Mέχρι στιγμής (για φέτος) έχω διαβάσει το Όνομα του Ρόδου και τη Δίκη.
Όχι δύσκολα, αλλά αρκετά απαιτητικά για ένα μη-βιβλιοφάγο. Κυρίως όσον αφορά στο θέμα της συγκέντρωσης που έχω κάποια θέματα.
Και αναφορικά με αυτό, δεν ξέρω τι να κάνω. Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να κουράζεται εύκολα ή/και να χάνει με το παραμικρότερο την υπομονή του και τη συγκέντρωσή του. Δεν είναι βαρεμάρα, αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω και ακριβώς τι είναι. Καμιά συμβουλή;
Θα πρότεινα μικρότερα βιβλία, νουβέλες, χιουμοριστικά ή συλλογές διηγημάτων… Να αλλάξεις λίγο το είδος, μπορεί να σε έχει κουράσει, και να κρατηθείς διαφορετικά από κάτι πιο ζωντανό/αστείο κλπ… Οι μικρές ιστορίες, από την άλλη, διαβάζονται εύκολα και γρήγορα και είναι και συχνά είναι πολύ καλύτερες από ένα μεγάλο βιβλίο. Ή ένα μικρότερο βιβλίο να σε κρατήσει…
Μπορεί από την άλλη να μην είσαι σε φάση διαβάσματος, κι όσο το πιέζεις να σε πιέζει… Υπάρχει περίπτωση να έχεις χάσει λίγο την όρεξή σου;
Για πολλά πράγματα έχω χάσει τη διάθεσή μου…
Ίσως να είναι έτσι, ίσως το πιέζω παραπάνω απ’όσο χρειάζεται.
Αυτό τον καιρό θέλω να διαβάσω το (μικρό) Of Mice and Men, ενώ στα Ελληνικά έχω τα Μέλμοθ, ο περιπλανώμενος και Μόμπι Ντικ, 1000 σελίδες έκαστο. Δε θα βιαστώ, όποτε είμαι έτοιμη. 
Ναι, συχνά είναι θέμα όρεξης… Θέλει να αφήσεις να περάσει και να μην το πολυκουράζεις. Για το Άνθρωποι και Ποντίκια έχω ακούσει πολύ καλά αλλά δεν το έχω διαβάσει. Πες μια γνώμη μετά. Το Μέλμοθ δεν το ξέρω. Τι φάση είναι;
Γοτθικό μυθιστόρημα.
Την αγαπώ αυτή τη σειρά βιβλίων.
Καλοκαιρινό ανάγνωσμα: check
Μην το ξεκινήσεις άμα είσαι ζορισμένη. Θέλει λίγη ψυχολογική και συναισθηματική άπλα το βιβλίο
Η σειρά η συγκεκριμέμη απο γκουτενμπεργκ είναι όλα τα λεφτά. Τελείωσα πρωτο τόμο απο κόμη μοντεχριστο και περιμένω πως κ πως τον επόμενο κ ναρχισω να μαζευω κ τα υπολοιπα βιβλια της σειρας.
Ο διαλογισμος βοηθαει, το headspace ειναι ενα καλο app
Παγκόσμια ημέρα βιβλίου, οπότε ας πούμε μερικές προτάσεις:
Ορχάν Παμούκ - Το Σπίτι της Σιωπής: ένας μικρός πύργος της Βαβέλ από οικογενειακά δράματα και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις σε μια επαρχιακή κωμόπολη της Τουρκίας, όπου οι ζωές των ανθρώπων ποτίζουν τους τοίχους των σπιτιών.
Κάρλος Ρουιθ Θαφόν - Η Σκιά του Ανέμου: μυστήρια στην Ισπανία του Φράνκο, φαντάσματα συγγραφέων και χαμένα βιβλία σε μία ιστορία που θα μπορούσε εύκολα να καταρρεύσει από το βάρος της, αν δεν ήταν γραμμένη με τόση απόλυτη μαεστρία, φροντίδα και ειλικρίνεια
Παπαμάρκος Δημοσθένης - Γκιακ: η περίοδος της μικρασιατικής εκστρατείας μέσα από ένα ψηφιδωτό ιστοριών στα περιθώρια της Ιστορίας, με έντονο το αρβανίτικο ιδίωμα χωρίς να γίνεται ποτέ κουραστικό.
Γιάροσλαβ Χάσεκ - Ο καλός στρατιώτης Σβέικ: ένα ιδιοφυές αντιπολεμικό μυθιστόρημα με πολύ χιούμορ, με τον απόλυτο cool πρωταγωνιστή που μένει διάφανος σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου, και ωστόσο δεν ξέρεις αν μπορείς να δεις μέσα του. Ο 'Α Παγκόσμιος Πόλεμος και ο παραλογισμός του μέσα από τα μάτια ενός ώριμου παιδιού, που δεν χρειάστηκε να πολεμήσει.
Άμι Ταν - Το Κλαμπ της Χαράς και της Τύχης: ένας σπασμένος καθρέφτης δείχνει τη ζωή τριών γενεών τριών οικογενειών που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ από την Κίνα. 9 γυναίκες προσπαθούν να αναμετρηθούν με τη ροή των χρόνων, των πολέμων, των πολιτισμών και των οικογενειών τους.
Ιωάννα Καρυστιάνη - Μικρά Αγγλία: στα πολλά μυθιστορήματα που πιάνουν την Ελλάδα του 20ου αιώνα και τους έρωτές της, υπάρχουν και καλογραμμένα βιβλία, που δεν θυσιάζουν την Ιστορία για την αισθητική, την συγκίνηση για τον συναισθηματισμό, και την ντοπιολαλιά για το κιτς.
Yeap. Ελπίζω να διάβασες ή να διαβάσεις και την υπόλοιπη σειρά
Προς το παρόν μου μένει μόνο το ‘‘Ο Λαβύρινθος των Ψυχών’’. Το ‘‘Παιχνίδι του Αγγέλου’’ το βρήκα εξίσου καλό με το πρώτο, τον ‘‘Αιχμάλωτο του Ουρανού’’ ίσως λίγο διεκπεραιωτικό
Παίρνω τη μπάλα από σένα για να αφήσω κι εγώ κάτι λίγα:
Αντώνης Σαμαράκης - “Ζητείται Ελπίς”: Μικρά διηγήματα, τα οποία είτε προέρχονται από την προσωπική ζωή του συγγραφέα είτε όχι, το βασικό είναι ότι όλα έχουν τον ίδιο πυρήνα που έγκειται στα “κρυπτά” της ανθρωπότητας. Η ανάγκη ο άνθρωπος να εκφραστεί με την αγνότητα ενός παιδιού που σκέφτεται επειδή του αρέσει να δημιουργεί, που έχει ανάγκη από μία γονεϊκή διαπαιδαγώγηση βασισμένη στην αγάπη του ζευγαριού και όχι σε μία δήθεν ελευθεριότητα, που θέλει να είναι σοβαρός και υπεύθυνος μέσα από την απλότητα και όχι τον ψυχαναγκασμό ενός κοινωνικού ρόλου.
Ivo Andric - “Το Σπίτι στην Άκρη της Πόλης”: Ο Βόσνιος αυτός συγγραφέας έχει κάτι το ιδιαίτερο στο να γράφει διηγήματα. Παρουσιάζει τον άνθρωπο μέσα από τη μοναδικότητα του προσώπου και την διαφορετικότητα του χαρακτήρα. Δεν καταδικάζει και δεν αθωώνει, παίρνοντας το μέρος κάποιου, αλλά τους χαρακτήρες του τους ωθεί ως πατήρ που αγαπάει το παιδί του, ακόμη κι αν επιλογή του είναι η ασωτία. Πέραν, όμως, των ανθρώπων, ο Andric κάνει κάτι ιδιαίτερο και όταν αναφέρεται στην κτίση με όλα τα αντικείμενα που την πλαισιώνουν. Δεν θεοποιεί την ύλη, ούτε και την κάνει κέντρο της προσοχής, αλλά είναι σα να σπρώχνει τον άνθρωπο να ορθοποδήσει εν μέσω απελπισίας.
Luis Sepulveda - “Ο Κόσμος του Τέλους του Κόσμου”: Είναι, ίσως, το αγαπημένο μου βιβλίο του απ’ όσα έχω διαβάσει. Η αφήγησή του είναι απλή. Είναι υποστηρικτής του οικοσυστήματος και πόσο μάλλον, στην περίπτωση αυτήν, των φαλαινών. Ο ίδιος έχει ομολογήσει ότι στα πραγματικά γεγονότα που αφηγείται, ενσωματώνει και τη μυθιστοριογραφία. Εδώ, όμως, έχεις την αίσθηση ότι τίποτα δεν αποτελεί αποκύημα της φαντασίας. Ακόμη και αυτό το ανεπανάληπτο γεγονός που συμβαίνει προς το φινάλε του βιβλίου, εκεί όπου βλέπεις ότι η καθαρότητα μιας ανθρώπινης καρδιάς διακονείται από την κτήση, ενώ η κτηνώδης καρδιά οδεύει στον βυθό από το ζωώδες ένστικτο της άμυνας για ζωή.
Viktor Frankl - “To Νόημα της Ζωής”: Τα όσα περιγράφονται μέσα σε αυτό το βιβλίο, συνθέτουν τις απαντήσεις σε αρκετά ερωτήματα υπαρξιακά. Από την θέληση για ζωή μέσα στην χειρότερη ξεγύμνωση της ύπαρξης, μέχρι και την μετάνοια ενός ανθρώπου που είχε το όνομα “ο σφαγέας του Στάινχοφ” κι έθεσε τη ζωή του υπέρ της εμψύχωσης των άλλων. Ο Frankl δίνει ώθηση πέραν από τις ψυχολογικές θεωρίες, δίνει απαντήσεις και προκαλεί τον άνθρωπο να ρωτήσει ειλικρινά.
Alexander Schmemann - “Για να Ζήσει ο Κόσμος”: Εδώ εξηγείται τι σημαίνει ένας άνθρωπος να είναι ευχαριστιακός και όχι απλά ευχάριστος ή ευχαριστημένος. Εδώ δίδεται ότι πέραν της πείνας για φαγητό και της δίψας για κρασί ή νερό, υπάρχει η πείνα και η δίψα της ύπαρξης, που ζητάει το περισσότερο, την αφορμή για να ζήσει και όχι να επιβιώσει. Την αφορμή για να ενταχθεί συνειδητά στη Μεγάλη Είσοδο της προσκομιδής επί του Αγίου Θυσιαστηρίου.
Μάρω Βαμβουνάκη - “Ο Πιανίστας και ο Θάνατος”: Παρά το γεγονός ότι το “Λουλούδι της Κανέλλας” το διάβαζα με λαχτάρα ξανά και ξανά, το παρουσιαζόμενο βιβλίο, ενώ το διαβάζεις και θαρρείς ότι μοιάζει να μην έχει κατάληξη, μοιάζει να πνίγεται, εντούτοις έρχεται η τελευταία φράση του για να αποκαλύψει τη σημασία και τη σημαντικότητα ολόκληρου του βιβλίου και να σε δώσει (ή όχι) την απάντηση στα ερωτήματα που σε δημιουργούνται. Μία γυναίκα σ’ ένα γάμο, που από πολλές πλευρές είναι ένα αδιέξοδο και με μια κόρη που περιμένει “κάτι” για να εμπνευστεί και να πάρει χρώμα η καρδιά της…
Richard Bach - “Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον”: Ό,τι πιο ωραίο έχω διαβάσει τα τελευταία πέντε χρόνια. Αν κάνεις μία δοκιμαστική “πτήση” και φας τα μούτρα σου, αξίζει να προσπαθήσεις ξανά. Δεν αξίζει η επιβίωση, αλλά η ζωή. Καλές οι σίγουρες πτήσεις, αλλά εκείνες που ενέχουν το ρίσκο και τον κίνδυνο να ζήσεις αληθινά, ετοιμάζουν τον αεροδιάδρομο της “μετάστασής” σου.
Το ‘‘Ζητείται Ελπίς’’ έχει μέσα μία ιστορία - ανάμεσα σε άλλες - που με στοίχειωσε κι ας τη διάβασα δευτέρα γυμνασίου (δεν θυμάμαι τον τίτλο της). Είναι η ιστορία με τον άνθρωπο στο τρένο στα σύνορα… Όποιος το έχει διαβάσει, καταλαβαίνει!
Το βιβλίο του Φρανκλ λέω ότι θα το διαβάσω από τότε που τον έμαθα στη σχολή, κι ακόμη δεν τα κατάφερα. Πρέπει να είναι συγκλονιστικό.
Το ‘‘Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον’’ συγκαταλέγεται σε εκείνα τα μικρά βιβλία που είναι παραμύθια, αλλά κρύβουν εξαιρετικό πλούτο από πίσω τους. Το είχα διαβάσει από πολύ νωρίς, καθώς ήταν στην οικογένεια ένα από τα βιβλία που συνηθιζόταν να διαβάζουμε μικρά (η αδερφή μου, τα ξαδέρφια μου) και το διάβασα κι εγώ. Συγκινητικό. Ανάμεσα σε άλλα παρόμοια, προτείνω το ‘‘Ένα Δελφίνι Ονειρεύεται’’, ‘‘Ο Γάτος που έμαθε σε έναν Γλάρο να πετάει’’, ‘‘Ο Ιππότης με τη Σκουριασμένη Πανοπλία’’ και το ‘‘Ψευδαισθήσεις’’ (επίσης του Μπαχ), στο οποίο ο πρωταγωνιστής παίρνει μαθήματα ζωής από τον ίδιο τον Τζίζους. Έχει μέσα μία από τις αγαπημένες μου ατάκες: ‘‘Πώς θα κάνεις το σύννεφο να εξαφανιστεί, αν επικεντρώνεις όλη σου την προσοχή σε αυτό;’’
“Σ’ ένα συνοριακό σταθμό”.
Από τα άλλα που πρότεινες, έχω διαβάσει το “Ο γάτος που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει”. Απλά υπέροχο με τελείωμα που πάει για απογείωση κυριολεκτικά, και το “Ο ιππότης με τη Σκουριασμένη Πανοπλία”. Τ’ άλλα δύο τα κρατάω για το μέλλον μια και τα πρότεινες.
Ασίστ σε μένα, με το “Εν Ονόματι” του Σαμαράκη κλαίω κάθε φορά που φτάνω στο τέλος.
Κατά τα άλλα, διαβάζοντας παράλληλα Bakker και Abercrombie έκανα πριν λίγο μια παραγγελία για 5 βιβλία του Λουντέμη αφού διάβασα το από κάτω ποστ:
4 ώρ. ·
Η σπουδαιότερη δανειστική βιβλιοθήκη της ζωής μου ήταν το σπίτι της Ευδοκίας και της Σούλας, των πρώτων μου εξαδέλφων που λειτουργούσαν ως δανεικές μάνες όποτε έλειπε η μάνα μου στη δουλειά. Εκεί μέσα γνώρισα τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα, στη συλλογή με τα άπαντα του Λουντέμη, από πιτσιρίκος, που «ήξερα να διαβάζω βιβλία από τριών χρονών» κι η μάνα μου το είχε μεγάλο καμάρι. Δεν άφησα τίποτα, τα διάβασα όλα, σε δόσεις, κάτω από παρακάλια και φωνές «βράδιασε, πάμε» ή «σε φωνάζει η μαμά σου, πήγαινε σπίτι».
Μεγαλώνοντας, θέλησα να τα αγοράσω για τη δική μου βιβλιοθήκη, δεν έλεγε να σβήσει το συναίσθημα, ακόμα με στοίχειωνε. Κι από όλα εκείνα τα βιβλία, τα δερματόδετα, τα ευωδιαστά, όταν μπήκα στο βιβλιοπωλείο δεν έκανα δεύτερη σκέψη: Ζήτησα τα «Θυμωμένα Στάχυα». Τα υπόλοιπα μπορούσαν να περιμένουν, αλλά εγώ δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι να το ξαναδιαβάσω ως, πλέον, ενήλικος. Ήμουν δεκαεννιά και το είχα πάρει μαζί μου σε ταξίδι γυρισμού από τη Θεσσαλονίκη, όσο έψαχνα για το πρώτο μας σπίτι.
Είχαν μείνει δέκα-είκοσι σελίδες. Αποφάσισα να μην το τελειώσω, δεν μου ταίριαζε τέλος βιβλίου, τέτοιου βιβλίου, μέσα σε λεωφορείο του ΚΤΕΛ, ίσως να έπαιζε τίποτα καψουροτράγουδα και να μην ήθελα να το μαγαρίσω. Καθόμουν στη γαλαρία. Έξω από την Ασπροβάλτα, το πούλμαν έκανε δεξιά και λίγο μετά ο οδηγός μάς ενημέρωσε πως η βλάβη δεν διορθώνεται -θα περιμέναμε όχημα από Καβάλα να μας παραλάβει, σε καμιά ώρα.
Έκατσα σ’ ένα πεζούλι, όσο οι υπόλοιποι έκοβαν βόλτες τριγύρω περιμένοντας. Λίγο μετά, έκλεισα το βυσσινί οπισθόφυλλο μέσα στα κλάματα. Κι έκλαιγα ως το σπίτι. Και ήταν μία από τις λίγες φορές που όσοι με έβλεπαν με λυπούνταν και ταυτόχρονα τους λυπόμουν εγώ που δεν ήξεραν γιατί κλαίω.
Η σκηνή στην καφετέρια με το Κατερινάκι, όπου κάθεται μαζί τους η δασκάλα και ζητάει σφηνάκι χυμό ροδάκινο μ’ έκανε να σκάσω στα γέλια. Κατά τ’ άλλα, ενώ το σκέφτηκα, το είδα και δεν το είδα να έρχεται ως τέλος. Κάπως έτσι είναι και της Βαμβουνάκη “Ο Πιανίστας και ο Θάνατος”. Δεν το βλέπεις να έρχεται αυτό το τέλος, αυτή η φράση τέλους.
Μετά το “Η μοναξιά είναι από χώμα” που έχω διαβάσει κάπου 24 φορές, είπα ότι δε θα διαβάσω ξανά κάτι δικό της, αλλά οκ, ίσως τσεκάρω αυτά που είπες 
Σε αγαπώ λιγάκι που διαβάζεις ισοβίτη
Παίδες, επειδή είμαι απαράδεκτος, κι επειδή δεν τις πολυδιαφημίζουμε, συνειδητοποίησα ότι έχω διαβάσει απελπιστικά λίγες γυναίκες λογοτέχνισσες. Γράψτε τις αγαπημένες σας γυναίκες συγγραφείς με μια πρόταση βιβλίου τους για να ξεκινήσει κανείς, με μια μικρή περιγραφή στυλ. Η δική μου λίστα είναι μάλλον μικρή: