Είναι πάρα πολύ καλές οι Δοξασίες, σε σημείο που θα το εκτιμήσει και κάποιος που δεν είναι τόσο φίλος του λεγόμενου “φολκ χόρρορ”.
Δράττομαι της ευκαιρίας να προτείνω και το “Άγιοι Τίποτα” του Κωνσταντίνου Κέλλη. Πολύ ιδιαίτερο φρούτο, βουτηγμένο σε μια δυσοίωνη ατμόσφαιρα που σε κάνει να νιώθεις άβολα. Βραδύκαυστο σε σημεία, κάπως ονειρώδες και εφιαλτικό, το λες και σπάνια περίπτωση για την ελληνική πεζογραφία, ειδικά αν αναλογιστούμε πως όλο αυτό που έστησε του πέτυχε σε πολύ μεγάλο βαθμό (κατ’έμέ). Το πάω γύρω γύρω αλλά δεν θέλω να δώσω πολλές λεπτομέρειες, διαβάστε το οπισθόφυλλο και you’re good to go.
Μην τα ξαναλέμε για το DM, αν και ωραίο που επανήλθε στη συζήτηση, και οι δοξασίες εξαιρετική αρχή για να μυηθεί κανένα στο ύφος του, είναι πάντα ενδιαφέρον σε αυτά τα βιβλία το ότι γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι υπάρχει σοβαρή γνώση και ανάλυση του εν λόγω ύφους για να προκύπτουν ιστορίες και αισθητικά θελκτικές αλλά και με ουσία εντός τους, δεν είναι απλά γοητευτική η φόρμα δηλαδή.
Ον τοπικ, μιας και κατέβηκα πλέον στα πάτρια εδάφη στο μεσσηνιακό west coast για old-school παραθερισμό, ας ποσταρω την χιπστερολιστα των βιβλίων που πήρα μαζί μου (η αρχή έγινε με την Αυγουστιατικη Βροχή γιατί αυτοί είμαστε) και ευελπιστώ να επανέλθω τις επόμενες ημέρες, αφού ισορροπήσω με τη ραστωνη εδώ, με ένα μίνι σχολιασμό των μέχρι τώρα αναγνωσθεντων μου για καλοκαίρι.
Θα ρίξω λίγο το επίπεδο για να εξομολογηθώ την ένοχη καλοκαιριάτικη απόλαυσή μου, η οποία είναι τα βιβλία του Nesbo, τα οποία, ρε παιδιά, σαν νεράκι φεύγουν τα άτιμα και τα διαβάζω το ένα μετά το άλλο.
