α καλη φαση,πες εντυπωσεις μετα
Λοιπόν, το διάβασα μιας και ήταν και πολύ μικρό. Το διάβασα μάλιστα και δεύτερη φορά στα καπάκια. Συμπέρασμα/εντυπώσεις; Έλα μου ντε! Για Μπάροους μλάμε οπότε για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα. Εκτός αν η εικόνα ενός τύπου να την παίζει με μία κουκουβάγια στο κεφάλι του λέει κάτι…
Μα καλά, έχουν υπόθεση τα βιβλία αυτού του “είδους”; Γιατί βρε παιδιά μου δε διαβάζετε καμιά ιστορία, διηγήματα βασισμένα σε αληθινές ιστορίες και άλλα τέτοια; :Ρ Α, και επί ευκαιρία, αν έχετε κάτι καλό υπ’ όψιν θα μπορούσατε να μου το προτείνετε; Εμένα μ’ αρέσει ο ρεαλισμός, ο πόνος, κι ο,τιδήποτε αληθινό, όπως έχω ξανά γράψει… Σημείωσα και ένα βιβλίο, 1 ή 2 σελίδες πιο πίσω, “Περιπόλων” -ή κάπως έτσι-, μου ακούστηκε καλό… Προς το παρόν, για να μην είμαι και εκτός θέματος, διαβάζω Αστικό δίκαιο, ή έστω προσπαθώ να διαβάσω…
Το “Οι Απόκληροι” του Σεμ Σάντμπεργκ Στηβ το έχει διαβάσει κανείς; Καμιά γνώμη;
Χαχαχαχαχ! Ε πως δε λέει, απλά εσείς δε μπορείτε να πιάσετε το νόημα.
Αν σ’αρέσει ο πόνος δοκίμασε να διαβάσεις Μαρκήσιο Ντε Σαντ. Απ’ αυτόν εξάλλου προήλθε και η έννοια του “σαδισμού”. :PPP
Τελευταίο τρίμηνο :
[B]Eric Hobsbawm - The Age Of Revolution (1789-1848)[/B]
To πρώτο μέρος της τετραλογίας του μαρξιστή ιστορικού . Πλήρης οικονομικο-κοινωνική ανάλυση της περίοδου. Γενικά μου φάνηκε πολύ πιο συγκροτήμενο(ς) , απ’ τον C.Hill που είχα διαβάσει προηγούμενως .
[B]Μichel Foucault - Discipline And Punish - The Birth Of The Prison[/B]
Πρώτη επαφή με Φουκώ και άμεση αγάπη . Μου φάνηκε πιο προσιτός από άλλους θεωρητικούς . Ανάλυση και περιγραφή των διαφόρων τύπων μαρτυρίων , τιμωριών , πειθαρχίας κ φυλακής και το ρόλο που παίζουν στον έλεγχο της κοινωνίας κλπ . Προτείνεται το κεφάλαιο περί πειθαρχίας σ’αυτούς που κάνουν τώρα θητεία… Θα αναγνωρίσουν σε πολλές στιγμές τον εαυτό τους …
[B]Jean Rhys - Wide Sargasso Sea[/B]
Tι συμβαίνει , όταν μια οικογένεια καλείται να σηκώσει το βάρος του μίσους των γηγενών πληθυσμών προς τους δυνάστες τους , σε μια πρώην βρεταννική αποικία στην Καραιβική.
[B]John Steinbeck - Of Mice And Men[/B]
Μια σύντομη ιστορία 2 φίλων και συνοδοιπόρων στην αναζήτηση τους προς το αμερικάνικο όνειρο… Έντονοι διάλογοι , αργκό γλώσσα , συνεχείς επαναλήψεις των ίδιων πραγμάτων για να επιτείνει το δράμα των δύο ηρώων …
[B]Philip Roth - Portnoy’s Complaint[/B]
Έχοντας διαβάσει αρκετά βιβλία του Ροθ , δεν περιμένω να βρω κάτι καλύτερο απ’το αριστουργηματικό “Αmerican Pastoral”… Kλασσική θεματολογία και εδώ , με μια εβραική οικογένεια στο Νιουαρκ των Ηνωμένων Πολιτείων . Το περίμενα πιο χυδαίο λόγω θεματολογίας , αλλά το βρήκα πιο οργισμένο σε σχέση με άλλα του…
[B]Ιntroduction to Marxism - Graphic Guide[/B]
Χρήσιμο ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ . Δεν αναλώνεται μόνο στη βάση της μαρξιστικής θεωρίας , αλλά περιγράφει και ιστορικά γεγονότα και τους συγχρονους μαρξιστές θεωρητικούς…
Τώρα διαβάζω το κλασσικό “[B]Grapes Of Wrath[/B]” του [B]Steinbeck[/B] και πήρα για τη συνέχεια τα :
[B]Imagined Communities[/B] ( Benedict Anderson )
[B]Havana Blue[/B] ( Leonardo Padura )
[B]Small Is Beautiful[/B] ( E.F. Schumacher )
[B]New York Trilogy[/B] ( Paul Auster )
[B]Brave New World[/B] ( Aldous Huxley )
Πρέπει να βρω και ελάχιστα χρήματα να τιμήσω κατί καλές προσφορές της Πολιτείας σε Φουκώ και Αλτουσερ… :roll:
[B]“Νομιζετε οτι ξερετε τι σημαινει πονος;”[/B]
Ετσι ξεκιναει ο Τζακ Κετσαμ το βιβλιο του [B][U]Το Κοριτσι Της Διπλανης Πορτας[/U][/B] (http://www.protoporia.gr/product_info.php/products_id/341528).Σου το προτεινω ανεπιφυλακτα.
το περιεργο ειναι οτι δεν του την επαιζε η κουκουβαγια
μαλλον ειναι απαυτα που δεν βγαινει ακρη σαν τα κατ απ.θενκς
α μπαι δε γουει και μενα μαρεσει ο ρεαλισμος και ο πονος
δεν εχω χασει επεισοδιο απο οικογενειακες ιστοριες και παμε πακετο
Ξεκίνησα προ ημερών να διαβάζω το κεκλεισμένων των θυρών του Σαρτρ, και το παράξενο ήταν πως σήμερα μου πρότειναν να παίξω στο αντίστοιχο ερασιτεχνικό θεατρικό. Πόσο πιο συγχρονισμός πια?
@ red rum: τελειοοοοοο! Να πας να πας
@ silent winter: σχετικά με τους αποκληρους, το εχει διαβασει η μητέρα μου και συγκλονιστηκε τόσο πολυ, που έκλεισε ταξίδι αστραπή να πάμε να δούμε τα γκέτο της Βαρσοβίας και της κρακοβιας και να βρούμε τους δρόμους του βιβλίου. Τωρατο εχει πάρει μια φίλη μου κι εχει να βγει απο το σπίτι μια βδομάδα. Θεωρείται αριστούργημα, θα το πιάσω μόλις μπορέσω, ορμα.
Είδα το the artist. Δεν θα μιλήσω για την ταινία, που βρήκα εξαιρετική, μου θύμισε ένα βιβλίο του Πολ Οστερ - Το βιβλίο των ψευδαισθησεων.
Μέσα στις τρεις σπονδυλωτες “συμπτω(μα)τικες” ιστορίες του, υπαρχει και το μοτίβο ενός αφανους αλλα σπουδαίου πρωταγωνιστή του βωβου κινηματογράφου που τον “σκότωσε” ο ήχος. Τρεις παράπλευρες ιστορίες με κοινό θέμα το θάνατο. αν και ο Οστερ είναι υπερβολικά μανιεριστης και απο ένα σημείο και πέρα επαναλαμβάνεται τρέλα, τούτο με είχε αγγίξει ακριβώς εξαιτίας εκείνης της ιστορίας και της εμβαθυνσης στο βωβο κινηματογράφο.
Επειδή έξω από το χορό πολλά τραγούδια λένε, και επειδή κατά καιρούς γράφτηκαν και εκδόθηκαν πολλά ψεύδη, κάτι πιο ρεαλιστικό και αντικειμενικό:
[B]ΕΣΣΔ: Με το χέρι στην καρδιά[/B]
Συγγραφέας: Ιωάννου, Μπάμπης
Εκδότης: Σύγχρονη Εποχή
[SIZE=“2”][I]Το βιβλίο αυτό γράφτηκε από την ανάγκη που διαπίστωνε ο συγγραφέας ότι οι απλοί άνθρωποι παραπληροφορημένοι από την αντισοβιετική προπαγάνδα είχαν ανάγκη να πληροφορηθούν από πρώτο χέρι ποια ήταν η πραγματικότητα στην ΕΣΣΔ. Διάφορα ερωτήματα είχαν τεθεί και στον ίδιο το συγγραφέα από το φιλικό του περιβάλλον. Πώς έζησες εκεί; Πείνασες; Δυστύχησες, σε παρακολουθούσε η αστυνομία ή όλα αυτά είναι υπερβολές; Ερωτήματα όπως: Ποια ήταν η καθημερινότητα στη Σοβιετική Ένωση; ποια χώρα ήταν αυτή; πώς ζούσαν άραγε οι απλοί άνθρωποι; Τέτοια ερωτήματα, με ορισμένη δυσπιστία, έθετε και ο ίδιος ο συγγραφέας όταν βρέθηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1968. Δυο δεκαετίες μετά την ολοκλήρωση και σε συμβολικό επίπεδο της διαδικασίας αντεπαναστατικών ανατροπών και καπιταλιστικής παλινόρθωσης το 1991 και με την αστική προπαγάνδα να οργιάζει πως είναι έγκλημα να ζουν οι εργάτες χωρίς καπιταλιστές, είναι εύλογο στους εργαζόμενους και στη νεολαία να γεννιούνται ερωτήματα με τα οποία ασχολείται ο συγγραφέας. “Με το χέρι στην καρδιά” ο συγγραφέας δίνει ολοζώντανες πολλές πλευρές και απαντήσεις για την καθημερινότητα στη Σοβιετική Ένωση.[/I][/SIZE]
Φαίνεται ενδιαφέρον, αν και διατηρώ μερικές επιφυλάξεις για τον βαθμό υποκειμενικότητας/αντικειμενικότητας.
σήμερα βρήκα στο waterstones του πανεπιστήμιου και τσίμπησα για 5 λίρες τα παιδιά του χούριν και το snuff τοu palahniuk και τα δύο πανέμορφα hardback εκδόσεις με εικόνες κλπ 
αυτό τον καιρό διάβασα δρόμο με τις φάμπρικές, 5-6 αγκάθα κρίστι, έναν λουπέν, παλαιοβιβλιοπώλη μέντελ απο τσβάιχ (η όπως αλλίως γράφεται στα ελληνικά) και το hollywood του bukowski. Tώρα διαβάζω τον ευτυχισμένο θάνατο του Καμύ ενώ έχω αναπτύξει πρόβλημα με τα μεγάλα διηγήματα πλέον και άμα ξεπερνάνε τισ 200-300 σελίδες δεν αντέχω να τα διαβάσω γιατί έχω παράλληλα τόοοσο διαβάσμα για uni 
Παει σε uni κι αγοράζει βιβλία απο waterstones…
Τι νοσταλγία θε μου, είμαι σε λάθος χώρα.
Steinbeck και zweig μεγάλες αγάπες τα συγκεκριμένα βιβλία, bukowski αγάπη ο ίδιος, αλλα προτιμώ σε γενικες γραμμές τα διηγήματα του.
Ακουκειuniκαιwaterstones…
Μιας και παίχτηκε μαλακία καθώς μου έσκασε δώρο ένα βιβλίο που λέγεται “Ο Σατανάς” γιατί νόμιζαν ότι παίζει σατανίλα, εωσφορισμός, whatever, ενώ το βιβλίο είναι γραμμένο από ένα Τσέχο κληρικό/θεολόγο είπα “δε γαμιέται” και ξεκίνησα να το διαβάζω. Ε, πιο προπαγάνδα πεθαίνεις…
σήμερα τελειωσα το 1984 του Orwell και η γνώμη μου είναι ακόμη διχασμένη. Πολύ ωραίο σαν ιδέα και αρκετά τρομερό σαν πλοκή για να το καταβροχθίσεις, αλλά με γέμισε με απογοήτευση για το μέλλον. (μάλλον, ενίσχυσε αυτή που ήδη υπήρχε)
Ο καλά θυμάμαι την πρώτη φορά που το διάβασα εγώ αυτό το βιβλίο, μετά άρχισαν να μου το θυμίζουν πολλά πράγματα. Και όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερα
Γι’ αυτό μερικά βιβλία λέγονται κλασικά πάντως είναι ό,τι πιο συνηθισμένο σε άρθρο όταν χρησιμοποιούν επίκληση στην αυθεντία να λένε για τον Όργουελ και το 1984. δε πα να λένε για σκυλοτροφές, δε πα να λένε για πολιτική, χρησιμοποιείται συνέχεια.
50 σελίδες ακόμα για να τελειώσω τους Άγριους Ντετέκτιβ του Μπολάνιο. Όποιος σκόπευε να το διαβάσει και το ανέβαλε, ας μην το καθυστήσει άλλο. Πολύ δυνατό κείμενο
Και εγώ αυτό διαβάζω τώρα. Πολύ αργοπορημένος είναι η αλήθεια. Δεν ξέρω πως θα ολοκληρωθεί αλλά στο 1/3 που είμαι τώρα είμαι ενθουσιασμένος. Φοβερό γράψιμο και ιδέες. Κάθε σκηνή αποτυπώνεται έντονα. Πραγματικά απογοητευτικό και dystopic, αλλά για κάποιο άρρωστο ανεξήγητο λόγο μου βγάζει μια ζεστασιά και θαλπωρή προς το παρόν. Πάρα πολύ καλό και το κόνσεπτ με τις γλώσσες. Πολύ μπροστά!
Πριν από αυτό και σε ανάλογο κλίμα διάβασα τον “Αναρχικό των δύο κόσμων” της Λε Γκεν. Και αυτό μου άρεσε πολύ και με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Έχει μαυρίσει η ψυχή μας γενικώς 
Πήρα σήμερα την Φάρμα των Ζώων του Orwell … 8O8O
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ . Νόμιζα ότι διάβαζα την ελληνική σύγρχονη ιστορία και τα γεγονότα του τώρα . Διάβαζα και έκανα συνδέσεις πράξεων , προσώπων και γεγονότων του βιβλίου με αντίστοιχα του σήμερα …