Σύντομο update, μην το χέσουμε και στις μακροσκελείς αναλύσεις
Περί Αυτομυθοπλασίας
1. Ας Πούμε Ότι Είμαι Εγώ - Veronica Raimo (Εκδόσεις Δώμα): σε κουβέντα για την αυτομυθοπλασία στη λέσχη βιβλίου πρότεινα διάφορα μιας και αποτελεί hot θέμα της εποχής μας, και επιλέχθηκε αυτό. Σε απόσταση απ’ το μέσο όρο των υπόλοιπων γνωμών, εγώ θα πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Η Veronica γράφει για τον εαυτό της και την οικογένειά της, παίρνοντας πολλές πρωτοβουλίες σε ανεκδοτολογικές ιστορίες, περνώντας από διάφορα θέματα, άλλες φορές πιο σοβαρά κι άλλες πιο χαζά (απ’ τον θάνατο των γονιών στους εφηβικούς έρωτες), με τον ειρωνικό και meta τρόπο των millenials και gen z, χωρίς όμως να γίνεται καρικατούρα. Ίσως η απόλυτη τιμή του τι συνιστά “αυτομυθοπλασία”, το “Ας Πούμε Ότι Είμαι Εγώ” φάνηκε φρέσκο, χιουμοριστικό, όχι ρηχό - κι ας μην είναι βαθύ - κι εν τέλει ταυτίσιμο.
2. Η Τριλογία της Κοπεγχάγης - Tove Ditlevsen (Εκδόσεις Πατάκη): συνεχίζοντας την αυτομυθοπλασία, ίσως ένα παράδειγμα θεμελιώδες του είδους έρχεται απ’ τη Δανία, από μία εξέχουσα συγγραφέα της χώρας. Η Ντιτλέουσεν περισσότερο πείθει με μία σύντομη περίληψη της ζωής της (φτωχογειτονιά, σοσιαλισμός, πολλαπλοί γάμοι, πετυχημένη συγγραφέας, εξαρτήσεις, αυτοκτονία), παρά απ’ την προσωπική της κατάθεση για το ποια ήταν. Ένα βιβλίο εκνευριστικό, βαρετό, και επίπεδο, φουλ στο μελόδραμα, αισθητικοποιημένη ανία και αποφάσεις δίχως νόημα. Γεγονότα πολλά, κίνητρο πουθενά, ερμηνεία καμία.
Περί Πολιτικού Μυθιστορήματος
Η Γιορτή του Τράγου - Mario Vargaw Llosa (Εκδόσεις Καστανιώτη): ενδιαφέρον βιβλίο που πραγματεύεται το καθεστώς και την δολοφονία του Τρουχίλιο, του τριακονταετούς δικτάτορα του Αγίου Δομινίκου. Η “Γιορτή του Τράγου” εκτυλίσσεται σε τρία επίπεδα: στο πρώτο, συναντούμε την Ουρανία Καβράλ, κόρη του επινοημένου βουλευτή Καβράλ, δεξιού χεριού του Τρουχίλιο, που επιστρέφει δεκαετίες μετά την δολοφονία του στον Άγιο Δομίνικο και αντιμετωπίζει τους δαίμονες του παρελθόντος. Σε ένα δεύτερο, ο Τρουχίλιο την τελευταία μέρα της ζωής του, οι κινήσεις του, τα σχέδιά του, οι σκέψεις του. Σ’ ένα τρίτο, οι συνωμότες που ανέλαβαν να τον δολοφονήσουν με την βοήθεια της CIA. Ποιοι είναι, ποια τα κίνητρά τους, και τι ακριβώς συνέβη απ’ τη δολοφονία και μετά. Παρ’ όλο που τα τρία επίπεδα αλληλοπλέκονται, το τρίτο θα έλεγα ότι είναι και το πιο ενδιαφέρον συνολικά. Όχι άσχημο βιβλίο, σίγουρα καλογραμμένο από τον αμφιλεγόμενο Περουβιανό λογοτέχνη, αν και κουραστικό και λίγο πλατειάζει. Το τέλος του παρόντος λίγο άνευρο, σε σχέση με το τέλος του τρίτου επιπέδου.
Περί ελληνικού νεο-νουάρ
Deepfake - Μάκης Μαλαφέκας (Εκδόσεις Αντίποδες): το πήρα χωρίς πολλή σκέψη τώρα στις διακοπές λόγω διαφόρων διθυράμβων που ακολουθούν το όνομα του Μαλαφέκα. Δεν ήξερα τι να περιμένω, δεν θυμόμουν ότι είναι νουάρ. Η ιστορία του συγγραφέα/ντετέκτιβ Μιχάλη Κρόκου στο τρίτο της επεισόδιο (θα διαβάσω κάποια στιγμή και τα προηγούμενα δύο) ήταν ευχάριστη, όχι ιδιαίτερα ευρηματική. Τα διαρκή references είχαν πλάκα, όμως παραπήρανε στα σοβαρά τον εαυτό τους, και θα μπορούσε να έχει καλύτερο pay-off ως πλοκή αν δεν βιαζόταν τόσο. Πραγματικά, το βιβλίο έτρεχε με χίλια, και κάθε τι που συνέβαινε χρειαζόταν μόνο μία αναφορά για να εδραιωθεί, ενώ ο πρωταγωνιστής μαγνήτιζε τις ευκολίες σαν λάμπα τα πεταλουδάκια. Το κλείσιμο έγινε με τέντωμα των ανοχών του αναγνώστη για τις αποφάσεις των πρωταγωνιστών. Για καλοκαιράκι, παραλία, να γελάσουμε λίγο με τις γνώσεις του Μαλαφέκα για επικαιρότητα και διαδικτυακή κουλτούρα μου φάνηκε εξαιρετικό. Θα ήθελα περισσότερο ψαχνό, όμως.
