3 Likes
Καλημέρες. Μιας και σε δυο βδομάδες αλλάζει το έτος και θα φτιάξω νέα λίστα με βιβλία που θέλω να διαβάσω, περιμένω προτάσεις, μιας και βρίσκομαι σε λογοτεχνική ξηρασία αυτήν την περίοδο. Κριτήριο είναι να με ρουφήξει το βιβλίο, παρά το αντίθετο. Ενδεικτικά τέτοια βιβλία που έχω στο μυαλό μου, αναφέρω:
α. Το Κουρδιστό Πουλί - Μουρακάμι
β. Ο Κατά Γκαρπ Κόσμος - Ίρβινγκ
γ. Η Μαύρη Ντάλια - Ελρόυ
δ. Το Σπίτι της Σιωπής - Παμούκ
ε. Εκατό Χρόνια Μοναξιάς - Μάρκες
στ. Μικρά Αγγλία - Καρυστιάνη
2 Likes
Χτες το τελειωσα, εξαιρετικο βιβλιο κατα βαση ιστορικο με ουκ ολιγες φιλοσοφικες προεκτασεις. Χωρις παρωπιδες και με πολυ ζωηρο τροπο γραφης.
6 Likes
Αν και οχι σχετικο μαυτα που ειπες, οι αδερφοί Καραμαζωβ ειναι απτα καλυτερα που εχω διαβασει
Ισως οι μεταθανατιες αναμνησεις του Μπρας Κουμπας απο την ρεαλιστικη τριλογια του Μασαντο ντε Ασις
Αν θες τιποτα μικρες ιστοριες Τσεχωφ(για το συναίσθημα) και Μπορχες(για τις ιδεες) ειναι κορυφη.
Το τελευταίο που με κολλησε πολυ ηταν η Μελαγχολια της Αντίστασης, δες την περιληψη ισως σου κανει
2 Likes
Είσ’ ωραίος! Θα τα ψάξω! Τσέχωφ έχω διαβάσει σκόρπιες ιστορίες, κάποιες ήταν εξαιρετικές, ορισμένες τις βαρέθηκα ομολογουμένως.
1 Like
https://www.openbook.gr/anton-chekhov/
εδω εχει αρκετες μαζεμενες απο ενα παλιο περιοδικο μαλλον δεξιων/συντηρητικων πεποιθησεων(εχουν πλακα καποια αρθρακια για την τοτε κοσμικη αθηνα(πολλες υπερκομψες και τοτε))
Οντως καποιες ιστοριες του ειναι λιγο βαρετες αλλα ειχε γραψει παρα πολλες
καραμαζωφ,τσεχωφ κ Μπορχες συμφωνω 1000%,μεσα στο μυαλο μου πραγματικα.για τα υπολοιπα δεν εχω αποψη.τον καιρο αυτο λογω και της καταστασης διαβαζω πιο ευπεπτα βιβλια εγω
1 Like
Γαμησε τα κι εγω σχεδον καθολου δε διαβαζω, ξεκινησα το η Σειομπο εκει κατω αλλα δεν τραβαει
1 Like
Το Μελαγχολία της Αντίστασης είναι η βάση για τις Αρμονίες του Βερχμάιστερ, του Μπέλα Ταρ. Η πρώτη ταινία του που είδα, και πραγματικά ήταν αποπνικτική! Δεν ήξερα ότι ήταν βασισμένη σε βιβλίο…
Και από το εξώφυλλο μόνο της Ρεαλιστικής Τριλογίας θυμήθηκα ότι κάποτε το είχα δει σε ένα βιβλιοπωλείο και δεν το πήρα γιατί δεν ήξερα αν άξιζε! Και πάλι θενξ
1 Like
Ναι οντως, ταινιαρα(οπως οι περισσότερες του, κριμα που σταματησε). Ολες οι ταινιες του ειναι σε συνεργασια με τον Κραζναχορκάι(το συγκεκριμένο βιβλιο βασιζεται αρκετα στην ιδεα της αποσυνθεσης και το αποτελεσμα(σε συνδιασμο με τις τεραστιες προτασεις του) ειναι τρομερο).
Καποια μερα θελω να δω και το Satantango αλλα με τρομαζουν οι εφτα ωρες, ενσημο θα κολλησουμε στο τελος
Α η ρεαλιστικη τριλογια ειναι πολυ καλη ιδιως το πρωτο μυθιστόρημα. Μονο το Κινκας Μπορμπα ηταν λιγο μετριο
Μετά το σεισμό στην Ελασσόνα είπα να ξαναδιαβάσω το Μετά το σεισμό του Μουρακάμι, μια μικρή ανθολογία ιστοριών. Η πρώτη ιστορία Ούφο στο Κουσίρο διαβάστηκε ιδανικά με το Heresie των Univers Zero. Την έχει διαβάσει κανείς;
Επίσης, έχει διαβάσει κανείς την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ανθολογία Φαντάσματα του 21ου αιώνα του Joe Hill (του γιου του πασίγνωστου Stephen King); Ο τύπος είναι απίστευτος σαν τον πατέρα του.
Από Μουρακάμι δυστυχώς (ή ευτυχώς κατά κάποιους) έχω διαβάσει μόνο το Norwegian Wood το οποίο μου άρεσε πολύ. Αυτό που λες δεν το είχα ακούσει ως “προτεινόμενο”. Κυρίως μου συστήνουν την τριλογία 1Q84 ή τον Kafka on the Shore αλλά υπάρχουν κι αναγνώστες που τον θεωρούν βαρετό.
Προσωπικά από Ιάπωνες προτιμώ τον Ισιγκούρο (ναι ξέρω, απλά γεννήθηκε Ιάπωνας αλλά μεγάλωσε Βρετανία 
) και θα πρότεινα το Never Let Me Go ή το When We Were Orphans.
Τα “φαντάσματα” δεν το έχω διαβάσει, γενικά δεν προτιμώ best sellers σε θρίλερ αλλά ίσως είναι καιρός να ξεκινήσω…
Από Ισιγκούρο προσπάθησα το ‘‘Ο Θαμμένος Γίγαντας’’ και ήθελα να βγάλω τα μάτια μου με ένα κουταλάκι του γλυκού. ΩΣΤΟΣΟ, επειδή δύσκολα παρατάω βιβλία, όσο χάλια και αν είναι (θέλω πάντα να έχω πλήρη εικόνα), ομολογώ το τέλος του ήταν παραπάνω από συγκινητικό. Επίσης, μ’αρέσει πολύ ο τίτλος ‘‘Ένας καλλιτέχνης του ρέοντους κόσμου’’ ή αγγλιστί ‘‘An artist of the floating world’’. Είναι εξαιρετική επιλογή λέξεων, πολύ ποιητική.
Ο Joe Hill έχει γράψει δύο best-sellers, το ‘‘Κερασφόρος’’ (και σε ταινία indy παραγωγής με τον γνωστό Daniel Radclif) που για μένα είναι εξαιρετικά όμορφο βιβλίο, και το NOS4A2 (νοσφεράτου) που μοιάζει πολύ με τα βιβλία του πατέρα του και προσωπικά το βρήκα φλύαρο. Οπότε τσέκαρε ή το ‘‘Φαντάσματα…’’ ή το ‘‘Κερασφόρος’’
1 Like
Kafka on the shore και The Wind-Up Bird Chronicle προτεινονται ανεπιφυλακτα. Τρομερα αναγνωσματα και τα δυο με τις αδυναμιες τους αλλα και τις τρομερες στιγμες τους.
@ManosOrff Σε αυτα τα 2 βιβλια ουσιαστικα βλεπεις το μεγαλειο του μαγικου ρεαλισμου του Μουρακαμι πιστευω. Ειλικρινα σε ταξιδευουν. Το Norwegian Wood μου φανηκε το πιο διαφορετικο του (το λατρεψα).
Για το 1Q84 και εγω εχω ακουσει σχολια οτι ειναι υπερβολικα μεγαλο, και γενικα το εχει λιγο αυτο ο Χαρουκι να πλατειαζει ανα σημεια, αλλα σιγουρα αξιζει να του αφιερωσεις το χρονο σου.
2 Likes
Ε μα πες τα ρε άνθρωπε.
1 Like
ωχ γιατί? με περιμένει στα αδιάβαστα 
Προσπάθησε να το γράψει σε ύφος παραμυθιού, κι επειδή διαδραματίζεται στον μεσαίωνα γράφει με αυτήν την ψευτοεπίσημη-ευγενική γλώσσα των τύπων της εποχής που απλά τραβάαααααει χωρίς νόημα. Και η ιστορία η ίδια δηλαδή, αν κι έχει υπέροχο setting (μία ομίχλη που προκαλεί αμνησία, και δύο γονείς που αναζητούν τον γιο τους), πολύ γρήγορα χάνει το νόημά της καθώς οι δύο πρωταγωνιστές περνούν από τη μία συνάντηση στην άλλη, με άλλους χαρακτήρες μηδαμινού ή αμφίβολου ενδιαφέροντος.
Επειδή δεν έχω διαβάσει άλλο βιβλίο από τον ίδιο, ίσως να ήταν ένα πειραματικό κείμενο, μια προσπάθεια για μια παραμυθένια πρόζα. Πάντως ήταν αρκετό για να μην έχω διαβάσει τίποτα άλλο δικό του εδώ και δύο χρόνια.
1 Like
Δεν το έχω διαβάσει αλλά από Ισιγκούρο το Remains of a Day είναι ε-ξαι-ρε-τι-κο βιβλίο και μετά το Never let me go ήταν επίσης πολύ καλό -αν και δεν με άγγιξε όσο το Remains που το βρήκα σε στιγμές πραγματικά συγκλονιστικό (βοηθούσε βέβαια και το setting του που ταίριαζε απόλυτα με το ύφος του Ισιγκούρο)-
1 Like
Κι Ο Απαρηγόρητος (The Unconsoled) του Ishiguro αξίζει πιστεύω. Η πλοκή του εξελίσσεται με λογική ονείρου. Αρχικά οι κριτικοί το έθαψαν και χρόνια μετά το βγάλανε αριστούργημα. Κάπως δύσκολο κείμενο, αλλά φαντάζομαι υπάρχουν και πιο ζόρικα.
Εδώ δεν έχει σημασία να διαβάσεις πρώτα το βιβλίο και να δεις μετά τις ταινίες (υπάρχει και μια πιο παλιά με Νταϊάνα Ρος). Μια χαρά πάει και το ανάποδο:
