Τα καραντινάτα:
Η Βίκινγκ τριλογία πάει πολύ για σειρά. Έχει αρκετό ιστορικό υπόβαθρο. Σοβαρό και μετρημένο, χωρίς ποζεριλίκια. Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα δύο. Περιμένω και το τρίτο μέρος του χρόνου να ολοκληρωθεί. Σκοτεινό και δυσοίωνο. Ωμό και κακορίζικο. Αυτό το προτιμώ σε ταινία. (Έχω βρει και τους πρωταγωνιστές, δώστε μου το κάστινγκ 
)
Μιας και το τρίτο βιβλίο 1Q84 με κούρασε λίγο είπα να το κόψω για ένα διάστημα και διάβασα 2 νουβέλες που ήθελα από καιρό να διαβάσω.
Πρώτο Το χρυσάφι της Καχαμαλκα που δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο αλλά από μόνη της η ιστορία του βασιλιά αταχουάλπα πάντα μου φερνε οργή. Πως 170 στρατιώτες μπορούν να υποδουλωσουν χιλιάδες κόσμο.
Δεύτερο Η εφεύρεση του Μορελ, αν και με κούρασε πάρα πολύ το γράψιμο, έχει μια φανταστική ιδέα και η ιστορία εξελισεται ιδανικά. Μετά τη μέση είναι συγκλονιστικο.
Νομίζω το χει ακόμα προσφορά το public.
Και τέλος επιτέλους τελείωσα και το 3ο μέρος του knightfall, νομίζω το πιο αδύναμο. Προτιμούσα το στορυ με τον αζραελ σαν Μπάτμαν πάρα τον ντικ. Αυτή η εσωτερική διαμάχη του έδωσε πόντους κόντρα στο τρίτο που ήταν άψυχο. Γενικά τράβηξε πολύ χωρίς λόγο.
Ψηνόμουν να διαβάσω τα 2 πρώτα βιβλία του 1Q84. Τι άποψη έχεις;
Η δική μου άποψη πάντως για το 1Q84 είναι αρκετά κακή.
Βασικά έχει αυτό το οξύμωρο που έχουν για παράδειγμα (ενδεικτικά) το Game of Thrones ή η το 10 Cloverfield Lane.
Ωραίες ιδέες, ωραίο σενάριο, εκτυλίσσεται ωραία, σε κρατάει, σιγά σιγά το παραχέζει με την διατήρηση της αγωνίας γιατί δεν καταλήγει πουθενά και στο τέλος, όταν καταλήγει, η εξήγηση όλων (ή το τέλος) είναι μια πατατάρα ΝΑ με το συμπάθιο. Είχα ξενερώσει πάρα πολύ με το τέλος του.
Οπότε κατά την γνώμη μου, proceed with caution.
Είναι εθιστικο στην αρχή χωρίς να με ενθουσίασε το γράψιμο του (στην αρχή μου φάνηκε πολύ περιγραφικός χωρίς λόγο) αλλα η ιστορία έχει πολύ ενδιαφέρον και σε τραβάει.
Έχει σασπένς και σε κάνει να ενδιαφερθείς για τους χαρακτήρες, οι οποίοι είναι καλογραμμένοι και εξελίσσονται εξίσου καλά.
Επειδή γενικά βλέπω ανιμε και διαβάζω και Manga κάπου κάπου διακρίνω λίγη από αυτή την υπερβολή που έχουν να βγαίνει και στα βιβλία του μουρακαμι, δε με χαλάει καθόλου αλλά ξένισε τη γυναίκα μου και δεν διάβασε πάνω από 50 σελίδες, κάπου τα είχε καταχωνιασει και έτσι έπεσαν στα χέρια μου φετος.
Δε μπορώ να σου πω περισσότερα χωρίς να έχω διαβάσει το τέλος μόνο οτι είναι υπερβολικό το μέγεθος του (1400 σελίδες σύνολο), έπρεπε να κλείσει σε 2 βιβλία max.
Επίσης, διαβάζω κλασική λογοτεχνία τις περισσότερες φορές και είναι η πρώτη προσπάθεια να διαβάσω μια σειρά βιβλίων (εκτός απτά ρομπότ του ασιμωφ) .
Όπως εξελίχθηκε θα προτιμούσα να έχω διαβάσει το δον Κιχώτη πχ που είναι περίπου ίδιες σελίδες και είναι στη λίστα μου.
Όπως έχω αναφέρει σε παλιότερο post, μου άρεσε πολύ το Norwegian Wood κι επομένως έψαχνα να βρω ποιο θεωρείται πλειοψηφικά το καλύτερο βιβλίο του, για να συνεχίσω με αυτό.
Στο NW μου άρεσε η έμφαση στη λεπτομέρεια (πχ η καθημερινή ρουτίνα ή κάποιου είδους “ιεροτελεστία” για κάποιον χαρακτήρα) γιατί ήταν μέρος του χτισίματος. Επομένως δε βρίσκω λόγο να μη μ αρέσει και στο 1Q84 εκτός κι αν εννοείς την περιγραφικότητα αρνητικά όπως πχ τη βρίσκω εγώ στο “Όνομα του Ρόδου” του Έκο, αν το έχεις διαβάσει.
Θα διάβαζα για δοκιμή τις πρώτες σελίδες για να δω αν μ αρέσει, πριν το αγοράσω αλλά όπως είπες είναι εθιστικό στην αρχή οπότε δεν αποτελεί ασφαλές κριτήριο για το αν θα μου αρέσει και στη συνέχεια.
Προς το παρόν διαβάζω το Sapiens του Harari, μια σύντομη καταγραφή της ανθρώπινης ιστορίας. Έχει ενδιαφέρον, ειδικά η καταγραφή των πρώτων εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων του Sapiens και των προγόνων του. Προσπαθεί να καταγράψει όσο πιο αποστασιοποιημένα μπορεί κάποιες ιστορικά πολυκαταγεγραμμένες θεωρίες για την κοινωνική εξέλιξη του ανθρώπου και δημιουργεί όντως θέματα για συζήτηση αλλά θα προτιμούσα πιο πολλές λεπτομέρειες για ιστορικά γεγονόντα και πως αυτά επηρέασαν την εξέλιξη της ανθρωπότητας (είμαι στη μέση και μέχρι στιγμής παρουσιάζει πως κάποια γεγονότα όπως η αγροτική επανάσταση, η εξημερωση των ζώων, η θρησκεία ή πχ το νόμισμα, άλλαξε τις σχέσεις των ανθρώπων και τις κοινωνίες τους).
Τούμπανον. Να ταν και η μετάφραση το ίδιο. Μάλλον το λάτρεψε κι ο σκηνοθέτης του Bone Tomahawk
Καθώς πλησιάζουν οι καλοκαιρινές διακοπές, φτιάχνω τη λίστα των βιβλίων που θέλω να διαβάσω κατά τη διάρκειά τους… Το καλοκαίρι παραδοσιακά διαβάζω κλασικά πράγματα, πέρσι διάβασα πχ The Animal Farm, The Great Gatsby κτλ.
Φέτος θέλω επιτέλους να διαβάσω το Magic Mountain του Μαν. Το έχει διαβάσει κανείς; Έχω ακούσει (προφανώς) θετικές αλλά κι αρνητικές κριτικές.
Το επομενο μου διαβασμα, αλλα στα Αγγλικα
σε γενικές γραμμές συμφωνώ απόλυτα. πάντα προτιμώ να διαβάζω την πρωτότυπη έκδοση όταν είναι στα αγγλικά. ωστόσο, εδώ που συζητάμε για μετάφραση στην αγγλική γερμανικού πρωτοτύπου, τι νόημα βρίσκεις; εκτός αν κρίνει κανείς πως η ελληνική μετάφραση δεν είναι ικανοποιητική και καταφεύγει στην αγγλική πχ
edit. απόλυτα βλαξ, νόμιζα αναφερόσουν στο μαγικό βουνό!
Με σκαλωσες και λεω τοσο πατατια εκανα?
Στη μέση του καλοκαιριού και δε γίνεται να αφεθεί η μελέτη. Για την ώρα διαβάστηκαν με μία αίσθηση ωραιότητας:
Μάρω Βαμβουνάκη - “Ο πιανίστας και ο θάνατος”
Luis Sepulveda - “Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει”
Luis Sepuvelda - “Χρονικά του περιθωρίου”
Eric Schmitt - “Αγαπητέ Θεέ”
Robert Fisher - “Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία”
Αρχιμ. Βασίλειος - “Θεολογικό σχόλιο στις τοιχογραφίες της Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα”
Μολις τελείωσα και τον τρίτο τόμο του 1Q84
Καλησπέρα. Έχετε να προτείνετε κάποιο βιβλίο σχετικό με την ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής από Ξενάκη και Jean Michel Jarre, Tangerine Dream, Kraftwerk, electro pop, trance, κλπ μέχρι σήμερα; Θα προτιμούσα να είναι στα αγγλικά.
Έφτιαξα τη βιβλιοθήκη μου και έπεσα στο Οι Λέξεις και τα Πράγματα ( The order of things ) του Φουκώ. Απ’όσο θυμάμαι, είναι το μόνο βιβλίο που με είχε κάνει να νιώσω χαζός ενώ το διάβαζα και το παράτησα, αν και ήμουν φαντάρος όταν το αγόρασα όπου η εγκεφαλική λειτουργία πέφτει στο μηδέν. Θα του ξαναδώσω άλλη μια ευκαιρία πολύ σύντομα, αν και είμαι σίγουρος πως δε θα είναι εύκολο ανάγνωσμα.
Πριν από 10 ημέρες περίπου, πέθανε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, είδηση που πέρασε περισσότερο στα “ψιλά” απ’ ό,τι θα έπρεπε (ελέω επικαιρότητας κορωνοϊού κι ελληνοτουρκικών). Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, γράφτηκε ένα πολύ ωραίο άρθρο για τον αποθανόντα στην ιστοσελίδα του «Πρώτου Θέματος».
Είμαι στα μισά του κι ο Walter White φαντάζει ήδη τοπικό βαποράκι. Εξαιρετικό κι από γραφή κι από καταγραφή ιστορικών στοιχείων:
Επόμενο:
Αυτό διαβάζω τώρα. Πολύ ωραίο βιβλίο για όσους αρέσκονται στα ιστορικά, με το κλασικό ζωηρό ύφος του Ραφαήλιδη
Γενικά ο Ραφαηλίδης δεν έχει βγάλει κακό βιβλίο.
Είναι το τρίτο του που διαβάζω, και ως τώρα συμφωνώ. Τα προηγούμενα δύο ήταν η κωμικοτραγική ιστορία του ελληνικού έθνους και οι λαοί των Βαλκανίων, εξαιρετικα και τα δύο
