θα πρέπει κάποια στιγμή να τεθεί ένα σωστό και κιμπαρίσιο poll για αρχόντους →
Ποιος έχει παίξει σε μεγαλύτερες παπαριές στη καριέρα του - Pacino VS De Νiro
1 Like
De Niro.-
Μακράν ο De Niro, - αν και καλύτερος ηθοποιός από αυτόν δεν έχει βγει ακόμα και ούτε πρόκειται
Εdit γιατί μόλις θυμήθηκα ότι ο Pacino έχει παίξει σε μια μαλακιάρα του Adam Sadler
που σχεδόν ακυρώνει όλες τις αρπακτες του De Niro!
Κατι μου λέει ότι ο ίδιος ο Di Caprio θα ντρεπόταν να σταθεί δίπλα στον De Niro πόσο μάλλον να ισχυριστεί ότι είναι καλύτερος του. Για τα υπόλοιπα παλικάρια θα πω περί ορέξεως. Άξιοι οι περισσότεροι…αν και καναδυο από αυτούς δεν θα τους σκεφτόμουν ούτε για την πρώτη κατοσταδα!
2 Likes
Προσωπικά θα συμφωνήσω για Ντάνιελ Ντέι και Σερ Άντονι. Για τους υπόλοιπους - αν και φυσικά κανένας απ’ αυτούς δεν είναι ηθοποιός της σειράς - θα το εκλάβω ως τρολάρισμα.
Edit
Διόρθωση, Ίαν ΜακΚέλεν δικαιούται να βρίσκεται πιο πάνω
Και εγώ DeNiro θα ψήφιζα πάντως για τις χειρότερες, κυρίως για τις πολλές κακές κωμωδίες που έχει κάνει. Δεν τις έχω δει όλες φυσικά αλλά και μόνο τα Meet the Parents φτάνουν.
Για καλύτερο ηθοποιό δύσκολο. Καλύτερη ερμηνεία πάντως μάλλον ανήκει στον Antony Hopkins για το Remains of the Day
1 Like
Απλά ο De Niro αυτά που έκανε από early 70s ως late 80s (και μετά, πιο αποσπασματικά όμως) σχεδόν σε κάθε ταινία του τα έχουν πλησιάσει ελάχιστοι. Είναι τρομακτικός ο πλουραλισμός των ρόλων του και η ερμηνευτική του δεινότητα, δεν σχολιάζω καν πως ανταπεξήλθε στο 150% σε έργα από ιερά τέρατα του κινηματογράφου χωρίς να μασήσει πουθενά. Σε κάθε δεύτερη ταινία του (τουλάχιστον) γραφόταν ιστορία, μιλάμε για απίστευτα πράγματα.
Θεωρώ τον DDL εξαιρετικό ηθοποιό επίσης και τον ξεχωρίζω, McKellen και Hopkins πελώριο respect αλλά κινηματογραφικά θεωρώ πως δεν έχουν δώσει έργο εφάμιλλο με του De Niro, ασχέτως που έχουν έξοχες ερμηνείες σε κάποιες πολύ σπουδαίες ταινίες. Θεατρικά είναι άλλη υπόθεση, όμως. Σαν περσόνες, σαν εκτόπισμα, σίγουρα εκεί ψηλά.
Για τους υπόλοιπους έχω (πολύ) καλή άποψη, είναι το δίχως άλλο σημαντικοί και ικανότατοι ηθοποιοί, αλλά με τίποτα δεν μπορούν να συγκριθούν με τους υπόλοιπους.
8 Likes
Τι περιεργο, nostalgia factor να κυριαρχει στο ροκιν (!)
Γιατι να ειναι τρολλαρισμα? Ανηκουν ολοι στους καλυτερους ηθοποιους της γενιας τους.
Οι τεραστιοι ηθοποιοι/καλλιτεχνες/αθλητες δεν λενε πως ειναι οι καλυτεροι, αφηνουν αλλους να το λενε για αυτους. Η ιδεα πως ο Di Caprio ειναι οτιδηποτε λιγοτερο απο εκπληκτικα καλος ηθοποιος ειναι κατ’εμε ακυρη. Εχει δωσει μερικες απο τις καλυτερες ερμηνειες που εχουν δοθει στην μεγαλη οθονη τα τελευταια 30 χρονια, και το γεγονος οτι ειναι pretty boy δε θα επρεπε να μετριαζει την προσφορα του.
Εξαιρετικος ο Ντε Νιρο, αλλα δεν αποτελει κανενα αφταστο τοτεμ, οπως και κανενας αλλος δηλαδη.
2 Likes
Δεν είναι θέμα “άφταστου τοτέμ” και ούτε είναι και όλα απόψεις, ασχέτως αν ο καθένας μας μπορεί να έχει τις προτιμήσεις του. Τι να κάνουμε, όταν έχεις συνεργαστεί με prime Scorsese και Coppola, με Gilliam, Leone, Cimino και δεν θυμάμαι με ποιον άλλο και έχεις γράψει ιστορία παίζοντας σε ταινίες από το Godfather ως το Brazil και από το Novecento μέχρι το King of Comedy, ε ναι, είναι πραγματικά δύσκολο να βάλεις κάποιον απέναντί σου. Δεν είναι θέμα νοσταλγίας ούτε είναι θέμα “ποιος την έχει μεγαλύτερη”, απλά το αποτύπωμα του De Niro στον κινηματογράφο είναι δυσθεώρητης αξίας.
6 Likes
Μετά από… ότι ήταν όλο αυτό παραπάνω, στο (πολύ) παραπάνω αρχικό καφενειακό “δίλλημα” το ρίχνω σε De Niro και εξηγούμαι →
Fair share σε σαπίλες και οι δυο τους (κυρίως μετά το 2000) αλλά αφενός μεν ο De Niro υπερτερεί (ανέλπιστα ελάχιστα πάντως, τώρα που έκανα ένα γρήγορο scan σε φιλμογραφίες) σε ποσότητα σαπίλας (επιπέδου Freelancers, Dirty Grandpa κτλ και όχι σε μετριότητες τύποThe Interin/μιλάω αποκλειστικά για σκατίλα 
), αφετέρου δε από την ερμηνευτική μανιέρα που μοιραία επιστρατεύουν και οι δύο στις σαπίλες τους λόγω παραγωγής (“ο κόσμος περιμένει εσύ να στραβώνεις τη μούρη σου και εσύ να φωνάζεις, οπότε κάντε το για να πληρωθείτε”) προτιμώ τη μανιέρα του Pacino - που με διασκεδάζει αφάνταστα, μπορώ legit να τον βλέπω 2 ώρες να φωνάζει και να γουρλώνει τα μάτια του ειρωνευόμενος ότι κινείται.
Κατά τα άλλα, έτσι γενικότερα, να πω προς χάριν της καφενειακής κουβέντας (σε μια από τις μεγαλύτερες επίσης προτάσεις που έχω γράψει εδώ μέσα 
) το πόσο παράδοξο αλλά και ειρωνικό είναι, που δύο εκ των σημαντικότερων ηθοποιών του 20ου και 21ου αιώνα έχουν πλέον μούτες και μανιέρες σαν trademark αλλά ο ένας εκ των έχει κερδίσει 2 Oscars μακριά από εκείνες (αποθεώνοντας την μεθόδου Stanislavsky των Lee Strasberg’s studios και Stella Adler Studio of Acting, οι οποίες άλλαξαν την (παγκόσμια θα πω εγώ ξανά) κινηματογραφική υποκριτική συμπεριφορά μέχρι και σήμερα), ενώ ο δεύτερος (της ιδίας σχολής και εξίσου pivotal φιγούρα στη μαζική παγκόσμια υποκριτική κινηματογραφική μεταστροφή προς την “Μέθοδο” και τις όποιες διαφοροποιήσεις της) κέρδισε με το ζόρι ένα μάλλον χαριστικό Oscar (ευνοημένο και από την συγκυρία εκείνης της χρονιάς), για μια ερμηνεία εν πολλοίς βασισμένη στην μανιέρα (και στα ερμηνευτικά tricks and gimmicks, μακριά από οποιοδήποτε νατουραλισμό ή κάποιο άλλο εγγενές στοιχείο της μεθόδου που τον/τους χαρακτήριζε ανέκαθεν - προφανώς don’t judge me, αλλά έχω ελάχιστη εκτίμηση στο Scent of a Woman σε οποιοδήποτε του aspect, πλην εκείνο του να μπορώ να δω μια ταινία με τους γονείς μου μια Κυριακή μεσημέρι και να μην με ζαλίζουν ότι είναι “περίεργη” ή δυσνόητη 
και τέλος πάντων δεν θεωρώ ότι ο Pacino εκεί έχει την παραμικρή σχέση με τον Pacino των 70s ).
Τέλος, έτσι κάτι δικά μου συμπληρώνοντας τα παραπάνω και συνεχίζοντας την Oscar-ική παραφιλολογία → το Oscar-ικό timing δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ δυστυχώς “ευγενικό” με τον Pacino:
-Στο Godfather I του 1973, αλληλοεξουδετερώνονται με τους Duvall και (ειδικά τον) Caan στον β’ ανδρικό, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για τον (εξαιρετικό επίσης) Joel Grey του Cabaret.
-Το 1974 ο Serpico βρίσκει τοίχο στον Jack Lemmon του Save the Tiger, σε ένα Oscar που θα έπρεπε κανονικά να ήταν δικό του, αν δεν επικρατούσε ένα πρωτοφανές για την εποχή κύμα αγάπης για τον Lemmon (λιγότερο απαιτητική γαρ εξαιρετική ερμηνεία και εκείνος, σε μια ελαφρώς “παλαιακή” υφολογικά αλλά ενδιαφέρουσα και κάπως τολμηρή για τα standards της ταινία).
-Το μεγάλο βρωμόξυλο του 1975, λήγει με Oscar στην φαινομενικά πιο αδύναμη ερμηνεία εκ των 5 υποψηφίων (πολύ καλός Art Carney για το συμπαθέστατο Harry and Tonto, με μια φανερή συντηρητικότητα από τον θεσμό απέναντι στην νέα γενιά που επισκίαζε σαφέστατα πλέον την παλαιότερη) αφήνοντας κρεμασμένους τους Finney, Nicolson, Hoffman και Pacino για τα Murder on the Orient Express, Chinatown, Lenny και Godfather II (οδοστρωτήρες και οι τέσσερεις, με τον Pacino για εμένα να ξεχωρίζει όμως χαρακτηριστικά - εδώ γράφει για πρώτη φορά Ιστορία).
-Χαμένος απέναντι στον Jack Nickolson της Φωλιάς του Κούκου το 1976 με το Σκυλίσια μέρα (δίκαιο βραβείο, προτιμώ όμως προσωπικά τον Pacino εδώ στην, ίσως και αγαπημένη μου ερμηνεία του στο σινεμά γενικότερα).
-1980 φανερώνει πρώτη φορά ψήγματα της μετέπειτα μανιέρας του (μπαίνουμε και στα 80s που το Αμερικανικό σινεμά αλλάζει ξανά σε πολλά επίπεδα) και ξεχωρίζει στο ευχάριστο αλλά μέτριο overall Justice for All - αν και εδώ με Hoffman (νικητή) σε Krammer vs Krammer ή Roy Scheider για All That Jazz δεν θα πήγαινε πουθενά.
-1991 και ωραίο cartoon στον Dick Tracy, αλλά ο Pesci του Goodfellas παίζει ένα άλλου είδους cartoon - εκείνο που το φοβάσαι αληθινά.
Καμία τύχη.
-1993 παίρνει το Oscar (και το στερεί από Eastwood σε Unforgiven και Stephen Rea σε Crying Game - η δική μου επιλογή) αλλά παράλληλα μετράει μια υποψηφιότητα β’ ρόλου στο ΠΟΛΥ ΥΠΟΤΙΜΗΜΕΝΟ θα πω εγώ Glengarry Glen Ross.
Εδώ η συγκυρία ήταν όμως υπέρ του και για άλλους λόγους πλην του προφανούς (ερμηνεία ρόλου που αφορά άτομο με κάποιου είδους αναπηρία ή αβανταδόρικα προβληματική συμπεριφορά σε 90s = σίγουρη υποψηφιότητα και βάλε, άπαξ και έπαιζες σωστά και έντονα με τους προφανείς μανιερισμούς και ιδιαιτερότητες της κατάστασης + ok, ο έντονος Pacino είναι μαγνητικός as hell σε κάθε του περίσταση) → Eastwood δεν αγαπήθηκε ποτέ για το ερμηνευτικό του εύρος από τους ψηφοφόρους της Ακαδημίας, ούτε ήταν αρκετά μεγάλος για να του δοθεί ένα χαριστικό Α’ Ανδρικού, RDJ σε Chaplin υπερβολικά συμβατικός/ελαφρώς παρωχημένη η grande βιογραφική ταινία για μεγάλα ερμηνευτικά βραβεία στα 90s αλλά και κακής φήμης εκείνη τη περίοδο σε προσωπικό επίπεδο, Denzel Washigton μια καλή επιλογή σε μια πιο edgy βιογραφική ταινία από πχ το Chaplin ελέω Spike Lee, που δύσκολα θα κέρδιζε όμως 2ο Oscar σε τόσο μικρό χρονικό gap από το προηγούμενο (σήμερα θα ήταν αυτός μάλλον ο νικητής), ενώ ο Stephen Rea ήταν Ιρλανδός, άγνωστος στο Αμερικανικό κοινό και έπαιζε στην πιο “Ευρωπαϊκή” ταινία της σεζόν για τα mainstream βραβεία έναν αρκετά εσωστρεφή ρόλο χωρίς τις διάφορες εξάρσεις και κορώνες που ήθελε εκείνη τη περίοδο η Ακαδημία.
-2020 τέλος, την πατάει όπως το 1973 και Pesci - Pacino τρώνε ο ένας τις ψήφους του άλλου στο Irishman για να κερδίσει ο Brad Pitt στο Once Upon a Time in Hollywood (όλα λάθος)
Αντιθέτως ο De Niro με Godfather II δεν είχε αντίπαλο (ούτε τον δάσκαλό του τότε, Lee Strasberg, ο οποίος είχε έναν πολύ βασικό ρόλο στη ταινία, ούτε το “φάντασμα” του Brando) και στο Raging Bull… ε ναι οκ, δεν χάνεις τίποτα με… ότι διάολο έκανε εκεί ο De Niro - πηγαίνοντας σε ένα μέρος που ελάχιστοι κινηματογραφικοί ηθοποιοί πήγαν, καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Και πάλι όμως, δεν είχε αντίπαλο εκείνη τη χρονιά (ούτε τον απίθανο John Hurt του Elephant Man)
αλλά ναι, στο διαταύτα
12 Likes
Σε 25 χρόνια θα βλέπουμε το remake του Dirty Grampa με τον Di Caprio στον ομώνυμο ρόλο να ρίχνει υπονοούμενα σε εικοσάχρονες καλλονές και θα λέμε τα ίδια. Γιατί ως γνωστόν η ιστορία επαναλαμβάνεται με διαφορετικούς πρωταγωνιστές😅
1 Like
Πολυ ωραια καφενειακη κουβεντα γουσταρω. Θα μπορουσα να γραφω ωρες για ηθοποιούς (καλους, κακους, υπερεκτημημενους αδικημένους κλπ) αλλα παντως χαίρομαι που υπαρχουν αρκετοι καλλιτέχνες που μας εχουν χαρίσει ταινιαρες
Τέλος η διπλωματία στα 2 ερωτηματα που συζητιούνται τώρα έχω να πω πως οι καλυτεροι ηθοποιοί για μενα ειναι οι Νίκολσον και Στριπ και σιγουρα στις μεγαλυερες πατατες εχει παίξει ο Ντε Νίρο. Βλεπεις το dirty grandpa και λες τι κάνεις ρε αγορι μου…
1 Like
Για να μην κάνω edit, να κάνω μια διόρθωση εδώ με νέο post, γιατί έγραψα και τα παραπάνω λίγο στην τρεχάλα και δεν θέλω να είμαι άδικος (τώρα που μπήκα πάλι forum και πέρασα ξανά το post μου μια διαγώνια ανάγνωση):
Το Scent of a Woman δεν το εκτιμώ για πολλούς λόγους (νομίζω ψιλό-προφανείς ακόμα και σε κάποιον που του αρέσει πολύ η ταινία, καθώς είναι ένα πολύ συμβατικό και by textbook Οσκαρικό δράμα - studi-ακή παραγγελία της περιόδου, από εκείνες που έβγαιναν σωρηδόν στα 80s και 90s για να χτυπήσουν βραβεία και διακρίσεις με πολύ ρηχό τρόπο και εκμεταλλευόμενα το νέο, μετά-70ς λιγότερο ανήσυχο κοινό που διαμόρφωσε το συντηρητικό post heave’s Gate Hollywood και πολλοί άλλοι κοινωνικοί και πολιτικοί παράγοντες - ενώ επίσης νομίζω δεν κρύβεται ούτε η ενοχλητική του ανάγκη να γίνει ένα Dead Poet Society made 100% by USΑ και όχι από έναν Αυστραλό auteur), ούτε ο Pacino θεωρώ πως είναι ο Pacino των 70s (γιατί δεν έχει ούτε το ίδιο υλικό να δουλέψει, αλλά και ούτε ο ίδιος είναι πλέον σε αυτή τη φάση της καριέρας του που τον απασχολεί ότι τον απασχολούσε 20 χρόνια πριν/θέλει το Oscar του.-)
Όμως εκτιμώ πάντα το καλό, λαϊκό crowd-pleasing σινεμά -με όλα του τα προβλήματα- γιατί αν μη τι άλλο προσωπικά θεωρώ πως ένα από aspects που κάνουν το σινεμά τόσο δυνατό είναι και η δυνατότητά του να σε συνεπάρει με τον πιο φαινομενικά αταίριαστο και απροσδόκητο τρόπο + με μια ταινία που δεν θα το περίμενες ποτέ - όχι μόνο εσένα αλλά και άλλα 10, 100, 200 άτομα που βλέπεται το ίδιο έργο στην αίθουσα (η ευρύτερη κοινωνική του διάσταση τεσπά).
Και το Scent of a Woman οκ, ναι, ανήκει σίγουρα σε αυτή τη κατηγορία - αδιαμφισβήτητο σχεδόν 30 χρόνια μετά και με τέτοια δημοτικότητα ακόμα.
Το είχα δει και πρόσφατα με την κερά (που δεν το είχε δει/τίποτα δεν έχει δει ε, φιρί φιρί το πάει να χωρίσουν τα τσανάκια μας 
) και οκ, ούτε εκείνης της άρεσε ιδιαίτερα αλλά στο φινάλε θυμάμαι που μας ξέφυγε (μετά που τελειώνει ο Pacino το big scene του) ταυτόχρονα κάτι τύπου “… KAI ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ”
Not my thing αλλά ναι, οκ, i get it
αυτά
(Είμαι ένα τσικ πριν κατεβάσω Dirty Grandpa επίσης για το βράδυ)
6 Likes
Δειτε Ταρκοφσκι εσεις
3 Likes
Ας απαντήσω σε σένα, μιας και μάλλον είσαι ο μόνος ικανός να κάνεις σοβαρό διάλογο για τέτοια θέματα από ότι φαίνεται…
Στην αρχή γράφεις πως “δεν είναι όλα απόψεις”, αλλά στην συνέχεια του ποστ τα επιχειρήματα σου, που τα ακούω όλα btw, είναι όντως οι δικές σου απόψεις.
Συμφωνούμε ότι ο Σκορτσέζε και ο Κόπολα έχουν υπάρξει καταπληκτικοί σκηνοθέτες στο παρελθόν? Εννοείται πως συμφωνούμε. Ειδικά ο Σκορτσέζε είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Συμφωνούμε ότι ο Ντε Νίρο έχει υπάρξει φανταστικός ηθοποιός? Εννοείται.
Εκεί που δεν συμφωνούμε, είναι το θέμα της νοσταλγίας και της παρελθοντολαγνειας, όπως πάντα άλλωστε. Για κάθε κινηματογραφοφιλο (και όχι σινεφίλ, μακριά από εμάς) που μεγάλωσε και ενηλικιώθηκε κάποια στιγμή στα 90s ή στα 2000ς, υπάρχει κι ένας κινηματογραφόφιλος που ενηλικιώθηκε στα mid 2010s ή αργότερα. Κάθε γενιά έχει τους ήρωες της, τους κορυφαίους σκηνοθέτες της, τους κορυφαίους ηθοποιούς της, κ.ο.κ. Και όλα αυτά βασίζονται σε προτιμήσεις καλώς ή κακώς.
Για τα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα και σε 20 χρόνια ίσως γράφουν σε κάποια social πλατφόρμα για ταινίες, ότι είναι ο Ντε Νίρο για εσένα μπορεί να είναι ο Σαλαμε για αυτούς, και ότι είναι ο Σκορτσέζε για μένα και για σένα, μπορεί να είναι ο Βιλνέβ και ο Κρίστοφερ Νόλαν για αυτούς. Και όχι άδικα.
Αυτά που βάζεις αξιωματικά ως αποδεικτικά αποτυπώματος για τον Ντε Νίρο, μπορούν να λειτουργήσουν κάλλιστα καθώς αποτύπωμα για ένα σωρό ηθοποιούς , συμπεριλαμβανομένων όσων ανέφερα. Ναι, ακόμα και αυτών με τους οποίους κάποιοι έχουν αλλεργία για κάποιον λόγο.
Κάτι “έλα μωρέ τώρα ποιος Τον Κρουζ” προσωπικά δεν τα παίρνω και πολύ στα σοβαρά όταν έχω δει το A Few Good Men.
Τεσπά, το ότι δεν είναι για το ποιος την έχει μεγαλύτερη δεν χρειαζόταν να το γράψεις ως απάντηση σε μένα, ποτέ δεν γράφω με αυτό το ύφος ή με αυτήν την σκέψη στο μυαλό μου 
Η αλήθεια παραμένει ότι δεν υπάρχουν τοτέμ στην πραγματικότητα, ασχέτως αν μια γενιά συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο.
1 Like
Αυτό που είπα είναι ιστορικό γεγονός, άποψη είναι πως δεν ένιωσα πολύ με το King of Comedy π.χ.
Κάθε γενιά μπορεί να έχει τους ήρωές της, αλλά υπάρχουν πάγιες ιστορικές αξίες (σε κάθε πεδίο Τέχνης). Το ότι εγώ γεννήθηκα το 94 και μπορεί να μεγάλωσα με ταινίες του Νόλαν στην εφηβεία, δεν κάνει λιγότερη σημαντική την συνεισφορά του Ταρκόφσκι και του Χίτσκοκ στο Μέσο του κινηματογράφου. Το ότι ο Spielberg π.χ. άλλαξε τον ρου του mainstream σινεμά είναι κάτι που ισχύει ανεξαρτήτως της δικής μου/σου/όποιου άποψη για το έργο του. Προφανώς όλο αυτό είναι μια αέναη διαδικασία και σημαντικοί δημιουργοί, δημιουργίες, ρεύματα, κινήματα θα συνεχίσουν να εμφανίζονται, δεν είναι πως όλα έχουν γραφτεί και πάμε στον “αυτόματο” από εδώ και πέρα.
Να το πω και αλλιώς, το ότι εγώ ψοφάω βλέποντας βιντεάκια Ismael Blanco στην ΑΕΚαρα και δεν είχα μάτια για άλλον επιθετικό, δεν τον κάνει καλύτερο από τον Batistuta
4 Likes
Απόψεις, απόψεις, ΑΠΟΨΕΙΣ. Αυτό γράφουμε όλοι εδώ μέσα και καμία χαζομαρουλα για να περάσει η ώρα. Αν και αυτός που φαίνεται να μιγιάζεται περισσότερο είσαι εσύ βρε κουιντομ, αν καμιά φορά δεν έχουμε τις ίδιες απόψεις/γούστα μαζί σου. Μιας και αναφέρεις τον Tom Cruise, δεν τον αντέχω δευτερόλεπτο.- Τι να κάνουμε 
Το δεύτερο όνομα που δεν θα σκεφτόμουν για τοπ λίστα ηθοποιών από αυτά που ειπώθηκαν είναι ο McKellen, μιας και μόνο το Lord of the Rings, μου έρχεται στο νου από ταινίες του - όπου δεν πρωταγωνιστεί καν. Τώρα για τα επιτεύγματα του γενικά, δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω κανέναν, απλά δεν τον έχω παρακολουθήσει, τι να κάνουμε
Θα τελειώσω γράφοντας ότι όλοι απόψε οφείλουμε να δούμε το Dirty Grandpa , γιατί και εγώ όπως οι περισσότεροι έχω δει μόνο την σκηνή με το πισινό της Aubrey Plaza και έβγαλα συμπέρασμα οπότε μπορεί να αγνοούμε άλλο ένα αριστούργημα του μεγάλου ROBERT DE NIRO!
η ταινια ειναι τοσο κακη, που δεν αξιζει ουτε για την Πλαζα
3 Likes
Tα περισσότερα παιδιά πιάσαν το νόημα γράφοντας για συζήτηση καφενείου. Και εγώ αυτήν την αίσθηση είχα με την συζήτηση να ξεκινά απ’ το “ποιος έχει παίξει σε περισσότερες φώλες Πατσίνο ή Ντε Νίρο” και να εξελίσσεται όπως γίνεται πάντα. Για σοβαρό διάλογο είμαι εκτός.
Δεν είναι δηλαδή So Bad, it’s Good; Kριμά και έτρεφα μια κρυφή ελπίδα!