Είναι εθιστικο στην αρχή χωρίς να με ενθουσίασε το γράψιμο του (στην αρχή μου φάνηκε πολύ περιγραφικός χωρίς λόγο) αλλα η ιστορία έχει πολύ ενδιαφέρον και σε τραβάει.
Έχει σασπένς και σε κάνει να ενδιαφερθείς για τους χαρακτήρες, οι οποίοι είναι καλογραμμένοι και εξελίσσονται εξίσου καλά.
Επειδή γενικά βλέπω ανιμε και διαβάζω και Manga κάπου κάπου διακρίνω λίγη από αυτή την υπερβολή που έχουν να βγαίνει και στα βιβλία του μουρακαμι, δε με χαλάει καθόλου αλλά ξένισε τη γυναίκα μου και δεν διάβασε πάνω από 50 σελίδες, κάπου τα είχε καταχωνιασει και έτσι έπεσαν στα χέρια μου φετος.
Δε μπορώ να σου πω περισσότερα χωρίς να έχω διαβάσει το τέλος μόνο οτι είναι υπερβολικό το μέγεθος του (1400 σελίδες σύνολο), έπρεπε να κλείσει σε 2 βιβλία max.
Επίσης, διαβάζω κλασική λογοτεχνία τις περισσότερες φορές και είναι η πρώτη προσπάθεια να διαβάσω μια σειρά βιβλίων (εκτός απτά ρομπότ του ασιμωφ) .
Όπως εξελίχθηκε θα προτιμούσα να έχω διαβάσει το δον Κιχώτη πχ που είναι περίπου ίδιες σελίδες και είναι στη λίστα μου.
Όπως έχω αναφέρει σε παλιότερο post, μου άρεσε πολύ το Norwegian Wood κι επομένως έψαχνα να βρω ποιο θεωρείται πλειοψηφικά το καλύτερο βιβλίο του, για να συνεχίσω με αυτό.
Στο NW μου άρεσε η έμφαση στη λεπτομέρεια (πχ η καθημερινή ρουτίνα ή κάποιου είδους “ιεροτελεστία” για κάποιον χαρακτήρα) γιατί ήταν μέρος του χτισίματος. Επομένως δε βρίσκω λόγο να μη μ αρέσει και στο 1Q84 εκτός κι αν εννοείς την περιγραφικότητα αρνητικά όπως πχ τη βρίσκω εγώ στο “Όνομα του Ρόδου” του Έκο, αν το έχεις διαβάσει.
Θα διάβαζα για δοκιμή τις πρώτες σελίδες για να δω αν μ αρέσει, πριν το αγοράσω αλλά όπως είπες είναι εθιστικό στην αρχή οπότε δεν αποτελεί ασφαλές κριτήριο για το αν θα μου αρέσει και στη συνέχεια.
Προς το παρόν διαβάζω το Sapiens του Harari, μια σύντομη καταγραφή της ανθρώπινης ιστορίας. Έχει ενδιαφέρον, ειδικά η καταγραφή των πρώτων εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων του Sapiens και των προγόνων του. Προσπαθεί να καταγράψει όσο πιο αποστασιοποιημένα μπορεί κάποιες ιστορικά πολυκαταγεγραμμένες θεωρίες για την κοινωνική εξέλιξη του ανθρώπου και δημιουργεί όντως θέματα για συζήτηση αλλά θα προτιμούσα πιο πολλές λεπτομέρειες για ιστορικά γεγονόντα και πως αυτά επηρέασαν την εξέλιξη της ανθρωπότητας (είμαι στη μέση και μέχρι στιγμής παρουσιάζει πως κάποια γεγονότα όπως η αγροτική επανάσταση, η εξημερωση των ζώων, η θρησκεία ή πχ το νόμισμα, άλλαξε τις σχέσεις των ανθρώπων και τις κοινωνίες τους).
Καθώς πλησιάζουν οι καλοκαιρινές διακοπές, φτιάχνω τη λίστα των βιβλίων που θέλω να διαβάσω κατά τη διάρκειά τους… Το καλοκαίρι παραδοσιακά διαβάζω κλασικά πράγματα, πέρσι διάβασα πχ The Animal Farm, The Great Gatsby κτλ.
Φέτος θέλω επιτέλους να διαβάσω το Magic Mountain του Μαν. Το έχει διαβάσει κανείς; Έχω ακούσει (προφανώς) θετικές αλλά κι αρνητικές κριτικές.
σε γενικές γραμμές συμφωνώ απόλυτα. πάντα προτιμώ να διαβάζω την πρωτότυπη έκδοση όταν είναι στα αγγλικά. ωστόσο, εδώ που συζητάμε για μετάφραση στην αγγλική γερμανικού πρωτοτύπου, τι νόημα βρίσκεις; εκτός αν κρίνει κανείς πως η ελληνική μετάφραση δεν είναι ικανοποιητική και καταφεύγει στην αγγλική πχ
edit. απόλυτα βλαξ, νόμιζα αναφερόσουν στο μαγικό βουνό!
Στη μέση του καλοκαιριού και δε γίνεται να αφεθεί η μελέτη. Για την ώρα διαβάστηκαν με μία αίσθηση ωραιότητας:
Μάρω Βαμβουνάκη - “Ο πιανίστας και ο θάνατος”
Luis Sepulveda - “Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει”
Luis Sepuvelda - “Χρονικά του περιθωρίου”
Eric Schmitt - “Αγαπητέ Θεέ”
Robert Fisher - “Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία”
Αρχιμ. Βασίλειος - “Θεολογικό σχόλιο στις τοιχογραφίες της Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα”
Καλησπέρα. Έχετε να προτείνετε κάποιο βιβλίο σχετικό με την ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής από Ξενάκη και Jean Michel Jarre, Tangerine Dream, Kraftwerk, electro pop, trance, κλπ μέχρι σήμερα; Θα προτιμούσα να είναι στα αγγλικά.
Έφτιαξα τη βιβλιοθήκη μου και έπεσα στο Οι Λέξεις και τα Πράγματα ( The order of things ) του Φουκώ. Απ’όσο θυμάμαι, είναι το μόνο βιβλίο που με είχε κάνει να νιώσω χαζός ενώ το διάβαζα και το παράτησα, αν και ήμουν φαντάρος όταν το αγόρασα όπου η εγκεφαλική λειτουργία πέφτει στο μηδέν. Θα του ξαναδώσω άλλη μια ευκαιρία πολύ σύντομα, αν και είμαι σίγουρος πως δε θα είναι εύκολο ανάγνωσμα.
Πριν από 10 ημέρες περίπου, πέθανε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, είδηση που πέρασε περισσότερο στα “ψιλά” απ’ ό,τι θα έπρεπε (ελέω επικαιρότητας κορωνοϊού κι ελληνοτουρκικών). Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, γράφτηκε ένα πολύ ωραίο άρθρο για τον αποθανόντα στην ιστοσελίδα του «Πρώτου Θέματος».
Είναι το τρίτο του που διαβάζω, και ως τώρα συμφωνώ. Τα προηγούμενα δύο ήταν η κωμικοτραγική ιστορία του ελληνικού έθνους και οι λαοί των Βαλκανίων, εξαιρετικα και τα δύο
Aν σε ενδιαφέρει και ο κινηματογράφος υπό το πρίσμα του, τα ‘‘Λεξικό Ταινιών’’ Ι-ΙΙ-ΙΙΙ (το τρίτο μόνο για Ελληνικό Κινηματογράφο), είναι ε-ξαι-ρε-τι-κά, από τις καλύτερες συλλογές κριτικών που έχω
Αλλά όποιο του βιβλίο και αν πάρεις γενικά, είναι τοπ
Thanks, ψάχνομαι πάντα για τέτοια βιβλία και δεν έχω διαβάσει καθόλου Ραφαηλίδη οπότε θα το βάλω στα υπόψιν.
Σε άλλα νέα, ψιλοπαράτησα το Μαγικό Βουνό που έλεγα να ξεκινήσω το καλοκαίρι:
Note to self: Να θυμηθώ να έχω χαμηλά στη λίστα μου βιβλία που έχουν γραφτεί 100 χρόνια πριν.
Με κούρασε λίγο η γραφή, η λεπτομέρεια στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων και η αργή πλοκή (που, ως ένα σημείο προφανώς, είναι το κεντρικό θέμα στην ιστορία). Θα το τελειώσω προφανώς, αλλά αργότερα.
Προς το παρόν διαβάζω στη θέση του το Catch 22 κι ομολογώ ότι πλέον το απολαμβάνω ενώ στην αρχή μου είχε φανεί λίγο outdated. Παρανοϊκη παρουσίαση της τρέλας του πολέμου, του φόβου για τον θάνατο, της ματαιοδοξίας και γενικά της - survival mode - ζωής των ανθρώπων εν καιρώ πολέμου.
