Ξαναείδα τα [B][U]KILLBILL vol.1 & vol.2[/U][/B]
δε τα χορταίνω -τι να κάνουμε;
Σαν αισθητικη σιγουρα ειναι στα ιδια επιπεδα.
Παντως σε σχεση με το 1 και το 2 (για το οποιο αριστουργημα 2 βεβαια δεν ειμαι και ο αδεκαστος κριτης μιας και φροντιζω να το περιλαμβανω σχεδον σε οτι τοπ10 λιστα ταινιων φτιαχνω) για μενα α) ο κακος ειναι απλα σουπα ενω στο 2 εχουμε τις 2 κορυφαιες ερμηνειες ever σε ταινια με υπερηρωες ( two faced - joker) οποτε για μενα δεν ειναι μειονεκτημα το οτι παιζει μπαλιτσα απο τον παγκο ο νυχτεριδας β) υπαρχουν απιιιιιστευτα και υπερβολικα πολλα (για ταινια τετοιου hype) σεναριακα λαθη τα οποια με ειχαν εκνευρισει και απ την πρωτη φορα που την ειδα που ημουν και τερμα πορωμενος, οχι οτι την ειδα χιλιες φορες ξερωγω και στην 8η επαναληψη αποφασισα οτι στην ταδε σκηνη ο μπατμαν επρεπε να βηξει και κατι τετοια (μονο 2 φορες την εχω δει για να διαπιστωσω οτι δεν φανταστηκα αυτα που ειδα στην 1η προβολη :lol:)
Παντως ειναι μεγαλη μαγκια το πως εχουν διαμορφωσει την σκοτεινη αισθητικη του Μπατμαν και εχω μεγαλη απορια για το πως θα συνεχιστει το legacy.
Επισης ακυρο για το θρεντ αλλα μιας και μιλαμε για ταινιες υπερηρωων
[SPOILER]ΦΤΙΑΞΤΕ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ DEADPOOL ΡΕ ΑΜΠΑΛΟΙ! ΠΑΤΕ ΚΑΙ ΣΚΟΡΠΑΤΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΣΕ ΓΚΡΗΝ ΛΑΝΤΕΡΝ ΚΑΙ ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ ΚΑΙ ΑΔΕΡΦΑΡΕΣ[/SPOILER]
Τις τελευταίες μέρες ξαναείδα:
Ghostbusters
Back to the future
Twelve Monkeys
Moon
Brazil
Καλά, τα δύο πρώτα τα είδα γιατί τα είχα ξεχάσει και ήθελα να κάνω μια επανάληψη. Το Twelve Monkeys γιατί είναι ταινιάρα. Επίσης θυμήθηκα πόσο γαμάτος ηθοποιός είναι ο Brad Pitt. Ο ορισμός της τρέλας. Το Μπραζίλ το είδα γιατί ήμουν στο μουντ να δω πάλι Terry Gilliam. Αρκετά περίεργη (όπως όλες του Γκίλιαμ) αλλά επίσης γαμάτη και εννοείται φοβερό σενάριο. Τέλος, το Moon το είχα δει όταν είχε πρωτοβγεί χωρίς να είμαι στο mood και μου είχε φανεί βαρετή. Προχτές που την ξαναείδα όπως έπρεπε και την εκτίμησα. Τι να πρωτοπείς. Για τον Sam Rockwell που πιστεύω πως είναι από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του; Για το γαμάτο soundtrack? Πολύ καλη ταινία και ντροπή μου που δεν την είχα εκτιμήσει από την αρχή.
…M.I.2…το μόνο που μαρέσει απ’αυτήν την σειρά…λόγω Θάντι;…ίσως:):!:
Έκατσα και ξαναείδα το Limitless σε blu ray. Αναμφισβήτητα μία απ’τις πιο σωστές ταινίες πρόσφατα! Σε κάνει να αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν αύριο παίρναμε το χάπι κι απ’το 20% του εγκεφάλου χρησιμοποιούσαμε το 100%.
και ξανα και ξανα και ξανα και ξανα…
Επιστροφή στις ταινίες μετά τα Louie & Spartacus αρχικά ξεθάβοντας αγαπημένες ταινίες των 90’ς.
Οπότε είδα τα Miller’s Crossing, Interview with the Vampire & Seven.
Ασχετα μεταξύ τους παντελώς, τα κοινά τους σημεία είναι ότι συγκαταλέγονται στις κορυφαίες ταινίες της δεκαετίας αλλά κυριότερο ότι κάθε ταινία συγκαταλέγεται στις καλύτερες του είδους της.
Το πρώτο είναι για μένα στις 3 καλύτερες ταινίες των Coen και από τα καλύτερα γκαγκστερικά έργα που γυρίστηκαν ποτέ.
Μια άλλη οπτική στον κόσμο των γκαγκστερ με στοιχεία κατάμαυρης κωμωδίας που είναι σήμα κατατεθέν των Coen με αρκετές σουρεαλ στιγμές, με απίστευτα έξυπνο και καλογραμμένο σενάριο και τρομερά απολαυστικούς χαρακτήρες. Οσο για τις ατάκες, μερικές τσακίζουν κόκκαλα.
Το δεύτερο είναι από τις καλύτερες ιστορίες τρόμου και μια άλλη ματιά στον μύθο των βρικολάκων.
Βοηθούμενος από ένα διαφορετικό μυθιστόρημα που παρουσιάζει μια διαφορετική άποψη στον κόσμο του φανταστικού και με συναρπαστικούς χαρακτήρες που ενσαρκώνονται από εξαιρετικές ερμηνείες ο Neil Jordan καταφέρνει να δώσει μια ταινία τρόμου τόσο διαφορετική, τραγική, σκληρή και λυρική ταυτόχρονα.
Απίθανη η Kirsten Dunst σαν πιτσιρίκα βρικόλακας. Θα θελα να δω ένα sequel πάντως.
Για το τρίτο τι να πεις, είναι μήπως το καλύτερο αστυνομικό θρίλερ όλων των εποχών; (δεν θυμάμαι καλά το Silence of the Lambs που θα πάρει και αυτό σειρά)
Υποβλητική ατμόσφαιρα, θαυμάσιο soundtrack από τον Howard Shore, στιβαρές ερμηνείες και ο πιο νοσηρός και αποτρόπαιος ιδιοφυής δολοφόνος που εμφανίστηκε στην μεγάλη οθόνη. Και δεν τον δείχνει καν να διαπράττει κάτι από τα εγκλήματά του. Σκηνοθεσία που ξεπερνάει το τέλειο και από τα πιο δυνατά φινάλε στην ιστορία του κινηματογράφου.
Αν το σκέφτεσαι ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο, μην το συζητάς καθόλου. Ουσιαστικά δεν υπάρχει σύγκριση.
…Hostel III…τώρα και με υπότιτλους:p 
:!:
Αυτές τις μέρες έπιασα να δω τα blu-ray που είχα αγοράσει πριν κάτι μήνες. Μετά την τριλογία Star Wars είδα σήμερα αυτό για 3-4η φορά συνολικά.
Ratatouille
Το καλύτερο animation που έχει κάνει η pixar και ένα από τα καλύτερα ever. Πολλές φορές έχουμε δει σε ταινίες ύμνους στην διαφορετικότητα αλλά λίγες ήταν τόσο διασκεδαστικές όσο αυτή. Με αναφορές ακόμα και στον βουβό κινηματογράφο και μερικούς από τους πιο αξιαγάπητους χαρακτήρες σε animation είναι αδύνατον να μην σε κερδίσει.
Το μόνο κακό είναι δυστυχώς τα ανύπαρκτα extras κάτι που δικαιολογούσε και την πολύ χαμηλή τιμή του συγκεκριμένου blu-ray… oh well
την είδα ψιλοπροσφατα με παρέα και γελάγαμε. ομορφιά
[SIZE=“4”]Ξέθαμα αγαπημένων 90’ς ταινιών μέρος 2ο[/SIZE]
Πόσο καταχάρηκα που το ξαναείδα σε extended version. Είναι δύο ώρες και 10 λεπτά συνολικά. Αν δεν την έχετε δει αυτή την έκδοση αναζητείστε τη.
Δεν γίνεται να μην αρέσει αυτή η ταινία σε κάποιον. Είτε από ανθρώπινη πλευρά να το δει κάποιος, στα όρια του δράματος είτε από δράση σαν γκαγκστερική.
Καταπληκτικές ερμηνείες (ειδικά από Πόρτμαν και αγαπάμε παράφορα ψυχάκια Γκαρι Ολντμαν στον ρόλο του υπερδιεφθαρμένου ψυχάκια μπάτσου) και από τις πιο ωραίες και δυνατές ιστορίες που έχουν γραφτεί.
Μετά τα Ταραντινίστικά…
Αναγνωρίζω την ανωτερότητα του Pulp Fiction, ούτως είναι από τις πιο πολυδιάστατες ταινίες όλων των εποχών αλλά το Reservoir Dogs παραμένει το αγαπημένο μου από Tarantino.
Χαρακτήρες με ατάκες πιο θανάσιμες από τον Mr Blonde.
Απίστευτο σενάριο, φόρος τιμής σε blaxploitation movies, δυνατές ερμηνείες (ειδικά ο Jackson είναι και σε πρώτο ρόλο κάπως και είναι απλά απολαυστικός. Η καλύτερη φωνή στην ιστορία του κινηματογράφου. Οποιος δεν τον χόρτασε στον ανεπανάληπτο ρόλο του στο Pulp Fiction βλέπει ξανά το Jackie Brown). Και για Tarantino αρκετά ήπιο σε σχέση με την βία του.
Νομίζω μετά το DeathProof είναι αυτό που προτιμώ λιγότερο από Tarantino χωρίς να σημαίνει ότι δεν μου αρέσει. Νομίζω είναι μεγαλύτερο σε διάρκεια απ’ότι έπρεπε.
Σαν χαρακτήρας πάντως η Jackie Brown είναι από τις μεγαλύτερες μορφές που έχει γράψει ο Quentin.
Ο Tarantino δίνει ένα απίστευτα βίαιο σενάριο και ο Scott το μετατρέπει σε μια εξαιρετική περιπέτεια με ένα πραγματικά romance με φόντο μια βαλίτσα κόκας, γκάγκστερ, νταβατζήδες, μπάτσους και άλλους σάπιους χαρακτήρες.
Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι όλα τα λεφτά και μερικές από τις σκηνές και διάλογοι από τις καλύτερες στιγμές του Tarantino και του κινηματογράφου γενικότερα (Η σκηνή με τον Walken ανεπανάληπτη).
Και ένα bonus, 80’s.
Ντεπούτο film - noir με όλα τα στοιχεία που οδήγησαν αργότερα τους Coen να γίνουν μεγάλοι παίκτες.
Βία, μινιμαλιστικοί διάλογοι, αέναη ανθρώπινη βλακεία και απληστία μερικά από αυτά.
Από τα καλύτερα ντεπούτα σκηνοθετών και με πολύ χαμηλό μπατζετ.
…Νότινγκ Χιλ:):!:
Μέσα στη βδομάδα, ξέθαψα (και πρόλαβα να δω) μόνο τρεις:
-
[B]UNDERGROUND[/B] του Εμιρ Κουστουρίτσα.
-
[B]ΠΡΟΒΑ ΟΡΧΗΣΤΡΑΣ [/B]του Φεντέρικο Φελίνι.
-[B]DARKNESS[/B] Χαουμι Μπαλαγκουέρο.
Πρόσφατο action/sci-fi του Μπρους Γουίλις το οποίο παρουσιάζει κατά κάποιο τρόπο μία επίκαιρη ιδέα στο σενάριο. Οι άνθρωποι κλείνονται σπίτια τους για να μη κινδυνεύουν, κι αντικαθίστανται από ρομπότ τα οποία κάνουν τις δουλειές και τα πάντα γι’αυτούς. Το ξαναείδα γιατί μου θυμίζει ένα πράγμα σαν το διαδίκτυο και το facebook σήμερα, που όλοι πλασάρουμε τη τέλεια εικόνα του εαυτού μας εκεί ζώντας μία ψεύτικη ζωή.
[I]“Ολοι[/I]”;; Κόψε κάτι…
[COLOR=“DimGray”]Ανάλογα με την ωριμότητα[/COLOR]…
Αλλά ναι, πρόκειται για μια ταινία “δυστοπικού μέλλοντος”, εφιαλτική, στη παράδοση Χάξλεϋ.
Την έχω δει. Έτσι κι έτσι. Όταν την έβλεπα, ένιωθα πως είχα δει καλύτερες ταινίες ανάλογης θεματικής…
Πιστευω οτι ο ανθρωπος το κανει ανεπαισθητα.
Ειναι μια ελεγχομενη πλευρα του ποιου εισαι, που μεσα απο διαφορες ετικετες/φωτο/statuses “προωθεις” τον εαυτο σου.
[B]The Terminator [/B]& [B]Terminator 2: The Judgement Day[/B]. Τα βλέπω τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Ότι και να πω γι αυτά τα δύο έπη είναι λίγο. Από το καστ μέχρι τη μουσική του Fiedel. Το πρώτο πιο σκοτεινό και πιο “γρήγορο” σε βάζει κατ ευθείαν στο ζουμί. Το δεύτερο πιο “μαλακό” με στιγμές χιούμορ αλλά και συγκίνησης. Όποιος δεν είχε συγκινηθεί με το thumb up του Αρνι στο τέλος του 2 είναι είτε cyborg είτε συναισθηματικά νεκρός.
Η τελική σκηνή στο terminator 2 είναι από τις πιο συγκινητικές, για μένα, σκηνές ever. Ίσως σήμερα να φανεί ρηχή σε κάποιον που έρχεται σε πρώτη επαφή με την ταινία αλλά εγώ και μόνο που την σκέφτομαι και φέρνω την μουσική στο μυαλό μου σχεδόν με παίρνουν τα ζουμιά. Καλά όταν την πρωτοείδα σινεμά ήταν σοκ (όλη η ταινία βασικά αλλά το φινάλε δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου).