Ένα από τα πιο διασκεδαστικά βιβλία του Ηλία Πετρόπουλου έιναι το “Εγχειρίδιον του καλού κλεφτη(1979)” από τις εκδόσεις Νεφέλη. Αντί για περιγραφή παραθέτω ένα απόσπασμα από το 1ο κεφάλαιο (Η θεωρία της κλοπής):
[I] Μάθημα 3ον
"Και Συντελεστής Παραγωγής"[/I]
[I][I]Η κλασική αγκλική οικονομολογική σχολή δέχεται ως συντελεστάς παραγωγής το Κεφάλαιον, την Έγγειον Ιδιοκτησίαν και την Εργασίαν. Αργότερα η Έγγειος Ιδιοκτησία υποβιβάστηκε σε φτωχή αδερφή του Κεφαλαίου. Η Κλοπή δεν ανακυρήχτηκε ακόμη σε μορφήν Εργασίας. Ο δαιμόνιος Marx σιωπά. Ωστόσο απεχθάνονταν το Lumpen Proletariat. Τώρα, ακόμη, οι Κομμουνισταί αμιλλώνται εις ηθικότηταν τις μισοπαρθένες των καλών αστικών οικογενειών.
Πέρσι ο αμερικανός John Appel, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Agouri της Arizona, εδημοσίευσε μιά μελέτη όπου αποδεικνύει ότι η Κλοπή είναι μορφή Εργασίας και το κλοπιμαίον οιονεί Ημερομίσθιον. Περαιτέρω, ο αμερικανός καθηγητής αναπτύσσει μιά περίπλοκη θεωρία, σύμφωνα με την οποίαν το Κλοπιμαίον, ως συσσωρευμένη αμοιβή εργασίας, υπόκειται στον Νόμο της Υπεραξίας, αφού η Κλοπή = 3Ψ ρίζα7α.Ω. Τολμώ να έχω την ταπεινή γνώμη ότι στο τελευταίο αυτό σημείον ο John Appel δεν είναι καθόλου πειστικός. Άλλωστε, ο διάσημος Galbraith, σε απαντητικό άρθρο, που εδημοσίευσε εσχάτως στο περιοδικό The Economist Play-Boy, ανατρέποντας τις κάπως παράδοξες θέσεις του Appel, δέχεται ότι:
αν δεν υπήρχαν οι Διαρρήκται τα εμπορεύσιμα αντικείμενα θαχανε μικρότερην αξία, και
η εξαφάνισεις των ασφαλειών κατά της Κλοπής θα είχεν απροβλέπτως δυσμενείς επιπτώσεις στα επιτόκια των βραχυπροθέσμων δανείων.
Κάθε φράση τυπωμένη στο χαρτί υπάρχει για να αμφισβητείται. Με τη σειρά μου και εγώ θα αμφισβητήσω τους δύο αμερικανούς οικονομολόγους.
Προτιμώ να αποδεχτώ τη μαρξιστική άποψη που διδάσκει:
Ο εργάσιμος χρόνος είναι η ποσοτική έκφραση της Εργασίας, εξ ού συνεπάγεται ότι η Κλοπή αποτελεί πύκνωμα εργασίμου χρόνου. Η Φύσις εχθρεύεται την Εργασίαν. Η Φύσις εχθρεύεται, τα μάλα την Ηθικήν. Ο Αληθής Άνθρωπος γεννιέται κάθε πρωί. Εγκληματικότης είναι η αγνότης υπό το μηδέν. Το Κακόν, εν αντιθέσει προς το Καλόν, είναι άτρωτον. Η αλαζονία του Κακού παρέχει την Εγκληματικότητα. Η πρωταρχική μορφή του Πλούτου είναι το πλεόνασμα. ο Κλέφτης σκοτώνει το πλεόνασμα. Ο Διαρήκτης εξίσου νόμιμος με τον μπακάλη μου. Η Πλειοψηφία των Ηλιθίων εξακολουθεί να αγνοεί πως και ο Άνθρωπος μπορεί να γίνει εμπόρευμα. Τα όρια της Ελευθερίας αενάως διαστέλονται. Και η Φρίκη είναι φασισμός. Η πρωτόγονη Εργασία μοιάζει, τεχνικώς, με την πρωτόγονη Κλοπή - αμφότεραι εκτελούνται άνευ Εργαλείων. Το Συναίσθημα στην Κλοπή είναι βυζαντινισμός, και οι Τύψεις. Ασφαλώς η Σωτηρία δεν κρύβεται πίσω από τον Υπόκοσμο. Ο Υπόκοσμος δείχνει τον Τυφλό Δρόμο. Όλα τα Καθεστώτα είναι σατανικά. Τελικώς, η πολιτική επαναστατικότης έπαψε να παρουσιάζεται σαν εσχάτη επαναστατικότης. Οι Άνθρωποι φύσει άνισοι.
[/I][/I]
(σημ. Η ορθογραφία ακολουθεί πιστά το πρωτότυπο).
Περιγραφή:
ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ Στην Κίνα των αρχών της δεκαετίας του '80, ο ήρωας του βιβλίου, αναζητώντας το Βουνό της Ψυχής, ξεκινά ένα ταξίδι για να ξεφύγει από τα προβλήματα της ζωής στην πρωτεύουσα. Το μυθιστόρημα παρασύρει τον αναγνώστη σε μια ατέλειωτη περιήγηση στην παραγνωρισμένη Κίνα, μια περιήγηση ανεξάντλητου πλούτου: αναζήτητη ερωτική και πνευματική, έρευνα των απαρχών του ανθρώπου και του κινέζικου πολιτισμού, αναζήτηση της αλήθειας, της σοφίας και της αγνότητας, επιστροφή στην παιδική ηλικία. Ο Γκάο Ξινγκγιάν, με την αμεσότητα του τρόπου γραφής του, φέρνει τον αναγνώστη σε επαφή με τον κινέζικο τρόπο σκέψης και πολιτισμό μέσα από ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα.
Λοιπόν, το διάβασα κι εγώ. Εξαιρετικό όπως αναμενόταν!
Θα προσέθετα στα παραπάνω και ότι το βιβλίο είναι ένα μεγάλο κατηγορώ στο δυτικό πολιτισμό και τις αποικιοκρατικές πρακτικές του που κατέστρεψαν όποιον άλλο πολιτισμό βρήκαν στο διάβα τους!
Επίσης, επιτέλους διάβασα το “Λύκο της στέπας” του Έσσε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Ένα καταιγιστικό βιβλίο για την ελληνική ιστορία όλων των περιόδων,με ήρωες που συνδέονται μεταξύ τους μέσα στον χρόνο,στους οποίους θα αναγνωρίσετε τον έλληνα της διπλανής πόρτας,με την κομματοσκυλιασή του,τα κοινωνικά στερετυπά του,τα κομπλεξάκια του και πως όλα αυτά διαμορφώθηκαν από την ίδια την ιστορία (κατοχή,εμφύλιος και αυτά που συμβαίνουν σήμερα).Πολλά πρόσωπα είναι φανταστικά,όπως ο ακροδεξιός πρώην καθηγητής πανεπιστημίου Εξάγγελος, αλλά μοιάζουν πολύ πραγματικά και πολύ εμπνευσμένα από αληθινές καταστάσεις.
Λίγο πρίν πεθάνει,ο νομπελίστας σωσίας του Γεώργου Λεβέντη,όπως αναφέρθηκε και σε άλλο πόστ,φρόντισε να εξασφαλίσει σίγουρη θέση στον παράδεισο κάνοντας ρόμπα ξεκούμπωτη την θρησκεία και συγκεκριμένα την παλαιά διαθήκη και τα κακώς κειμενά της.Ο Σαραμάγκου ξαναγράφει την ιστορία της από ένα απόλυτα αληθινό και ανθρώπινο πρίσμα, δείχνοντας χωρίς ακαδιμαϊσμους και με ευφυή τρόπο την ανικανότητα της θρησκείας να “πιάσει” την ανθρώπινη φύση.Αν πιστεύετε,απλά ΜΗΝ το διαβάσετε.
Έρμαν Έσσε “Σιντάρτα”:Από τους κύριους που έχει κατακλέψει ο μπαρμπά Κοέλιος και λοιποί θρησκόληπτοι μικροαστοί wannabe διαννοούμενοι.Όποιος βρεί ομοιότητες με τον “Αλχημιστή” και άλλα βιβλία του μπάρμα,κερδίζει γλυφιτζούρι.:lol:
Συμφωνα με τον Κρισναμουρτι, αυτος ο ‘‘εσωτερικος χρονος’’ ειναι η πρωταρχικη πηγη του κακου για τον ανθρωπο, διοτι απο εκει πηγαζει η αναγκη του ανθρωπου να διαχωριστει και να αλλαξει απο το Παν.
Αυτος ο χρονος πρεπει να καταργηθει.
Αλλα οκ, δεν χρειαζεται να το αναλυσουμε εδω αυτο.
Άμα σου πω ότι κατάλαβα, θα σου πω ψέματα…
Εντάξει δε θέλω να διαβάσω και κάτι τελείως ‘‘ανάλαφρο’’, θέλω να’χει κάτι, κάτι από φιλοσοφία, ψυχολογία, ιστορία… αλλά αυτό παραείναι ‘‘βαρύ’’ για μένα…
Α, και ο,τιδήποτε ΔΕ μιλάει για χρόνο, χρόνια, εσωτερική αναζήτηση(όχι πολύ) και μαυρίλες.
Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή. Αυτό θέλω…
Ωχ κατάλαβα τί εννοείς. Ίσως κάποια στιγμή το κάνω. Τώρα δε θέλω να εμβαθύνω και πολύ σε αυτά. Όσον αφορά τις ‘‘μαυρίλες’’ συμφωνώ, αν και τώρα προσπαθώ να το διώχνω απ’τη σκέψη μου και προς το παρόν έχω δει αποτελέσματα. Αν κάποια στιγμή τα βρω με τον εαυτό μου(μεγάλη κουβέντα αυτή βέβαια) ή νιώσω την ανάγκη να το κάνω, θα κάτσω να το ψάξω καλύτερα το θέμα…
καλη επιλογη. Το ειχε παρει η μανα μου πριν κατι χρονια και το ειχα διαβασει τοτε. Με ειχε κερδισει με τη μια ο τροπος γραφης του. Πολυ ωραιο βιβλιο. Να το ξαναδιαβασω κι εγω
ναι!δεν εχει βεβαια ολα οσα λες παραπανω αλλα
ειναι τρομερα ευαναγνωστο
εχει απιστευτο χιουμορ
σου δινει πολλα πραγματα να σκεφτεις κυριως για τον ανθρωπο και τις πραξεις του.
στο προτεινω ανεπιφυλακτα.ειναι μακραν το πιο ευχαριστο αναγνωσμα που ειχα.σε σημειο να το διαβαζω 3 το πρωι και να προσπαθω να συγκρατηθω απο τα γελια για να μην ξυπνησω κανεναν.
α και αν σ αρεσει προχωρας στα υπολοιπα 4 βιβλια της τριλογιας
Περιγραφή:
