“Yo Adriaaan!!!”
Την είδα χθες ξανά μετά από πολλά χρόνια.
Θυμόμουν μόνο το φινάλε.
Ενδεχομένως η καλύτερη ταινία του Sly, μαζί με Rambo: First blood part one (1982) και Cop Land (1997).
Το μόνο που έλειπε από αυτήν ταινία ήταν ένα τραγούδι από κάποιον τροβαδούρο των 70s, Bruce Springsteen ή Billy Joel ας πούμε…
8 Likes
Καλά αυτές δεν μετράνε, είναι εσκεμμένα σατιρικές (και ναι, ταινιάρες)
Εγώ είδα το Starship Troopers πρόσφατα (λόγω Helldivers 2) και το λάτρεψα.
Απορώ πώς μου είχε ξεφύγει νεότερος.
Εννοείται 10/10
3 Likes
Starship Troopers έχω δει σινεμά στην ηλικία των 16, και εννοείται λάτρεψα από την πρώτη φορά . Η ειρωνεία με τις διαφημίσεις για στρατό είναι ακόμα πιο επίκαιρες σήμερα, και γενικά ο Βερχοφεν των 90ς ήταν φανταστικός.
3 Likes
Και γω, βιλατζ Μαρούσι (τα παλια φυσικά)
1 Like
Εκεί το είδα κι εγώ, στην Φραγκοκκλησιάς.
Είχαμε ξενερώσει πολυ όταν έκλεισαν.
Είχαμε δει κυριολεκτικά πάνω από 50-60 ταινίες σε αυτά τα Βιλατζ με την παρέα μου.
1 Like
Village Μαρούσι, ουφάδικα διπλα κ παγοδρόμιο .
2 Likes
Coherence - scifi thriller
το ξαναειδα, γιατι μαρεσε πολυ.
Κομητης περνάει από μια πολιτεία, και κάποιοι φιλοι που μαζεύονται για φαγητό, αντιλαμβάνονται ότι ο κομήτης ανοιγει πολλαπλα συμπαντα.
Δεν γράφω άλλα - ειναι σε πολλες λιστες με ωραιο sci-fi θριλερ, με ωραίο τέλος και μια πλοκή που θέλει την προσοχή σου.
Το ειχα δει καποτε μεσανυχτα στις νυχτες πρεμιερας και με ειχε στειλει. το προτεινω
4 Likes
Πριν δω Gladiator II η κερά-Λούπενα εξέφρασε την επιθυμία να δούμε ξανά το 1ο (δε θυμόταν αν το είχε δει ποτέ ή όχι) και αυτό έδωσε με τη σειρά του πάσα στο Insider ελέω Crowe (το οποίο επίσης δεν είχε δει η κερά-Λούπενα) ενώ παράλληλα, καθώς κλείναμε τικέτα για το Les Miserables στο West End του Λονδίνου για τα Χριστούγεννα που είμαστε εκεί (δεν βρήκα παραστάσεις για 2 συγκεκριμένα θέατρα που ήθελα, οπότε είπα να δούμε κάτι κλασσικό και spectacular που δεν θα ερχόταν ποτέ Ελλάδα/ασχέτως αν το έχω δει σε youtube/torrent πολλάκις και σε διαφορετικά θέατρα ανά τα έτη), έδωσε την δεύτερη πάσα για re-watch του κινηματογραφικού Les Miserables -το οποίο επίσης δεν είχε δει η κερά-Λούπενα.
if you know you know
Αναβίωση των χρυσών ετών της Cinecitta και των Ρωμαϊκών ιστορικών επών που πέθαναν μετά τα 60s, σε ένα larger than life θέαμα (ο Ridley Scott, πέραν του μικρότερης κλίμακας νέου Κολοσσαίου που έφτιαξε στη Μάλτα, συνεννοήθηκε με το Υπουργείο Περιβάλλοντος στη Γερμανία για ένα δάσος που επρόκειτο να καεί για περιβαλλοντικούς λόγους και μετέπειτα αναδάσωση και το έκανε ο ίδιος λαμπάδα στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας) που τροφοδοτείται από μια εμφανώς απλοϊκή ιστορία εκδίκησης, με λίγο από την απαραίτητη μακιαβελική πολιτική ίντριγκα του genre και λίγο από μια, κάπως αναχρονιστική ματιά πάνω στην Ιστορία και το πως εκείνη αντηχεί στους αιώνες (με ευθύβολες αναφορές στην Αμερική της εποχής, του ξεφτισμένου της ονείρου - “The dream of Rome” κτλ).
Όλο αυτό δουλεύει ως μια άκρως ψυχαγωγική ταινία που ισορροπεί, τόσο ανάμεσα στο μεγάλο θέαμα όσο και στην δραματουργία - εντός των αυστηρών ορίων ενός καλού blockbuster, που δεν θέλει να σε προσβάλλει, ούτε όμως να προσπαθεί υπερβολικά στο να είναι κάτι που στην πραγματικότητα δεν είναι.
Αδιαμφισβήτητος νικητής ο Crowe, ο οποίος αντί να χαθεί μέσα στην grande εικόνα, αντιθέτως την κουβαλάει μέχρι τέλους και την κάνει κομμάτι της ιστορίας του χαρακτήρα του - όχι το αντίθετο, κάτι εξαιρετικά δύσκολο σε τόσο μεγάλες κλίμακες, δη από έναν ελαφρώς ανερχόμενο εκείνη την εποχή ηθοποιό. Δίπλα του ο Scott που δείχνει για άλλη μια φορά πως σαν τεχνίτης σκηνοθέτης, ακόμα και όταν υπερβάλλει λίγο στον τόνο, είναι στην απόλυτη ελίτ του χώρου (του οποίου επίσης η προϋπηρεσία στην διαφήμιση, σταθερά κάνει τη διαφορά στην “παρουσίαση” του πακέτου του προϊόντος του).
Hanz Zimmer γράφει μαζί με Lisa Gerrard ένα αξιομνημόνευτο soundtrack -του οποίου τα basic beats και την ευρύτερη “υφή” για την επόμενη δεκαετία θα κοπιάρει ασύστολα, σε όλες του σχεδόν τις blockbuster δουλειές- ενώ όλοι οι άλλοι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό -με εξέχοντα τον Phoenix, σε έναν ακραία καρικατουρέ ρόλο που με τον τρόπο του τον κάνει και δουλεύει.
Overall ωραία, μεστή, μπαμπάτσικη crown-pleasing περιπετειάρα εκδίκησης - από το 1991 και το Thelma and Louise (την τελευταία πραγματικά σπουδαία ταινία του Scott κατ’ εμέ) τα The Last Duel, Matchstick Men, Gladiator και το Martian είναι η μόνες που κρατάω- που δεν επανα-εφευρίσκει τον τροχό, ούτε στερείται εμφανέστατων αστοχιών (σεναριακών και αφηγηματικών) αλλά περνάς καλά ρε παιδί μου - λαϊκό θέαμα στα πολύ καλά του.
H καλύτερη, κατ’ εμέ, ταινία του Michael Mann (με μικρή έως μηδαμινή διαφορά από το Heat) είναι ένα υποδειγματικό νεο-νουάρ θρίλερ, το οποίο συνδέει ξανά 2 ανθρώπους με ένα αίσθημα δικαίου μεγαλύτερο από αυτούς:
Αρχικά έχουμε τον χαρακτήρα του Crowe, χημικό μεγάλο-στέλεχος καπνοβιομηχανίας που απολύεται από την εταιρεία του και εν συνεχεία αποφασίζει να σπάσει το σύμφωνο εχεμύθειας για να καταγγείλει ότι η εταιρεία χρησιμοποιούσε χημικά μέσα, καθιστώντας τη νικοτίνη του τσιγάρου πιο εθιστική - με την απέναντι πλευρά να ξεκινάει έναν νομικό πόλεμο, αλλά και έναν τρομακτικό πόλεμο σκιών εναντίων αυτού και της οικογένειάς του.
Στην συνέχεια έχουμε τον χαρακτήρα του Pacino, ιδεολόγο δημοσιογράφο της Αμερικανικής Αριστεράς που ενθαρρύνει τον Crowe να βγει στον αέρα και να καταγγείλει όσα γνωρίζει (με εγγυήσεις για την ασφάλειά του και το κοινωφελές της πράξης του) για να τον “αδειάσει” στο τέλος το κανάλι, θέλοντας να προβάλλει την εκπομπή πετσοκομμένη -λόγω εσωτερικών ιδιοκτησιακών μικρό-πολιτικών και συμφερόντων.
Αργό και βραδυφλεγές ξεδίπλωμα μιας σύνθετης πλοκής, μακριά από γραφικές καταγγελτικές κορώνες τύπου Oliver Stone και πιο κοντά στο εσωστρεφές και ουσιαστικό πολιτικό σινεμά των 70s (All President’s Men κτλ) το Insider βυθίζει τον θεατή στην τραγωδία και την καθημερινή πάλη των ενάρετων ανθρώπων που πνίγονται διαρκώς μέσα στην ευρύτερη παρακμιακή σύγχρονη εταιρική αλλά και κοινωνική πραγματικότητα.
Ο αγώνας των δύο πρωταγωνιστών παίρνει γρήγορα μεγαλύτερες από εκείνους διαστάσεις, ο κυκεώνας πολιτικών και προσωπικών εντάσεων και συγκρούσεων τους καταπίνει διαρκώς και στο τέλος “φτύνει” ότι κομμάτι τους έχει μείνει ανέπαφο από την ολοκληρωτική διάβρωση - σε ένα finale άκρως ταιριαστό και αναμενόμενα γλυκόπικρο, που σου κάθεται σαν πέτρα στο στομάχι.
Ο Mann σκηνοθετεί με φοβερό νεύρο και όλα του τα αγαπημένα trademarks στον υπερθετικό τους βαθμό όπως και στο Heat (ψηφιακή κάμερα στο χέρι, zoom ins and outs, ντοκιμαντερίστικο ύφος κτλ), Pacino και -κυρίως- Crowe σολάρουν όπως ελάχιστοι, στο (αφύσικα ταιριαστό) soundtrack των Pieter Bourke και Lisa Gerrard η προσθήκη καλλιτεχνών όπως οι Gustavo Santaolalla, Massive Attack, Einstürzende Neubauten κτλ το εκτοξεύουν στα πιο “δυνατά” της δεκαετίας… και αυτά.
Βασισμένο σε πραγματική ιστορία (και για την ακρίβεια ένα άρθρο ονόματι “The Man Who Knew Too Much” του Variety από το 1996) το Insider είναι σίγουρα για εμένα peak American cinema για τα 90s.
Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο του Hugo τα ξέρει, μην το πολύ-κουράζω - κατά τη περίοδο των Ναπολεόντιων πολέμων, δεκάδες χαρακτήρες αλληλοεπιδρούν για μια περίοδο 20 σχεδόν ετών, με εξέχοντα τον Γιάννη Αγιάννη, πρώην κατάδικο που προσπαθεί να επανεντάξει τον εαυτό του σε μια Παρισιάνικη κοινωνία που βράζει και είναι ένα βήμα πριν μια νέα Επανάσταση.
Το αντίστοιχο musical πρωτοεμφανίστηκε το 1980 στο Παρίσι (σε μουσική Claude-Michel Schönberg και στίχους Herbert Kretzmer) και η αγγλική του version έκανε πάταγο με το καλημέρα το 1985.
Έκτοτε μετράει μερικά εκατομμύρια βραβεία θεάτρου, αναρίθμητες παραστάσεις και μια πρωτοφανή λαοϊφιλία - και γιατί όχι άλλωστε, αφού προσωπικά (όντας και πολύ fan του θεατρικού αλλά και κινηματογραφικού musical και έχοντας δει my fair share και από τα δύο) εκτιμώ πως είναι ανάμεσα στα πολύ, πολύ, πολύ λίγα εκείνα έργα με τόσο catchy τραγούδια, μελωδίες και ενορχηστρώσεις (είναι αδύνατον δηλαδή, θεωρώ, να μην το δει/ακούσει κάποιος έστω και μια φορά και να μην σκαλώσει με πχ ένα “Do You Hear The People Sing?”, ή “Look Down” ή “One Day More” κτλ) αλλά και θεματολογία που θα είναι για πάντα κλασσική (όλα ξεκινούν και τελειώνουν από την ταξική ανισότητα και τον αγώνα για ανατροπή).
Anyway, επειδή εδώ μπορώ να γράψω ολόκληρο ποτάμι σκέψεων, ας προσπαθήσω να είμαι πιο φειδωλός από ότι παραπάνω - η ταινία είναι ένα μπαμπάτσικο επίσης, καλό και στακάτο αρχετυπικό musical με τα όλα του, το οποίο εξυψώνεται αρχικά από τα τραγούδια/μουσική (αυτονόητο) στη συνέχεια από την σκηνοθεσία του Hooper (ο οποίος κάνει ένα περίεργο υβρίδιο θεάτρου και σινεμά, με πολλά φυσικά grande σκηνικά να δίνουν τη θέση τους σε πιο θεατράλε settings, όλοι οι ηθοποιοί τραγουδούν φυσικά με τις παραφωνίες τους και μη προς χάριν φυσικότητας ενώ η δυναμική του handhled κάμερα δίνει άλλον αέρα στη ταινία που την βγάζει από την κλασσική φόρμα του είδους) και τέλος οι ερμηνείες -όλοι ένας και ένας, ακόμα και ο Crowe που έχει την πιο “στριφνή” φωνητική παρουσία.
Τέλος το σενάριο, θα μπορούσε να αφήσει κάποια πράγματα απ’ έξω, θα μπορούσε άλλα να τα συμπυκνώσει και τέλος θα μπορούσε να αλλάξει μερικά, ελαφρώς εκτός εποχής θεματάκια - να τα προσαρμόσει τεσπά καλύτερα στο πανί (δεν αναφέρομαι στην θρησκευτικότητα της ταινίας/αυτή λειτουργεί μια χαρά στα πλαίσια της εποχής και κυρίως στον τρόπο με τον οποίον την αντιλαμβάνεται και την κάνει κτήμα του ο πρωταγωνστής. Αναφέρομαι κυρίως για ένα κομμάτι πριν το φινάλε, που ελαφρώς υποβαθμίζει την ταξική συνείδηση που κινεί ουσιαστικά όλη τη πλοκή - αν και είναι μικρό το κρίμα καθώς η τάξη (pun indened) αποκαθιστάτε στα τελευταία, μεγαλειώδη λεπτά της ταινίας).
Συνοπτικά Hollywood μεγαλειώδες musical υπέρ-θέαμα από τα παλιά, με αέρα 21ου αιώνα - όχι τέλειο, αλλά από τα καλύτερα σύγχρονα δείγματα του είδους.
(Ένα όνειρο ζωής θα πραγματοποιηθεί τον Δεκέμβρη και θα το δω live στο Λονδίνο επίσης - στο γκιώνη σας αλλά εγώ το λέω γιατί δεν το έχω ακόμα πιστέψει.)
8 Likes
Μλκ πρέπει να τους πούμε και το άλλο όμως, ότι αν δουν τους κινηματογραφικούς Άθλιους και γουστάρουν, ΠΡΕΠΕΙ να δουν το επετειακό ανέβασμα του '95 με τους θεούς Colm Wilkinson, Philip Quast, Michael Ball etc.
Και για να μην επαναλαμβάνομαι,
2 Likes
To θυμάμαι αυτό επικό post παραπάνω σε “52 χρόνια…” - ναι σε όλα, το έχω δει κάμποσες φορές το επετειακό του '95, από τα απόλυτα must.-
(άντε θα έχεις και ανταπόκριση τώρα τον Δεκέμβρη από την πηγή 
)
επίσης Colm Wilkinson φοβερό guest σε ταινία του 2012 ε - ο παπάς που περιθάλπει κ καλύπτει τον Αγιάννη σε Ιαβέρη
1 Like
Και ο μοναδικός άλλωστε που δεν μοιάζει να ζορίζεται φωνητικά από την - ψιλο-ολέθρια - απόφαση του production team να τραγουδάνε live οι ηθοποιοί… 
Edit
Παρεμπιπτόντως νομίζω ότι ο παπάς είναι στην αρχή αρχή, προ Ιαβέρη δηλαδή
μια χαρά τραγουδάνε βρε - άσε που αυτό κάνει και την ταινία να κυλάει πιο “εύρυθμα” και να ενισχύει την κινηματογραφική φυσικότητα έναντι της θεατρικότητας
(ο παπάς είναι στην αρχή, όντως προ Ιαβέρη αλλά παρόν όταν κλέβει τα κηροπήγια ο Αγιάννης (και δεν τον καταδίδει + στο φινάλε φινάλε)
(παίζει να έχεις δίκιο, δεν το θυμάμαι απέξω)
Ρε, δεν έχω παράπονο από την ταινία σαν ταινία. Στο κομμάτι του τραγουδιού, για να είμαι δίκαιος κάποιοι τα πάνε καλύτερα από άλλους, αλλά ρε φίλε τον Τζάκμαν ειδικά ώρες ώρες τον λυπάμαι με αυτά που τραβάει, φαίνεται δηλαδή πόσο στα όριά του πηγαίνει φωνητικά. Συνολικά όμως διασώζεται επειδή καταθέτει ψυχή με την ερμηνεία του.
Nα μου πεις τον Crowe να πω οκ - που παίζει μια χαρά το δραματικό κομμάτι του, αλλά τραγουδάει πιο συγκρατημένα και χωρίς κάποιο αξιομνημόνευτο φωνητικό κρεσέντο ή νεύρο (γιατί μάλλον δεν έχει και πολύ μεγάλο εύρος φωνητικά και κάπως το συγκαλύπτει όλο αυτό η ταινία όπως μπορεί, με ελαφρώς κομμένα τραγούδια που συμμετέχει και στα σημεία που συμμετέχει).
Αλλά πχ η Hathaway (επίσης φωνητικά όχι κάτι φοβερό) ευνοήθηκε full από αυτή τη συνθήκη - πήρε και το Oscar της εδώ, για 5 λεπτά τραγουδιού που έδωσε ότι είχε και δεν είχε καθαρά ερμηνευτικά, με ελάχιστη σημασία στο αν στάθηκε φωνητικά στο ύψος των προκατόχων της.
Ο Jackman για εμένα πάντως, όσο αντικειμενικά και αν το δω, φωνητικά στέκεται υπερβολικά καλά - δεδομένου μάλιστα πως οι μισές του σκηνές απαιτούν και πολύ έντονη σωματικότητα. Επίσης είναι μάλλον ο μόνος που πιάνει τόσο καλά την ισορροπία του ερμηνευτής/τραγουδιστής και ηθοποιός (οι υπόλοιποι τείνουν υπερβολικά ή στη μια πλευρά ή στην άλλη, κατά κύριο λόγο)
Επίσης, μιας και τους έπιασα, Redmayne θα μπορούσε να παίξει και στο θεατρικό κάποια στιγμή - δεν ξέρω αν ισχύει αλλά αν μου έλεγε κανείς ότι στην όποια σχολή υποκριτικής έβγαλε, στα μουσικά και φωνητικά μαθήματα ήταν το 10άρι της τάξης του θα τον πίστευα.
ΟΚ Bohnam Carter και S.B.Cohen τραγουδάνε το ελάχιστο - είναι και ο ρόλος τους τέτοιος που δεν ενοχλεί η όποια έλλειψη σε φωνητικές ικανότητες, το χειρίζεται και η ταινία περισσότερο σαν visual comedy.
Samantha Barks ως Eponine ok, έπαιζε την Eponine το 2010 και 2011 στην παράσταση του West End (και εν συνεχεία απασχολείται σε σειρά από θεατρικά musicals) είναι εμφανώς η πιο οικεία με τον ρόλο της + η πιο εμβληματική φωνητικά, ενώ Amanda Seyfried οκ λίγο βαρετή ερμηνεία (ο ρόλος έχει ψαλιδιστεί αρκετά για οικονομία χρόνου) αλλά φωνητικά είναι μάλλον επαρκέστατη (βαρετή για εμένα και πάλι, αλλά τουλάχιστον έχει ένα ικανοποιητικό φωνητικό χάρισμα).
όλοι οι υπόλοιποι του cast θεωρώ ότι έχουν έναν καλό ταβάνι και ένα καλό χαμηλότερο ταβάνι - τίποτα παραπάνω ή παρακάτω, επαρκέστατοι.
Νομίζω ίσως αξίζει να το ξαναδείς και να δώσεις ένα credit παραπάνω στην όλη αυτή επιλογή του να παίζουν και να τραγουδάνε live, είναι αρκετά σοφή κίνηση στο να μην βγει η ταινία ένα flat και συμβατικό musical που στερείται επαφής με το κινηματογραφικό format -ή να μοιάζει απλά παλαιακό.
Έχει που έχει ούτως ή άλλως μια πιο “κλασσική” υφή (είναι ταινία εποχής), αυτός ο τεχνητός εκμοντερνισμός μου φαίνεται πως λειτουργεί εδώ μια χαρά
Την έχω δει αρκετές φορές, όχι μία μόνο
Θα συμφωνήσω απόλυτα για τον Ρέντμεϊν, μπορεί να μην είναι Μ. Μπολ αλλά βγάζει ένα φοβερό relatability, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εκφράσω.
Ο Κρόου είναι ο εύκολος στόχος, γι’ αυτό δεν τον ανέφερα πριν. Είναι εμφανές ότι πήρε τον ρόλο για τη γενικότερη παρουσία του και όχι για το background (που δεν έχει) στο μουσικό θέατρο. Οπότε θα ήταν άδικο να μείνει κανείς στο ότι δεν θα μπορούσε να σταθεί ως Ιαβέρης π.χ. στο West End - χαίρω πολύ.
Σάσα και Έλενα δίνουν ρέστα εννοείται, περισσότερο με τα καθαρά υποκριτικά τους εκφραστικά μέσα και όχι την ικανότητά τους στο τραγούδι, και αυτό αρκεί.
Χάθαγουεϊ επίσης τα πάει πολύ καλά γενικά. ΟΚ το I Dreamed a Dream είναι ο κράχτης, αλλά και οι υπόλοιπες σκηνές της βρίσκουν στόχο, γιατί αξιοποιείται πολύ έξυπνα η γενικότερη παρουσία της και όχι στενά ως τραγουδίστρια. Αυτό ήταν όμως και το πόιντ μου συνολικά για την ταινία. Όχι να τη θάψω αναφορικά με το σκέλος του τραγουδιού, αλλά να τονίσω ότι αυστηρά σ’ αυτό πρέπει κάποιος να πάει αλλού για να εκτιμήσει πλήρως το μουσικό κομμάτι του έργου και όχι ως ένα μόνο στοιχείο ενός θεάματος, όπως είναι στην ταινία. Με άλλα λόγια, αν θες να δεις μια καθηλωτική ιστορία βλέπεις την ταινία του 2012, αν θες να απολαύσεις τη μουσική του μιούζικαλ βλέπεις (ή απλά ακούς) την παράσταση του 1995.
1 Like
1 Like
Εγώ γιατί αγνοούσα την ύπαρξη του “The insider” ενώ πίστευα ότι είμαι φανατικός Pacin-άκιας;
2 Likes
ε νταξ, επένδυσε ελεύθερα και χωρίς φόβο και θα περάσεις πολύ καλά - ειδικά δε αν σου αρέσει και το Heat
Αφού έχει παίξει σε ένα εκατομμύριο πράγματα ρε (παπαριές στην πλειοψηφία τους), ε λογικό μαζί με τα ξερά να καούν και ολίγα χλωρά