Ναι Silent, να διαβάσεις Douglas Adams.
Θα πρότεινα μερικούς ακόμη συγγραφείς, αλλά άλλη φορά. Η πρόταση για τον “Γαλαξία” είναι πολύ καλή για να την προσπεράσουμε σήμερα.
Ωραία, σας ευχαριστώ πολύ… με αυτά κ’ μ’αυτά έχω φτιάξει μία ωραιότατη λίστα…
Αν έχεις να μου προτείνεις κάτι αισιόδοξο και ευχάριστο ε…γιατί περνάω μία ‘κρίση’ τελευταία ε, πες μου…
Τα “Γράμματα απ’το Υπόγειο ενός Λεπρού” του Μηνά Αρρωστημένου είναι ένα όμορφο, δροσερό, ανάλαφρο βιβλίο που θα σου πρότεινα λοιπόν. Περιγράφει πως ζει ένας λεπρός όλη του τη ζωή κλεισμένος σ’ένα μπουντρούμι και μέρα με τη μέρα χάνει έναν έναν τους μοναδικούς του συντρόφους (που είναι κατσαρίδες). Παράλληλα διαλογίζεται γύρω απο την ύπαρξη και καταλλήγει σε ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Είναι το τελευταίο βιβλίο που έγραψε ο συγκεκριμένος συγγραφέας πριν εξαφανιστεί - απο τότε αγνοείται η ύπαρξη του.
[SPOILER]Άντε, άντε, επειδή είσαι καλή: Τομ Ρόμπινς - Το Άρωμα του Ονείρου. 
Περισσότερα εδώ:
http://www.rocking.gr/modules/forum/showthread.php?t=7433[/SPOILER]
Πω αν σου πω ότι στην αρχή το πίστεψα…πόσο ΧΑΖΗ πρέπει να 'μαι όμως; :lol:
Σε ευχαριστώ θα το κοιτάξω…
Τωρα τελευταια διαβασα 2 Ελρικ(Ελρικ του Μελνιμπονε και Το Καστρο του Μαργαριταριου),Τα βουνα της Τρελας και Η Περιπτωση του Τσαρλς Ντεξτερ Γουορντ(Λαβκραφτ και τα 2),Νυχτα(Ισαακ Ασιμοβ και Ρομπερτ Σιλβερμπεργκ)και το I Am Ozzy.Ολα καταπληκτικα,αναλογως τα γουστα παντα.
Δεν είναι πολύ μεγάλο βιβλίο,“κατεβαίνει” εύκολα.
Σήμερα άρχισα (και τελείωσα καθώς ήταν 95σελ μόνο…) αυτό:
Λουτ του Τζο Ορτον…
Όμορφο ήταν, με μπόλικο και έξυπνο μαύρο χιούμορ…:thumbup:
Άμα ήταν μαύρο απορρίπτεται… ΒΑΛΤΕ ΧΡΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ!!!
Ίσα ίσα που το έξυπνο μπλάκ χιούμορ είναι ευπρόσδεκτο… Το λουτ το προτείνω σε οποίον ψάχνει ενα κωμικό θεατρικό έργο που θα τον κάνει να γέλασει κατά την ανάγνωση του…
Πλάκα έκανα ε… Άμα είναι έτσι βέβαια αλλάζει το πράγμα… Στέκομαι σε δύο λέξεις ‘‘κωμικό’’ και ‘‘θα γελάσει’’…α, και ‘‘έξυπνο’’ χιούμορ… αυτό μετράει και το έχουμε ανάγκη!
Moλις τελειωσα το ‘’ Ο Μυστικος Δειπνος ‘’ του Χαβιερ Σιερρα … Ξερει κανεις να μου προτινει κατι παρομοιο?
Ένα βιβλίο της μίας νύχτας
[SIZE=“4”][SIZE=“4”][SIZE=“3”][B]Στοιχειώδης Αισθητική[/B] (Βασίλης Ραφαηλίδης, εκδ. Εικοστού Πρώτου)[/SIZE][/SIZE][/SIZE]
Επειδή η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος, επειδή η αισθητική δεν είναι η ηθική του παρόντος, επειδή η ηθική του ελληνικού παρόντος είναι η απάτη, επειδή η αισθητική δεν έχει παρόν εδώ στην Ελλάδα, επειδή στην Ελλάδα παρόν είναι το παρελθόν, επειδή τούτο το παρελθόν δεν έχει μέλλον, επειδή το μέλλον γενικώς είναι αόριστον παντού στον κόσμο πλην της Ελλάδος όπου είναι οριστικόν καθότι θανατερόν, επειδή η τέχνη είναι μια παρηγοριά κι ένα καταφύγιο απ’ τη μιζέρια και την αθλιότητα, επειδή η μιζέρια και η αθλιότητα περίσσεψαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, επειδή η πολιτική στερείται αισθητικής διότι στερείται ηθικής, επειδή πολλοί καλλιτέχνες στερούμενοι ουσιαστικής αισθητικής παιδείας επιχειρούν να ασχοληθούν με την πολιτική για να χάσουν και τη λιγοστή αισθητική παιδεία που εί*χαν, επειδή θέλουμε να τους προφυλάξουμε απ’ αυτή τη συμφορά, για όλα αυτά τα επειδή και για πολλά άλλα η ενασχόληση με την τέχνη στην Ελλάδα καθίσταται πρόβλημα επείγον.
Xμμμμ, ωραίο thread. Προσωπικά έχω να προτείνω το Ocean of Sound του David Toop -προτείνω σε όσους γουστάρουν τα αγγλικά να το διαβάσουν στα αγγλικά. Απίστευτα εντυπωσιακό βιβλίο. Ύστερα πάω στον υπέρτατο Τομ Ρόμπινς. Απρόβλεπτος, ολίγον τι χυδαίος και με δικό του ιδιαίτερο τρόπο γραφής. Μακροσκελείς προτάσεις με έξυπνο χιούμορ. Και για το τέλος -προς το παρόν- πετάω και έναν (κατα τη γνώμη μου) καταπληκτικό συγγραφέα μυθιστορημάτων μυστηρίου, τον Χένινγκ Μανκέλ. Ο άνθρωπος είναι εγγύηση για τα αστυνομικά που γράφει. Οι ιστορίες του είναι πάντα απρόβλεπτες και είναι αρκετά απίθανο να λύσεις το μυστήριο αν δεν διαβάσεις μέχρι και την τελευταία σελίδα, σε κρατάει σε εγρήγορση και σε αγωνία (προσωπικά την πρώτη φορά που διάβασα βιβλίο του το τελείωσα μέσα σε 3 μέρες παρά τις άπειρες σελίδες του).
logokris
you are trying too hard.
^^^^^^
2-μισυ βδομάδες στα Γιάννενα και διαβάσαμε τα εξής:
[B]Nanni Balestrini & Primo Moroni ‘‘Η χρυσή ορδή- Σύντομη ιστορία της ιταλικής εργατικής αυτονομίας’’[/B]
Ίσως η καλύτερη εισαγωγή για όποιον θέλει να εντρυφήσει στην ιταλική αυτονομία της δεκαετίας του '70, τον περίφημο ‘‘ιταλικό Μάη’’ που κράτησε 10 χρόνια.
[B]Martin Lux '‘Anti- fascist ‘77- σύντομη ιστορία του βρετανικού αντιφασισμού σε πρώτο πρόσωπο (1970- 1980)’’[/B]
Απολαυστικό βιβλίο, κυρίως για τον τρόπο που είναι γραμμένο, εντελώς άμεσο και χύμα. Τσαμπουκάδες με φασίστες, ξυλίκια, συναυλίες, punk, ενώ το σκηνικό με τους Crass στο τέλος είναι όλα τα λεφτά.
[B]Primo Moroni & IG Rote Fabrik ‘‘Μιλώντας για τον ένοπλο αγώνα- διεθνής συνάντηση για το αντάρτικο πόλεων στην Ιταλία και τη Γερμανία’’[/B]
Συζήτηση με άτομα της R.A.F., των Brigade Rosse κ.ά. σχετικά με την ένοπλη πάλη. Νομίζω η συγκεκριμένη (δημόσια) συζήτηση που έγινε στις αρχές των '90s ήταν από τα πράγματα που έσπασαν τη σιωπή σχετικά με τα γεγονότα της δεκαετίας του '70 στις δύο χώρες.
[B]Primo Moroni ‘‘Αυτοδιευθυνόμενα κοινωνικά κέντρα: νομαδισμοί, ριζώματα, επιθυμίες στο χώρο και το χρόνο της μητρόπολης’’[/B]
Ό,τι και να πω για αυτό το βιβλίο θα είναι λίγο. Ο Primo Moroni περιγράφει με εξαίσιο τρόπο το κίνημα της ‘‘νεανικής αυτονομίας’’ του δεύτερου μισού της δεκαετίας του '70 στην Ιταλία, τη δημιουργία των πρώτων κοινωνικών κέντρων (προάγγελος των σημερινών καταλήψεων), τους Ινδιάνους της Μητρόπολης, τα όνειρα και τις πράξεις μία γενιάς που τσακίστηκε από την καταστολή εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '70.
[B]Marco Philopat ‘‘Η συμμορία Μπελίνι’’[/B]
Στην ουσία μία λογοτεχνική ματιά πάνω στα παραπάνω γεγονότα στη γειτονική χώρα. Ο ίδιος ο Μπελίνι εξιστόρησε στο Marco Philopat τη ζωή του, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα βιβλίο που περιγράφει με γλαφυρό τρόπο το κίνημα της ιταλικής αυτονομίας. Ο καθημερινός αντιφασιστικός αγώνας, η προβοκάτσια στην Πλατεία Φοντάνα, οι αλυσίδες στις πορείες, οι συγκρούσεις, η ηρωίνη, το πέρασμα από τον εργάτη- μάζα στον ‘‘κοινωνικό εργάτη’’, ο διχασμός του ένοπλου, η κορύφωση ενός κινήματος και η ακόλουθη καταστροφή του. Πολύ καλύτερο απ’ ό,τι φαντάζεστε. Διαβάζετε και ταξιδεύετε. Ονειρεύεστε.
[B]’‘Δύναμη είναι να δημιουργείς! Οι Tute Bianche από τη ‘‘Χάρτα του Μιλάνου’’ μέχρι τη μάχη της Γένοβας’’[/B]
Όσα χρειάζεται να ξέρει κανείς για τη δημιουργία και την πορεία των περίφημων Tute Bianche, της ομάδας με τις λευκές φόρμες που επανανοηματοδότησε τον όρο ‘‘σύγκρουση στο δρόμο’’.
[B]’‘Γένοβα Ιούλης 2001- Αφέντες του τίποτα, υπηρέτες κανενός’’[/B]
Ένα βιβλίο που γραμμένο από άτομα και ομάδες που έζησαν τα γεγονότα του Ιούλη στη Γένοβα. Η απίστευτη καταστολή, ο θάνατος του Τζουλιάνι κλπ.
[B]Nanni Balestrini ‘‘Τα θέλουμε όλα’’[/B]
Το πρώτο βιβλίο της ‘‘τριλογίας’’ του Balestrini για την ιταλική αυτονομία του '70 (τα δύο επόμενα βιβλία είναι τα ‘‘Ο εκδότης’’ και ‘‘Οι αόρατοι’’). Όπως και το ‘‘Η συμμορία Μπελίνι’’ τα βιβλία του Balestrini είναι μία λογοτεχνική ματιά πάνω στα γεγονότα της ιταλικής αυτονομίας. Πραγματικά γεγονότα που οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της εξιστόρισαν στους συγγραφείς. Εδώ, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με την ιστορία ενός νέου από τη νότια Ιταλία που αναγκάζεται να μεταναστεύσει στη βόρεια Ιταλία και να δουλέψει στο εργοστάσιο της FIAT. Εκεί θα ζήσει από τα μέσα τη γέννηση της λεγόμενης ‘‘εργατικής αυτονομίας’’. Θα είναι κομμάτι του κινήματος που έφερε τα πάνω- κάτω στη FIAT, κομμάτι ενός κινήματος που πάλεψε για την αυτονομία του από τις ορέξεις των αφεντικών και την καθοδήγηση των ξεπουλημένων συνδικάτων. Θα ζήσει τα μεγαλειώδη γεγονότα με τις άγριες απεργίες στη FIAT, τις πολύωρες συγκρούσεις με την αστυνομία και τον οριστικό διαχωρισμό με τα αριστερά συνδικάτα. Το ξεκίνημα μιας νέας εποχής.
Γενικά για όποιον έχει όρεξη και θέλει να ασχοληθεί με την ιταλική αυτονομία τα παραπάνω βιβλία είναι ό,τι πρέπει. Είναι συγκινητικό το πώς γεννήθηκε ένα τόσο πολύμορφο κίνημα που άλλαξε μια για πάντα την πορεία των ριζοσπαστικών αγώνων, να βλέπεις τι οδήγησε στο να δημιουργηθούν τα κοινωνικά κέντρα, να διαβάζεις για τις αυτομειώσεις, τους εργατικούς αγώνες, τους αγώνες στη γειτονιά, την πάλη απέναντι στους φασίστες και τους πρεζέμπορους. Και είναι, αν μη τι άλλο, χρήσιμο να μαθαίνεις για το πώς αντιμετώπισε το κράτος όλη αυτήν την κατάσταση. Για τη ‘‘στρατηγική της έντασης’’, για τον ‘‘ιστορικό συμβιβασμό’’ με το Ι.Κ.Κ., για το πώς ‘‘έσπρωξε’’ το κίνημα προς την ένοπλη βία και πώς ‘‘έσπρωξε’’ την ηρωίνη μέσα στο κίνημα. Πώς, τελικά, τσακίστηκε ένα ολόκληρο κίνημα, πώς εγκλωβίστηκε μέσα στις ίδιες του τις επιλογές και κατέληξε με δεκάδες χιλιάδες στη φυλακή, και άλλους τόσους αυτο- εξόριστους και ‘‘μετανοιωμένους’’. Πώς, δυστυχώς, έπρεπε να περάσουν πάνω από 10 χρόνια για να ξανασταθεί στα πόδια του το κίνημα στην Ιταλία.
Τζακ Κεννεδι μ’αρέσεις :oops:
10 μέρες και διάβασα τα κέρατά μου, βασικά, δεν κάθομαι να γράψω πολλά γιατί βαριέμαι, αλλά ούλτιμεητ χάϊλαητ το [B]Crime[/B] του [B]Irvine Welsh[/B], που για κάποιο λόγο τον είχα φτυσμένο, σπάνια διαβάζω ανθρώπους που έχουν κάνει τα βιβλία τους ταινίες, αλλά μιλάμε για απίστευτο adrenaline rush.
δεύτερο κατά κάποιο τρόπο αστυνομικό, αλλά πιο κοινωνικής κατεύθυνσης το [B]Aδιέξοδο[/B] του [B]George Pelekanos[/B]. Λίγο λιγότερο αίμα και λίγο περισσότερη ιστορία από τα συνήθη αστυνομικά του.
Και μετά από παρότρυνση του Forkboy ξεκίνησα οδοιπορικό [B]Barth[/B] Tελείωσα την [B]Πλωτή Όπερα[/B], με έναν από τους πιο ιδιόμορφους (οριακά αντιπαθής αλλά τελικά τον αγαπάς, νομίζω) χαρακτήρες της λογοτεχνίας. Η έκδοση που είχα τελειώνει και με έναν εξαιρετικό σχολιασμό για τη μεταμοντέρνα λογοτεχνία. Oh well. Θα τα πάρω με τη σειρά, κυρίως γιατί ο Βλακοχορτοφάγος δεν χωράει σε βαλίτσα εύκολα:p
Επίσης, έχει κυκλοφορήσει τώρα εδώ κοντά το [B]Έμφυτο Ελάττωμα[/B] του [B]Thomas Pynchon[/B]. Μετά το στραπάτσο που έπαθα με το Vineland τον αποφεύγω, αλλά για το συγκεκριμένο έχω ακούσει εξαιρετικά λόγια, έχει, λέει, και χιούμορ ΚΑΙ συνοχή! Είναι στα προσεχώς.
Αυτά για τώρα. Μέχρι το Σεπτέμβρη θα έχω μαζέψει αρκετό υλικό!
Kαλά ο πηρούνιας είναι μεγάλη αυθεντία στα βιβλία. Πέρα από επαγγελματικού επιπέδου τεχνογνωσία, το χει και χόμπυ ο άτιμος!
Εγώ διαβάζω ένα αρκετά καλό (μέχρι στιγμής στο τρίτο κεφάλαιο) για τον Ισπανικό εμφύλιο.
Respect και στο διάβασμα του Leper Jesus, κι ας έχουμε επιμέρους διαφορετική προσέγγιση…
Μα πώς τα καταφέρνετε - κυρίως στον Leper και στις διακοπές του πάει αυτό, εγώ όταν διακοπεύω παίρνω συνήθως μαζί μου μόνο μυθιστορήματα, και όσο περισσότερους φόνους έχουν μέσα μάλιστα τόσο το καλύτερο!
Πάει εναλλάξ με δοκίμια, μόνο αν είναι κάτω από 120 σελίδες όμως, γιατί έχω μικρό attention span στις διακοπές :lol: