crimson_idol on tour…
πήρα το απαλλαγμένο απο το 6ημερο κρύωμα σώμα μου και το πήγα στο Χατζηγιάννειο Δημοτικό Πνευματικό Κέντρο, όπου ειχα να παω 13 ολόκληρα χρόνια απο την βραδιά που ο τότε κολλητός μου εδινε ενα ας πούμε ρεσιτάλ στο πιάνο και εγω απο κάτω πρακτικά του έκλεβα την κοπέλα… τι ωραίες εποχές ρε γαμώτο. τι ωραία περνούσαμε τότε…
τέλος πάντων, εκει είδα…:
[SIZE=“4”][COLOR=“DarkRed”][B]SHAME[/B][/COLOR][/SIZE] B[/B]
[B]http://www.imdb.com/title/tt1723811/[/B]
Ενας επιτυχημένος 30αρης(Brandon) που ζει στην νεα υορκη είναι εθισμένος στο sex. με παρέα, μόνος του, στην δουλειά, στο σπιτι, κάτω απο γέφυρες και σε ξενοδοχεία προσπαθεί να ικανοποιήσει την ανάγκη του για ηδονή. τα πράγματα ειναι ελεγχόμενα κατά κάποιο τρόπο, μεχρι που έρχεται στο σπιτι του η αδερφή του. εκείνη θα του δείξει άθελα της την κατάσταση του και το πόσο παγιδευμένος είναι…
η ταινία είναι ενα σχεδόν ποίημα για τον άνθρωπο(γενικότερα) που είναι μακράν μη τέλειος, εύθραυστος, και γεμάτος εμμονές και εξαρτίσεις. η έλλειψη συναισθημάτων και η αποστασιοποίηση απο το κάθε τι που μετράει μοιάζει να ειναι αναγκαστική λύση για να ζήσεις στο σήμερα. και πολύ περισσότερο για να ξεφύγεις απο το χθες.
οταν δε φτάνει η ώρα της επίγνωσης της κατάστασης , ξανά δεν ξεδιαλύνεται τίποτα.
o Steve McQueen(Hunger) εχει φτιάξει μια εξαιρετική ταινία με πολλές ιδιαιτερότητες. ολη η ταινία ειναι σαν μια προσωπογραφία του κεντρικού χαρακτήρα. σχεδόν τίποτα άλλο δεν χωράει μέσα στη ταινία. ούτε καν μερικές εξηγήσεις για το ένοχο παρελθόν, ούτε για κενό του τώρα.ναι μεν μπορεί να αφήνει μια σκιά πως ο brandon εχει εθιστεί στο sex για να μην νιώθει άλλα συναισθήματα , άλλα και αυτό θάβεται πολύ εύκολα.
οι μεγάλες ανατροπές δεν εμφανίζονται στον χάρτη.
τα λόγια που λένε οι χαρακτήρες μεταξύ τους είναι πολύ λίγα. αλλά ποιος τα χρειάζεται οταν έχεις τον Michael Fassbender να μην παιζει ενα ρόλο αλλά [B]να είναι ο ίδιος ο ρόλος[/B]?? οταν είναι μόνος του κοιτώντας το ταβάνι με το πιο παγωμένο βλέμμα κάνοντας πέρα τα σκεπάσματα σχεδόν διαλυμένος ενω αυτό φαινομενικά θέλει, να είναι μόνος…
οταν βγάζει μια απόγνωση χάνοντας στο μετρό μια άγνωστη γυναίκα λες και ηταν η γυναίκα της ζωής του, που μονό την σεξουαλική του δίψα θα ικανοποιούσε.
οταν τρέχει να ξεφύγει κάνοντας τζόκινγκ μέσα στη νύχτα απο την εικόνα της αδερφής του που μοιάζει με την δική του.
και οταν βρίσκεται στο κρεβάτι με 2 γυναίκες να κάνει σεξ και να σπάει(επιτελούς) σε χίλια κομμάτια([B]EPOC[/B]).
[B]ΠΟΙΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ!!![/B]
απο κοντά και η Carey Mulligan που και αυτή δεν χρειάζεται να μιλήσει πολύ. μόνο και μονο η σκηνή που (συγκλονιστικά)τραγουδάει στο μπαρ το new york,new york [B]–>/B και φανερώνει στον αδερφό της οτι και αυτη ειναι από το ιδιο υλικό φτιαγμένη, φτανει. ή και ακόμη η φράση [B][I]We’re not bad people. We just come from a bad place.[/I][/B] που γκρεμίζει την ανάγκη για παραπάνω κουβέντα, λόγια και εξηγήσεις.
απλή αλλά τρομερά δυνατή η ταινία που προτείνεται σε όλους. ακόμη και που σε αυτούς που με μερικά πράγματα θα ξινίσουν.
*πολύ καλή μουσική
βγαίνοντας απο το πνευματικό κέντρο, μερικά μέτρα πιο κει, έβγαιναν απο ενα σουπερ μαρκετ 2 κοριτσάκια. εκει τις τσέκαρε ενας 30φευγα με τον πιο “βρόμικο” τρόπο. το συνδύασα με αυτο που μόλις ειχα δει στην αίθουσα και ξέσπασα σε γέλια :lol:
μετα από μια 40λεπτη βολτα κοιτώντας βιτρίνες(:|), αποφάσισα να παω να φαω τα 3/4 μιας πίτσας μαργαριτα. ξανά βόλτα μετά και πάμε για κτίριο κατσιγρα.
εκεί είδα 2 πράγματα.
-
[COLOR=“DarkRed”][SIZE=“4”][B]the man with the movie camera[/B][/SIZE] [/COLOR]B
http://www.imdb.com/title/tt0019760/[/B]
το ντοκιμαντέρ ειναι σαν μια άσκησή του Dziga Vertov.
ο Dziga Vertov αποφάσισε να κινηματογραφήσει μια μέρα του ρωσικου λαου στην καθημερινότητα του. δεν υπάρχει σενάριο, ομιλίες,ή ηθοποιοί. με διάφορες τεχνικές(λογικά πρωτοποριακές για την εποχή) παρουσιάζει απο ενα πρωινό ξύπνημα μιας γυναίκας, το άνοιγμα των καταστημάτων, μεχρι την σκληρή εργασία και την διασκέδαση διάφορων κυριών που έχουν την άνεση να πράττουν έτσι.
δεν ξέρω πως μπορεί να κριθεί η ταινία , αλλά αυτο που κάνει σίγουρα εντύπωση ειναι η τρομερή της μουσική που για 60 λεπτά ειναι εντυπωσιακή και ουσιώδης, και συνδυάζεται άψογα με τις εικόνες που εναλλάσσονται στις περισσότερες φορές με γοργό ρυθμό.
-
[COLOR=“DarkRed”][SIZE=“4”][B]Ceasar must die[/B][/SIZE][/COLOR] B
http://www.imdb.com/title/tt2177511/[/B]
σε μια φυλακή στην ιταλια προτείνεται στους τρόφιμους να ανεβάσουν μια θεατρική παράσταση. αυτή είναι ο ιουλιος καισαρας του Σαίξπηρ.
οι τρόφιμοι θα διαβάσουν, θα προβάρουν, και στο τελος θα ανεβάσουν μια παράσταση ανάλογη του μεγαλείου του αρχικού έργου.
τα αδέρφια Ταβιάνι καταφέρνουν να κάνουν μια ταινία που βλέπεται σχεδόν με μια ανάσα. με μια μίξη αληθινών ηθοποιών, τροφίμων που γύρισαν για τα γυρίσματα, και πραγματικών τροφίμων, καταφέρνουν να παρουσιάσουν το εργο μέσω των σκηνών της πρόβας και μιας σκηνής της επιτυχίας της παράστασης στο τέλος.
μεγάλοι συμβολισμοί και παραλληλισμοί των 2 εποχών και κόσμων, και σκηνές σε ασπρόμαυρο που μετατρέπουν την πρόβα σε κανονική παράσταση αν οχι σε πραγματικότητα, με περίγυρο τους, κοινό, και κομπάρσους τους φύλακες και τους απλούς φυλακισμένους.
πίσω απο τον κάθε “ηθοποιό” καισαρα, βρουτο, ή κάποιον άλλον, βρίσκεται ο καθένας τρόφιμος που ειναι κοντά με τον χαρακτήρα του. άλλοι νιώθουν το παρελθόν τους να τους στοιχειώνει, και άλλοι κομπλάρουν βλέποντας πως οι καταστάσεις ενος έργου ειναι τοσο κοντά με τα δικά τους πεπραγμένα και τα δικά τους λάθη .
το πόσο γεμάτοι και ζωντανοί ένιωθαν οι φυλακισμένοι οταν προσπαθούσαν να φτιάξουν το εργο έρχεται σε αντίθεση με το τέλος οπου μετα απο μια μεγάλη επιτυχία πρεπει να γυρίσουν σε μια καθημερινότητα χωρίς τέχνες…
μια ένταση για πόσο λιγο ασχολήθηκαν με της ζωες των κρατούμενων σε σχέση με το εργο, αλλά είναι κάπως λογικό καθως θα χανόταν η μαγεία τις πρόβας που εμοιαζε με το ιδιο το εργο
η σκέψη οτι τρόφιμοι στο έργο, αλλά και στην πραγματικότητα(!) με αυτα τα λαθη που έχουν κανει και τους έφεραν εκει που τους έφεραν παίζουν σαιξπιρ, ειναι κατι το συγκλονιστικό
δειτε το ρε!!
πήρα τα πόδια μου γεμάτος να παω στο σπιτι.
το κακο ειναι οτι στο man with επανήλθε ενας πόνος στο στήθος που ειχα να νιώσω εδω και 3 χρόνια που με τάραξε και με εκανε να θέλω φύγω καθώς ήταν υπερβολικός. την πάλεψα, έμεινα, χάρηκα, αλλά την τύχη μου μέσα…
*τα σχόλια στο περίπου γιατι δεν την παλευω και πολυ