μαλλον δεν τοπα σωστα,ενοουσα οτι πρηζει πολυ το πραμα.
ισως να το παρατησω παντως.
ο παιχτης απο την αλλη ηταν καλουτσικο
Πριν κάποιο καιρό είχα διαβάσει αυτό εδώ: http://www.amazon.com/Devil-Take-Hindmost-Financial-Speculation/dp/0452281806/ref=sr_1_1?s=books&ie=UTF8&qid=1302164498&sr=1-1
“Ιστορικό” βιβλίο ουσιαστικά, που δείχνει ξεκάθαρα ότι η χρηματιστηριακή σπέκουλα δεν είναι τίποτε καινούριο. Αξίζει να διαβαστεί, αν και κάποιοι τεχνικότεροι όροι ίσως κουράσουν.
Πέρα από αυτό, έχω δει στη βιβλιογραφία αρκετά πράγματα όπως το “A Demon of Our Own Design: Markets, Hedge Funds, and the Perils of Financial Innovation”, “Against the Gods: The Remarkable Story of Risk”, αλλά δεν τα έχω διαβάσει. Όλα αυτά αφορούν τη σκοτεινή πλευρά των αγορών, για τη φωτεινή πλευρά ρώτα τον κ. Κώνστα στο Alter.
Για πιο τεχνικά θέματα, μόνο μερικά βιβλία για επενδύσεις έχω υπόψη μου, τα οποία αναπόφευκτα ασχολούνται και με τα χρηματιστηριακά.
Thx θα τα έχω υπ΄όψιν
Αυτά τα βιβλία, για όποιον δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα ή καθόλου με το θέμα, είναι κάπως κουραστικά…Να γιατί εγώ δεν ασχολούμαι με δ’αυτά! :P…Πώς το λένε ρε παιδί μου; Δεν το χω! Αυτά τα βαθυστόχαστα μηνύματα και τα ψυχολογικά κείμενα είναι για αυτούς, που τους έχει απασχολήσει και λίγο το θέμα…Γι’αυτό δεν πρόκειται, προς το παρόν, να ασχοληθώ με ‘‘το υπόγειο’’.
Για τον ‘‘παίκτη’’, όμως, έχω άλλη άποψη…είναι πολύ ωραίο βιβλίο, όχι απλά καλούτσικο! Και δεν το περίμενα, για να πω την αλήθεια, αλλά τελικά είναι αρκετά κατανοητό και η γραφή του απλή. Βασικά, χθες το ξεκίνησα και υπολογίζω μέχρι το βράδυ να το χω φτάσει μέχρι τη μέση. Οι εντυπώσεις μου για το βιβλίο αυτό, μέχρι στιγμής, είναι οι καλύτερες…
Έχει διαβάσει κανείς Κάφκα; Άκουσα πολύ καλά λόγια για τα ‘‘Ο Πύργος’’ και ‘‘Η Δίκη’’…Σκέφτομαι να ασχοληθώ τώρα που ‘‘πήρα φόρα’’…Είναι καταθλιπτικός/ψυχοπλακωτικός ή καμία σχέση; Ρωτάω γιατί δε θέλω να ναι…τώρα τελευταία τα αποφεύγω αυτά…
η δικη γαμαει,ο πυργος ειναι παρα πολυ καλο και ακουσα οτι η μεταμορφωση ειναι πολυ ωραιο αλλα δεν το χω διαβασει ακομα.χαρουμενα δεν τα λες παντως
Το πέρασμα απο Ντοστογιέφσκυ σε Κάφκα είναι σαν το πέρασμα απο τον Δεκέμβρη στον Γενάρη. Βαρύς χειμώνας πλάκωσε! 
Για κάτι λιγότερο πλάκωμα, αλλά εξαιρετικά καλογραμμένο και με βαθύτατα νοήματα θα σου πρότεινα το ακόλουθο διαχρονικό βιβλιοστολίδι (που είναι και για όλες τις ηλικίες - ναι, μόλις σε είπα μικρή :PP) :
Και το πρώτο μέρος της υπόθεσης απο το wikipedia.
In the ruins of an amphitheatre just outside an unnamed city lives Momo, a little girl of mysterious origin. She is remarkable in the neighbourhood because she has the extraordinary ability to listen ? really listen. By simply being with people and listening to them, she can help them find answers to their problems, make up with each other, and think of fun games. The advice given to people “go and see Momo!” has become a household phrase and Momo makes many friends, especially an honest street-cleaner, Beppo, and a poetic tour guide, Guido.
This pleasant atmosphere is spoiled by the arrival of the Men in Grey. These strange individuals represent the Timesavings Bank and promote the idea of “timesaving” among the population, time which can be deposited to the Bank and returned to the client later with interest. They then make people forget all about them but not about the resolution to save as much time as possible for later use. Gradually, the sinister influence of the Men in Grey affects the whole city: life becomes sterile, devoid of all things considered time-wasting, like social activities, recreation, art, imagination, or sleeping. Buildings and clothing are made exactly the same for everyone and the rhythms of life become hectic. In reality the more time people save the less they have; the time they save is actually lost to them. Instead, it is consumed by the Men in Grey in the form of cigars made from the dried petals of the hour: lilies that represent time. Without these cigars the Men in Grey cannot exist.
Λέει κι άλλα μετά, αλλά το έκοψα εδώ, πιστεύω μια ιδέα την παίρνει κανείς.
[B]@Nιηpo:[/B] Σε ευχαριστώ πολύ πολύ! 8)
Είναι στενάχωρα; Ε καλά όλοι αυτοί γενικά γράφουν…’‘κάπως’’, αλλά δε θέλω και να γράφει συνέχεια για χαμούς, απώλειες, υπαρξιακά κλπ. Θα μου την ‘‘σβουρίξει’’ στο τέλος…
Σε ευχαριστώ Ελλανορ θα το κοιτάξω (ε πλάκα πλάκα από τότε που ξεκίνησα να γράφω εδώ μέσα το χω ρίξει στους κλασικούς :P). Ωραίο βιβλίο φαίνεται πάντως!
ΝΑΙ και θίχτηκα τώρα ξέρεις που με είπες μικρή…:evil::evil::twisted:
Διαβασα το Death at dawn της Caro Peacock (αστυνομικο εποχης) σε αγγλικη γλωσσα και τωρα επιασα το Under the dome του Stephen King επισης στα αγγλικα!Με τις υγειες μου!
Είναι λίγο περιοριστικό να πεις ότι τα μυθιστορήματα του Ντοστογέφσκυ είναι απλά “ψυχολογικά”. Έως και το “βαθυστόχαστα” με προβληματίζει, στο μέτρο που προσφέρεται όσο λίγοι για να αφεθείς στη ροή. Η όποια ψυχολογική-πολιτικοφιλοσοφική εμβάθυνση είναι τόσο άμεσα συνυφασμένη με την ιστορία, που μετά από μία σχετική εξοικείωση (οι πρώτες 50-100 σελίδες είναι όντως πάντα δύσκολες, είδικά στα “μεγάλα” έργα του) το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αφεθείς στην υποθεση, και σχετικά εύκολα μάλιστα, λόγω της υφής της γλώσσας.
Anywayz. Αν το’χετε τάμα να προσεγγίσετε τον Ντοστογέφσκι χωρίς την μεγάλη “εμβάθυνση”, δηλαδή χωρίς να αισθάνεστε την ανάγκη να ψάχνετε τους συμβολισμούς στις ιστορίες, όμορφο είναι και το “Aναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων”. Καλά, όμορφο δεν το λες ακριβώς, ούτε ευχάριστο ανάγνωσμα… Είναι αυτοβιογραφικό, πρόκειται για μία σχεδόν καταγραφή της φυλάκισης του συγγραφέα στη Σιβηρία (χειμώνα μου θέλατε:p). Ναι.
Από εκεί και πέρα, προσωπικά ο Κάφκα με “ενοχλεί”, δυσκολεύομαι να διαβάσω. Θυμώνω, πώς το λένε, θέλω να σκίσω το βιβλίο, αντιπαθώ πάντα τον ήρωα, λυπάμαι τον ήρωα, με πιάνει κλειστοφοβία, ένα δράμα:p Στη “μεταμόρφωση” ειδικά είχα τρομοκρατηθεί απολύτως -κοίταζα τους γονέους μου πλαγίως, με πίκρα, μίσος και οδύνη για αρκετό καιρό- , ήθελα να πετάξω το βιβλίο κάτω και να το κάψω. Όλα αυτά για καλό τα λέω, αυτό είναι το μεγαλείο της τέχνης του Κάφκα, ε!
To Under the Dome το τελευταίο του δεν είναι?
Νομιζω πως ειναι το τελευταιο του 
Εχει βγαλει και μια ακομα συλλογη,δε θυμαμαι ονομα τωρα,καθως και ενα e-book που λεγεται"Blockade Billy" ή καπως ετσι.Μεταφρασμενο παντως ναι ειναι το τελευταιο του.
Θα θελα να ριξω και μια ματια στο Ντουμα Κη,το οποιο,λιγο που κοιταξα το στορυ μου φανηκε ενδιαφερον.
Έχω καιρό να γράψω τι διάβασα, οπότε ας αναφέρω μερικά:
Καταρχάς, διάβασα τις “Κωμικές ιστορίες” από εκδόσεις Εξάντας, όπου γίνεται ανθολόγηση κωμικών διηγημάτων από βρετανούς -κυρίως- συγγραφείς. Ωραίο ανάγνωσμα, αναγκαστικά ανομοιόμορφο το στυλ των κειμένων, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω συγγραφείς που δεν είχα διαβάσει όπως ο Γουίλ Σελφ και η Μύριελ Σπαρκ. Της οποίας στη συνέχεια διάβασα το “Η Μις Μπρόντυ στο άνθος της ηλικίας της” (εκδ. Γράμματα, επανεκδίδεται φέτος από Καστανιώτη), το οποίο αν και παλιομοδίτικο έχει κάτι από την ιρλανδική σπιρτάδα. Όπως και ο Φλαν Ο Μπράιαν με τον “Τρίτο Αστυφύλακα”, ένα παράξενο βιβλίο, το οποίο δύσκολα μπορώ να το κατηγοριοποιήσω καθώς έχει στοιχεία μεταμοντερνισμού, φιλοσοφίας, παρωδίας των προηγούμενων στοιχείων, σουρεαλισμό, μαύριο χιούμορ, παράλογο, κτλ. Βέβαια όσο δελεαστικά ακούγονται όλα αυτά, στην πράξη ίσως κουράζουν λίγο (π.χ. υποσημειώση 6 σελίδων !!!), αλλά τύποι όπως η Ωλμάιτη και ο Ενίκος θα το βρουν ενδιαφέρον. Φαντάζομαι οτι στην αγγλικήν θα είναι απολαυστικότερο.
Α! Και, κάλλιο αργά παρά ποτέ, ξεκίνησα να διαβάζω Τέρι Πράτσετ! Βέβαια, άρχισα με το 6ο βιβλίο του “Δισκόκοσμου” τις “Στρίγκλες” αλλά σύντομα θα τον πιάσω από την αρχή.
Για πείτε και σεις που έχετε διαβάσει περισσότερα, τα βιβλία του διαβάζονται αυτόνομα, ή έχουν συνέχεια το ένα με το άλλο; Εκ πρώτης αναγνώσεως βλέπω αυτονομία αλλά θέλω και τη δική σας γνώμη.
Ψήθηκα από περιέργεια και μόνο! Δεν μπορώ να φανταστώ με τι μπορεί να μοιάζει κάτι τέτοιο, θα αναζητήσω στα αγγλικά, θενξ:)
Ωραίο ποστ! Κοίτα, προσωπικά, ο ‘‘παίχτης’’ είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω από Ντοστογιέφσκυ. Μέχρι το σημείο που το έχω φτάσει αντιλαμβάνομαι ότι μιλάει για έναν άνθρωπο που ερωτεύτηκε, καθώς και τη διαφθορά της λεγόμενης αστικής τάξης και των ‘‘ξεπεσμένων’’ ευγενών. κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ωραίο βιβλίο!
Για τον Ντοστογιέφσκυ δεν γνωρίζω πράγματα. Είναι αρκετά τα έργα απ’αυτόν που γνωρίζω (ονομαστικά), αλλά για τη ζωή του και τον ίδιο, γενικά, δεν έχω διαβάσει! Πάντως, από παιδιά έχω ακούσει ότι τα έργα του είναι ‘‘ψυχολογικά’’ και αυτό που λες, ότι είναι δηλαδή επηρεασμένα από τις πολιτικοϊστορικές συνθήκες της εποχής του.
Τι εννοείς σε ‘‘ενοχλεί’’ ο Κάφκα; Με τρομάζεις με αυτά που γράφεις Απλά άκουσα ότι είναι ωραία τα βιβλία του για αυτό ρώτησα. Άμα είναι, όμως, να πάθω όλα αυτά, καλύτερα να το αφήσω και να τα διαβάσω σε μία φάση που θα αισθάνομαι κι εγώ καλά. Γιατί άμα επιχειρήσω τώρα να διαβάσω ένα απ’τα έργα του και πάθω όλα αυτά, δε μου μένει και τίποτα άλλο, παρά μόνο να κλείσω μία θέση στο Δαφνή!
[U]Εδω[/U] στοιχεία για το ελληνικό (στην Πολιτεία 12 ευρώ)
Και [U]εδώ[/U]για τον Flann O’Brien.
Ο Joyce πάντως τον ενέκρινε! 
Έχει κυκλοφορήσει, αρκετούτσικο καιρό τώρα, το απολύτως συγκλονιστικό “Ιερό” του Φώκνερ, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Παίζει να το έχω ξαναγράψει εδώ αλλά δεν πειράζει.
Το Ιερό, που πρωτοεκδόθηκε το 1931, είναι σε πρώτη ανάγνωση μια αστυνομική ιστορία.
Πυρήνας της ο βιασμός μιας φοιτήτριας από έναν γκάνγκστερ.
Πρωταγωνιστής ένας κόσμος βίαιος, χυδαίος και αδυσώπητα σκληρός, ο αμερικάνικος Νότος σε παροξυσμό.
Ο Φώκνερ ξεγυμνώνει την ανθρώπινη φύση και το φοβερό σκοτάδι της ψυχής απογειώνοντας το παλπ σε μυθιστορηματική τραγωδία.
Τυπικός Φώκνερ, με σκοταδιστική, βίαιη ατμόσφαιρα, ρητά “άρρητα” και υπέροχη ποιητική γλώσσα. Η μετάφραση φαίνεται καλή.
btw Forkboy o “τριτος αστυφύλακας” έχει αγοραστεί, περιμένω πότε θα βρεθεί χρόνος να τεμπελιάσω.
=D>
Πάλι καλά που έκανες και bump γιατί δε γράφει κανένας!
Να πω μόνο οτι το “Ιερό” (Sanctuary) έχει μεταφραστεί και από τις εκδόσεις Μέδουσα ως “Άδυτο”. Γιατί μέχρι να δω τον τίτλο πρωτοτύπου νόμιζα ότι είναι διαφορετικά βιβλία.
Δεν το έχω διαβάσει πάντως.
Αντιθέτως διάβασα κάποια άλλα όπως:
“Ζωή: Οδηγίες χρήσεως” του Ζωρζ Περέκ. Θεωρείται το καλύτερό του, εμένα πάντως με κούρασε η αλήθεια είναι, καθώς το χιούμορ που αποζητούσα (και που χαρακτηρίζει τον Περέκ) δεν είναι το πρωταρχικό στοιχείο του βιβλίου. Με αφορμή μια πολυκατοικία προσπαθεί να παρουσιάσει συνοπτικά τις ζωές όλων των ενοίκων της από τη στιγμή που χτίστηκε! Ιστορίες μέσα σε ιστορίες, ατέλειωτη παράθεση ονομάτων και πραγμάτων περασμένων εποχών, παιχνίδια με τις λέξεις, ευρετήριο ονομάτων, τόπων κτλ, αλλά 620 σελ είναι πολλές. Εννοείται πως πρόκειται για μεταφραστικό άθλο!
Από την άλλη δεν μπορώ να πω το ίδιο για τη μετάφραση του “Βαν” του Roddy Doyle. Γνωστή ποίητρια η μεταφράστρια, αλλά μάλλον σε πολλά ζητήματα δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Γραμμένο αρχές της δεκαετίας του 90 και αναφερόμενο λίγο πριν, είναι κλασικό βρετανικό μυθιστόρημα οικογενειακών σχέσεων και χαρακτήρων που μου έφερε στο νου την ταινία Full Monty.
Εν πάσει περιπτώσει επειδή αν δεν τα πω θα σκάσω, παραθέτω τα απίστευτα μαργαριτάρια της μετάφρασης που πήγαν να με καραφλιάσουν:
Αρχίζοντας με τη συνήθεια των Ιρλανδών να πηγαίνουν [B]στο [/B]πάμπ, συνεχίζει με το ποδόσφαιρό όπου [B]το [/B]Λίβερπουλ έπαιζε με [B]το [/B]Τσέλσι, αναφερονται οι ποδοσφαιριστές [B]Γ[/B]ιαν Ρας και Τζων Μπάρν[B]ε[/B]ς, η τραγουδίστρια [B]Κίλι Μίνογκιου[/B] (!!!) και στη συνέχεια έρχεται το τελειωτικό χτύπημα: Ένα παλικάρι άκουγε χέβυ μέταλ, και αγαπημένο του συγκρότημα ήταν οι… [B]Μεγαθάνατος[/B] :?
Τέλος! Δεν περιγράφω άλλο…
Mου έλυσες τεράστια απορία. Το είχα διαβάσει στα αγγλικά, παλιότερα. Οι πρεσβύτεροι με τους οποίους το είχα συζητήσει γνώριζαν την υπόθεση, κανείς; τους όμως δεν αναγνώριζε τον τίτλο (sanctuary αγγλικά). Btw, μία εξαιρετική ρώσικη ταινία των τελευταίων (5?) χρόνων έχει χρησιμοποιήσει το βιβλίο ως αναφορά, αυτούσια απ’ότι θυμάμαι την ιστορία του βιασμού και της απαγωγής, αλλά δεν αναφερόταν στα credits - νομίζω. Αν αναγνωρίσει κανείς την ταινία, ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Μαζί με τον τρίτο αστυφύλακα ετοιμάζω επίσης βιογραφία του Ζαν Ζενέ
Ιβάν Γιαμπλόνκα, [I]Ζαν Ζενέ, οι ανομολόγητες αλήθειες[/I] (εκδ.Καστανιώτη)
[SPOILER]
Δηλωμένος παράνομος, ομοφυλόφιλος και θαυμαστής μεγάλων εγκληματιών και τρομοκρατών, ο Ζενέ δεν έπαψε ποτέ να γοητεύει. Η Δεξιά τον μίσησε, οι Σαρτρ, Φουκό και Ντεριντά τον εκθείασαν, και ο ίδιος προσπάθησε σε όλη του τη ζωή να ανατρέψει τη δυτική ιουδαιοχριστιανική ηθική. Σήμερα, ο Ζενέ αποτελεί πλέον σύμβολο αντίστασης κατά της αδικίας και της καταπίεσης, αν και αυτή η θεώρηση υποσκάπτει τον «άλλο» Ζενέ, εκείνον που υπήρξε προστατευόμενο παιδί της Κοινωνικής Πρόνοιας, που εξελίχθηκε σε αντισημίτη και που ένιωσε έλξη για τα εγκλήματα των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Επιβάλλεται, επομένως, μια καινούργια προσέγγιση της περίπτωσης Ζενέ. Η μελέτη του φακέλου του στην Κοινωνική Πρόνοια, κάτι που δεν είχε ποτέ δει το φως της δημοσιότητας ως σήμερα, και ο παραλληλισμός ανάμεσα στην αισθητική του και το φασιστικό ιδεώδες δίνουν την ευκαιρία στον Γιαμπλόνκα να αποδομήσει όλες τις ως τώρα «καθωσπρέπει» ερμηνείες. Οι ανομολόγητες αλήθειες του Ζαν Ζενέ δεν είναι μονάχα μια αποκαλυπτική βιογραφία, αλλά κι ένα δοκίμιο που επιχειρεί να ρίξει φως στο λογοτεχνικό κόσμο του Ζενέ αλλά και γενικότερα στην πολιτισμική ιστορία της Γαλλίας του 20ού αιώνα.[/SPOILER]
Αγαπημένος συγγραφέας, με μύθο που σχεδόν τον υπερβαίνει. Έχει γράψεο ο Σαρτρ μία πολύ καλή ανάλυση γι’αυτόν. Και οι τολμηροί να βρείτε να διαβάσετε την Παναγία των Λουλουδιών. Νομίζω θα αρέσει στη Reddish Nut τούτος εδώ
http://www.promith.gr/catalog/product_info.php?manufacturers_id=22&products_id=3923&osCsid=bf5f7d1769dc3f7ebcd98eb380429ad7