Περίπου πέρισυ τέτοια εποχή μου κάνανε δώρο το Ocean of Sound, λόγω διαβάσματος δεν κατάφερα να φτάσω πέρα από τη σελίδα 20. Το ξανάρχισα τώρα. Συγγραφέας είναι ο μουσικός, δημοσιογράφος και συνθέτης από το Λονδίνο, David Toop. Εγώ προσωπικά το έχω στα αγγλικά και φαίνεται να είναι πιο ωραίο απ’ ότι μεταφρασμένο.
“Οcean of sound”, aether talk, ambient sound and imaginary worlds.
Ocean of sound begins in 1889 at the Paris exposition when Debussy first heard Javanese music performed. An ethereal culture developed in response to the intangibility of 20th century communications.
Περιλαμβάνει αποσπάσματα από συνεντεύξεις μουσικών και αφηγήσεις, περιγραφές παραδοσιακών μουσικών οργάνων και πως αυτά συνέβαλαν στη διαμόρφωση της μουσικής με τα χρόνια και κυρίως στον ambient ήχο.
Οι στιγμές βαρεμάρας μέσα στις γιορτές με έκαναν να διαβάσω το παρακάτω, το οποίο αν γουστάρετε γενικά χάος, chaos magic, discordianism κλπ είναι αρκετά καλό.
Φετος ελεω Πανελληνιων εχω ελατωσει πολυ το διαβασμα λογοτεχνικων. Διαβασα μονο Το ξιφος της αληθειας,τα 3 πρωτα βιβλια (ΥΠΕΡΚΛΙΣΕΔΟΥΡΑ και αχρωμο,βαρετο φαντασιας,δε προτεινω) και μετα Καπεταν Μιχαλη του ανυπερβλητου Καζαντζακη και Ματωμενα Χωματα της Διδους Σωτηριου…Δε χρειαζονται σχολια,οποιος θελει να συγκλονιστει τα διαβαζει.Απο εκει και περα,απο τα βιβλια που με εχουν σημαδεψει ειναι το “It” του Stephen King…Ο τυπας εκλεισε μια ολοκληρη ζωη,εναν ολοκληρο κοσμο μεσα σε χιλιες τετρακοσιες σελιδες…Εκτακτο…
[B]Στιβ Σεμ-Σαντμπεργκ - Οι Απόκληροι (εκδ. Πατακη)[/B]
Αρκετές σελίδες πιο πριν το είχε αναφέρει η Silent Winter, δεν ξέρω αν τελικά το διάβασε.
Πρόκειται για μυθιστόρημα γραμμένο για το γκέτο του Λοτζ, ένα από τα μεγαλύτερα εβραϊκά γκέτο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι παρουσιασμένο ως μυθιστόρημα, ωστόσο έχει βασιστεί εξ’ολοκλήρου στο Χρονικό όπως είχε γραφτεί στα αρχεία του γκέτο κατά τη διάρκεια των 4 χρόνων της ύπαρξής του, με ολόκληρα σημεία (ομιλίες, ανακοινωσεις, διαλογους κλπ) να είναι αυτούσια.
Μυθιστορήματα για το Ολοκαύτωμα και τα φρικτά εγκλήματα των Γερμανών έχουν γραφτεί πολλά. Η πρωτοτυπία ή η ιδιαιτερότητα του αριστουργηματικού βιβλίου του Σάντμπεργκ βρίσκεται, ίσως, στο ότι παρουσιάζει, με τρόπο τεκμηριωμένο σε ένα μυθιστόρημα, τη δράση των Εβραίων υπευθύνων του γκέτο αφήνοντας τον αναγνώστη να κρίνει αν με τις ενέργειές τους πρόδωσαν ή όχι το λαό τους. Εκτός από το διαφωτιστικό σημείωμα του συγγραφέα, που παρατίθεται στο τέλος, εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι και το επίμετρο του μεταφραστή Γρηγόρη Ν. Κονδύλη.
Από τα εξαιρετικά χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου μυθιστορήματος, γιατί όντως έχουν γραφτεί τόσο και τόσο για το ολοκαύτωμα, είναι ιδιόμορφο χιούμορ του, το οποίο δεν έχει καμία ηθική χροιά, προς και από καμία πλευρά. Προοδευτικά γίνεται όλο και πιο τρομαχτικό και έντονο.
Εξ’αιτίας αυτού του βιβλίου, οργάνωσε η μητέρα μου ταξίδι αστραπή στην Πολωνία να βρούμε το γκέτο. Το Λοτζ δεν βομβαρδίστηκε (και μετά πέρασε από έναν φτωχό σοσιαλισμό και μετά από μία άσχημη οικονομική κρίση στην οποία βρίσκεται ακόμη), αρα δεν ανοικοδομήθηκε, ούτε καν συντηρήθηκε. Οπότε υπήρχαν τα πάντα εκεί ακριβώς όπως στο μυθιστόρημα. Τα παραπήγματα όπως περιγράφονται, τα ίδια κτίρια, οι ίδιοι δρόμοι, τα παραθυρα χτισμενα ή καλυμενα με χαρτονια, οι εσωτερικες αυλες, χαρακιες στους τοιχους των σπιτιων, σφαίρες κλπ.
Ένας πολύτιμος κλεμμένος πίνακας φτάνει με κούριερ στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Ένας ντετέκτιβ καλείται να λύσει την υπόθεση. Ποιος και γιατί έστησε μία ασύλληπτη πλεκτάνη, με μόνο σκοπό να περιέλθει ο πίνακας στα χέρια του;
Μπορεί να μην έχω διαβάσει πολλά αστυνομικά μυθιστορήματα αλλά το συγκεκριμένο μου άρεσε γιατί πίσω από την κλοπή ενός πίνακα (επιφανειακά τίποτα το ιδιαίτερο) κρύβονται εγκλήματα των Ναζί κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, κυκλώματα στο χώρο της τέχνης, Αργεντινή και Μοσάντ. Παράλληλα με τα τμήματα του βιβλίου που έχουν δράση υπάρχει και η διήγηση της ζωής και η σκιαγράφηση δύο καθημερινών αλλά ιδιαίτερων χαρακτήρων, ενός αστυνομικού και μιας καθηγήτριας Πανεπιστημίου.
Μπορεί να μη θεωρείται κορυφαίο βιβλιό αλλά εγώ το προτείνω, ιδιαίτερα τωρα που έρχεται καλοκαίρι. Αν το έχει διαβάσει κανείς περιμένω σχόλια
Διάβασα to 1984 και πιστεύω πως τα λόγια είναι περιττά, πραγματικά είναι αριστούργημα και νομίζω το προτιμώ από τη Φάρμα των Ζώων, χωρίς αυτό να μειώνει φυσικά την αξία του τελευταίου. Απλά το 1984 μου φάνηκε όντως πιο “ώριμο”. Έχω μεγάλη περιέργεια να δω και την ταινία.
Όποιου του ξέφυγε ως τωρα ο Πύνσον, ευκαιρία για βουτιά στα βαθιά. Με 5.90Ε εξασφαλίζεις 3 μήνες εσωτερικής πάλης και διανοητικής απόγνωσης, τι καλύτερο για το καλοκαίρι
ευχαριστώ για το απάνου τον είχα καιρό στο μάτι τον κύριο…και επειδή λεφτά υπάρχουν και απο χαρά που τελείωσα εξετάσεις είπα να κάνω ένα δωράκι στον εαυτό μου 8)
Ο εντιμότατος μαθητής
Περί θανάτου
Μουσική για χαμαιλέοντες
Ο πόλεμος των κόσμων
Οι άνθρωποι του Σμάιλι
Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΕΡΑ
ΑΝ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ ΕΝΑΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ
ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ
ΟΙ ΑΓΡΙΟΙ ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ
Η ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΚΥΛΑΚΙ
ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΟΥ
Η ΚΥΡΙΑ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ
Απο πλευράς καταναλωτή ναι,όντως έχει ενδιαφέρον.
Απ την άλλη…
[SPOILER]Μια χαρά άδειασε την αποθήκη ο Καστανιώτης βλέπω πάντως.Όμορφες πουστιές της ελεύθερης αγοράς.75% κάτω βρε παπάρες??Χαλάστε κι άλλο την πιάτσα,γίδια.[/SPOILER]
Εξαρτάται τι εννοείς.
Λογοτεχνικά, ισορροπεί ανάμεσα στην πορνογραφία και το σουρρεαλισμό, και φαντάζομαι αρκετοί αλλόκοτοι έφηβοι με ιδέες μεγαλείου και πρόσβαση σε βιβλιοθήκη θα τον γνώρισαν κάπως έτσι:
[I]Η ιστορία του ματιού Μαντάμ Εντουαρντά
Ηλιακός πρωκτός
[/I]
Από εκεί και πέρα συγκαταλέγεται στους ουσιαστικότερους Γάλλους φιλοσόφους του 20ου αιώνα. Οι θεωρίες του για τη γλώσσα, τη λογοτεχνία και το κακό επηρέασαν προσωπικότητες όπως Foucault, Derrida, Blanchot. Έχει μελετήσει σε βάθος Hegel και έχει ασχοληθεί με τη θρησκειολογία και την ψυχανάλυση. Μαζί με τον Klossowski “σύστησε” στους συγχρόνους του τους Νίτσε και deSade.
Trivia - η πρώτη του γυναίκα παντρεύτηκε το Lacan - κουλτουριάρικες αλλαξοκωλιές.
Επειδή τώρα έχω κι εγώ τα κολλήματά μου, και παρόλα ταύτα εξακολουθώ να είμαι κολλημένη στην πορνογραφία, είναι εξαιρετική και χαρακτηριστική η εισαγωγή που έχει γράψει στη Ζυστίν του deSade, και για να είμαστε λίγο πιο σοβαροί
