Και από πίσω σινγκλακι RCA Victor, παλιό λαϊκό του παππού να υποθέσω; Ένας Περπινιάδης ξερωγω;

Όλα έχουν αναλυθεί στην κεντρική

Διάβαζω «Τη μητέρα του σκύλου» του Παύλου Μάτεσι. Στην σκηνή της διαπόμπευσης όλη η Ελλάδα!

Στο μεταξύ, σήμερα το πρωί παρήγγειλα τέσσερα, μην τυχόν και ξεμείνω τον Αύγουστο:

1. Πέτερ Κάμεντσιντ - Έρμαν Έσσε (Διόπτρα)
2. Γερτρούδη - Έρμαν Έσσε (Διόπτρα)
3. Νάρκισσος και Χρυσόστομος - Έρμαν Έσσε (Διόπτρα)
4. Ο άνθρωπος που γελά - Βίκτωρ Ουγκώ (Σύγχρονη Εποχή)

Θα ρίξω λίγο το επίπεδο για να εξομολογηθώ την ένοχη καλοκαιριάτικη απόλαυσή μου, η οποία είναι τα βιβλία του Nesbo, τα οποία, ρε παιδιά, σαν νεράκι φεύγουν τα άτιμα και τα διαβάζω το ένα μετά το άλλο.

Νεσμπο και καλοκαίρι πάνε παρέα. Διάβασα τα 3 τελευταία με ήρωα τον Χάρι Χολε.
Έφυγαν νερό και ας μην ήταν και τα τρία φοβερά.

@Leper_Jesus @38aris φιλοι του νεσμπο, ελάτε στο τοπικ για αστυνομική λογοτεχνία, να διαβάσετέ και να πείτε αν θέλετε - > Αστυνομικα μυθιστορηματα - #167 by montecristo .

οντοπικ - όταν ένα βιβλίο έχει εξαντληθεί, τι επιλογές έχουμε ;

Metabook ή φίλοι ή παλαιο(βιβλιο)πωλείο. Ή κωλοφαρδία αν έχει ξεμείνει σε κάποιο ράφι κάποιου βιβλιοπωλείου απώλητο.

Ή δημοτικές βιβλιοθήκες!

Σύντομο update, μην το χέσουμε και στις μακροσκελείς αναλύσεις

Περί Αυτομυθοπλασίας

image402×589 49.8 KB

1. Ας Πούμε Ότι Είμαι Εγώ - Veronica Raimo (Εκδόσεις Δώμα): σε κουβέντα για την αυτομυθοπλασία στη λέσχη βιβλίου πρότεινα διάφορα μιας και αποτελεί hot θέμα της εποχής μας, και επιλέχθηκε αυτό. Σε απόσταση απ’ το μέσο όρο των υπόλοιπων γνωμών, εγώ θα πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Η Veronica γράφει για τον εαυτό της και την οικογένειά της, παίρνοντας πολλές πρωτοβουλίες σε ανεκδοτολογικές ιστορίες, περνώντας από διάφορα θέματα, άλλες φορές πιο σοβαρά κι άλλες πιο χαζά (απ’ τον θάνατο των γονιών στους εφηβικούς έρωτες), με τον ειρωνικό και meta τρόπο των millenials και gen z, χωρίς όμως να γίνεται καρικατούρα. Ίσως η απόλυτη τιμή του τι συνιστά “αυτομυθοπλασία”, το “Ας Πούμε Ότι Είμαι Εγώ” φάνηκε φρέσκο, χιουμοριστικό, όχι ρηχό - κι ας μην είναι βαθύ - κι εν τέλει ταυτίσιμο.

image591×890 75 KB

2. Η Τριλογία της Κοπεγχάγης - Tove Ditlevsen (Εκδόσεις Πατάκη): συνεχίζοντας την αυτομυθοπλασία, ίσως ένα παράδειγμα θεμελιώδες του είδους έρχεται απ’ τη Δανία, από μία εξέχουσα συγγραφέα της χώρας. Η Ντιτλέουσεν περισσότερο πείθει με μία σύντομη περίληψη της ζωής της (φτωχογειτονιά, σοσιαλισμός, πολλαπλοί γάμοι, πετυχημένη συγγραφέας, εξαρτήσεις, αυτοκτονία), παρά απ’ την προσωπική της κατάθεση για το ποια ήταν. Ένα βιβλίο εκνευριστικό, βαρετό, και επίπεδο, φουλ στο μελόδραμα, αισθητικοποιημένη ανία και αποφάσεις δίχως νόημα. Γεγονότα πολλά, κίνητρο πουθενά, ερμηνεία καμία.

Περί Πολιτικού Μυθιστορήματος

Η Γιορτή του Τράγου - Mario Vargaw Llosa (Εκδόσεις Καστανιώτη): ενδιαφέρον βιβλίο που πραγματεύεται το καθεστώς και την δολοφονία του Τρουχίλιο, του τριακονταετούς δικτάτορα του Αγίου Δομινίκου. Η “Γιορτή του Τράγου” εκτυλίσσεται σε τρία επίπεδα: στο πρώτο, συναντούμε την Ουρανία Καβράλ, κόρη του επινοημένου βουλευτή Καβράλ, δεξιού χεριού του Τρουχίλιο, που επιστρέφει δεκαετίες μετά την δολοφονία του στον Άγιο Δομίνικο και αντιμετωπίζει τους δαίμονες του παρελθόντος. Σε ένα δεύτερο, ο Τρουχίλιο την τελευταία μέρα της ζωής του, οι κινήσεις του, τα σχέδιά του, οι σκέψεις του. Σ’ ένα τρίτο, οι συνωμότες που ανέλαβαν να τον δολοφονήσουν με την βοήθεια της CIA. Ποιοι είναι, ποια τα κίνητρά τους, και τι ακριβώς συνέβη απ’ τη δολοφονία και μετά. Παρ’ όλο που τα τρία επίπεδα αλληλοπλέκονται, το τρίτο θα έλεγα ότι είναι και το πιο ενδιαφέρον συνολικά. Όχι άσχημο βιβλίο, σίγουρα καλογραμμένο από τον αμφιλεγόμενο Περουβιανό λογοτέχνη, αν και κουραστικό και λίγο πλατειάζει. Το τέλος του παρόντος λίγο άνευρο, σε σχέση με το τέλος του τρίτου επιπέδου.

Περί ελληνικού νεο-νουάρ

image630×1024 55.3 KB

Deepfake - Μάκης Μαλαφέκας (Εκδόσεις Αντίποδες): το πήρα χωρίς πολλή σκέψη τώρα στις διακοπές λόγω διαφόρων διθυράμβων που ακολουθούν το όνομα του Μαλαφέκα. Δεν ήξερα τι να περιμένω, δεν θυμόμουν ότι είναι νουάρ. Η ιστορία του συγγραφέα/ντετέκτιβ Μιχάλη Κρόκου στο τρίτο της επεισόδιο (θα διαβάσω κάποια στιγμή και τα προηγούμενα δύο) ήταν ευχάριστη, όχι ιδιαίτερα ευρηματική. Τα διαρκή references είχαν πλάκα, όμως παραπήρανε στα σοβαρά τον εαυτό τους, και θα μπορούσε να έχει καλύτερο pay-off ως πλοκή αν δεν βιαζόταν τόσο. Πραγματικά, το βιβλίο έτρεχε με χίλια, και κάθε τι που συνέβαινε χρειαζόταν μόνο μία αναφορά για να εδραιωθεί, ενώ ο πρωταγωνιστής μαγνήτιζε τις ευκολίες σαν λάμπα τα πεταλουδάκια. Το κλείσιμο έγινε με τέντωμα των ανοχών του αναγνώστη για τις αποφάσεις των πρωταγωνιστών. Για καλοκαιράκι, παραλία, να γελάσουμε λίγο με τις γνώσεις του Μαλαφέκα για επικαιρότητα και διαδικτυακή κουλτούρα μου φάνηκε εξαιρετικό. Θα ήθελα περισσότερο ψαχνό, όμως.

Γιατί είναι αμφιλεγόμενος;

Το χειρότερο από τα τρία του (κατ’ εμέ απολαυστικό και αυτό). Δυστυχώς υπάρχει μία φθίνουσα ποιότητα στα βιβλία του αλλά ξεκίνησε από πολύ ψηλά οπότε αντέχει ακόμα. Το καλό που σου θέλω να έχεις διαβάσει τη συνέντευξη που του έχουμε κάνει. Rock Culture #25: Γιατί ο Μάκης Μαλαφέκας είναι ο συγγραφέας που πρέπει να μάθεις
Σε αυτήν επίσης θα δεις ότι δεν προσδιορίζεται ως νουάρ (ορθώς) αλλά ως παλπ.

Γιατί κάποιοι τον αποκαλούν Λιόσα και άλλοι Γιόσα

Γιατί ξεκίνησε με πολύ αριστερή ματιά, αλλά η μετέπειτα ενασχόλησή του με την πολιτική (κατέβηκε και για πρωθυπουργός) και προσωπική ματιά έδειχναν μια ολοένα και πιο απότομη στροφή δεξιά, που έφτασε από ακροκεντρώος να θεωρείται φουλ ακροδεξιός, όχι μόνο από τις συναναστροφές του, αλλά και απ’ τις πολιτικές του προτάσεις (στο δείλι της ζωής του, π.χ. υποστήριζε Μπολσονάρου στην Βραζιλία). Ακραιφνής νεο-φιλελεύθερος, υπέρμαχος της αχαλίνωτης αγοράς, και της σμίκρυνσης του κράτους μόνο στα προνοιακά του κομμάτια.

Θενξ! Ήξερα ότι είχε κάνει στροφή από αριστερός σε συντηρητικός αλλά μάλλον δεν είχα εκτιμήσει το μέγεθος της στροφής του.

Το έχω αναφέρει παραπάνω και εγώ. Είναι φοβερό πόσο κοντά είναι οι ιταλικές και ελληνικές οικογένειες των 80s/90s. Το περιμενα πιο αστείο, περνάει ξυστά σε κάποια θέματα σεξουαλικής παρενόχλησης, αλλά ευρύτερα, ήταν εύπεπτο και ευχάριστο.

Περί Μαλαφέκα - εμένα μου άρεσαν και τα τρία βιβλία, απλά φοβάμαι ότι έχει πάθει λίγο King, τα τέλη του είναι κάπως… ατελή. Ειδικά στο deepfake μοιάζει σαν να ήθελε ακόμα ένα μήνα να το τελειώσει και να του είπε κάποιος “κλείνουμε αύριο”. that said, εγω θα διάβαζα και άλλο Κρόκο, αν και ο ίδιος είπε πως μάλλον με την τριλογία έκλεισε.

Ναι σε όλα όσα είπες, και για τη Ράιμο, και για τον Μαλαφέκα.

Ίσως ήθελε και δύο μήνες, θα πω εγώ

Πάντα μου είναι δύσκολο να διαβάσω το καλοκαίρι, ειδικά τον Αύγουστο, αλλά μόλις το παρήγγειλα για να μπαίνω σε mood φθινοπώρου. Καλή επιλογή φαίνεται

Το είχα διαβάσει πριν χρόνια, την εποχή που ήμουν φοιτήτρια. Κάπου το έχω, μάλλον αγορασμένο δεύτερο χέρι. Σε ευχαριστώ που μου το θύμισες!

Κυκλοφορεί και σε νέα μετάφραση της Αγγελίδου, αυτήν αγόρασα.

Έχω διαβάσει πολλά του Έσσε, τα «ο λύκος της στέπας», «Ντέμιαν», «Ροσάλντε», «Σιντάρτα», «Κνουλπ», «Κλάιν και Βάγκνερ» και «Πέτερ Κάμεντσιντ». 7 μέχρι στιγμής, όχι και άσχημα!

Το μεσαιωνικό κλίμα του βιβλίου με ιντριγκάρει πολύ – μετά την «Γερτρούδη» θα το ξεκινήσω οπωσδήποτε. Και εξ αφορμής αυτού, θα μπορούσαμε να ξαναβάλουμε μπροστά τη Λέσχη Ανάγνωσης! Ο Έσσε, όπως και ο Τσβάιχ, είναι ιδανική επιλογή και λόγω έκτασης και ποικιλίας. Εγώ μάλιστα θα έλεγα από Σεπτέμβρη να ξαναρχίσουμε και προτείνω και το «Παλαιοβιβλιοπώλης Μέντελ και η αόρατη συλλογή» του Τσβάιχ.

Franz Kafka - Ο πυργος

Πριν 2-3 χρόνια είχα διαβάσει τη Δικη απο τον ιδιο συγγραφεα, παρολο που με ειχαν κουρασει λιγο τα πρωτα 3/4 του βιβλιου, το φιναλε ηταν τοσο αριστουργηματικο που αξιζε “τον κοπο”. Θα την προτεινα ανεπιφυλακτα.

Παμε λοιπον στα του Πυργου.

Ο συγγραφέας, για όσους είναι εξοικειωμενοι με το εργο του ειδικευεται σε δαιδαλωδεις, γραφειοκρατικες περιγραφες διαφορων μηχανισμων και πως επηρεαζουν τους ηρωες του. Η αλληγορια και εδω ηταν πολυ εντονη, χωρις ομως να την- περιπου- συγκεκριμενοποιει, οπως και στη Δικη. 400 κατι σελιδες λοιπον διαπλοκων, αλληλεπιδρασης μεταξυ των ηρωων, περιεργων μηχανισμων αυτου του συστηματος που ονομαζοταν “Πυργος” χωρις ομως το ιδιο μεγαλειωδες φιναλε οπως στη Δικη, αφου ο θανατος προλαβε τον συγγραφεα απο να το ολοκληρωσει. Ενα μεγαλο what if φυσικα, αφου με ενα φιναλε ανταξιο της Δικης θα ηταν το ιδιο καλος αν οχι καλυτερος. Δεν θα το προτεινα, οσο και αν η αφηγηματικη ικανοτητα του Καφκα δεν χρειαζεται συστασεις.

Ένα περίεργο πράγμα με τον Κάφκα, ενώ όποτε έχω πιάσει βιβλίο του θέλω να ξεριζώσω τα μάτια μου με κουταλάκι του γλυκού, λατρεύω συγγραφείς που τον αναφέρουν ως επιρροή (βλ. Σαμάνθα Σβέμπλιν, τα πρώτα της)

Η Δίκη με σύγχυσε όταν τη διάβασα, τον Πύργο απλώς τον εγκατέλειψα…

Δεν είμαι εξοικειωμένη, όμως δεν είμαι και άσχετη. Θα σου πρότεινα να διαβάσεις τη «Μεταμόρφωση» (τη διάβασα από τον Πατάκη και ήταν μια χαρά, θα πρότεινα όμως την καινούρια μετάφραση της Αβραμίδου, από το Δώμα) και το «Στη Σωφρονιστική Αποικία» από την Κίχλη, απ’ ό,τι θυμάμαι. Ανατριχιαστικές περιγραφές! Και τα δύο πολύ δυνατά, και σύντομα - έχω ξεχάσει πλέον λεπτομέρειες γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλά θυμάμαι ακόμα πόσο μεγάλη επίδραση είχαν ασκήσει πάνω μου!