Ένα περίεργο πράγμα με τον Κάφκα, ενώ όποτε έχω πιάσει βιβλίο του θέλω να ξεριζώσω τα μάτια μου με κουταλάκι του γλυκού, λατρεύω συγγραφείς που τον αναφέρουν ως επιρροή (βλ. Σαμάνθα Σβέμπλιν, τα πρώτα της)
Η Δίκη με σύγχυσε όταν τη διάβασα, τον Πύργο απλώς τον εγκατέλειψα…
Δεν είμαι εξοικειωμένη, όμως δεν είμαι και άσχετη. Θα σου πρότεινα να διαβάσεις τη «Μεταμόρφωση» (τη διάβασα από τον Πατάκη και ήταν μια χαρά, θα πρότεινα όμως την καινούρια μετάφραση της Αβραμίδου, από το Δώμα) και το «Στη Σωφρονιστική Αποικία» από την Κίχλη, απ’ ό,τι θυμάμαι. Ανατριχιαστικές περιγραφές! Και τα δύο πολύ δυνατά, και σύντομα - έχω ξεχάσει πλέον λεπτομέρειες γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλά θυμάμαι ακόμα πόσο μεγάλη επίδραση είχαν ασκήσει πάνω μου!
μα αυτο ειναι το νοήμα ! και εμενα με συγχυσε, αλλα αυτος ηταν και ο στοχος
Ναι, δεν με σύγχυσε με ευχάριστο τρόπο. Για να κάνω μία αναλογία, είναι η ευχαρίστηση του να τρως καυτερό φαγητό απ’ τη μία, κι η ενόχληση να τρως φαγητό που του έχει παραχυθεί μαύρο πιπέρι μέσα και αλλοιώνεται η γεύση
Η οποια συγχυση ειναι ολο το build-up με τις τελευταιες 50 (περιπου) σελιδες να δινουν μια καποια λυτρωση και πιο συγκεκριμενη επεξηγηση της αλληγοριας θρησκευτικη, υπαρξιακη, ταξικη/κοινωνικη, οπως την εκλαμβανει ο καθενας, με την υπαρξιακη διασταση για εμενα να εχει περισσοτερη βαρυτητα, αν θελετε και λιγη απο τη δικη μου οπτικη. Θυμαμαι να διαβαζω το τελος του βιβλιου με μεγαλο ενθουσιασμο, που “εσπασε” τον οποιο “πονοκεφαλο” νωριτερα. Ειναι δυσκολος συγγραφεας, μπορω να καταλαβω τον φιλτατο @ManosOrff αφου και στα δυο βιβλια αισθανθηκα σε στιγμες και εγω το ιδιο συναισθημα (αυτο με το κουταλι).
Ξεκίνησες με τη Δίκη και συνέχισες με τον Πύργο -και εσύ και ο Μάνος- τί περίμενες; Κάφκα είναι αυτός! Μην βουτάτε με τη μία σε τάφρους!
Και μου κάνετε και φιλοσοφική ανάλυση - πώς το κάνετε; Σας μισώ, γιατί εγώ για να βάλω τρεις λέξεις σε σειρά Υ-Ρ-Α χρειάζομαι μία ώρα, και στο τέλος κάνω και λάθος! Κατσαπλιάδες, πουτανάκια, γαύροι κοτόπουλα με κράνη, Βούλγαροι, χανούμισσες, βαζέλες - ε, μην το πω όλο. Με νευριάσατε! 
Να σημειωθεί στα πρακτικά, σήμερα είναι η πρώτη φορά που η SilentWinter, έστω και αναφερόμενη κυρίως στον Rider, με είπε πουτανάκι
New Achievement Unlocked
Admins, ποτε θα φτιαξετε αυτο το badge?
Πήγα βόλτα με τον κολλητό στο μπαζάρ βιβλίου εδώ στην πόλη μας, ψιλοσουρωμένη, στις 12-12:30 ώρα τη νύχτα, και αγόρασα το «Εν Ονόματι» του Σαμαράκη που μου έπιασε το μάτι, και ήταν μικρό. Είμαι ήδη στην 73 σελ και είναι καλό, ευκολοδιάβαστο. Ευχάριστο διάλειμμα από Έσσε, Ουγκώ, και άλλους τέτοιους κουλτουριάρηδες (θα επανέλθω).
Κανονίστε να βάλουμε μπρος τη λέσχη.
Μια ωραία συνέντευξη
metabook ό,τι καλύτερο
Να πούμε και μία επίσης πολύ καλή επιλογή για τα εν Αθήναις ατομάκια
https://www.facebook.com/p/Το-Παλαιοβιβλιοπωλείο-των-αστέγων-100068497622025
https://anestios.gr/comingsoon/aboutUs.html
Το Παλαιοβιβλιοπωλείο των Αστέγων είναι πολύ όμορφο εγχείρημα, και δεν τα έχει βρει κι όλα εύκολα στο δρόμο του. Με 3-5 ευρώ μπορείτε να βρείτε αρκετή λογοτεχνία, ελληνόγλωσση και ξενόγλωσση (και αμετάφραστη, επίσης), δοκίμια, ποίηση, παιδικά, κλπ. Γενικά, ό,τι θεματική μπορεί να έχει ένα βιβλιοπωλείο, απλά είναι όλα μεταχειρισμένα και πάμφθηνα. Έχω βρει εξαιρετικά βιβλία από εκεί (Βενέζη, Καραγάτση, Ταχτσή, Έιμι Ταν, Αλιέντε, κλπ), και κάποια λιγότερο γνωστά.
Βρίσκεται στο Παγκράτι, στην πλατεία Μεσολογγίου, οπότε προσφέρεται για χαλαρή τσάρκα, και μετά διάβασμα σε παρακείμενη καφετέρια ή παγκάκι.
Αγαπημενο μερος, καλα ειμαστε και διπλα,
οριακα αγκαθι σε μια γειτονια που εξευγενίζεται ταχύτατα, και δεν ξερω πως σου ηρθε να το ποσταρεις τωρα, καθως χθες διαβασα αυτο:
καλός.
Όπου βρεθώ και σταθώ, για τον Ανέστιο θα λέω ρε
Σήμερα τελείωσα την τριλογία του Γιάννη Ατζακά, “Διπλωμένα Φτερά”, “Θολός Βυθός”, “Φως της Φονιάς”.
Για όσους δεν γνωρίζουν, η τριλογία πραγματεύεται την αυτοβιογραφική πορεία του συγγραφέα πριν την περίοδο των παιδουπόλεων της Φρειδερίκης, κατά τη διάρκεια αυτής, όπως και την έξοδό του από 'κει και την επιστροφή του στη Θάσο και τη γιαγιά του Βενετιά.
Δε νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει αναγνώστης, που να έχει ζήσει (όχι απλά με, αλλά πολύ περισσότερο) τους παππούδες του και να μη συνοδοιπορήσει με τον συγγραφέα, κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Στο “Θολό Βυθό”, βέβαια, πρόκειται για μία άλλη κατάσταση, η οποία, όμως, κατά τα συμφραζόμενα, αλλά και τα λεγόμενα του ιδίου, κυοφορούταν από μία πολύ εσωτερική και προσωπική ελπίδα. Γι’ αυτό και ο λόγος του είναι περισσότερο λόγος Μεγάλης Εβδομάδος, οδηγούμενος προς την Ανάσταση, παρά μέσα σε μία συνεχιζόμενη “κατακεραύνωση”, όπως συνέβαινε σε αρκετά του Λουντέμη (που τον τιμώ και αγαπώ τα βιβλία του).
Συγκριτικά με τα τρία, όμως, αυτό που αγάπησα πιο πολύ, είναι το “Φως της Φονιάς”. Υπήρχαν στιγμές -ανούσιο το αν ήταν λίγες ή πολλές-, που ταυτίστηκα με τον Ατζακά και τον ζούσα στην αναπνοή του. Επίσης, όπως και στα προηγούμενα δύο βιβλία, αλλά εδώ περισσότερο, με ταξίδευε με τις εικόνες του στη Θάσο και τα μονοπάτια της.
Πολύ ωραίος λόγος. Το στήσιμο του ύφους και η ανάπτυξη, μού θύμισε αρκετά στοιχεία από τον Παπαδιαμάντη και γενικά, μου λήστεψε το ενδιαφέρον η κάθε του λέξη.
Και δεν το έβαζε κάτω. Θέλω, έστω και για μια στιγμή, να τον συναντήσω και να πούμε μερικά πράγματα. Ακόμα και τώρα, που είναι 80φεύγα.
Εχω παει εκατονταδες βιβλια στο παλιο Παλαιοβιβλιοπωλειο, στον χωρο της Πειραιως, αλλα απο την ωρα που πηγαν Παγκρατι δεν εχω καταφερει να τους επισκεφθω. Ειχα χαρει που βρηκαν χωρο, αλλα ειχα καταλαβει οτι ειναι δικος τους. Προσφατα τσεκαρα τα βιβλια που μπορω να παω. Με νοικι, δεν ειναι βιωσιμο αυτο το προτζεκτ, τα εξοδα ειναι πολλα και ζουν (ζουσαν τουλαχιστον) 3-4-5 ανθρωποι απο αυτο. Με τετοια ακριβεια, δυσκολα να τσουλησει.
Θα ειμαι ειλικρινης, τις μισες φορες που πηγα βιβλια, ο κυρ Λεωνιδας ηταν σαν να με σνομπαρε. Προφανως τις αλλες μισες ηταν μια χαρα, οποτε καταλαβαινα οτι ειναι με τις μερες του. Τεσπα, του ειχα προτεινει απο τοτε σε μια καλη του μερα, καπως να βοηθησω για να φτιαξουμε ενα eshop, κατι τελος παντων, γιατι γινοταν χαμος εκει. Σαν να το ελεγα στον τοιχο. Δεκα χρονια μετα, συνεχιζει να αναφερει αυτη την ιδεα στις συνεντευξεις του, δεν ειναι η πρωτη φορα. Μακαρι να βρεθει λυση, να ζησουν ανθρωπινα ολοι οι εμπλεκομενοι.
Για metabooks εχω να πω τα καλυτερα λογια, αν και πολλοι ψαχνονται να χτυπησουν τιμες στα υψη. Προσφατα απο μια απιστευτη συμπτωση και τυχη, εκανα απο εκει το πιο συναισθηματικο δωρο εβερ, με ενα βιβλιο που ο παραληπτης ουτε στα ονειρα του δεν μπορουσε να φανταστει οτι θα εβρισκε. Επισης, εχω παρει ενα βιβλίο του κυρΗλια του Μπαζινα, με κειμενα του απο τον Φιλαθλο. Αφου δεν κρατησα τοτε τα αποκομματα, εχω καποια τουλαχιστον με αυτη τη μορφη.
Εχω βαλει στη λιστα δυο ακομη βιβλιο, το ενα ειναι το λευκωμα του Ροδον για το οποιο ακομη αρνουμαι να δωσω 50 ευρω που ζητανε κατι μυστηριοι και το αλλο το Futbol, για το οποιο ειμαι μλκς που αφησα να περασει μια φορα οταν βγηκε στην πλατφορμα και εκτοτε δεν το ξαναειδα. Καλα να παθω.
Επιβεβαιώνω κι εγώ όλα τα παραπάνω για metabook, μπορείς να βρεις διαμαντάκια σε τέλεια κατάσταση και τιμή (όσοι βάζουν τιμές στα ύψη σαν μαλάκες, μακάρι να δουν σε επανέκδοση το βιβλίο και να το βάλουν στον κώλο τους).
Ποιο Futbol λες; Σίγουρα όχι το παρακάτω, αλλά το βάζω έτσι κι αλλιώς, απόλαυση για όποιον βλέπει μπαλίτσα
Άλλο είναι, δεν έχω χρόνο τώρα, θα το ποσταρω το βράδυ.
H πρόσφατη τραγική δολοφονία της νεαρής κοπέλας στο βαγόνι του μετρό, που έκανε μεγάλη αίσθηση στα social media και χρησιμοποιείται ασύστολα για την προώθηση της ακροδεξιάς ατζέντας, μου έφερε (για άλλο λόγο) στο μυαλό ένα βραβευμένο διήγημα του Harlan Ellison που γράφτηκε 50 περίπου χρόνια πριν. Τίτλος του : “The Whimper of Whipped Dogs” ή “Το Κλαψούρισμα των Δαρμένων Σκυλιών” όπως έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και υπάρχει στον τόμο "Το Πουλί του Θανάτου¨ των εκδόσεων “Η Άγνωστη Καντάθ”.
Ας εστιάσουμε λίγο στο πιο συγκλονιστικό για εμένα γενονός. Η κοπέλα στο βαγόνι δεν ήταν μόνη της. Γύρω της υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι που ενώ μπορούσαν, προτίμησαν να μην αντιδράσουν την ώρα που το ανθρωπόμορφο τέρας την έσφαζε. Η απάθεια τους είναι εκκωφαντική. Αντίστοιχο και πιο κοντά σε εμάς περιστατικό, όπως σίγουρα θυμάστε, με την κοπέλα που δέχθηκε φονική επίθεση έξω από το αστυνομικό τμήμα και τους φρουρούς να κοιτάνε και να μην κάνουν τίποτα.
Ο Ηarlan Ellison υπήρξε από τους κορυφαίους συγγραφείς διηγημάτων του 20ου αιώνα. Δεν θέλω να πώ στον χώρο της φανταστικής λογοτεχνίας - θα πω λογοτεχνίας σκέτο. Στο διήγημα που ανέφερα παραπάνω, ενώ παρεισφρέουν κάποια υπερφυσικά στοιχεία, ωστόσο αντικατοπτρίζονται πραγματικά γεγονότα, συγκεκριμένα η δολοφονία της Kitty Genovese το 1964. Η Genovese γυρνώντας βραδυ σπίτι από το μπαρ που εργάζονταν δέχτηκε επίθεση από έναν άνδρα έξω από ένα συγκρότημα κατοικιών. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, η ουσία είναι ότι υπήρχαν πολλοί αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας - μια εφημερίδα έγραψε για 37 αν και μάλλον είναι υπερβολή - που όμως δεν κάναν τίποτα για να την βοηθήσουν…
Και που θέλω να καταλήξω. Η απάθεια δεν είναι κάτι καινούριο ούτε προιόν του σύγχρονου τρόπου ζωής. Αλλά έχει ξεφύγει το πράγμα τελευταία, δεν έχω στοιχεία και αριθμούς, δεν ξέρω καν αν είναι μέγεθος μετρήσιμο. Το βλέπουμε όμως καθημερινά σε ένα σωρό μικρά και μεγάλα περιστατικά ειδικά στις μεγάλες πόλεις.
Το διηγήματα του Ellison είναι συνήθως σκληρά και απαισιόδοξα, αλλά όπως γίνεται πάντα η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη. Αξίζει να τον τσεκάρετε.
