Γενικά είναι μάλλον δύσκολα τα πράγματα για μια ταινία κλασσική μεν και ιστορική, η οποία όμως αντιπροσωπεύει ένα μάλλον παρωχημένο κινηματογραφικό ύφος, πόσο μάλλον όταν φτάνει κάποια στιγμή που πρέπει να συγκριθεί με μια πρόσφατη μεταφορά της ίδιας ιστορίας (αδιάφορο το ότι αυτή αφορά στη μικρή οθόνη) η οποία αξιοποιεί τεχνολογικές δυνατότητες και μεθόδους αφήγησης που δεν υπήρχαν την εποχή της κλασσικής ταινίας, και, το κυριότερο, έχει λατρευτεί τόσο πολύ απ’ το κοινό της. Φαντάζομαι όλοι συμφωνείτε σ’ αυτό.
Καμία έκπληξη, λοιπόν, που η κλασσική αυτή ταινία υστερεί σε κάθε πιθανό και απίθανο τομέα σε σχέση με την αγαπημένη μας σειρά. Και καμία αντίφαση επίσης που αυτό συμβαίνει παρ’ όλο που τα ονόματα που διαβάζεις στα credits εδώ πέρα σου κόβουν την ανάσα: Stanley Kubrick, Kirk Douglas, Lawrence Olivier, Charles Laughton, Peter Ustinov, Tony Curtis, Jean Simmons… μα, είναι δυνατόν; Κι όμως. Είπαμε, ο χρόνος καμιά φορά είναι αμείλικτος.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις λοιπόν εν έτει 2013 είναι να κρίνεις αυτή την ταινία γι’ αυτό που είναι κι όχι γι’ αυτό που - πλέον - ξέρεις ότι πρέπει να είναι ένα οπτικοακουστικό θέαμα που φέρει τον τίτλο “Σπάρτακος”.
Καλά νέα, λοιπόν: η ταινία δεν έχει χάσει τη γοητεία της. Έχει ένα πολύ βασικό προτέρημα: οι (πολλές) αδυναμίες της (οι περισσότερες από τις οποίες, πάντως, είναι αντικειμενικές, έχουν να κάνουν δηλαδή με την εποχή της ταινίας και με τις συμβάσεις του κινηματογραφικού ύφους με γνώμονα το οποίο γυρίστηκε) έχουν τύχει μιας πανέξυπνης διαχείρισης, κατά τρόπο ώστε να κολακεύουν το συνολικό αποτέλεσμα όσο γίνεται περισσότερο. Είναι σαν οι βασικοί δημιουργοί της ταινίας, δηλαδή οι Kirk (κατά κύριο λόγο) και Stanley (κατά δεύτερο) με κάποιο τρόπο να ήξεραν, να είχαν μαντέψει ότι δεκαετίες αργότερα θα έβγαινε μια τηλεοπτική σειρά που θα έθετε νέα στάνταρντς, και να φρόντισαν το δικό τους δημιούργημα να έχει τέτοιες “προδιαγραφές” ώστε να είναι άμεσα συγκρίσιμο στο μέλλον με το “new thing” σε όσο το δυνατόν λιγότερους τομείς!
Για παράδειγμα: η ταινία, παρ’ όλο που έπρεπε μάλλον υποχρεωτικά να έχει επικό ύφος, στην πράξη είναι όσο λιγότερο επική γίνεται. Οι σκηνές μάχης εδώ είναι ελάχιστες. Η εξής μία, βασικά - η τελική μάχη με το στρατό του Κράσσου που οδήγησε στην ήττα του στρατού των εξεγερμένων σκλάβων. Μέχρι τότε περισσότερο ακούς για τις αμέτρητες νίκες των σκλάβων σε βάρος των Ρωμαίων, παρά τις βλέπεις. Σοφή, πάνσοφη επιλογή. Η ταινία έδωσε βάρος στις ατμοσφαιρικές, ειρηνικές σκηνές της ελεύθερης ζωής των πρώην σκλάβων και δικαιώθηκε απόλυτα σ΄αυτό. Άλλωστε, ποιός αντέχει να βλέπει ατέλειωτες μάχες στο στυλ του… 1960; Μάλλον κανείς. Το ξαναλέω, λοιπόν, μεγαλοφυής επιλογή η ελαχιστοποίηση αυτής της παραμέτρου.
Και οι αντικειμενικές αδυναμίες που όμως καμουφλάρονται με πονηριά, συνεχίζονται: την εποχή εκείνη το Χόλυγουντ όπως ξέρουμε είχε το κουσούρι να βάζει χαρακτήρες της κλασσικής αρχαιότητας και γενικά, περασμένων ιστορικών περιόδων, να μιλάνε είτε με αμερικάνικη προφορά που θυμίζει western του Τζον Φορντ, είτε με ακραίο σαιξπηρικό στόμφο (ανάλογα και με την καταγωγή). Ωραίος συνδυασμός, έτσι; Απίστευτα γελοίο. Ή μάλλον - θα ήταν σίγουρα σήμερα. Εδώ όμως είχαν βρει τη λύση. Έκαναν τους διαλόγους όσο πιο απλούς και γήινους γινόταν. Συγκρίνεται αυτό με την επική γλώσσα της αγαπημένης μας σειράς; Όχι βέβαια, αλλά όπως και να χει, problem solved! Χάρη και στο βεληνεκές των ηθοποιών, βέβαια. Μπορεί το όλο “swords and sandals” κινηματογραφικό είδος της εποχής να ήταν ανασταλτικός παράγοντας για ερμηνευτές όπως ο Olivier, o Ustinov ή ο Laughton στο να δείξουν τι μπορούν να κάνουν. Κι όμως αυτοί εδώ τα πάνε περίφημα και είναι όλοι τους κάτι παραπάνω από απολαυστικοί. Ακόμα και ο Douglas στο ρόλο του Σπάρτακου από το Μπρούκλυν (…apparently). Στιβαρός, συναισθηματικούλης αλλά με “αντρικό” τρόπο, αξιαγάπητος.
Ή, άλλο παράδειγμα: οι ιστορικές ανακρίβειες εδώ είναι καμιά φορά χοντροκομμένες. Ας ξεχάσουμε το ότι ο Σπάρτακος πιθανότατα δεν πέθανε στο σταυρό, δε μας νοιάζει. Άσε και τα διάφορα περίεργα (και ιστορικά αντεστραμμένα) που ακούγονται περί Σύλλα. Ένας απ’ τους βασικούς χαρακτήρες είναι ένας πληθωρικός συγκλητικός ονόματι Γράκχος (γειά σου συνωνόματε). 10 λεπτά να κάτσετε να ασχοληθείτε με ρωμαϊκή Ιστορία θα καταλάβετε πόσο τερατώδης διαστρέβλωση είναι αυτή η προσθήκη. Απ’ τη στιγμή όμως που το ρόλο αυτού του περίεργου τύπου, εν μέρει ιστορικού προσώπου και εν μέρει εντελώς επινοημένου, παίζει ο πολύς Charles Laughton, ε τι να γκρινιάξεις! Και τον Τζένγκις Χαν να τον βάζανε να παίζει, πάλι γαμώ θα ήταν και δε θα έλεγες “wtf” για πολύ.
Τέλος πάντων, πολλά είπα. Δύο σημειώσεις έτσι για φινάλε: μια σκηνή που μάλλον είχα ξεχάσει διαπίστωσα ότι παίζει να αποτελεί αντικείμενο φόρου τιμής, τρόπον τινά, για κάποιες απ’ τις πιο συγκινητικές στιγμές της σειράς (δε σας λέω ποιά, δείτε-ξαναδείτε την ταινία και θα καταλάβετε) και αυτό όσο να ναι με άγγιξε τα μάλα. Όπως και το γεγονός ότι η ταινία στην εποχή της είχε αποτελέσει μια πολιτική δήλωση πιο ισχυρή απ’ όσο θα μπορούσε ποτέ να είναι, δυστυχώς, στις δικές μας μέρες η σειρά. Εν μέσω μακαρθισμού, είχε (σχεδόν) πρώτη μούρη στα credits το όνομα του στοχοποιημένου, υπό διωγμόν και “blacklisted” Ντάλτον Τράμπο ως σεναριογράφου.
Χίλια respect.
…Halloween II του Ρομπ Ζόμπι…σαυτά τα έργα, έκανε καλές και διαφορετικές, απ’τις πρωτότυπες, διασκευές:):!:
The Dark Knight Rises
Για 3η φορα, το είδα σε blu-ray ολόκληρο για να συνηθίσω και την καινούργια πατέντα με την αλλαγή στο aspect radio. Οκ το συνηθίσεις αν και θα προτιμούσα να μην υπήρχε.
Η ταινία συνεχίζει να μου αρέσει και μάλιστα πάρα πολύ. Σίγουρα η καλύτερη της τριλογίας Nolan αλλά και πάλι δεν μπορεί να φτάσει την λατρεία του returns του Burton.
αυτο δεν το περιμενα απο εσενα [-X
Ξαναειδα το Football Factory, Mean Machine και Pulp Fiction σε ενα 2μερακι νοσταλγιας.
:lol::lol::lol:
Εντάξει πάνω κάτω όλα τα batman του Nolan τα έχω στα ίδια επίπεδα. Το Dark Knight με τον Joker είναι πολύ καλό αλλά λίγο πέφτει που βάζει σε σχεδόν δεύτερη μοίρα τον Batman, έγινε δευτεραγωνιστής στην ίδια του την ταινία δηλαδή 
Εδώ σε ότι αφορά τον Bruce Wayne/Batman σε επίπεδο χαρακτήρα νομίζω είναι η καλύτερη.