γιατι σε ποιο ποστ αναφερομουνα; Σε αυτο αναφερομουνα
Μιας και είναι και άγιες μέρες ξεκίνησα το “Dogma Et Rituel De La Haute Magie” του Eliphas Levi. Ο τύπος πιθανόν ακροβατούσα ανάμεσα στη διάνοια και την παράνοια. Ένα τεράστιο εύρος χρονολογιών, επιστημών, αποκρυφισμού, αλχημείας και πολλών άλλων από έαν από τους πρωτομάστορες του αποκρυφιστικού χώρου.
αυτο το βρήκες σε ελληνική μετάφραση;
Ώπα,άκυρο θρεντ!
Για να χρησιμεύσει το ποστ μου,διάβασα τις τελευταίες μέρες τον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο του Χάξλυ και την Δίκη του Κάφκα.
Στο πρώτο μου άρεσε αρκετά το μήνυμα που πάει να περάσει,αν και το βρήκα λίγο awkward (όχι απαραίτητα κακό αυτό),και λίγο μη-συνεκτικό.
Το δεύτερο το βαρέθηκα γρήγορα καθώς καταλάβαινα που το πήγαινε,εντάξει,δε μπορώ να πω πολλά,το μήνυμα που πάει να περάσει τίμιο και αξιοσέβαστο,αν ήταν αλλιώς γραμμένο πιστεύω θα μπορούσε να ναι τεράστιο βιβλίο,αριστούργημα κλπ.Ως έχει καλό είναι.
Μπα, στα Αγγλικά το έχω βρει και μου έχει βγάλει την πίστη είναι η αλήθεια. Είναι που είναι δύσκολο βιβλίο…
φανταζομαι
Μερικές χριστουγεννιάτικες προτάσεις και από εδώ:
[B]
Henry Kissinger - Diplomacy[/B]
Ελπίζω μετά τον Κροπότκιν και τους άλλους αριστερούς, αναρχικούς, κομμουνιστές και σια να μη με πάρετε με τις πέτρες που προτείνω Κίσσινγκερ. Για τον Κίσσινγκερ ως πολιτικό πολλά έχουν γραφτεί (και κυκλοφορούν και πολλές μούφες στα καθ’ ημάς), ως συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής όμως ξέρει πως να κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Σε αυτό το, γνωστότερο αν δεν κάνω λάθος, πόνημά του, ο Κίσσινγκερ παρουσιάζει την ιστορία καθώς και μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυση της δυτικής διπλωματίας από το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων μέχρι τα πρώτα έτη της αμερικάνικης “μονοκρατορίας”. Η έμφαση δίνεται κυρίως στη θέση της Αμερικής στον κόσμο και στο πως η ίδια έβλεπε την αποστολή και το ρόλο της στη διεθνή σκακιέρα. Για το συγγραφέα, η Αμερική ακροβατούσε μεταξύ μιας εξιδανικευμένης θεώρησης ως δημοκρατικού προτύπου, συνοδευόμενου από διαστήματα απομονωτισμού ή ιδεαλιστικής συμμετοχής στα διεθνή δρώμενα, και μιας πιο κλασικής, “ευρωπαϊκής” Realpolitik προσέγγισης - η σύνθεση μεταξύ των δυο θεωρήσεων είναι και το ζητούμενο.
Πολλοί θα θεωρήσουν ότι αυτό το βιβλίο δεν έχει και πολλά ειλικρινή πράγματα να πει και ίσως να έχουν εν μέρει δίκιο. Ωστόσο, και μόνο το γεγονός ότι η οπτική που παρουσιάζεται είναι, κατά κάποιον τρόπο, μια επίσημη παρουσίαση της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής και των φερόμενων ως κατευθυντήριων δυνάμεών της ή των τρόπων που διαμορφώνεται, έχει ενδιαφέρον. Και ο Κίσσιγνκερ ως συγγραφέας είναι ανέλπιστα βατός.
Πιο αριστερό ανάγνωσμα αυτό εδώ, από τον Bruce Lincoln ο οποίος έχει γράψει μερικά κλασικά βιβλία για τους Ινδοευρωπαίους, τη θρησκεία τους και το κοινωνικοπολιτικό τους σύστημα (όπως το πολύ καλό Death, War and Sacrifice). Στο συγκεκριμένο, ο Lincoln επικεντρώνεται στην Περσία των Αχαιμενιδών και στην ιδεολογία, όπως αυτή διαφαίνεται μέσα από αυτοκρατορικές επιγραφές ή άλλες πηγές, που συγκροτούσε αυτό το πολιτικό οικοδόμημα. Αν και το βιβλίο επικεντρώνεται σε μια μόνο χωροχρονική στιγμή, ο δηλωμένος σκοπός του συγγραφέα είναι να παρουσιάζει το πως οι αυτοκρατορίες ανά την υφήλιο και σε διάφορες χρονικές περιόδους χρησιμοποιούσαν τη θρησκεία και την ιδεολογία ως μηχανισμούς δικαιολόγησης της εξουσίας τους (θεϊκά δικαιώματα, σωτηριολογικές αποστολές, κτλ) και πως η επιτυχία των αυτοκρατοριών οδηγεί στη “σκοτεινή πλευρά του παραδείσου”, δηλαδή τη χρήση βασανιστηρίων και άλλων αυστηρότερων μεθόδων για την επιβολή τους. Το βιβλίο, αν και βαθύτατα πολιτικό, δεν κάνει εκπτώσεις στην έρευνα και αφιερώνει μεγάλο μέρος σε ετυμολογίες λέξεων ή άλλες μεθόδους ανάλυσεις. Αυτό ίσως κουράσει μερικούς, αλλά η πολύ καλή ανάλυση της σημασίας ενός χαρακτηριστικού βασανιστηρίου από την περσική ιστορία θα αποζημιώσει (όχι μόνο τους φίλους του splatter!!). Το βιβλίο τελειώνει κάπως ανορθόδοξα με μια σύγκριση των πρακτικών της περσικής αυτοκρατορίας με τις ΗΠΑ κατά τον πόλεμο στο Ιράκ και τα βασανιστήρια στο Abu Ghraib.
Αυτά τα ολίγα, στο επόμενο θα πιάσουμε και τα λογοτεχνικά!
μπορούμε να έχουμε εκδόσεις , έτος έκδοσης και πού το βρήκες, παρακαλώ πολύ?
Μμμμ, ξεκίνησα απόψε το “ευτυχισμένος θάνατος” του Καμύ και παράλληλα, θα παλέψω τα μαθήματα της σχολής… 
Έπειτα, τα “η πλωτή πολιτεία” - “ο σωσίας” - “το υπόγειο” - “ταπεινοί και καταφρονεμένοι”… αλλά μέχρι τότε έχουμε καιρό!..
Είναι από ένα πακετάκι με βιβλία που είχα κατεβάσει για να ρίξω μια ματιά πριν ξεκινήσω να τα αγοράζω για τη συλλογή μου. Οπότε όπως καταλαβαίνεις δεν είναι και τόσο χρήσιμες οι πληροφορίες που δίνει το αρχείο…
“Dogme et Rituel de la Haute Magie
Part I: The Doctrine of Transcendental Magic
By Eliphas Levi (Alphonse Louis Constant)
Translated by A. E. Waite.
Originally published by Rider & Company, England, 1896.
Transcribed and converted to Adobe Acrobat format by Benjamin Rowe, June,
2001.
Typeset in Bauer Bodoni and Waters Titling.”
Πραγματικά ενδιαφέρον βιβλίο,αξίζει.Ένας μεγάλος διπλωμάτης του Αμερικανικού ρεαλισμού.
Άρχισα να διαβάζω το Frankenstein Omnibus… δωράκι από Αγγλία 
Εννοείς μάλλον, ένας μεγάλος διπλωμάτης του αμερικανικού “realpolitik”. Εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι είχε μετατρέψει τη διπλωματία σε τέχνη…
:lol: Σωστή παρατήρηση.
Το έχω διαβάσει το βιβλίο Floydized όπως και το Υears of Renewal που έχει ένα κεφάλαιο για την Κύπρο.
Κυνικός και αληταράς, αλλά αναμφίβολα έξυπνος. Καλό θα ήταν οι δικοί μας οι στούρνοι αντί να τον αντιμετωπίζουν με συνθήματα να τον έιχαν διαβάσει για να καταλάβαιναν πως σκέφτεται αυτός που είχαν απέναντι τους.
Σαφώς και ήταν προϊόν μίας πολύ συγκεκριμένης εποχής στην Αμερικάνικη εξωτερική πολιτική που ευτυχώς φαίνεται να αφήνεται πίσω στην ιστορία (ειδικά αν πάρει ο Ron Paul το χρίσμα των ρεπουμπλικάνων!)
και για να ελαφρύνουμε λίγο το βιβλιοκλίμα, μόλις τελείωσα το Βίλα Κομπρέ του Σταμάτη το οποίο ήταν πάρα πολύ καλό και άρχισα το θυμάσαι της Καλλιοντζη για το οποίο διατηρώ κάποια επιφύλαξη!!!
Άλλο πράγμα ο ρεαλισμός στην τέχνη και άλλο ο ρεαλισμός ως προσέγγιση στις Δ.Σ.
Εννοώντας “ρεαλισμού” εννοώ φυσικά εκείνη την προσέγγιση των Διεθνών σχέσεων(βασίζεται σε φιλοσοφικές παραδοχές κτλ)και όχι κάποιο…καλλιτεχνικό ρεύμα:roll:
Οκ, να το ελαφρύνουμε :roll:, αλλά αν θες γράψε δυό λόγια για το κάθε ένα για να καταλάβουμε για τι πρόκειται!
@Floydized
Κατάλαβα τι εννοείς, απλώς έκανα λίγη πλάκα.
Πάντως όταν θα αρχίσεις να διαβάζεις τη “Διπλωματία” θα δεις ότι αυτό το είδος εξωτερικής πολιτικής ονομάζεται “realpoilitik” και βασίζεται κυρίως στη ρεαλιστική στρατηγική της δύναμης ισχύως που ακολούθησε η Πρωσία καταρχήν και στη συνέχεια η αυτοκρατορική Γερμανία (Κάιζερ, Μπίσμαρκ κ.λ.π) την περίοδο πριν την έναρξη του Ά παγκοσμίου πολέμου. Όχι ότι αυτό δεν εφαρμόστηκε προηγουμένως ή και αργότερα, απλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε την πρότυπη εφαρμογή. Εκσυγχρονισμένο απολυταρχικό κράτος, ανταγωνιστική καπιταλιστική οικονομία και το διαβόητο για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, Μεγάλο Επιτελείο.
@Mule
Διαόλου κάλτσα ο Ερρίκος, δυστυχώς για τις μπανανίες της Λατινικής Αμερικής και ακόμα πιό δυστυχώς για εμάς και τους κύπριους.
Νομίζω επίσης ότι αδικείς λίγο τα ελληνικά τούβλα που θέλουν να περνιούνται για πολιτικοί. Η “realpolitik” για να εφαρμοστεί απαιτεί ένα ποιοτικό και ποσοτικό υπόβαθρο πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης, πράγματα που δεν διέθετε σε κανένα χρονικό σημείο της ιστορίας του το βαλκανομεσογειακό προτεκτοράτο που βαφτίστηκε Ελλάδα.
Ναι έχεις δίκιο,αλλά εντάξει δεν έχει και τόση σημασία να το αναλύσουμε εδώ.Στην ουσία είναι το ίδιο το πράγμα με αυτό που ονομάστηκε “ρεαλιστική προσέγγιση” μετά τον 'Α Παγκόσμιο Πόλεμο.Δεν σου κρύβω πως πέρα από κάποια εισαγωγικά βιβλία δεν έχω προχωρήσει ακόμα βαθύτερα(είμαι μικρός ακόμα τι να κάνω:oops:)οπότε σε αυτό το θέμα φοβάμαι μην πω καμιά πατάτα,αναφορικά πάντα με το realpolitik/ρεαλισμό κτλ κτλ.
Πάντως αναμφίβολα η περίπτωση της Πρωσίας,και γενικά εκείνου το κομματιού της Ευρώπης τότε,και η πολιτική που ακολούθησαν καθόρισαν όσο τίποτα άλλο την εξέλιξη των πραγμάτων,ασχέτως αν άλλοι είχαν στραμμένα τα βλέμματα τους αλλού.
Α και για να είμαστε ον τοπικ,διαβαστε Μακιαβέλλι όλοι!
έχεις δίκιο, λάθος μου!!! λοιπόν αντιγράφοντας από το οπισθόφυλλο του Βίλα Κομπρέ "Ο Θάνος έχει φύγει εδώ και 11 χρόνια από το χωριό του . όταν ο πατέρας του πεθαίνει , ξαναγυρίζει για την κηδεία . Η πατρική κληρονομίά είναι λίγα χρήματα αλλά και μια παλιά Πόλαρο’ι’ντ που θα τον θέσει μπροστά σ’ένα τρομερό αίνιγμα. Για να λύσει αυτόν τον απροσδόκητο γρίφο, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει ουσιαστικά τον εαυτό του. Θα εισδύσει στον παράξενο κόσμο της Βίλας όπου θα συναντήσει εκκεντρικούς , μυστηριώδεις ανθρώπουςπου κρύβουν ένα επώδυνο μυστικό…“
Τώρα το ¨θυμάσαι” είναι 7 ιστορίες με κοινό σημείο (το οποίο δεν έχω βρει ακόμα μια και δεν τις έχω διαβάσει όλες)…δεν νομίζω πάντως να είναι ένα από τα βιβλία που θα θυμάμαι μόλις το τελειώσω… πάντως είναι ένα εύκολο βιβλίο παραλίας, ό,τι πρέπει για να πέσω στα σκληρά της σχολής μετά!!!