Αγαπημενοι μας καδοι (Πως και γιατι)

Take The Stage
#61

Σωστές οι αναφορές, αλλά ο Κλιφ ήταν τιγκα μεταλ. Ναι, με κλασική παιδεία από τον πατέρα του -πρώτα έμαθε να παίζει πιάνο και μετά μπάσο-, αλλά μεταλάς. Ναι, ‘ψαγμένος’ μουσικά -περισσότερο από τον nwobhmά Λαρς και τον αμερικανοχεβιροκά Τζειμς-, αλλά μεταλάς. Ναι, με καμπάνες και ταττοο μισφιτς, αλλά ο τύπος έπαιξε μπάσο στα τρία πρώτα αλμπουμς των METALLICA, αφήστε και τίποτα όρθιο σε αυτό το θρεντ.

Άλλωστε το πού είναι το χεβυμεταλ στις επιρροές του το λέει ο ίδιος, μάλλον στην ίδια συνέντευξη που είδες να αναφέρει Stanley Clarke και REM.

Q: What are some of your influences?

CLIFF: My influences would be… well, first off, with bass playing it would be Geddy Lee, Geezer Butler, Stanley Clarke…

Q: The gods. What about Steve Harris?

CLIFF: Um, no, I never really heard him until it was like…

Q: Till you’d already developed your own style?

CLIFF: Yeah. Lemmy [of Motorhead] also had an influence in the way he uses distortion. That was different, new, and exciting. Also, certain guitar players had an influence. People like… well, everything Thin Lizzy did has had an influence.

Q: Phil was great.

CLIFF: Jimi Hendrix, Ulrich Roth, Schenker to a degree, Tony Iommi–they also had an influence.

Q: How about your top five albums? This is kind of lame…

CLIFF: Uhhh… top five albums… Well, let’s just say top five bands. Everything by Glen Danzig, which is The Misfits or Samhain, all of his shit. All of Thin Lizzy’s stuff. What else? Jesus, what else…? Awww, shit!

Q: English Dogs? Credence?

CLIFF: Nah, nah. The old Black Sabbath stuff… What else? There’s a band called R.E.M. that I like a lot, strangely enough. There’s also… A lot of the old Aerosmith, the new Aerosmith shit, too. I like Aerosmith a lot.

#62

Ε ενταξει νομιζω οτι φαινεται η τρολλια στα δυο κουοτς μου στο αποπανω. ΡεντΡαμ, το σχολιο περι Μπαρτον το αφηνω ασχολιαστο, το γεγονος οτι ειχε γενικοτερη παιδεια πανω στη μουσικη δεν αναιρει το δευτερο, ισα ισα υποβοηθα την καλαισθησια που προσεδωσε στο θρασμεταλ των Μεταλλικα και ναι στη βαση της χεβυμεταλ ειναι. Για Slayer, οντως πιστευω πως εχασαν κατι στο Reign In Blood, οχι ποιοτητα, αλλα μερος των συστατικων που γουσταρω σ αυτους τους δισκους. Απο τη στιγμη που ο brein.d3d δεν εχει ακουσει καν το Live Undead και θεωρει το Chapel “αχρειαστο” προφανως δεν μπορει να καταλαβει αυτο που λεω, δεν το λεω με τροπο, οντως πιστευω πως δεν μπορεις να το καταλαβεις απο τη στιγμη που θεωρεις το Decade ως live μνημειο ενω για το αλλο ε δεν εκατσε να το τσεκαρεις. Oι Slayer της περιοδου 83-85 αγγιξαν την απολυτη κορυφη απο την αποψη πως δεν εχει υπαρξει μπαντα να παιζει με τοση λυσσα http://www.youtube.com/watch?v=F29aFb0CuyU, που προφανως δεν σημαινει πως δεν υπαρχει κατι αναλογο στο Reign, απλα εκει ειναι πιο μαζεμενη και συγκεντρωμενη.

#63

Ποιος νοιάστηκε τι ήταν και δεν ήταν, τι με νοιάζουν εμένα οι ταμπέλες, εδώ έγινε κουβέντα για την αισθητική του. Προφανώς κάποιος που άκουγε [B]Lynyrd Skynyrd, Misfits, Black Sabbath, Yes, Μotorhead, Peter Gabriel, Rush, Police, Allman Brothers, Creedence Clearwater Revival, Blue Oyster Cult, Outlaws, Black Oak Arkansas, ZZ Top, Stanley Clarke, REM, Bach, Bethoven, Thin Lizzy,[/B] γιατί αυτές ήταν οι επιρροές του, έφερε τη μέταλ αισθητική στους Μετάλλικα, αφού αυτό εξυπηρετεί βολικότατα την εικόνα που έχετε στα κεφάλια σας. Fair enough, end of story.

#64

Red Rum, τα μισά από τα μπολντ τα άκουγαν σχεδόν όλοι όσοι δήλωναν ροκάδες-μεταλλάδες στις ΗΠΑ στην αυγή των 80ς.

Τα άλλα μισά βέβαια, όπως η κλασική μουσική ή οι πιο φολκ καταστάσεις διεύρυναν τους ορίζοντες του Κλιφ με αποτέλεσμα ακριβώς να φέρει μια non-metal συνθετική αντίληψη και αισθητική η οποία κούμπωσε γάντι με την αμερικάνικη ροκιά του Χετ και το βρετανιλίκι του Λαρς και να απογειώσει τους μετάλλικατς ανάμεσα στις σύγχρονες με αυτούς μπάντες.

Αλλά οκ, και πριν τους μετάλλικα σε ροκ και μέταλ μπάντες έπαιζε, δεν έκανε αυτοσχεδιασμούς με τον Miles Davis ούτε διήυθυνε καμιά ορχήστρα.

#65

Αν σε νοιάζανε οι ταμπέλες τι θα έγραφες δηλαδή;

Όσο για την ασθητική του, είπα τα αντίθετα από αυτά που κατάλαβες μάλλον. Στο συγκρότημα ξεχώριζε και για το ντύσιμό του και για τα ακούσματά του και προφανώς συμφωνώ ότι έσπασε τα όρια της ‘μεταλοσύνης’ μέσα στα οποία ενδέχεται να είχαν μείνει οι μεταλλικα αν δεν ήταν αυτός.
Από εδώ όμως, μέχρι να πεις ότι δεν είχε καμία σχέση με το μέταλ και ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από μεταλάς, έχει πολύ μεγάλη απόσταση και με χάνεις στην πορεία.
Να το θέσω αλλιώς: Αν έρθει κάποιος και με ρωτήσει τι είναι μεταλ, θα του δώσω 5-6 δίσκους μέσα στους οποίους πιθανότατα θα είναι και κάποιος των μεταλλικα με κλιφ. Αν το συζητήσουμε παραπάνω θα του πω ότι ο κλιφ είχε κάπως διαφορετικά μουσικά γουστά από τους υπόλοιπους, ντυνόταν με καμπάνες και πανκικες μπλούζες και έπρηζε τους άλλους να ακούνε ντιστσαρτζ στο βανάκι τους.
Αλλά παραμένει ο μαλλιάς που κοπανιότανε ανελέητα βιάζοντας το μπάσο του σε τρεις δίσκους μνημεία για τη μουσική που λέγεται μεταλ. Οι μουσικές επιρροές του είναι γνωστές και καταγεγραμμένες, το παρουσιαστικό του επίσης και η μουσική του αιώνια. Για μένα ήταν μεταλάς, εσύ αν θες λέγε τον χίπη, δεν τρέχει και τίποτα.

#66

Στο demo των TRAUMA είχε πιο πολύ τσαγανό βέβαια. :smiley:

#67

Ναι, αλλά το μουσικό πικ του το έπιασε με τους EZ-Street. Μετά πώς έμπλεξε με τους άπλυτους μεταλάδες που δεν τον άφησαν να ξεδιπλώσει το ταλέντο του δεν το κατάλαβα ποτέ.